Δημοσιεύτηκε: Πέμ 27 Νοέμ 2008, 01:40
Είναι άρθρο του Αλέξη Σπυρόπουλου για τη διαιτησία του κ. Γερμανάκου..
Το φιζίκ του μέσου διαιτητή
Διαιτητής της... εβδομάδας, ο Μιχάλης Γερμανάκος λούστηκε το απαξιωτικό σχόλιο («αυτός είναι χειρότερος κι από τον πατέρα του») μιας παλαιάς καραβάνας. Του Πέτρου Θεοδωρίδη. Το σχόλιο αυτό καθαυτό έχει όση σημασία αξίζει να αποδίδεται σε τέτοια σχόλια, στο δεδομένο ποδοσφαιρικό περιβάλλον. Οπου, όπως το περιέγραψε αδρά προ καιρού μια άλλη παλαιά καραβάνα, ο δάσκαλος Στέφανος Γαϊτάνος: «Αμα είσαι από πάνω πατάς, άμα είσαι από κάτω σε πατάνε». Απλό όσο ο κανόνας της ζούγκλας.
Στη διαδρομή του ο μπος του Πανσερραϊκού έχει βρεθεί -εύλογο ύστερα από τόσα και τόσα «χρόνια στη δουλειά»- κι από πάνω κι από κάτω. Επειδή (το Σάββατο 22/11, από τις δηλώσεις του προέκυψε ότι) έχει γενικότερο ζήτημα με τη διαιτησία φέτος, τι πιο απλό, ας το πει στον Γκαγκάτση. Υπενθυμίζω ότι τον Ιούνιο τελετουργική προτεραιότητα στη γιορτή της επιστροφής του συλλόγου ύστερα από 16 χρόνια στην Α' Εθνική ήταν να τιμηθεί στο γήπεδο των Σερρών ο πρόεδρος της ομοσπονδίας για την προσφορά του στο ποδόσφαιρο.
Επί της ουσίας του δηκτικού σχολίου, πάντως, πράγματι ο Μιχάλης «είναι χειρότερος» από τον Μάκη Γερμανάκο. Αυταπόδεικτο: ο Μάκης Γερμανάκος έφτασε πριν από είκοσι χρόνια να σφυρίξει ευρωπαϊκό τελικό (Κυπέλλου UEFA). Νάπολι - Στουτγάρδη. Ο Μιχάλης, με κάθε ευμενή εκτίμηση προοπτικής, δεν πρόκειται να σφυρίξει ευρωπαϊκό τελικό. Για την ακρίβεια, από 1η Ιανουαρίου παύει να είναι διεθνής. Ο Μάκης, δε, το έκανε σε εποχή που το να καταφέρει Ελληνας διαιτητής αυτό που κατάφερε, ήταν περίπου επιστημονική φαντασία. Σήμερα, αν το κάνει ο Κύρος Βασάρας, θα είναι φυσιολογική εξέλιξη πραγμάτων. Η διεισδυτική διεθνής ισχύς της ΕΠΟ τότε ήταν νύχτα, τώρα είναι μέρα.
Η φυσιολογική εξέλιξη είναι γενικώς το να πηγαίνουμε μπροστά. Το να είναι η κάθε εποχή, αρέσει ή όχι στους παλαιούς, καλύτερη από την αμέσως προηγούμενη. Ο Κύρος ξεπέρασε τον μακαρίτη Αντώνη Βασάρα. Νορμάλ. Ο Μιχάλης, του Μάκη, μάλλον είναι η εξαίρεση. Είκοσι χρόνια απόσταση είναι αιωνιότητα. Στα 80s δεν υπήρχαν τέταρτοι διαιτητές, φωτεινές πινακίδες, ενδείξεις για τις καθυστερήσεις στο τέλος των ημιχρόνων, χρωματιστές μπλούζες για τους ρέφερι, ενδοσυνεννοήσεις. Οπου να 'ναι, έρχονται και οι δύο εξτρά βοηθοί πίσω από τις τελικές γραμμές. Δοκιμάστηκε, μετά τη Σλοβενία προ καιρού, αυτές τις μέρες και στην Κύπρο. Θα (μας) σώσει από κάμποσα. Ντιόγκο - Γκαρσία κ.λπ. Και βέβαια είκοσι χρόνια πίσω η τηλεοπτική κάλυψη του παιχνιδιού ήταν (στα μοντέρνα στάνταρντ) πρωτόγονη. Εκρυβε λόγια και λάθη. Πλέον τα δείχνει όλα και τους δίνει όλους.
