Όταν αντικατέστησες...προσωρινά

το μεγαθηριο της προπονητικής με τις ψευδαισθήσεις μεγαλείου, Παύλο Δερμιτζάκη, υπήρξε μία θετική αύρα από την αλλαγή προπονητή.
Ο Δερμιτζάκης βρισκόταν ήδη κάπου μεταξύ γλωσσικής αφασίας και παραληρήματος και οι παίκτες θέλαν φανερά να τον διώξουν.
Όταν πρωτοανέλαβες, πίστεψα πως θα φανείς λογικός γιατί τα πρώτα δείγματα ήταν, τηρουμένων των αναλογιών, θετικά.
Εξήρες την ποιότητα των παικτών, τους άφησες να το πάρουν ολίγον πάνω τους, ακολούθησες την πεπατημένη, όσα οφείλει να κάνει ένας υπηρεσιακός προπονητής.
Μετά από λίγο, αρχίσαν τα προβλήματα, όταν αντιλήφθηκες σύντομα πως θα μείνεις κοντά μας αρκετό καιρό.
Άστοχοι πειραματισμοί, σημαντικά λάθη.
Δεν θεώρησα σε καμία στιγμή λογικό και θεμιτό το βρισίδι που έτρωγες, όχι επειδή δεν έκανες κοτσάνες αλλά επειδή δεν ευθυνόσουν εσύ για το ότι βρισκόσουν σε μία θέση που δεν κατέχεις.
Δυστυχώς όμως, επέδειξες και αλαζονεία, στοιχείο που με χάλασε ιδιαίτερα.
Δεν ανέλαβες ποτέ καμία ευθύνη, τα έριξες εμμέσως τους παίκτες, έκανες δηλώσεις που μόνο με ισχυρή δόση lsd είναι δυνατές.
Κάπως έτσι φτάσαμε στο τέλος, όπου επειδή δεν σου είχε καταστεί ξεκάθαρο ότι θα αποχωρήσεις one way or the other, ένιωθες πως αν κερδίσεις κάποιο κρίσιμο παιχνίδι με τραβηγμένους πειραματισμούς και εξωτικές αλχημείες, θα πάρεις το χρίσμα και του χρόνου.
Αντίο και από μακριά και αγαπημένοι.