Paokmania.Gr

goran 64 έγραψε:

Kat, μην καταρρέεις...Όχι εγώ ρε φίλε...
Ο ίδιος ο Π.Α.Ο.Κ. έχει τα δικά του κονέ εκεί πάνω αδερφέ μου...
Οι τόσοι "πρεσβευτές" μας που έφυγαν τόσο νωρίς και τόσο άδικα για εκεί, θυμίζουν στον Θεό τον "ξεριζωμό" μας...

Κι Εκείνος όταν βλέπει τέτοιες εικόνες σε κάθε μεγάλη επιτυχία του Ασπρόμαυρου Δικέφαλου Αετού,

παράλληλα με όλους τους αλλόθρησκους από απέναντι-γύρω να εξαπολύουν μαζικές, αχρείαστες, άδικες, ανήθικες, άνανδρες, βίαιες έως δολοφονικές (σαν την χθεσινή) επιθέσεις σε βάρος του Π.Α.Ο.Κ., τότε κοιτάει γύρω του και βλέπει βασανισμένους νέους, μεσήλικες, γέροντες και γερόντισες γεννημένους τον 19ο αιώνα και δυστυχώς πολλά νέα παιδιά του 20ου και τότε θυμάται...
Θυμάται αρχικά το '22 & το '23 με τον άδικο ξεριζωμό, θυμάται το 1926 που κάποιοι συγγενείς τούτων εκεί (με πολλούς απ αυτούς να είναι εκεί με μια πένα στο χέρι κι ένα μελανοδοχείο παραδίπλα για τις υπογραφές) έκαναν το Καταστατικό μιας προσφυγικής ομάδας, πριν καταφέρουν καν να χτίσουν το πρώτο τους σπίτι στην "νέα" πατρίδα...
Ένα Καταστατικό μιας προσφυγικής ομάδας που περιείχε μέσα του τις βασικές αρχές που πορεύονται στην ζωή όσοι το δέχονται αναντίρρητα σαν φίλαθλοι-οπαδοί του Πανθεσσαλονίκειου Αθλητικού Ομίλου Κωνσταντινουπολιτών...

Π. αλεύω ασταμάτητα με όλες μου τις δυνάμεις...
Α. ντιστέκομαι στην αδικία και στην ατιμία...
Ο. νειρεύομαι με υπομονή και επιμονή...
Κ. ατακτώ τα πάντα και πάντα τίμια, παραμένοντας ηθικός!!!!

Τίποτα δεν είναι τυχαίο kat...
Στον αέναο πόλεμο μεταξύ του Καλού και του Κακού χάνουμε πολλές μάχες αλλά εντέλει εμείς θα τον κερδίσουμε...

Τα λόγια του αρχηγού μας χθες μέσα σε δάκρυα χαράς για μια δικαίωση που ήρθε σε μια χρονιά με τόσες ατυχίες και χαμένες μάχες, σαν επιβεβαίωση των όσων πιστεύω, μου έφεραν μια εικόνα στον νου που σήκωσε την πέτσα μου:

Παρακολουθώντας ολόκληρο τον αγώνα, έναν αγώνα δίχως αύριο, "είδα" τον Θεό να χει αγκαλιασμένο με το δεξί του χέρι ένα παλικάρι και αμέσως μετά τον τελευταίο (pipe σημειωτέον) πόντο του Ντάντε να τον σφίγγει κοντά του φιλώντας του τα μαλλιά και να του λέει: Κι αυτό για σένα ρε Νάσο...

Έφυγε ο ΤΕΡΑΣΤΙΟΣ ΝΤΑΝΤΕ για τη Βραζιλία

Ήρθε, είδε, κατέκτησε άλλη μια κούπα και αποχωρεί... βασιλιάς: Ο Αμαράλ Ντάντε αποχαιρετά την Ελλάδα με μια αποκλειστική συνέντευξη στο SDNA και εξαπολύει κεραυνούς για όσα συνέβησαν στου Ρέντη.
Ο Δικέφαλος του Βορρά κατάφερε να κατακτήσει το πρωτάθλημα στην Volley League μέσα στο Ρέντη και μετά τη νίκη επί του Ολυμπιακού, έχοντας ως μεγάλο πρωταγωνιστή τον Αμαράλ Ντάντε.

