ΠΑΟ ή ΠΑΟΚ;
Από Μάνος Αντώναρος | Παρασκευή, 12 Οκτ 2012 17:02
Ο Μάνος Αντώναρος προβληματίζεται τι ομάδα θα γίνει ο νεογέννητος γιός του. Μοιάζει απλό, αλλά κατα τη γνώμη του, δεν είναι.
Στα πρώτα λεπτά της 8ης Οκτωβρίου…δλδ τη Δευτέρα που μας πέρασε γεννήθηκε στο μαιευτήριο «Γαία» το δεύτερο παιδί μου. Ο Αρχέλαος. Θα σας πω πώς είναι να’χεις αγόρι μετά από κοριτσάκι μόλις κατακάτσει μέσα μου το πράγμα. Τώρα κάνει μπουρμπουλήθρες και με μπερδεύει.
Ένα από τα πρώτα πράγματα που σκέφτηκα είναι «τι ομάδα θέλω να τον κάνω»… Το «θέλω να τον κάνω» γνωρίζω ότι ακούγεται εγωϊστικό και αντελώς αντιπαιδαγωγικό, αλλά έτσι λειτουργεί το πράγμα παγκοσμίως…
Ναι, αλλά τότε γιατί αναρωτιέμαι και μάλιστα σοβαρά;
Παναθηναϊκός είμαι, θα τον πάρω στα 4 του να δει τον Παναθηναϊκό, θα τον τυλίξω με πράσινα κασκόλ και αυτό είναι όλο… Φυσικά θα διαλέξω μια ομάδα που θα’ναι του χεριού του Παναθηναϊκού… (όπως καταλαβαίνετε χαίρομαι που φέτος ο γιός μου δεν είναι 4 ετών ) και τέλος. Μετα θα δούμε μαζί τα γκολ στην τηλεόραση, θα συνδυάσει αυτό που βλέπει με αυτό που έζησε κ.λ.π.
Μμμμμμμμ δεν είναι τόσο απλό.
Ενας φίλος μου Ολυμπιακός … τούμπανο Ολυμπιακός… πήρε πριν πολλά χρόνια τον γιό του (για πρώτη φορά) στο γήπεδο σε έναν Τελικό Κυπέλου , που ο Ολυμπιακός έπαιξε με τον Ηρακλή… Και για κακή τύχη του φίλου μου (και του Ολυμπιακού) εκείνη τη συγκεκριμένη βραδιά (το μεγαλύτερο ταλέντο που πέρασε ποτέ από την Ελλάδα) ο Βασίλης Χατζηπαναγής, συστήθηκε στο ελληνικό κοινό… Μέχρι και οι Ολυμπιακοί χειροκροτούσαν στο γήπεδο… πιθανότατα κι ο φίλος μου με τον γιό του αγκαλιά…
Δεν θέλετε να σας πώ τι ομάδα έγινε το παιδί…
Ηρακλής και φανατικός αντι-Ολυμπιακός.
Το τι «γράφει» στο μυαλό ενός παιδιού δεν μπορεί ποτέ να είναι προγραμματισμένο.
Υστερα, το αποκλείω να ντύσω τα παιδί μου στα πράσινα και να το πάω στο γήπεδο. Μου φαίνεται μάλλον απίθανο μέσα στα επόμενα 4 χρόνια να κάνουμε μεταγγραφή τον Μέσι… ώστε να μου κεντριθεί τόσο πολύ πιά το ενδιαφέρον. Εμένα δεν με πήγε ο πατέρας μου στο γήπεδο, αλλά οι φίλοι μου… ανάμεσα σ’ αυτούς κι ο Ανδρέας ο Δημητρέλλος που (φυσικά) ήταν ΑΕΚ.
Όπως καταλαβαίνετε δεν ψήνομαι εύκολα να πάρω το γιό μου και να πάμε να δούμε ελληνικό ποδόσφαιρο. Θα κάνω μεγάλη χαρα π.χ. να τον πάρει ένας μεγάλος ξαδελφός του να τον πάει στο γήπεδο… Και πάλι περιπλέκεται το πράγμα… Τα δυο ξαδέλφια Παναθηναϊκούς που έχει, προτιμούν να τα πίνουν κάθε βράδι με γκόμενες παρα να πηγαίνουν στο γήπεδο… Τα υπόλοιπα ξαδέλφια (ή νεαροί θείοι) είναι είτε Αρης είτε Ηρακλής.
Ναι, αλλά –αν ξαναπάμε στο αρχικό ερώτημα- εγώ τον ΠΑΟΚ αγαπώ. Και αν το παιδί μου, δεν γίνει Παναθηναϊκός, θέλω να γίνει ΠΑΟΚι. Αρα να το αφήσω να πάει στο γήπεδο στη Θεσσαλονίκη (που τόσο συχνά πάμε) με σαλονικό ξάδελφο αποκλείεται.
Ωραία τα λέω, αλλά υπάρχει και το συναισθηματικό στη μέση. Θες το παιδί σου να γίνει ίδια ομάδα μαζί σου, για να μοιράζεστε το ίδιο πιστεύω. Οπως τον κάνεις Χριστιανό χωρίς να τον ρωτήσεις… (σχεδόν) το ίδιο κάνεις και με την ομάδα.
