Στο topic του Σαντος πριν λιγες μερες αναφερθηκε σε καποια φαση το θεμα των χρεων ξενων ομαδων και ειδικα της Ρεαλ. Συνεχιζω την κουβεντα εδω. Η Ρεαλ στις αρχες της δεκαετιας που χρωστουσε πολλα (διαβασα καπου για 280 εκ. ευρω) καταφερε χαρη στην οργιαστικη ευνοια του ισπανικου κρατους να ρεφαρει και συγχρονως να βρεθει και με καινουριο προπονητικο κεντρο. Πως εγινε αυτο? Πουλησε το προηγουμενο κεντρο της ονοματι Ciudad Deportiva στο κρατος εισπρατοντας 480 εκ. ευρω (!), ενω εχτισε καινουριο -Ciudad Real Madrid- εξω απο τη Μαδριτη με 70 εκ. ευρω! Η χαωδης διαφορα δικαιολογηθηκε επισημα απο το γεγονος οτι το παλιο ηταν μεσα στη Μαδριτη. Το σιγουρο ειναι πως λιγο πριν το deal, ο δημος της Μαδριτης χαρακτηρισε την περιοχη οικοδομισημη, εκτοξευοντας την τιμη πωλησης. Οι κακες γλωσσες λενε οτι σε αυτο επαιξε ρολο η καλη σχεση του Florentino Perez με τον τοτε πρωθυπουργο Jose Maria Aznar. Κατι τετοια βλεπει ο Πλατινι και βγαζει σπυρια με τη συγκεκριμενη ομαδα, η οποια στις μερες μας εχει βρεθει παλι να χρωσταει γυρω στα 600 εκ. ευρω, στοιχειο που λιγο την εμποδισε να κανει το μεταγραφικο ανοιγμα του καλοκαιριου.
Καποια στοιχεια http://en.wikipedia.org/wiki/Ciudad_Real_Madrid
Στα δικα μας λιγο, επειδη πολλοι λενε και τι εγινε που χρωσταμε, θεωρω οτι ο ΠΑΟΚ οφειλει να ειναι μια ομαδα που θα λειτουργει σαν κερδοφορα επιχειρηση. Το πιο σημαντικο προβλημα στην παρουσα φαση ειναι τα χρεη, και στο μελλον οταν αυτο θα εχει καπως διευθετηθει ο ΠΑΟΚ θα πρεπει να συνεχισει να δινει βαρυτητα στους θετικους ισολογισμους. Περιπτωσεις σκανδαλωδους ευνοιοκρατιας οπως η παραπανω της Ρεαλ που ανεφερα θα σπανιζουν οσο περναει ο καιρος. Ηδη ο Πλατινι με στηριξη κυριως Γερμανων και Γαλλων κανει μεγαλο αγωνα για να δημιουργηθει ενα κοινο πλαισιο λειτουργιας ολων των ευρωπαϊκων ομαδων, οι οποιες θα λειτουργουν σαν υγιεις επιχειρησεις. Και στην Ελλαδα ομως, η κατασταση ολο και θα ζοριζει. Αρθρο 44 δυσκολα θα ξαναγινει κυρια λογω της δεινης οικονομικης θεσης της χωρας μας. Αλλωστε ειναι πιθανο το ενδεχομενο η Ελλαδα στο προσεχες μελλον να μην μπορει να βγαζει μονη της τον προϋπολογισμο της, και αυτο να γινεται απο τις Βρυξελλες (εξευτελιστικο αλλα ειναι πιθανο). Πηγαινε τοτε διαπραγματευσου με τον καθε Αλμουνια για τα χρεη σου, να σου πω απο ποιο παραθυρο θα φυγεις. Στο μελλον ειναι πιθανο να δουμε και γνωστες ομαδες να υποβιβαζονται λογω χρεων.
Συνεχιζουμε λοιπον με οργανωση και νοικοκυρεμενα να ανεβαινουμε αργα αλλα σταθερα επιπεδα σαν συλλογος.
Διεθνείς Διοργανώσεις
Re: Διεθνείς Διοργανώσεις
H σφαγή ξεκίνησε.teratios έγραψε: Στον 3ο όμιλο θα γίνει σφαγή. Η Αλγερία προηγείται 3 βαθμούς της Αιγύπτου και τελευταία αγωνιστική παίζουν Αίγυπτος-Αλγερία. Η Αίγυπτος θέλει είτε 2-0 είτε νίκη με 3 γκολ διαφορά. Στο 4-2 προκρίνεται η Αλγερία. Στο 3-1 υπάρχει απόλυτη ισοβαθμία (και στους μεταξύ τους και στην καλύτερη επίθεση) και δεν είναι ξεκάθαρο τι γίνεται. Τελευταίοι αγώνες 14 Νοεμβρίου.
Επίθεση με πέτρες δέχθηκε η αποστολή της εθνικής ομάδας της Αλγερίας μόλις έφτασε στην Αίγυπτο για τον μεταξύ τους αγώνα στο πλαίσιο των προκριματικών του Παγκοσμίου Κυπέλλου, με αποτέλεσμα να τραυματιστούν τρεις παίκτες (Σεϊφί, Χαλίσε και Λαμούκια) και τα υπόλοιπα μέλη της αποστολής να υποστούν ψυχολογικό σοκ.
«Επιτέθηκαν στο λεωφορείο που μας μετέφερε με πολλά τούβλα, και μερικοί παίκτες μας είχαν τραύματα στο κεφάλι και βλέπαμε τα αίματα να τρέχουν, μη ξέροντας τι να κάνουμε. Όλα τα τζάμια έσπασαν και φοβόμαστε. Όσο δεν γίνεται κάτι για να εξασφαλιστεί η προστασία μας, φοβόμαστε να κατέβουμε στον αγωνιστικό χώρο» δήλωσε ο Ατάρ Γιαχία.