Ο Βραζιλιάνος αθλητής πραγματοποίησε χθες το καλύτερο του παιχνίδι ως παίκτης του ΠΑΟΚ, ωστόσο δεν θα βρίσκεται στην αυριανή φιέστα της ομάδας στο Παλατάκι καθώς αναχώρησε σήμερα για την Βραζιλία.

Και αυτό διότι είχε κλείσει τα εισιτήρια της επιστροφής και δεν μπορούσε να τα αλλάξει, όμως πριν την αναχώρηση του έριξε… βόμβες με τις δηλώσεις του.

Συγκεκριμένα πέρα από την αγωνιστική επιτυχία του Δικεφάλου, σχολίασε τα σοβαρά επεισόδια που έγιναν χθες βράδυ στο Ρέντη, όπου υπογράμμισε πως σε άλλη χώρα, ο Ολυμπιακός θα είχε πέσει κατηγορία!

Το SDNA ήταν το μόνο μέσο που βρέθηκε στο αεροδρόμιο για να αποχαιρετήσει τον σπουδαίο Βραζιλιάνο και να του αποσπάσει τον αποχαιρετισμό του στους Έλληνες φιλάθλους. Θα γυρίσει πίσω σύντομα; Κανείς δεν γνωρίζει αυτή τη στιγμή. Ούτε ο ίδιος...

Αναλυτικά τα όσα είπε ο έμπειρος αθλητής στο SDNA:


Για τη σεζόν του με τον ΠΑΟΚ: «Νιώθω πολύ όμορφα για το πρωτάθλημα. Νιώθω τέλεια. Ήταν μία δύσκολη χρονιά με μεγάλη πίεση. Το θετικό είναι ότι τα καταφέραμε και πανηγυρίσαμε το πρωτάθλημα και κάναμε χαρούμενο τον κόσμο μας».

Για το μέλλον της καριέρας του κι αν θα γυρίσει για τον ΠΑΟΚ: «Το σώμα μου θέλει να ξεκουραστεί. Χρειάζομαι κάποιες διακοπές. Δεν ξέρουμε ακόμα τι θα γίνει. Στο μυαλό μου είναι να συνεχίσω να παίζω βόλεϊ. Ήμουν πολύ χαρούμενος εδώ με όσα έζησα με την ομάδα. Μπορεί να γυρίσω στον ΠΑΟΚ».


Για την κορυφαία ημέρα του ως παίκτης του Δικεφάλου: «Η χτεσινή ημέρα και τα πανηγύρια ήταν η καλύτερη μου μέρα στη Θεσσαλονίκη, η πιο χαρούμενη. Όταν κερδίζεις το πρωτάθλημα στην Αθήνα, στο σπίτι του Ολυμπιακού είναι κάτι πολύ ιδιαίτερο, κάτι ανεπανάληπτο».

Για την επίθεση που δέχτηκε η ομάδα του ΠΑΟΚ από τους οπαδούς του Ολυμπιακού οι οποίοι πετούσαν αντικείμενα πάνω τους: «Είναι τραγικό για όλα τα αθλήματα να συμβαίνουν τέτοια πράγματα, όχι μόνο για το βόλεϊ. Μόνο στην Ελλάδα συμβαίνει αυτό. Δεν ξέρω αν υπάρχουν κανόνες ή όχι. Αν υπάρχουν θα πρέπει να τους τιμωρήσουν για την επόμενη σεζόν. Σε άλλη χώρα δε θα έπαιζε ποτέ ξανά ο Ολυμπιακός, θα είχε πέσει σίγουρα κατηγορία».

Τέλος έστειλε το δικό του μήνυμα στον κόσμο της ομάδας, σημειώνοντας: «Ευχαριστώ τους οπαδού του ΠΑΟΚ για όλα. Συγγνώμη για κάποιες απώλειες και κάποιες κακές στιγμές μου, κάποια παιχνίδια που δεν ήμουν τόσο καλός. Στο τέλος όμως το θετικό είναι πως τα καταφέραμε».