Οι σύγχρονοι διαιτητές όσο ενοχοποιημένη και να παραμένει (επειδή συμφέρει το «τακτοποιημένο» οικοσύστημα να παραμένει) η διαιτησία, οι ίδιοι είναι έτη φωτός μπροστά από τους παλαίμαχους συναδέλφους τους. Ομολογώ ότι χαίρομαι να τους χαζεύω. Νέα παιδιά, ψηλά, περιποιημένα, καλογυμνασμένα, σκέτοι marines, τρεχαλατζήδες, κοντοκουρεμένοι, με το ζελεδάκι τους, σαν να βγήκαν όλοι από την ίδια πρέσα. Εστέτ. Ανθεκτικοί στο να παρακολουθούν την ταχύτητα του παιχνιδιού. Κάποτε ήταν μεσόκοποι, καραφλοί, με ασπρισμένα μαλλιά, με φράντζες και χαίτες, ξεκούμπωτοι άμα έκανε ζέστη, ασφυκτιούσαν οι κοιλιές μες στις φανέλες, τα μπούτια μες στα παντελονάκια. Συμβατοί με τους ρυθμούς του παιχνιδιού στην εποχή τους.
Το άχαστο τεστ, μια απλή σύγκριση των φωτογραφιών δίπλα δίπλα, πώς ήταν τότε το φιζίκ του μέσου διαιτητή και πώς είναι τώρα, θα τα έλεγε όλα.
http://www.exedrasports.gr/default.asp? ... 1&catid=92
Το φιζίκ του μέσου διαιτητή
Διαιτητής της... εβδομάδας, ο Μιχάλης Γερμανάκος λούστηκε το απαξιωτικό σχόλιο («αυτός είναι χειρότερος κι από τον πατέρα του») μιας παλαιάς καραβάνας. Του Πέτρου Θεοδωρίδη. Το σχόλιο αυτό καθαυτό έχει όση σημασία αξίζει να αποδίδεται σε τέτοια σχόλια, στο δεδομένο ποδοσφαιρικό περιβάλλον. Οπου, όπως το περιέγραψε αδρά προ καιρού μια άλλη παλαιά καραβάνα, ο δάσκαλος Στέφανος Γαϊτάνος: «Αμα είσαι από πάνω πατάς, άμα είσαι από κάτω σε πατάνε». Απλό όσο ο κανόνας της ζούγκλας.
Στη διαδρομή του ο μπος του Πανσερραϊκού έχει βρεθεί -εύλογο ύστερα από τόσα και τόσα «χρόνια στη δουλειά»- κι από πάνω κι από κάτω. Επειδή (το Σάββατο 22/11, από τις δηλώσεις του προέκυψε ότι) έχει γενικότερο ζήτημα με τη διαιτησία φέτος, τι πιο απλό, ας το πει στον Γκαγκάτση. Υπενθυμίζω ότι τον Ιούνιο τελετουργική προτεραιότητα στη γιορτή της επιστροφής του συλλόγου ύστερα από 16 χρόνια στην Α' Εθνική ήταν να τιμηθεί στο γήπεδο των Σερρών ο πρόεδρος της ομοσπονδίας για την προσφορά του στο ποδόσφαιρο.