Και συνέχισε αναφερόμενος στους υπεύθυνους του περιμετρικού χώρου:
«Τους άφησαν να το κάνουν. Δεν μπορείς να μεταφέρεις τόσες πέτρες που καθεμιά ζυγίζει πέντε κιλά μέσα στο αεροδρόμιο και να μην σε καταλάβουν. Τους άφησαν να περάσουν και μετά απλά κοιτούσαν. Είναι ντροπή. Στην πατρίδα μας τους υποδεχθήκαμε με λουλούδια».
Οι δύο ομάδας θα αναμετρηθούν το Σάββατο για την τελευταία αγωνιστική της προκριματικής φάσης του Μουντιάλ, με το αποτέλεσμα να κρίνει το ποια θα πάρει το εισιτήριο για τη Ν. Αφρική. Η Αλγερία είναι πρώτη στον γ' όμιλο της αφρικανικής ζώνης με 13 βαθμούς ενώ η Αίγυπτος ακολουθεί με 10 και χρειάζεται νίκη με διαφορά δύο γκολ για να προκριθεί.
Βίντεο από μέσα από το λεωφορείο.
Re: Διεθνείς Διοργανώσεις
Mια εξαιρετικα ενδιαφερουσα φυσιογνωμια του παγκοσμιου ποδοσφαιρου, ο Σεζάρ Λουίς Μενότι, προπονητης της Εθνικης Αργεντινης στα Μουντιαλ του '78 και του '82 και ελπιδα του καθε μανιωδους καπνιστη για σχετικη μακροζωια, γραφει το ακολουθο αρθρο, νοσταλγοντας το παρελθον και αψηφωντας το παρον και το μελλον (πραγμα δικαιολογημενο ισως για την ηλικια του), με χαρακτηριστικα λατινοαμερικανικο ποιητικο τροπο.
Σεζαρ Λουις Μενότι
Το τσίρκο συνεχίζεται
17/10/09
Σκοπεύω σήμερα, σε αυτήν τη στήλη, να καθορίσω διάφορες καταστάσεις σχετικές με την ποδοσφαιρική ταυτότητα, οι οποίες δεν τυγχάνουν σεβασμού εσχάτως. Το αργεντίνικο ποδόσφαιρο, ειδικά, υποφέρει, καθώς δεν έχει καμία σχέση με το όμορφο παιχνίδι. Το ποδόσφαιρό του είναι, για παράδειγμα, παγιδευμένο προς το παρόν μέσα σε ένα κυρίαρχο και επίκτητο σύστημα, όπου η ανάγκη για επιτυχία υπαγορεύεται από τα μεγάλα επιχειρηματικά συμφέροντα. Οχι από την αγνή ευχαρίστηση του παιχνιδιού ούτε από το ποδοσφαιρικό στυλ που έχει κάνει αναγνωρίσιμη την Αργεντινή σε όλο τον κόσμο. Το στυλ που μας φέρνει πιο κοντά στην τέχνη και το όμορφο ποδόσφαιρο παρά στην καθαρή πάλη για το αποτέλεσμα.
Αυτήν τη στιγμή, το γονίδιο του ωραίου ποδοσφαίρου στην Αργεντινή εμφανίζεται και εκφράζεται μόνο από μερικούς παίκτες. Μιλάμε για τη γενετική κληρονομιά ενός συγκεκριμένου στυλ ποδοσφαίρου, που δωρίστηκε στον κόσμο απλόχερα από παίκτες όπως ο Σίβορι, ο Ντι Στέφανο, ο Ριάλ και άλλοι, οι οποίοι πρόσφεραν στην ομάδα ταχύτητα, τεχνικές αρετές, ακρίβεια, άνεση κίνησης με την μπάλα στα πόδια, συναγωνισμό – ολόκληρη τη συλλογική παλέτα, όχι μόνο την τακτική, αλλά μια σχεδόν «πολιτιστική» προσήλωση στο παιχνίδι.
Ομως, η τωρινή ομάδα της Αργεντινής βγαίνει στον αγωνιστικό χώρο δίχως ιδέες, κάνει λάθη, είναι μια ομάδα σε αναβρασμό, απελπισμένη να προκριθεί, χρησιμοποιώντας ατομικά ταλέντα και απλή δύναμη. Πολύ μικρή για ένα τέτοιο γεγονός. Το ότι ήλπιζε σε πρόκριση στα τελικά της Νότιας Αφρικής το 2010 δικαιολογούσε ίσως το άγχος, αλλά δεν επέτρεψε τη μάταιη ονειροπόληση. Μολονότι η ομάδα πέρασε, οι ελπίδες να δούμε ένα συλλογικό παιχνίδι, μια αργεντίνικη ομάδα με συνοχή, δεν ευοδώθηκαν ούτε κατά το ελάχιστο.
Η Αργεντινή (θα) είναι καταδικασμένη να ακολουθήσει αυτό το μονοπάτι. Είναι γνωστό τοις πάσι ότι, αν η πρόκριση στο Παγκόσμιο Κύπελλο δεν είχε επιτευχθεί, όλοι ήταν έτοιμοι να ζητήσουν επί πίνακι το κεφάλι του Μαραντόνα, του κύριου πρωταγωνιστή σε αυτό το τσίρκο, σε μια προσπάθεια να αλλάξουν κάτι σε ένα σύστημα όπου τίποτε δεν αλλάζει.
Τώρα που έχει ολοκληρωθεί ο προκριματικός γύρος, το προαναφερθέν τσίρκο συνεχίζεται. Ανάμεσα σε όλες τις φαυλότητες και τις δημοσιογραφικές υπερβολές, περιμένουμε το Παγκόσμιο Κύπελλο.