ΑΞΙΖΕΙ ΝΑ ΤΟ ΔΙΑΒΑΣΕΤΕ!!!

Φίλε, πρέπει να έρθεις να τον δεις… Ο Χάρι Γκόμεζ προλόγισε τον Αμαράλ Ντάντε. Κι εμείς τον είδαμε! Και το κυριότερο: Μάθαμε τη ζωή του και τις σπουδαιότερες νίκες του, μακριά από το φιλέ.
Ήταν περίπου εφτά μήνες πριν. Οκτώβριος του 2016, όταν ο ΠΑΟΚ έψαχνε τον ξένο που θα συμπλήρωνε τον αριθμό των τεσσάρων για την επικείμενη σεζόν. Αρχές του μήνα άρχισε δειλά-δειλά να διαρρέει το σενάριο του Αμαράλ Ντάντε. Ο Βραζιλιάνος δεν ήταν άγνωστος στην Ελλάδα, αλλά ακόμα και στα 36 του ήταν πολυτέλεια. Ένας παίκτης με δεκάδες τίτλους, με χρυσά Ολυμπιακά Μετάλλια, με προσωπικές διακρίσεις, με σπάνια αθλητική ποιότητα και παιδεία.

Αν αποφάσιζε πριν από ένα χρόνο να σταματήσει το βόλεϊ, είχε πρόσκληση για να γίνει γενικός γραμματέας αθλητισμού στην Βραζιλία! Ο Λεονάρντο Πιτσιάνι, υπουργός αθλητισμού στη χώρα της Λατινικής Αμερικής, είχε κάνει δημοσίως την πρόταση. Ο Ντάντε ήθελε λίγο ακόμα… Παρέμεινε στην ενεργό δράση και τον Οκτώβριο αποδέχτηκε την πρόταση του ΠΑΟΚ. Ο Χάρι Γκόμεζ τότε, ο άτυχος διαγώνιος από τη Βενεζουέλα που έχασε το μεγαλύτερο μέρος της σεζόν λόγω τραυματισμού, είχε προλογίσει τον Ντάντε σε συνέντευξή του στο sdna.gr.

«Φίλε, πρέπει να έρθεις να τον δεις…». Και τον είδαμε! Κι αφού τον είδαμε να κατακτά έναν ακόμα τίτλο στην καριέρα του, μάθαμε τα σπουδαιότερα. Ο Αμαράλ Ντάντε δεν κερδίζει μόνο στο τάραφλεξ. Κερδίζει κυρίως στη ζωή…

«Δε βγαίνω από το γήπεδο»!
Η ζωή είναι γεμάτη δυνατές στιγμές. Η ικανότητα να τις αξιολογήσουμε όταν συμβαίνουν διαχωρίζει τα βιώματα από τις αναμνήσεις. Στις 12 Αυγούστου του 2012 διεξάγεται στο Λονδίνο ο τελικός βόλεϊ των Ολυμπιακών Αγώνων. Η Βραζιλία παίρνει τα δύο πρώτα σετ. Η Ρωσία κερδίζει τα δύο επόμενα. Το παιχνίδι διαρκεί δύο ώρες και εννέα λεπτά. Ο Αμαράλ Ντάντε πονάει στο γόνατό του. Πονάει τόσο που μετά το ματς δεν μπορεί να κουνήσει καλά το πόδι του. Πονάει τόσο που την επόμενη μέρα δε θα μπορεί να περπατήσει. Όμως το μόνο που σκέφτεται είναι να βρίσκεται στο γήπεδο.

«Ήρθε ο φυσικοθεραπευτής και με ρώτησε πώς είμαι. Δεν ήθελα κανείς να καταλάβει το πρόβλημα. Αν δείξεις αδυναμία, θα σε εκμεταλλευτούν. Ένας τελικός Ολυμπιακών Αγώνων αξίζει οποιαδήποτε θυσία», εξομολογείται ο Ντάντε, όμως μέσα του υπάρχει μια πιο σκληρή αλήθεια. «Ο γιος μου, ο Αντόνιο, πάλεψε για τη ζωή του. Ξανά και ξανά. Ένας πόνος στο γόνατο δεν μπορεί ούτε καν να πλησιάσει τι έχει περάσει το παιδί μου. Έχω έναν πολεμιστή στο σπίτι και θα τα παρατούσα εγώ; Θα κατηγορούσα τον εαυτό μου μετά. Ο Αντόνιο είναι το παράδειγμά μου».