Κάθε φορά λοιπόν που πάω στη Σαλονίκη εισπράττω πολύ αγάπη από τους ΠΑΟΚτσίδες. Εισπράττω και πολύ πίεση από τους Αρηανούς… το καταλαβαίνω… το τοπικιστικό είναι διαφορετικό από το χάος της Αθηνάς… εκεί «αφού είσαι με αυτούς, είσαι εχθρός»… πράγμα που δεν συμβαίνει στην Αθήνα μεταξύ Παναθηναϊκών και Ολυμπιακών… και προφανώς δεν μιλώ γι’ αυτούς με τα μαχαίρια.
Αυτή η αγάπη (κι όχι μόνο η αποδοχή) σε μας τους δημοσιογράφους –τουλάχιστον σε μένα, αλλά και σε πολλούς άλλους- μετράει πολύ. Είναι σαν να βάλεις γκολ στο 97’ από 45 μέτρα και το σκορ ναναι 3-3.
Στη ζωή μας –ίσως να το΄χετε προσέξει και σεις- προσπαθούμε να καταλάβουμε τους ανθρώπους που ΔΕΝ μας αγαπούν. Και δεν δίνουμε μεγάλη σημασία σ’ αυτούς που μας αγαπούν. Μεγάλη μαλακία, ε;
Ο φίλαθλος δεν αλλάζει ομάδα… από τον πιο άσχετο μέχρι τον πιο ημίτρελλο. Για ένα περίεργο λόγο γράφεται εφ απαξ σε ένα κυτταρο –χρηματοκιβώτιο… Μόνο έναν φίλο έχω τον Γιώργο Τσιάτσιαρο τυροκόμο εκ Πολυγύρου,. που από ΠΑΟΚτσής έγινε Αρης. Όχι στα 4 του, αλλά στα 14… του λέω ότι πρέπει να τον δει γιατρός, αλλά αντιστέκεται. Πού ξέρεις μπορεί να γίνει Παναθηναϊκός στα 40 του. Του έχω μεγάλη εμπιστοσύνη να προσέξει τον γιό μου, αλλά στο γήπεδο… καλύτερα να τον δώσω στον Αλέφαντο και εκείνη την ημέρα να συναντήσει τον Δούρο στην κερκίδα.
Ναι, αγαπώ ΠΑΟΚ, αλλά είμαι Παναθηναϊκός… όμως δεν θα με χάλαγε καθόλου ο γιός μου ο Αρχέλαος, που ήταν (ιστορικά) ο βασιλιάς της Μακεδονίας, να γίνει ΠΑΟΚι. Λέω μάλιστα να τον δώσω στον φίλο μου το Τζον –που μένει 100 μέτρα από το γήπεδο της Τούμπας- να τον εκπαιδεύσει.
Πιστεύω άλλωστε ότι στην επόμενη 20ετία θα λάμψουν καινούργιες ομάδες που έχουν πεινασμένο μεγάλο όγκο πιστών οπαδών. Το να φτάξεις μια νέα ομάδα από την αρχή, αν είσαι π.χ. σεϊχης είναι εύκολο πράγμα… οπαδούς όμως δεν μπορείς να βρείς… δείτε π.χ. το ξεπέταγμα της Σίτι (που έχει βέβαια οπαδούς) και σε μια ομάδα που κτίζεται, σαν αυτή που παίζει ο Ετό που δεν έχει οπαδούς… ή τι πάει να κάνει η Παρί. Γι’ αυτό είναι δύσκολο να χαθεί η ΑΕΚ… ενώ δεν κουνήθηκε φύλο με την εξαιρετική αδικία σε βάρος του Ηρακλή.
Ο ΠΑΟΚ λοιπόν και φυσικά κι ο Αρης είναι ομάδες που θα πρωταγωνιστήσουν στο μέλλον, γιατί έχουν οπαδούς.
Πιστότατους οπαδούς. Εξαιρετικά πεινασμένους για επιτυχίες.
Εμένα μου αρέσουν οι οπαδοί του ΠΑΟΚ για έναν βασικό λόγο: Δεν τους νιάζει αν δεν πάρουν πρωτάθλημα.,,, δεν πειράζει ΠΑΟΚ είσαι.
Ταυτίζομαι με αυτή τη λογική (που κρύβει πολύ συνάισθημα) και σε πράγματα εκτός ποδοσφαίρου.
Αρα γουστάρω ο γιός μου να γίνει ΠΑΟΚ…. Αν βέβαια καταφέρει να αντισταθεί στο τριφύλι που θα κοσμεί (φυσικά) την πιπίλα του.
ΥΓ. Όμως για σκεφθείτε, όλοι εσείς που γίνατε ίδια ομάδα με τον πατέρα σας, γίνατε επειδή ήταν ο πατέρας σας ή επειδή εκείνος σας το’πε;
ΥΓ2. Ελικρινά θα με ενδιέφερε να μάθω εσείς πώς γίνατε η ομάδα που είστε; Υοτηρίζετε την ίδια ομάδα με τον πατέρα σας ή όχι;
ΥΓ3. Ναι, είμαι χαρούμενος. Ελπίζω να φαίνεται.
Κώδικας: Επιλογή όλων
http://www.gazzetta.gr/bloggers/article/333943-pao-i-paok
:)
