Και σε συνεχεια αυτων που λεγαμε..
τα παραδεχονται και οι ιδιοι..
Ξεραστε υπευθυνα...Μ'αυτη την πουστια ειμαστε αντιμετωποι..Η αρχή γίνεται με τον Λαμπρόπουλο. Άμεσα αντιλαμβάνεται το καθαρό οφσάιντ και πέφτει στον διαιτητή, ακολουθούν οι πάντες. Αυτό που γίνεται από τον πάγκο της ομάδας, είναι εκπληκτικό. Δημητριάδης, Λυμπερόπουλος, όλοι οι παίκτες που είναι εκτός, οι φροντιστές, οι γιατροί, οι πάντες σηκώνονται και πέφτουν παθιασμένα για να διαμαρτυρηθούν, να διεκδικήσουν αυτό που δικαιούνται και είναι αυτό που θα τους δώσει το πρωτάθλημα. Δεν αναφέρω τον Μανόλο που είχε αποβληθεί, αλλά προηγουμένως σε όλο το ματς, αυτός έδινε το έναυσμα.
Δεν χορταίνονται αυτές οι στιγμές πάθους, αποφασιστικότητας και άρνησης συμβιβασμού με μια άδικη ήττα. Κι ας ήταν μέσα στην Τούμπα που κόχλαζε.
Αυτό το πάθος, αυτή η αποφασιστικότητα, αυτός ο ιερός φανατισμός είναι που κάνει τον Ποντίκη που γνωρίζει πως κάτι δεν έχει πάει καλά με τη φάση, αλλά σίγουρα ενστικτωδώς σκέφτηκε… Τούμπα, να σκεφτεί τι έχει συμβεί στην φάση.
Αυτό κατέκτησαν οι παίκτες, το τεχνικό τιμ και οι υπεύθυνοι της ομάδας μέσα στην Τούμπα.
Δεν θα μπορούσαν όμως να το κατακτήσουν παρόλη την αποφασιστικότητα τους, αν οι διαιτητές δεν γνώριζαν πως σε περίπτωση λάθους, είχαν απέναντι τους την ΑΕΚ. Την συγκεκριμένη ΑΕΚ, την σημερινή ΑΕΚ του Μελισσανίδη.