Ο Αντόνιο ήρθε στη ζωή στις 23 Ιανουαρίου του 2008. «Γεννήθηκε με πρόβλημα στις κοιλίες της καρδιάς, μια πάθηση που ονομάζεται TGV (transposition of the great vessels)», εξηγεί ο πατέρας του, ο οποίος εκείνο το διάστημα προσπαθούσε από την Ελλάδα να συντονίσει τις ενέργειες που έπρεπε να γίνουν. Ζήτησε τη βοήθεια του σπουδαιότερου καρδιολόγου στην Βραζιλία για την επέμβαση που έπρεπε να υποβληθεί ο μικρός Αντόνιο. Αν δεν γινόταν η εγχείρηση, θα πέθαινε μέσα στον πρώτο χρόνο της ζωής του. Η εγχείρηση πήγε καλά. Ο μικρός έζησε και σύντομα βγήκε από το νοσοκομείο.


Ο Ντάντε έφυγε τον Φεβρουάριο του 2008 από την Ελλάδα για να είναι δίπλα στην οικογένειά του. Δίπλα στην Σιμπέλε και την κόρη του Τζιοβάνα, η οποία ήταν τεσσάρων ετών τότε. «Είναι ο φύλακας-άγγελος του Αντόνιο. Ήξερε τα πάντα για τον αδερφό της από την αρχή. Ξέρει πότε πρέπει να πάρει τα φάρμακά του, ξέρει όλα τα ονόματα των γιατρών του και δεν έχει παραπονεθεί ποτέ. Μια μέρα έπεσε από το ποδήλατο, χτύπησε στο στόμα της κι άρχισε να κλαίει. Σταμάτησε σχεδόν αμέσως, επειδή σκέφτηκε τι έχει περάσει ο μικρός της αδερφός».

Τα άσχημα νέα για τον Αμαράλ, τη Σιμπέλε και την Τζιοβάνα δεν τελείωσαν με το εξιτήριο του Αντόνιο από το νοσοκομείο. Σύντομα θα μεταφερόταν άλλες τρεις φορές στην εντατική. Θα υποστηριζόταν με μηχανική υποστήριξη για να αναπνέει πιο εύκολα. Η δεύτερη μάχη ήταν ακόμα πιο τρομακτική. Εγκεφαλική παράλυση. «Τρεις φορές. Τρεις φορές έφτασε κοντά στο θάνατο και τρεις φορές αντιστάθηκε», περιγράφει ο Ντάντε για τα γεγονότα που άλλαξαν όλο τον τρόπο που αντιμετώπιζε, πλέον, τη ζωή.

«Πριν γεννηθεί ο Αντόνιο, είχα γρίπη και νόμιζα ότι ήρθε το τέλος του κόσμου. Έμαθα να μην ανησυχώ για τα μικρά πράγματα και να εκτιμώ ό,τι έχω. Ο Αντόνιο ήρθε και μού δίδαξε πόσα αξίζει η ζωή. Είναι ένας πολεμιστής που μας έμαθε πάρα πολλά. Τα παιδιά μου είναι το στήριγμά μου, ειδικά ο μικρός. Ναι, έχει διαγνωστεί με εγκεφαλική παράλυση, αλλά είναι ένα ευτυχισμένο αγόρι. Είναι η έμπνευσή μου».


Οι παιδικές αναμνήσεις!
Όταν ήρθε στην Ελλάδα για πρώτη φορά, το 2005, ήταν ένας σταρ. Ένας παίκτης του βόλεϊ από την Βραζιλία, ο οποίος έπαιζε στην Ιταλία, είχε κατακτήσει το χρυσό μετάλλιο στους Ολυμπιακούς Αγώνες της Αθήνας, ήταν 25 χρονών και τον παρομοίαζαν με τον Ροναλντίνιο! Το ύψος του, προφανώς, ήταν ένας από τους λόγους που δεν θα μπορούσε να γίνει ποδοσφαιριστής. Το ποδόσφαιρο, όμως, ήταν και για εκείνον τρόπος ζωής στην Ιτουμπριάνα, όπου γεννήθηκε το 1980.