Κανείς μέχρι στιγμής δεν έχει τολμήσει να αναλύσει σωστά τον αγώνα που είδαμε την Τετάρτη. Αντιθέτως, γίνεται λόγος για σκάνδαλο, συνωμοσία, για παρατάξεις μέσα στην εθνική ομάδα... Τόσες συκοφαντίες και τόση ματαιοδοξία. Η καθαρότητα του παιχνιδιού έχει σπιλωθεί.
Το ματς εναντίον της Ουρουγουάης ήταν τόσο κακό, που δεν άξιζε καν να έχει κανείς αγωνία, μολονότι όλοι γνωρίζαμε ότι ήταν μια κρίσιμη αναμέτρηση για την πρόκριση στο Μουντιάλ.
Οι δύο ομάδες βρίσκονταν ακριβώς εκεί που άξιζαν να βρίσκονται. Δεν μπορώ να φανταστώ πώς θα ένιωθαν παλιοί ήρωες της Ρίβερ Πλέιτ, όπως ο Ομπντούλιο Βαρέλα, ο Χουάν Αλμπέρτο Σκιαφίνο, ο Ενρίκε Ομάρ Σιβόριο ή ο Αδόλφο Πεντερνέρα, αν έβλεπαν από ψηλά, ως άγγελοι πάνω από τον ουρανό του «Σεντενάριο», τον συγκεκριμένο αγώνα. Τολμώ να πω ότι, αν βρίσκονταν εκεί, θα είχαν αποχωρήσει γρήγορα, απίστευτα απογοητευμένοι. Και αν η κατάσταση συνεχιστεί, μάλλον θα κάνουν πολύ καιρό να επιστρέψουν...
Οπότε, ας συνοψίσουμε την κατάσταση με έναν στίχο (σε ελεύθερη μετάφραση) του Αργεντινού τραγουδοποιού Αταχουάλπα Γιουπάνκι*, που αναφερόταν στη φτώχεια της χώρας μας: «Ο Θεός προσπέρασε αυτό το μέρος». Μια φράση που ίσως θα μπορούσε να αφορά και την τωρινή εθνική ομάδα της Αργεντινής.
http://www.exedrasports.gr/blogs/articl ... &aid=41163
* http://www.youtube.com/watch?v=-sD3xaQKsgI
Σεζαρ Λουις Μενότι
Το τσίρκο συνεχίζεται
17/10/09
Σκοπεύω σήμερα, σε αυτήν τη στήλη, να καθορίσω διάφορες καταστάσεις σχετικές με την ποδοσφαιρική ταυτότητα, οι οποίες δεν τυγχάνουν σεβασμού εσχάτως. Το αργεντίνικο ποδόσφαιρο, ειδικά, υποφέρει, καθώς δεν έχει καμία σχέση με το όμορφο παιχνίδι. Το ποδόσφαιρό του είναι, για παράδειγμα, παγιδευμένο προς το παρόν μέσα σε ένα κυρίαρχο και επίκτητο σύστημα, όπου η ανάγκη για επιτυχία υπαγορεύεται από τα μεγάλα επιχειρηματικά συμφέροντα. Οχι από την αγνή ευχαρίστηση του παιχνιδιού ούτε από το ποδοσφαιρικό στυλ που έχει κάνει αναγνωρίσιμη την Αργεντινή σε όλο τον κόσμο. Το στυλ που μας φέρνει πιο κοντά στην τέχνη και το όμορφο ποδόσφαιρο παρά στην καθαρή πάλη για το αποτέλεσμα.
Αυτήν τη στιγμή, το γονίδιο του ωραίου ποδοσφαίρου στην Αργεντινή εμφανίζεται και εκφράζεται μόνο από μερικούς παίκτες. Μιλάμε για τη γενετική κληρονομιά ενός συγκεκριμένου στυλ ποδοσφαίρου, που δωρίστηκε στον κόσμο απλόχερα από παίκτες όπως ο Σίβορι, ο Ντι Στέφανο, ο Ριάλ και άλλοι, οι οποίοι πρόσφεραν στην ομάδα ταχύτητα, τεχνικές αρετές, ακρίβεια, άνεση κίνησης με την μπάλα στα πόδια, συναγωνισμό – ολόκληρη τη συλλογική παλέτα, όχι μόνο την τακτική, αλλά μια σχεδόν «πολιτιστική» προσήλωση στο παιχνίδι.
Ομως, η τωρινή ομάδα της Αργεντινής βγαίνει στον αγωνιστικό χώρο δίχως ιδέες, κάνει λάθη, είναι μια ομάδα σε αναβρασμό, απελπισμένη να προκριθεί, χρησιμοποιώντας ατομικά ταλέντα και απλή δύναμη. Πολύ μικρή για ένα τέτοιο γεγονός. Το ότι ήλπιζε σε πρόκριση στα τελικά της Νότιας Αφρικής το 2010 δικαιολογούσε ίσως το άγχος, αλλά δεν επέτρεψε τη μάταιη ονειροπόληση. Μολονότι η ομάδα πέρασε, οι ελπίδες να δούμε ένα συλλογικό παιχνίδι, μια αργεντίνικη ομάδα με συνοχή, δεν ευοδώθηκαν ούτε κατά το ελάχιστο.
Η Αργεντινή (θα) είναι καταδικασμένη να ακολουθήσει αυτό το μονοπάτι. Είναι γνωστό τοις πάσι ότι, αν η πρόκριση στο Παγκόσμιο Κύπελλο δεν είχε επιτευχθεί, όλοι ήταν έτοιμοι να ζητήσουν επί πίνακι το κεφάλι του Μαραντόνα, του κύριου πρωταγωνιστή σε αυτό το τσίρκο, σε μια προσπάθεια να αλλάξουν κάτι σε ένα σύστημα όπου τίποτε δεν αλλάζει.