Επί της ουσίας του δηκτικού σχολίου, πάντως, πράγματι ο Μιχάλης «είναι χειρότερος» από τον Μάκη Γερμανάκο. Αυταπόδεικτο: ο Μάκης Γερμανάκος έφτασε πριν από είκοσι χρόνια να σφυρίξει ευρωπαϊκό τελικό (Κυπέλλου UEFA). Νάπολι - Στουτγάρδη. Ο Μιχάλης, με κάθε ευμενή εκτίμηση προοπτικής, δεν πρόκειται να σφυρίξει ευρωπαϊκό τελικό. Για την ακρίβεια, από 1η Ιανουαρίου παύει να είναι διεθνής. Ο Μάκης, δε, το έκανε σε εποχή που το να καταφέρει Ελληνας διαιτητής αυτό που κατάφερε, ήταν περίπου επιστημονική φαντασία. Σήμερα, αν το κάνει ο Κύρος Βασάρας, θα είναι φυσιολογική εξέλιξη πραγμάτων. Η διεισδυτική διεθνής ισχύς της ΕΠΟ τότε ήταν νύχτα, τώρα είναι μέρα.
Η φυσιολογική εξέλιξη είναι γενικώς το να πηγαίνουμε μπροστά. Το να είναι η κάθε εποχή, αρέσει ή όχι στους παλαιούς, καλύτερη από την αμέσως προηγούμενη. Ο Κύρος ξεπέρασε τον μακαρίτη Αντώνη Βασάρα. Νορμάλ. Ο Μιχάλης, του Μάκη, μάλλον είναι η εξαίρεση. Είκοσι χρόνια απόσταση είναι αιωνιότητα. Στα 80s δεν υπήρχαν τέταρτοι διαιτητές, φωτεινές πινακίδες, ενδείξεις για τις καθυστερήσεις στο τέλος των ημιχρόνων, χρωματιστές μπλούζες για τους ρέφερι, ενδοσυνεννοήσεις. Οπου να 'ναι, έρχονται και οι δύο εξτρά βοηθοί πίσω από τις τελικές γραμμές. Δοκιμάστηκε, μετά τη Σλοβενία προ καιρού, αυτές τις μέρες και στην Κύπρο. Θα (μας) σώσει από κάμποσα. Ντιόγκο - Γκαρσία κ.λπ. Και βέβαια είκοσι χρόνια πίσω η τηλεοπτική κάλυψη του παιχνιδιού ήταν (στα μοντέρνα στάνταρντ) πρωτόγονη. Εκρυβε λόγια και λάθη. Πλέον τα δείχνει όλα και τους δίνει όλους.
Οι σύγχρονοι διαιτητές όσο ενοχοποιημένη και να παραμένει (επειδή συμφέρει το «τακτοποιημένο» οικοσύστημα να παραμένει) η διαιτησία, οι ίδιοι είναι έτη φωτός μπροστά από τους παλαίμαχους συναδέλφους τους. Ομολογώ ότι χαίρομαι να τους χαζεύω. Νέα παιδιά, ψηλά, περιποιημένα, καλογυμνασμένα, σκέτοι marines, τρεχαλατζήδες, κοντοκουρεμένοι, με το ζελεδάκι τους, σαν να βγήκαν όλοι από την ίδια πρέσα. Εστέτ. Ανθεκτικοί στο να παρακολουθούν την ταχύτητα του παιχνιδιού. Κάποτε ήταν μεσόκοποι, καραφλοί, με ασπρισμένα μαλλιά, με φράντζες και χαίτες, ξεκούμπωτοι άμα έκανε ζέστη, ασφυκτιούσαν οι κοιλιές μες στις φανέλες, τα μπούτια μες στα παντελονάκια. Συμβατοί με τους ρυθμούς του παιχνιδιού στην εποχή τους.
Το άχαστο τεστ, μια απλή σύγκριση των φωτογραφιών δίπλα δίπλα, πώς ήταν τότε το φιζίκ του μέσου διαιτητή και πώς είναι τώρα, θα τα έλεγε όλα.
http://www.exedrasports.gr/default.asp? ... 1&catid=92