Τα φάντομ που πετούσαν στον αέρα όλο το πρωί αφήνοντας πίσω τους κόκκινο και άσπρο καπνό (και ελπίζω ότι... συγκρατήθηκαν και δεν έφτασαν ως το Σύνταγμα)... Τα τανκς και τα στρατιωτικά αγήματα που παρέλαυναν γνωρίζοντας την αποθέωση από χιλιάδες κόσμο... Οι αφίσες που εξυμνούν το μεγαλείο των ενόπλων δυνάμεων ενόψει του εορτασμού της 88ης επετείου από τη νίκη του τουρκικού στρατού επί του ελληνικού στο Αφιόν Καραχισάρ, που άνοιξε το δρόμο για τη Μικρασιατική Καταστροφή...
Τα τεράστια πορτρέτα του Κεμάλ Ατατούρκ, που βρίσκονται παντού, όπου κι αν στρέψεις το βλέμμα σου, περιστοιχισμένα από γιγάντιες τουρκικές σημαίες...
Όλα αυτά συντηρούν τον μύθο της Άγκυρας. Έναν μύθο που πλάστηκε από τις διηγήσεις όσων Ελλήνων ήρθαν να παίξουν μπάσκετ εδώ, σε εποχές διαφορετικές βέβαια, αλλά όχι πολύ μακρινές.
Από διηγήσεις σαν κι αυτή του Φίλιππα Συρίγου, που θυμήθηκε τις προάλλες τον αγώνα που έπαιξε η Εθνική μας με την Τουρκία το 1974, δύο μήνες πριν την εισβολή των Τούρκων στην Κύπρο. Τότε που ο ίδιος είχε δηλωθεί ως βοηθός προπονητή, διότι το καθεστώς απαγόρευε την είσοδο στη χώρα δημοσιογράφων μαζί με την αποστολή. Και γλίτωσε από τη "φιλοξενία" των τουρκικών κρατητηρίων όταν τον ανακάλυψαν (παρακολουθώντας τα τηλέφωνα και διαπιστώνοντας ότι έστελνε ανταποκρίσεις στις ελληνικές εφημερίδες!), επειδή ο αρχηγός της ελληνικής αποστολής ήταν φίλος με κάποιο σημαντικό Τούρκο αξιωματούχο!
Ή από τις αναμνήσεις του Γιάννη Σφαιρόπουλου, που ως βοηθός προπονητή στον ΠΑΟΚ στα μέσα της δεκαετίας του '90 είχε βιώσει κι αυτός την εμπειρία της Άγκυρας. Σε ένα παιχνίδι με την PTT Άνκαρα θυμήθηκε ότι η παρουσίαση των ομάδων έγινε, αφού έσβησαν όλα τα φώτα κι οι αφιονισμένοι Τούρκοι από τις εξέδρες πετούσαν ό,τι είχαν και δεν είχαν στα χέρια τους. Ένα μπουκάλι τον βρήκε στο κεφάλι, αλλά ευτυχώς δεν έπαθε τίποτα άλλο. Απλώς ο ΠΑΟΚ έχασε.
Αλλά κι όταν ένα χρόνο αργότερα ο Ολυμπιακός είχε νικήσει μέσα στην έδρα της ΡΤΤ Άνκαρα, τα ίδια και χειρότερα είχαν γίνει. Οι Τούρκοι πέταξαν μέχρι και σπασμένα τζάμια, ο Ντούσαν Ίβκοβιτς, που ήταν τότε προπονητής των "ερυθρολεύκων", ήρθε στα χέρια με κάποιον από αυτούς και όλοι μακάριζαν στο τέλος την τύχη τους, που γύρισαν πίσω σώοι και αβλαβείς.
Δεν ξέρω αν ο μύθος της Άγκυρας θα αναβιώσει την Τρίτη το βράδυ. Για να πω την αλήθεια, δεν μου φαίνεται τόσο πιθανό. Διότι δεν έχουν αλλάξει μόνον οι καιροί. Είναι διαφορετικό και το γήπεδο. Πιο μεγάλο, πιο σύγχρονο, καμία σχέση με τις... στρούγκες εκείνων των καιρών. Και τα μέτρα ασφαλείας είναι ασφαλώς πολύ διαφορετικά. Παγκόσμιο Πρωτάθλημα είναι αυτό, δεν είναι παίξε γέλασε.
Όμως η αίσθηση και μόνο ότι βρίσκεσαι στα βάθη της Ανατολίας, σε ένα περιβάλλον... μυστήριο, ούτε ακριβώς ευρωπαϊκό, αλλά ούτε και καθαρά ασιατικό, δημιουργεί μια ανασφάλεια. Πολύ περισσότερο όταν υπάρχουν τόσα πολλά που χωρίζουν ιστορικά τους Έλληνες από τους Τούρκους. Οι οποίοι έχουν δείξει τις προθέσεις τους στα δύο πρώτα παιχνίδια αποδοκιμάζοντας έντονα τους παίκτες της Εθνικής μας.
Η ατμόσφαιρα που θα επικρατήσει στην Ankara Arena το βράδυ της Τρίτης θα έχει ενδιαφέρον. Θα έχει επίσης επίσης να δούμε ποιον θα επηρεάσει περισσότερο. Τους Έλληνες, που πάντως δηλώνουν ότι έχουν συνηθίσει σε "καυτές" έδρες και δεν υπάρχει τίποτα που να μπορεί να τους επηρεάσει; Ή τους ίδιους τους Τούρκους, που σε περίπτωση που το παιχνίδι στραβώσει θα νιώσουν όλη την πίεση του κόσμου τους να τους πλακώνει. Γιατί και αυτό το σενάριο είναι πιθανό. Ίδωμεν...
http://sport24.gr/Columns/Chrisanthis/o ... 96874.html
υγ
Απίστευτη συντριβή της Γερμανίας αν και δεν έχω δει ακόμα ούτε έναν αγώνα!