Τώρα που έχει ολοκληρωθεί ο προκριματικός γύρος, το προαναφερθέν τσίρκο συνεχίζεται. Ανάμεσα σε όλες τις φαυλότητες και τις δημοσιογραφικές υπερβολές, περιμένουμε το Παγκόσμιο Κύπελλο.
Κανείς μέχρι στιγμής δεν έχει τολμήσει να αναλύσει σωστά τον αγώνα που είδαμε την Τετάρτη. Αντιθέτως, γίνεται λόγος για σκάνδαλο, συνωμοσία, για παρατάξεις μέσα στην εθνική ομάδα... Τόσες συκοφαντίες και τόση ματαιοδοξία. Η καθαρότητα του παιχνιδιού έχει σπιλωθεί.
Το ματς εναντίον της Ουρουγουάης ήταν τόσο κακό, που δεν άξιζε καν να έχει κανείς αγωνία, μολονότι όλοι γνωρίζαμε ότι ήταν μια κρίσιμη αναμέτρηση για την πρόκριση στο Μουντιάλ.
Οι δύο ομάδες βρίσκονταν ακριβώς εκεί που άξιζαν να βρίσκονται. Δεν μπορώ να φανταστώ πώς θα ένιωθαν παλιοί ήρωες της Ρίβερ Πλέιτ, όπως ο Ομπντούλιο Βαρέλα, ο Χουάν Αλμπέρτο Σκιαφίνο, ο Ενρίκε Ομάρ Σιβόριο ή ο Αδόλφο Πεντερνέρα, αν έβλεπαν από ψηλά, ως άγγελοι πάνω από τον ουρανό του «Σεντενάριο», τον συγκεκριμένο αγώνα. Τολμώ να πω ότι, αν βρίσκονταν εκεί, θα είχαν αποχωρήσει γρήγορα, απίστευτα απογοητευμένοι. Και αν η κατάσταση συνεχιστεί, μάλλον θα κάνουν πολύ καιρό να επιστρέψουν...
Οπότε, ας συνοψίσουμε την κατάσταση με έναν στίχο (σε ελεύθερη μετάφραση) του Αργεντινού τραγουδοποιού Αταχουάλπα Γιουπάνκι*, που αναφερόταν στη φτώχεια της χώρας μας: «Ο Θεός προσπέρασε αυτό το μέρος». Μια φράση που ίσως θα μπορούσε να αφορά και την τωρινή εθνική ομάδα της Αργεντινής.
http://www.exedrasports.gr/blogs/articl ... &aid=41163
* http://www.youtube.com/watch?v=-sD3xaQKsgI
Re: Διεθνείς Διοργανώσεις
http://www.tovima.gr/default.asp?pid=2& ... 25/11/2009
Ο Ανρί στο στόχαστρο γάλλων διανοουμένων
Ανάβει συζητήσεις το «Χέρι του Θεού»
«Είμαστε όλοι Ιρλανδοί...». Οι γάλλοι διανοούμενοι έχουν βάλει στο στόχαστρο τον Τιερί Ανρί και το περιβόητο πλέον φάουλ με το «Χέρι του Θεού» που χάρισε την πρόκριση στη Γαλλία και απέκλεισε την Ιρλανδία από την τελική φάση του Παγκοσμίου Κυπέλλου. Μοναδική εξαίρεση είναι ο γνωστός ευρωβουλευτής των Πρασίνων Ντανιέλ Κον Μπεντίτ, ο οποίος υποστήριξε δημοσίως τον γάλλο ποδοσφαιριστή από τη Γουαδελούπη.
«Αισθάνομαι Ιρλανδός» γράφει στο ηλεκτρονικό περιοδικό Slate ο Ζακ Αταλί. Ο γνωστός οικονομολόγος και πρώην σύμβουλος του Φρανσουά Μιτεράν θεωρεί ότι η πράξη του Ανρί δυσφήμησε το γαλλικό ποδόσφαιρο. «Ο υπέροχος αυτός λαός (σ.σ.: οι Ιρλανδοί), ενωμένος στην ήττα όπως και στη νίκη, στερείται σήμερα ενός ποδοσφαιρικού μέλλοντος που του άξιζε περισσότερο από την αξιοθρήνητη ομάδα της Γαλλίας» καταλήγει, τονίζοντας ότι θα υποστηρίζει την Εθνική Ιρλανδίας ώσπου να αποβληθούν διά βίου από την Εθνική Γαλλίας «όλοι όσοι την ντρόπιασαν». «Κλέψαμε τη νίκη» είπε, μεταξύ πολλών άλλων, και ο γάλλος φιλόσοφος και συγγραφέας Αλέν Φινκελκρό. «Θα προτιμούσα χίλιες φορές την τίμια ήττα από μια τέτοια νίκη. Προσωπικώςδεν νιώθω καθόλου υπερήφανος με αυτό που συνέβη» δήλωσε στον σταθμό Εurope 1. Σε δημοσκόπηση για τη γαλλική τηλεόραση το 81% των ερωτηθέντων απάντησε ότι «δεν αξίζει στη Γαλλία να αγωνιστεί στα γήπεδα της Νότιας Αφρικής» το 2010.
Υπάρχει και ο αντίλογος. «Ο Ανρί έκανε απλώς τη δουλειά του. Το ποδόσφαιρο είναι γεμάτο αδικίες» δήλωσε ο Ντανιέλ Κον Μπεντίτ.
«Το ποδόσφαιρο είναι άδικο, όπως η ζωή. Το fair-play εφευρέθηκε από κάποιες ελίτ που θέλουν να κάνουν τις μάζες να πιστέψουν ότι μπορεί να υπάρχει δικαιοσύνη στο ποδόσφαιρο» είπε και ο δημοσιογράφος Κεντίν Ζιράρ.
