Re: Π.Α.Ο.Κ.-gayros 08/03/09 19:00 Προβλέψεις και Σχόλια
Δημοσιεύτηκε: Παρ 06 Μαρ 2009, 16:53
Από την επόμενη μέρα του αγώνα κυπέλου παίρνω κλίμα από το φόρουμ, από τις εφημερίδες από τα ραδιόφωνα, αλλά και από φίλους που ζουν όχι μόνο στη Σαλονίκη, αλλά και σε γειτονικές πόλεις. Με εντυπωσιάζει η πρωτοφανής αγανάκτηση, η οργή, η αηδία που νοιώθει τόσο διαφορετικός κόσμος, μαζί κι εγώ, για όσα συνέβησαν την Τετάρτη παρά το γεγονός ότι δεν είναι τα χειρότερα απ’ όσα μας έχει επιφυλάξει κατά καιρούς το ΠΟΚ.
Τι μας κάνει λοιπόν να αντιδράμε τόσο έντονα αυτή τη φορά; Ο ένας λόγος νομίζω πως είναι ότι ο κόμπος έφτασε στο χτένι. Το «φτάνει πια». Δεν αντέχετε πια το σφάξε με αγά μου ν’ αγιάσω. Ο γενικότερος κοινωνικο-οικονομικός περίγυρος ενισχύει τις τάσεις αντίστασης, δράσης απέναντι στην αδικία. Ο δεύτερος και ίσως πιο σημαντικός είναι ότι αυτή τη φορά αυτός ο ΠΑΟΚ είναι ο δικός μας μας ΠΑΟΚ, ο περισσότερο από ποτέ δικός μας ΠΑΟΚ. Οι 19.000 κάτοχοι διαρκείας, οι 11.000 μέτοχοι κι οι χιλιάδες που θα ακολουθήσουν νοιώθουν ότι κάποιο βρώμικο χέρι απλώθηκε στο σπίτι τους. Όχι στον ΠΑΟΚ του Βουλινού, όχι στον ΠΑΟΚ του Γούμενου, αλλά στον δικό τους ΠΑΟΚ. Όλος αυτός ο κόσμος ψάχνει τρόπο να αντιδράσει. Εδώ αρχίζουν τα δύσκολα.
Κινούμαστε πάνω σε τεντωμένο σχοινί. Η αντίδραση είναι σίγουρη, ο τρόπος όχι.
Δεν μου φτάνει η «ηχητική βία», δεν μου φτάνει ούτε καν το 4-0. Από την άλλη από θέμα αρχής είμαι κατά της προσωπικής βίας ειδικά απέναντι σε αριθμητικά λιγότερους. Δεν μου πάει και ως περήφανο Παοκτσή σε τελική ανάλυση. Θέλω όμως να τρομοκρατήσω τους τρομοκράτες ή έστω να τους γελοιοποιήσω ( η προσέγγιση του interad έχει ενδιαφέρον ). Το δυστύχημα είναι ότι δεν μπορώ να βρω αυτήν την ισορροπία, αλλά έχω μια μικρή ελπίδα ότι η απίστευτη παοκτσήδικη εφευρετικότητα στο τέλος κάτι θα καταφέρει.
Υ.Γ. Αν παρ’ ελπίδα πέσει κανένα μπουκάλι στην Τούμπα, μην τρελαθείτε μερικοί. Η ομάδα μας έχει μεγαλώσει πάρα πολύ για να την πειράξουν τόσο εύκολα.
Τι μας κάνει λοιπόν να αντιδράμε τόσο έντονα αυτή τη φορά; Ο ένας λόγος νομίζω πως είναι ότι ο κόμπος έφτασε στο χτένι. Το «φτάνει πια». Δεν αντέχετε πια το σφάξε με αγά μου ν’ αγιάσω. Ο γενικότερος κοινωνικο-οικονομικός περίγυρος ενισχύει τις τάσεις αντίστασης, δράσης απέναντι στην αδικία. Ο δεύτερος και ίσως πιο σημαντικός είναι ότι αυτή τη φορά αυτός ο ΠΑΟΚ είναι ο δικός μας μας ΠΑΟΚ, ο περισσότερο από ποτέ δικός μας ΠΑΟΚ. Οι 19.000 κάτοχοι διαρκείας, οι 11.000 μέτοχοι κι οι χιλιάδες που θα ακολουθήσουν νοιώθουν ότι κάποιο βρώμικο χέρι απλώθηκε στο σπίτι τους. Όχι στον ΠΑΟΚ του Βουλινού, όχι στον ΠΑΟΚ του Γούμενου, αλλά στον δικό τους ΠΑΟΚ. Όλος αυτός ο κόσμος ψάχνει τρόπο να αντιδράσει. Εδώ αρχίζουν τα δύσκολα.
Κινούμαστε πάνω σε τεντωμένο σχοινί. Η αντίδραση είναι σίγουρη, ο τρόπος όχι.
Δεν μου φτάνει η «ηχητική βία», δεν μου φτάνει ούτε καν το 4-0. Από την άλλη από θέμα αρχής είμαι κατά της προσωπικής βίας ειδικά απέναντι σε αριθμητικά λιγότερους. Δεν μου πάει και ως περήφανο Παοκτσή σε τελική ανάλυση. Θέλω όμως να τρομοκρατήσω τους τρομοκράτες ή έστω να τους γελοιοποιήσω ( η προσέγγιση του interad έχει ενδιαφέρον ). Το δυστύχημα είναι ότι δεν μπορώ να βρω αυτήν την ισορροπία, αλλά έχω μια μικρή ελπίδα ότι η απίστευτη παοκτσήδικη εφευρετικότητα στο τέλος κάτι θα καταφέρει.
Υ.Γ. Αν παρ’ ελπίδα πέσει κανένα μπουκάλι στην Τούμπα, μην τρελαθείτε μερικοί. Η ομάδα μας έχει μεγαλώσει πάρα πολύ για να την πειράξουν τόσο εύκολα.