Ο ευκολότερος τρόπος να καταλάβεις το παρόν και να προσεγγίσεις το μέλλον, είναι να μάθεις το παρελθόν. Ο Ρομπέρτο Ντάντε ήταν ερασιτέχνης ποδοσφαιριστής. Από τους καλούς, αφού σε μικρή ηλικία η Φλαμένγκο του έκανε πρόταση για να ενταχθεί στις ακαδημίες της. Την απέρριψε για να φροντίσει την οικογένειά του. Δε θα έκανε ποτέ το ίδιο για τα παιδιά του. «Εδώ τα έχεις καταφέρει όλα. Πρέπει να πας εκεί που δεν είσαι τίποτα», του είπαν οι γονείς του και σε ηλικία 15 ετών ο Αμαράλ έμεινε μόνος του.

Το πρώτο άθλημα με το οποίο ασχολήθηκε ήταν η κολύμβηση. «Είχα 52 χρυσά μετάλλια σε πέντε χρόνια», λέει με περηφάνια, όμως είναι δύσκολο τα παιδιά να επιμείνουν σε ένα τόσο μοναχικό και σκληρό άθλημα. Ο μεγάλος του αδερφός έπαιζε ήδη βόλεϊ (σ.σ. αργότερα τα παράτησε για να γίνει γεωπόνος), ενώ ο μικρότερος προτίμησε το ποδόσφαιρο. Μια απόπειρα να παίξει με τα πόδια έκανε και ο Αμαράλ, όμως το ύψος ήταν κάπως ανασταλτικός παράγοντας. «Μέχρι τα 13 μου προσπάθησα φιλότιμα να παίξω ποδόσφαιρο, αλλά μετά πήρα απότομα ύψος και μου ήταν εξαιρετικά δύσκολο να συναγωνιστώ τους άλλους».

Ακολούθησε το βόλεϊ. Ο πατέρας του, γυμναστής στο επάγγελμα, δούλευε εκείνη την εποχή στην τοπική ομάδα. Ο Αμαράλ Ντάντε άρχισε να προπονείται και φάνηκε πως είχε μέλλον στο άθλημα. Άλλωστε η μητέρα του ήταν και εκείνη αθλήτρια του βόλεϊ στα νιάτα της. Το μείγμα έμοιαζε να φέρνει το επιθυμητό αποτέλεσμα. Μέχρι που ο μικρός βαρέθηκε πάλι! «Ήθελα να τα παρατήσω. Τότε, ο πατέρας μου με πήρε μια μέρα μαζί του στη φάρμα που είχαμε. Με έβαλε να κάνω τις πιο σκληρές δουλειές για να μου δείξει πως θα είναι η καθημερινότητά του. Μου είπε πως πρέπει πάντα να παλεύουμε γι’ αυτό που δεν έχουμε. Σύντομα αποφάσισα να αρχίσω να παίζω πάλι βόλεϊ.

Δύο χρόνια μετά ήρθε η πρώτη του μεταγραφή. Η Τρες Κορασόες απέκτησε τον Ντάντε και παρά τα 800 χιλιόμετρα απόσταση από το σπίτι του, ο Αμαράλ μετακόμισε. Ήταν 16 ετών και ήταν πάλι ο πατέρας του που έκανε ξεκάθαρα τα πράγματα. «Με πήγε με το αμάξι και μόλις φτάσαμε μου είπε «εσύ μένεις, εγώ φεύγω». Ήταν η τελευταία φορά που θα υπήρχε δίλημμα ή διαπραγμάτευση για την καριέρα του Αμαράλ Ντάντε. Ακολούθησαν δύο μεταγραφές στη Βραζιλία, η κατάκτηση του πρωταθλήματος στη χώρα του, η Ιταλία, η Ελλάδα, η Ρωσία, η Ιαπωνία και φυσικά όσα μυθικά έχει καταφέρει με τη σελεσάο.