Ο Ανρί στο στόχαστρο γάλλων διανοουμένων
Ανάβει συζητήσεις το «Χέρι του Θεού»
«Είμαστε όλοι Ιρλανδοί...». Οι γάλλοι διανοούμενοι έχουν βάλει στο στόχαστρο τον Τιερί Ανρί και το περιβόητο πλέον φάουλ με το «Χέρι του Θεού» που χάρισε την πρόκριση στη Γαλλία και απέκλεισε την Ιρλανδία από την τελική φάση του Παγκοσμίου Κυπέλλου. Μοναδική εξαίρεση είναι ο γνωστός ευρωβουλευτής των Πρασίνων Ντανιέλ Κον Μπεντίτ, ο οποίος υποστήριξε δημοσίως τον γάλλο ποδοσφαιριστή από τη Γουαδελούπη.
«Αισθάνομαι Ιρλανδός» γράφει στο ηλεκτρονικό περιοδικό Slate ο Ζακ Αταλί. Ο γνωστός οικονομολόγος και πρώην σύμβουλος του Φρανσουά Μιτεράν θεωρεί ότι η πράξη του Ανρί δυσφήμησε το γαλλικό ποδόσφαιρο. «Ο υπέροχος αυτός λαός (σ.σ.: οι Ιρλανδοί), ενωμένος στην ήττα όπως και στη νίκη, στερείται σήμερα ενός ποδοσφαιρικού μέλλοντος που του άξιζε περισσότερο από την αξιοθρήνητη ομάδα της Γαλλίας» καταλήγει, τονίζοντας ότι θα υποστηρίζει την Εθνική Ιρλανδίας ώσπου να αποβληθούν διά βίου από την Εθνική Γαλλίας «όλοι όσοι την ντρόπιασαν». «Κλέψαμε τη νίκη» είπε, μεταξύ πολλών άλλων, και ο γάλλος φιλόσοφος και συγγραφέας Αλέν Φινκελκρό. «Θα προτιμούσα χίλιες φορές την τίμια ήττα από μια τέτοια νίκη. Προσωπικώςδεν νιώθω καθόλου υπερήφανος με αυτό που συνέβη» δήλωσε στον σταθμό Εurope 1. Σε δημοσκόπηση για τη γαλλική τηλεόραση το 81% των ερωτηθέντων απάντησε ότι «δεν αξίζει στη Γαλλία να αγωνιστεί στα γήπεδα της Νότιας Αφρικής» το 2010.
Υπάρχει και ο αντίλογος. «Ο Ανρί έκανε απλώς τη δουλειά του. Το ποδόσφαιρο είναι γεμάτο αδικίες» δήλωσε ο Ντανιέλ Κον Μπεντίτ.
«Το ποδόσφαιρο είναι άδικο, όπως η ζωή. Το fair-play εφευρέθηκε από κάποιες ελίτ που θέλουν να κάνουν τις μάζες να πιστέψουν ότι μπορεί να υπάρχει δικαιοσύνη στο ποδόσφαιρο» είπε και ο δημοσιογράφος Κεντίν Ζιράρ.
Re: Διεθνείς Διοργανώσεις
Και τι γίνεται τώρα που και οι μεν και οι δεν έχουνε δίκιο ;
Η αλήθεια βρίσκεται ταυτόχρονα στα δύο άκρα
κι όχι στις περί "μέσης" παπαριές του σατανά...
Η αλήθεια βρίσκεται ταυτόχρονα στα δύο άκρα
κι όχι στις περί "μέσης" παπαριές του σατανά...
Re: Διεθνείς Διοργανώσεις
Καςς ποντικακο πηγες κρυφτηκες σε τοπικ που δεν πολυπαταω για να με κραξεις ατιμωρητος; Αιφτιχός σε βρηκα.
Αν εισαι μαγκας βγες στο τοπικ του Παμπλο σήμερα τα μεσανυχτα και ελα να αναμετρηθούμε ναουμ.. Βαζουμε και το νικο35 μαρτυρα αμα θες.
Πάντως ομολογω οτι συμφωνω μαζι σου αλλα και με μένα που διαφωνώ..
Αν εισαι μαγκας βγες στο τοπικ του Παμπλο σήμερα τα μεσανυχτα και ελα να αναμετρηθούμε ναουμ.. Βαζουμε και το νικο35 μαρτυρα αμα θες.
Πάντως ομολογω οτι συμφωνω μαζι σου αλλα και με μένα που διαφωνώ..
Re: Διεθνείς Διοργανώσεις
Σήκωσα το γάντι.
Δώδεκα η ώρα της νυχτός στου Πάμπλου.
( θΑ φέρω μαζί μου τον παπούλη της 4 και τον παπα-Ανυπόμονο )
Δώδεκα η ώρα της νυχτός στου Πάμπλου.
( θΑ φέρω μαζί μου τον παπούλη της 4 και τον παπα-Ανυπόμονο )
Re: Διεθνείς Διοργανώσεις
αμάν, δεν πρέπει κάποιος να κάνει κάτι για αυτά τα οφ τόπικ;...εμείς δηλαδή που ενδιαφερόμαστε να μάθουμε για τις διεθνείς διοργανώσεις πρέπει να ανεχόμαστε την ανωριμότητα κάποιων;...έλεος πια, καταντάει αηδία
Υ.Γ.
για να μην είμαι οφ τόπικ, χθες, 24/11/09
Τρανμίρ - Σάουθεντ 2-0 (1-0 στο ημίχρονο)
Υ.Γ.
για να μην είμαι οφ τόπικ, χθες, 24/11/09
Τρανμίρ - Σάουθεντ 2-0 (1-0 στο ημίχρονο)
Re: Διεθνείς Διοργανώσεις
teratios, σόρυ αδερφέ.
