Σήμερα στη δουλειά όλη μέρα είμαι με το ιντερνετ ανοιχτό και κάθε 5 λεπτά κοιτάω για νέα. Έρχονται στο γραφείο μου να μου πουν για θέματα και τους διαολοστέλνω όλους. Μόλις έμαθα ότι πάει να χαλάσει, χάλασα κι εγώ. Κατέρευσα. Τελικά πόσο άρρωστος μπορεί να είναι ένας ΠΑΟΚΤΣΗΣ?
Έφυγα από τη δουλεια χωρίς να πω σε κανέναν τίποτα. Ούτε γειά. Γύρισα σπίτι, δεν μίλησα στη γυναίκα μου και κοίταξα το παιδί μου πικραμένος, τον πήρα στην αγκαλιά μου και σκέφτηκα ότι όταν αυτός αρχίσει να καταλαβαίνει (είναι 2,5 χρονων) ελπίζω τα πράγματα να είναι καλύτερα στην ομάδα μας, αλλιώς θα τον έχω βάλει σε ένα λούκι από το οποίο δεν θα μπορεί να βγει. Θα φταίω εγώ που είπε ΠΑΟΚ πριν πει μπαμπά, θα φταίω εγώ που θα βλέπει χαρες από την ομάδα του με το σταγονόμετρο.
Αυτά σκεφτόμουνα σήμερα.
Τώρα πήγε η καρδιά μου στη θέση της.
Συμφωνώ με το προηγούμενο ποστ. Δεν με ενδιαφέρει πόσους παίκτες θα πάρει, δεν με ενδιαφέρει αν θα βγει ευρολίγκα, το μόνο που θέλω είναι αξιοπρέπεια και σεβασμό από τους άλλους, να μπορώ να πω κι εγώ, ΠΕΡΙΜΕΝΕΤΕ ΡΕ ΚΑΙ ΘΑ ΔΕΙΤΕ.
ΑΥΡΙΟ ΠΑΩ ΓΙΑ ΔΙΑΡΚΕΙΑΣ. ΤΟ ΠΟΙΟ ΑΚΡΙΒΟ ΤΟ ΠΟΙΟ ΚΑΛΟ ΤΟ ΠΟΙΟ ΜΕΓΑΛΟ ΟΠΩΣ ΘΕΛΩ ΝΑ ΓΙΝΕΙ ΚΑΙ Η ΟΜΑΔΑ ΜΑΣ.