Το μόνο δίλημμα που θα έβρισκε μπροστά του ήταν ποιος… ποδοσφαιριστής του βόλεϊ είναι! Κάποτε ο Ροναλντίνιο. Στην παρουσίασή του πριν μερικούς μήνες ο Μέσι. «Τεράστια τιμή να παραδέχεται κάτι τέτοιο ο κόουτς για μένα. Αλλά θα προτιμούσα να με αποκαλεί Νεϊμάρ (γέλια)». Οι εποχές αλλάζουν. Ο Αμαράλ Ντάντε δεν άλλαξε.

Φίλε, αξίζει να διαβάσεις γι’ αυτόν…

Είπαμε, τεράστιος Dante ή όπως τον αποκαλούν οι γαύροι από χθες Daddy

Αμαραλ είσαι ήσουν και θα είσαι ο ζωντανός θρύλος του παγκοσμίου Βόλλεϋ....Σε ευχαριστουμε για όλα ρε παιχταρά....!!!!!

Εκτιμώ ότι θα περάσει αρκετός χρόνος, για να καταλάβουμε την επιτυχία αυτής της ομάδας που έχει καταφέρει αυτήν την 3ετια, να φέρνει αθλητές παγκόσμιου εμβέλειας!

SM-G935F

Απίστευτος τίτλος
εγώ δεν το περίμενα
break στο break, χωρίς Στάροβιτς, μέσα στου Ρέντη, ένας χαμένος τελικός και ένας χαμένος ημιτελικός, αλλαγή προπονητή στο τέλος --> όλα μα όλα συνηγορούσαν για σκούπα....ειδικά μετά την πρώτη ήττα δίχως κερδισμένο set στου Ρέντη
Μπράβο στην ομάδα
Διέθετε τελικά παίκτες με τόσο μεγάλη προσωπικότητα και ανταπεξήλθε σε όλες τις φουρτούνες
Ένα συγγνώμη από μένα στη διοίκηση, γιατί της είχα σούρει διαφορα
Αλλα τελικά ξέραν πολλά παραπάνω
Ειδικά ο Κατσαρής έχει αποκτήσει απίστευτη παραγοντική εμπειρία και είχε προφανώς καλή πληροφόρηση....για το τι δεν τραβούσε....
Τους βγάζω όλους το καπέλο
Του χρόνου αλλα τέσσερα διαρκειας από μένα

ΤΕΡΑΣΤΙΩΝ ΔΙΑΣΤΑΣΕΩΝ @@ Η ΟΜΑΔΑΡΑ ΣΤΟ ΒΟΛΕΙ.
ΠΑΝΤΑΚΙΔΗΣ ΑΡΡΩΣΤΟ PAOKTSAKI. ΧΩΡΙΣ ΤΕΤΟΙΑ ΑΡΡΩΣΤΙΑ ΔΕΝ ΠΑΣ ΠΟΤΕ ΜΠΡΟΣΤA

eorptol1 έγραψε:Πρέπει να ζητήσουμε συγνώμη το λιγότερο..... Όλοι γκρινισξσμε απλά οι σύνδεσμοι αυτοί το παρατραβηξαν ένα συγνώμη το αξίζει

Στάλθηκε από το Redmi Note 3 μου χρησιμοποιώντας Tapatalk

πραγματικα εξεπλαγην απο την ανακοινωση τους!

Μπραβο πιλοτε για την συνεντευξη που εβαλες.....Φαινοταν πολυ συνεσταλμενος.....Καταλαβαμε και το γιατι......

Το πηρε το αυτι μου το απογευμα πως δεν θα ειναι αυριο στην φιεστα και ομολογω ξενερωσα αρκετα.........
Ξερουμε αν θα υπαρχει κανενα λαιβ στριμ?????Ή εαν θα μπορεσουμε να το βρουμε εστω και εκ των υστερων να το ζησουμε κι εμεις απο εδω???????????????