Δεν θα επαναληφθεί, με παρέσυρε ο διάολος.
Για να μην ξαναείμαι οφ-τόπικ,
μήπως ξέρεις και τους σκόρερ ;
Δεν θα επαναληφθεί, με παρέσυρε ο διάολος.
Για να μην ξαναείμαι οφ-τόπικ,
μήπως ξέρεις και τους σκόρερ ;
Re: Διεθνείς Διοργανώσεις
Το ξέρω πως o Βούλης φταίει κατά βάθος, αλλά δεν ήθελα να αναφερθώ ονομαστικά σ' αυτόν για να μην γκρινιάζει...
Υ.Γ.
Goodison 10'
Gornell 72'
Υ.Γ.
Goodison 10'
Gornell 72'
Re: Διεθνείς Διοργανώσεις
J-League Division 2
Σερέζο Οσάκα- Κουσάτσου 5-0 (τελικο)
2' Inui 1 - 0
24' Martinez 2-0
2o Ημίχρονο
60' Inui 3 - 0
62' Inui 4-0
69' Inui 5-0
Σερέζο Οσάκα- Κουσάτσου 5-0 (τελικο)
2' Inui 1 - 0
24' Martinez 2-0
2o Ημίχρονο
60' Inui 3 - 0
62' Inui 4-0
69' Inui 5-0
Re: Διεθνείς Διοργανώσεις
Eννοείς Cerezo Osaka - Thespa Kusatsu 5-0, με 4 γκολ του μεγάλου ταλέντου της Cerezo Osaka, του 21χρονου Takashi Inui (η πρώτη του συμμετοχή στην εθνική Ιαπωνίας ήρθε φέτος στον προκριματικό του μουντιάλ εναντίον της Υεμένης).
Δυστυχώς για σένα, ο αγώνας αυτός έγινε 8 Νοεμβρίου, δηλαδή 17 μέρες πριν. Τα νέα έχουν παλιώσει προ πολλού, δεν προσφέρεις κάτι μεταφέροντας μια πληροφορία που την ξέρουν όλοι...
Δυστυχώς για σένα, ο αγώνας αυτός έγινε 8 Νοεμβρίου, δηλαδή 17 μέρες πριν. Τα νέα έχουν παλιώσει προ πολλού, δεν προσφέρεις κάτι μεταφέροντας μια πληροφορία που την ξέρουν όλοι...
Re: Διεθνείς Διοργανώσεις
Εκανες το κομματι οσο εγω έλειπα;
Οταν λες οτι την ξερουν ολοι την πληροφορια αυτό τιθεται υπο αμφισβητηση για τον απλουστατο λόγο ότι δεν υπαρχει ποσταρισμενο πουθενα εδω αρα το συμπερασμα σου είναι αυθαιρετο. Αφου το ηξερες ας το ποσταρες ρε τερατιε. Ή μήπως το είδες αφου το ποσταρα και εγραψες πεντε λεποτμεριες παραπανω για να κανεις το εφε σου; Λέω εγω..
αν θες να ξερεις η Σερέζο Οσάκα είναι η ομάδα μου στην Ιαπωνία και παρακολουθώ φανατικά τους αγώνες της.
http://www.cerezo.co.jp/english/index.html
Οταν λες οτι την ξερουν ολοι την πληροφορια αυτό τιθεται υπο αμφισβητηση για τον απλουστατο λόγο ότι δεν υπαρχει ποσταρισμενο πουθενα εδω αρα το συμπερασμα σου είναι αυθαιρετο. Αφου το ηξερες ας το ποσταρες ρε τερατιε. Ή μήπως το είδες αφου το ποσταρα και εγραψες πεντε λεποτμεριες παραπανω για να κανεις το εφε σου; Λέω εγω..
αν θες να ξερεις η Σερέζο Οσάκα είναι η ομάδα μου στην Ιαπωνία και παρακολουθώ φανατικά τους αγώνες της.
http://www.cerezo.co.jp/english/index.html
Re: Διεθνείς Διοργανώσεις
Παραθέτω ένα πολύ ωραίο άρθρο του Αλέξη Σπυρόπουλο για την Μπάρτσα..
Καλλιτέχνες αλλά και ύαινες
26/11/09
Στις καλές της Μπαρτσελόνα είναι μαρτύριο, σας βεβαιώ, να εργάζεσαι (με όλες τις συμβάσεις της δουλειάς) στο Καμπ Νου... πέντε ορόφους πάνω απ' το επίπεδο του γρασιδιού. Σου 'ρχεται να σηκωθείς, να πετάξεις την κάσκα, να κατεβείς κάμποσες σειρές καθίσματα, να μπερδευτείς μες στο πλήθος, να μυρίσεις και να ρουφήξεις το ναρκωτικό της ανάτασης.
Ν' απογειωθείς, να υποκλιθείς, να ουρλιάξεις. Τέτοια πράγματα. Να κοκκινίσουν, στο τέλος, οι παλάμες απ' το ανελέητο χειροκρότημα.
Είχα δει, όπως όλος ο κόσμος του ποδοσφαίρου υποθέτω, πολλή Μπαρτσελόνα στην TV εφέτος. Προέκυπτε αβίαστα, απ' την εικόνα, πως η ποιότητα είναι πάντοτε εκεί, η σπίθα όμως (η περσινή) όχι. Εβγαινε ένα άδειασμα, που το 'λεγες και φυσιολογικό μετά από πέντε στα πέντε τρόπαια που τον ερχόμενο μήνα στη Γιοκοχάμα καθόλου δεν αποκλείεται να γίνουν έξι.
Κι απ' την άλλη, τώρα, ερχόταν στην πόλη η αγέρωχη στη Serie A Ιντερ, ο συνήθης Μουρίνιο, ο λατρεμένος Ετό'ο, ενώ ο Μέσι κι ο Ζλάταν θα έμεναν στο συνεργείο, ακριβώς την πρώτη εβδομάδα της σεζόν που η Ρεάλ καβάλησε από πάνω, προτού έλθει η Ρεάλ... αυτοπροσώπως την Κυριακή.
Αυτά, ώς την εκκίνηση. Δυο ώρες αργότερα, απέμενε κανείς να συμμερίζεται δύο πράγματα. Ενα, την τύχη των ντόπιων. Τη μακαρίζεις. Να 'χεις διαρκείας, ώς και για τις προπονήσεις. Δεύτερο, την απόγνωση του Μοράτι. Τη φαντάζεσαι. Πότε και πώς; Ποτέ και με κανέναν τρόπο!
Είναι τόσο ολοκληρωτική η αίσθηση ότι δεν γλιτώνεις, που κάνει ακόμη και την ανορθογραφία του special προπονητή (ν' αφήσει επί ένα ημίχρονο τον αόρατο Στάνκοβιτς να κυνηγά τον Ντάνι Αλβες, προτού βάλει, μόνο και μόνο γι' αυτή την ιστορία, το μαντρόσκυλο Μουντάρι) να μοιάζει εντελώς ασήμαντη.
Οι συσχετισμοί είχε φτάσει να είναι οριακοί. Πριν, ο Γουαρδιόλα δεν επιβάρυνε κανένα με τίποτα. Αρνήθηκε να κάνει θέμα τις απώλειες, δεν μπερδεύτηκε στην επιστροφή του Ετό'ο, κάλεσε τους Καταλανούς να προσέλθουν στο γήπεδο μ' ένα μεγάλο χαμόγελο και να το απολαύσουν, μονάχα υποσχέθηκε τον (αυτό)σεβασμό στο στυλ του κλαμπ. «Και ν' αποκλειστούμε, θ' αποκλειστούμε επιτιθέμενοι». Και επιτέθηκαν. Με τα γνωστά, πια, τρίγωνα. Και όχι μόνο ΤΟ τρίγωνο, Ντάνι Αλβες/Τσάβι/Ινιέστα. Αλλ' άφθονα εναλλακτικά, ανάλογα με τον χώρο και την περίσταση της στιγμής. Σ' όλα τα μήκη και τα πλάτη του τερέν.
Ο σύγχρονος κόσμος δεν έχει, θεωρώ, να δώσει άλλο παράδειγμα τόσης (κοντά στο 100%) ταύτισης, τι κάνουν στην προπόνηση με το τι κάνουν στον αγώνα. Ενα, και το αυτό! Με την Ιντερ, κράτησαν στα πόδια την μπάλα 33 λεπτά και 22 δευτερόλεπτα. Αλλαξαν 560 εύστοχες πάσες. Δεκαεφτά πάσες, το λεπτό. Μία, ανά τριάμισι δευτερόλεπτα. Στην πράξη, αν είσαι αντίπαλος, άπαιχτο. Αδύνατον, να το (παρ)ακολουθήσεις. Ζαλίζεσαι. Σου 'ρχεται, αργά ή γρήγορα, ναυτία. Διότι δεν είναι μόνον ότι δουλεύουν την πάσα με ποσοστά ακρίβειας σταθερά πάνω από 80%. Είναι, επιπλέον, ότι η τελική πάσα τους σε κόβει κομμάτια.
Μια ομάδα, καλλιτεχνών με την μπάλα. Αλλά και μια ομάδα από ύαινες... όταν δεν την έχουν και ορμάνε να την πάρουν πίσω. Προχθές, η επιθετική ένταση του πρέσινγκ είτε στο 3' είτε στο 90'+3' ήταν «ίσα κι όμοια». Η κατοχή δεν μοιράστηκε όπως άλλες φορές σε ματς της Μπάρτσα, έφτασε δεν έφτασε το εξήντα-σαράντα ενώ συνήθως πλησιάζει το εβδομήντα-τριάντα, κι όμως (εκτός απ' το να παίξουν πιο πολύ) έτρεξαν και πιο πολύ: 105 χιλιόμετρα, με 100. Κατάργησαν, δηλαδή, ένα βασικό κανόνα της στατιστικής. Οτι αυτός που τρέχει περισσότερο είναι αυτός που έχει την μπάλα λιγότερο.
Με δυο κουβέντες: οι συγκυρίες των ημερών «έξυσαν» την επιφάνεια και τους οδήγησαν να ξαναβρούν, εντός τους, το spirit. Δηλαδή, επέστρεψαν... κανονικά.
http://www.exedrasports.gr/default.aspx ... &aid=45825
Ότι και να πεις για αυτήν την ομάδα είναι λίγο..
Προσωπικά δεν έχω ξαναδεί τέτοιο ποδόσφαιρο σε όλη μου τη ζωή..
ΥΓ Φέρτε τον Πεπ στην Τούμπα..
Καλλιτέχνες αλλά και ύαινες
26/11/09
Στις καλές της Μπαρτσελόνα είναι μαρτύριο, σας βεβαιώ, να εργάζεσαι (με όλες τις συμβάσεις της δουλειάς) στο Καμπ Νου... πέντε ορόφους πάνω απ' το επίπεδο του γρασιδιού. Σου 'ρχεται να σηκωθείς, να πετάξεις την κάσκα, να κατεβείς κάμποσες σειρές καθίσματα, να μπερδευτείς μες στο πλήθος, να μυρίσεις και να ρουφήξεις το ναρκωτικό της ανάτασης.
Ν' απογειωθείς, να υποκλιθείς, να ουρλιάξεις. Τέτοια πράγματα. Να κοκκινίσουν, στο τέλος, οι παλάμες απ' το ανελέητο χειροκρότημα.