Η πορεία της ομάδας, οι αντιδράσεις τους, η συνολική προσπάθεια όλων, το πείσμα, η θέληση, η κ@ύλα τους για το τρόπαιο, η ψυχή που κατέθεσαν στο παρκέ, το πάθος, το βάρος των όρχεων, οι κραυγές τους σε κάθε πόντο ή μπλοκ ... ΠΡΕΠΕΙ ν' αποτελέσουν σημείο αναφοράς για όλους τους παίχτες του ΠΑΟΚ ανεξαρτήτου αθλήματος.
ΣΕΒΑΣΜΟΣ και τίποτα άλλο!

ΤΡΕΛΑ!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
[youtube]fj99xN1ImoM[/youtube]

[youtube]RophP27UDBo[/youtube]

Να τους κηνυγησουμε για τα επεισόδια! Να τιμωρηθούν παραδειγματικά οι ξεφτίλες απόγονοι του έκτου στόλου.

ΝΑΤΟΙ ΝΑΤΟΙ ΟΙ ΠΡΩΤΑΘΛΗΤΕΣ!!!

Σήμερα στις 18:00 οφείλουμε όλοι Π.Α.Ο.Κ.τσάκια μου να τρέξουμε και να γεμίσουμε το Παλατάκι μας, σαν να παίζαμε τον 5ο Τελικό με τον γ@ύρο...


Για την γνήσια, την αντρίκια μαγκιά και τα αποδεδειγμένα στην πράξη "φρύδια" όλων αυτών των παλικαριών...

Για την διορατικότητα (κρίνοντας εκ του αποτελέσματος) της διοίκησης μας να "ανακατέψει την τράπουλα"...

Για την μεγάλη συνδρομή του Προέδρου Τσαλόπουλου στην αίσθηση της μεγαλύτερης περηφάνειας ως τώρα που νιώθουμε, για την ειλικρίνεια του να δώσει τα εύσημα στον Πρόεδρο του Α.Σ. για την αλλαγή προπονητή "on time" και για να του δώσουμε τα κουράγια που πρέπει αξιοκρατικά, για την συνέχεια του σαν Πρόεδρος του ΤΑΠ...

Για την επιβλητική ηρεμία νικητή του Ντάντε και για τα φλογισμένα μάτια του Τακουρίδη, του Σακόγλου, του Σωτηρίου, του Θάνου του Τερζή, του γίγαντα Σαφράνοβιτς, του Κωνσταντινίδη, του Γκαρά, του Ελγκέτα...

Για τα δακρυσμένα από χαρά, περηφάνεια και συγκίνηση μάτια ενός αληθινά μεγάλου αρχηγού του Π.Α.Ο.Κ., του Γιάννη του Παντακίδη, αυτής της ήρεμης δύναμης που και μόνο που "είναι εκεί" αποτελεί παράδειγμα για μίμηση...

Για τον ίδιο τον Π.Α.Ο.Κ., την ομάδα μας, που μέσα από τέτοιες αντρίκιες και πεντακάθαρες νίκες-τρόπαια αποδεικνύει ότι τα αδύνατα γίνονται δυνατά όταν δεν σταματάς να παλεύεις με όλες σου τις δυνάμεις, πιστεύοντας ότι θα τα καταφέρεις στο τέλος, έστω και μόνος σου απέναντι σε όλους τους άλλους, όσο κι αν σε πολεμάνε...

Γιατί αυτή η ομάδα είναι που μας κάνει περήφανους Πρωταθλητές Ελλάδας, μάλιστα για 3η συνεχόμενη χρονιά!!!!

Για τον Θάνο κι όλα τα αδέρφια μας εκεί ψηλά!!!!

μολις διαπιστωσα οτι εδω ενα ΜΠΡΑΒΟ δεν ειπα ο αχαϊρευτος.

ΚΑΝΑΜΕ ΤΟ ΠΙΟ ΜΕΓΑΛΟ ΓΛΕΝΤΙ, ΜΕΣ ΤΟΥ ΡΕΝΤΗ ΜΕΣ ΤΟΥ ΡΕΝΤΗ!

ΜΠΡΑΒΟ ΠΑΛΙΚΑΡΙΑ!!