Είχα δει, όπως όλος ο κόσμος του ποδοσφαίρου υποθέτω, πολλή Μπαρτσελόνα στην TV εφέτος. Προέκυπτε αβίαστα, απ' την εικόνα, πως η ποιότητα είναι πάντοτε εκεί, η σπίθα όμως (η περσινή) όχι. Εβγαινε ένα άδειασμα, που το 'λεγες και φυσιολογικό μετά από πέντε στα πέντε τρόπαια που τον ερχόμενο μήνα στη Γιοκοχάμα καθόλου δεν αποκλείεται να γίνουν έξι.
Κι απ' την άλλη, τώρα, ερχόταν στην πόλη η αγέρωχη στη Serie A Ιντερ, ο συνήθης Μουρίνιο, ο λατρεμένος Ετό'ο, ενώ ο Μέσι κι ο Ζλάταν θα έμεναν στο συνεργείο, ακριβώς την πρώτη εβδομάδα της σεζόν που η Ρεάλ καβάλησε από πάνω, προτού έλθει η Ρεάλ... αυτοπροσώπως την Κυριακή.
Αυτά, ώς την εκκίνηση. Δυο ώρες αργότερα, απέμενε κανείς να συμμερίζεται δύο πράγματα. Ενα, την τύχη των ντόπιων. Τη μακαρίζεις. Να 'χεις διαρκείας, ώς και για τις προπονήσεις. Δεύτερο, την απόγνωση του Μοράτι. Τη φαντάζεσαι. Πότε και πώς; Ποτέ και με κανέναν τρόπο!
Είναι τόσο ολοκληρωτική η αίσθηση ότι δεν γλιτώνεις, που κάνει ακόμη και την ανορθογραφία του special προπονητή (ν' αφήσει επί ένα ημίχρονο τον αόρατο Στάνκοβιτς να κυνηγά τον Ντάνι Αλβες, προτού βάλει, μόνο και μόνο γι' αυτή την ιστορία, το μαντρόσκυλο Μουντάρι) να μοιάζει εντελώς ασήμαντη.
Οι συσχετισμοί είχε φτάσει να είναι οριακοί. Πριν, ο Γουαρδιόλα δεν επιβάρυνε κανένα με τίποτα. Αρνήθηκε να κάνει θέμα τις απώλειες, δεν μπερδεύτηκε στην επιστροφή του Ετό'ο, κάλεσε τους Καταλανούς να προσέλθουν στο γήπεδο μ' ένα μεγάλο χαμόγελο και να το απολαύσουν, μονάχα υποσχέθηκε τον (αυτό)σεβασμό στο στυλ του κλαμπ. «Και ν' αποκλειστούμε, θ' αποκλειστούμε επιτιθέμενοι». Και επιτέθηκαν. Με τα γνωστά, πια, τρίγωνα. Και όχι μόνο ΤΟ τρίγωνο, Ντάνι Αλβες/Τσάβι/Ινιέστα. Αλλ' άφθονα εναλλακτικά, ανάλογα με τον χώρο και την περίσταση της στιγμής. Σ' όλα τα μήκη και τα πλάτη του τερέν.
Ο σύγχρονος κόσμος δεν έχει, θεωρώ, να δώσει άλλο παράδειγμα τόσης (κοντά στο 100%) ταύτισης, τι κάνουν στην προπόνηση με το τι κάνουν στον αγώνα. Ενα, και το αυτό! Με την Ιντερ, κράτησαν στα πόδια την μπάλα 33 λεπτά και 22 δευτερόλεπτα. Αλλαξαν 560 εύστοχες πάσες. Δεκαεφτά πάσες, το λεπτό. Μία, ανά τριάμισι δευτερόλεπτα. Στην πράξη, αν είσαι αντίπαλος, άπαιχτο. Αδύνατον, να το (παρ)ακολουθήσεις. Ζαλίζεσαι. Σου 'ρχεται, αργά ή γρήγορα, ναυτία. Διότι δεν είναι μόνον ότι δουλεύουν την πάσα με ποσοστά ακρίβειας σταθερά πάνω από 80%. Είναι, επιπλέον, ότι η τελική πάσα τους σε κόβει κομμάτια.
Μια ομάδα, καλλιτεχνών με την μπάλα. Αλλά και μια ομάδα από ύαινες... όταν δεν την έχουν και ορμάνε να την πάρουν πίσω. Προχθές, η επιθετική ένταση του πρέσινγκ είτε στο 3' είτε στο 90'+3' ήταν «ίσα κι όμοια». Η κατοχή δεν μοιράστηκε όπως άλλες φορές σε ματς της Μπάρτσα, έφτασε δεν έφτασε το εξήντα-σαράντα ενώ συνήθως πλησιάζει το εβδομήντα-τριάντα, κι όμως (εκτός απ' το να παίξουν πιο πολύ) έτρεξαν και πιο πολύ: 105 χιλιόμετρα, με 100. Κατάργησαν, δηλαδή, ένα βασικό κανόνα της στατιστικής. Οτι αυτός που τρέχει περισσότερο είναι αυτός που έχει την μπάλα λιγότερο.
Με δυο κουβέντες: οι συγκυρίες των ημερών «έξυσαν» την επιφάνεια και τους οδήγησαν να ξαναβρούν, εντός τους, το spirit. Δηλαδή, επέστρεψαν... κανονικά.
http://www.exedrasports.gr/default.aspx ... &aid=45825
Ότι και να πεις για αυτήν την ομάδα είναι λίγο..
Προσωπικά δεν έχω ξαναδεί τέτοιο ποδόσφαιρο σε όλη μου τη ζωή..
ΥΓ Φέρτε τον Πεπ στην Τούμπα..