Ριαν_Καπαγιαννιδης έγραψε:Για μένα ο Λουτσέσκου θα έπρεπε ήδη να αποτελεί παρελθόν για τους εξής λόγους:
1) Δεν είναι ένας προπονητής όπως τον αντιλαμβανόμαστε οι περισσότεροι, κάποιος που θα στήσει μια τακτικά άρτια ομάδα, με πλάνο, αυτοματισμούς, προσαρμογές, εναλλακτικές επιλογές, διάβασμα του αντιπάλου κλπ. Είναι περισσότερο ένας διαχειριστής που θα στήσει μια 11αδα πολύ ποιοτικών κι έμπειρων παικτών, θα την ενισχύσει ψυχολογικά, θα φέρει ισορροπίες, θα την προετοιμάσει να κάνει κάτι συγκεκριμένο πολύ καλά, κι από και πέρα η ομάδα θα πορευτεί με βάση την ποιότητα των παικτών της και μόνο. Από την στιγμή που ο ΠΑΟΚ δεν σκοπεύει να του φέρει το καλύτερο ρόστερ στην χώρα, ο Λουτσέσκου δεν μπορεί με τίποτα να μετατρέψει την ομάδα σε overachievers. Ίσα ίσα κάνει τους παίκτες του να φαίνονται συστηματικά χειρότεροι απ'ότι είναι. Ειδικά στην δεύτερή του θητεία που το επίπεδο δυσκολίας έχει ανέβει (δεν παίζεις με την χειρότερη ομάδα που πήρε πρωτάθλημα τα τελευταία 30 χρόνια, την ΑΕΚ του Χιμένεθ, ούτε με τον Ολυμπιακό που για πρώτη φορά από το 96 και μετά έμεινε 2 χρόνια εκτός τίτλων, ούτε με τον ΠΑΟ που είχε μπάτζετ κι ομάδα Λαμίας, ούτε με ανύπαρκτο Λήκι), κάθε παίκτης που μπαίνει στην ομάδα φαντάζει το πρώτο διάστημα παιχταράς, και μέσα σε δύο μήνες έχει καεί προσαρμοζόμενος σ'αυτό το κάτι σαν ποδόσφαιρο που παίζει η ομάδα. Ζίφκοβιτς, Νάρεϊ, Κωνσταντέλιας, Κουλιεράκης, Ντάντας, όλοι τους στην αρχή μας έκαναν να ελπίζουμε σε μεγάλα πράγματα, κι όλοι τους στο τέλος κατέληξαν να ακούνε ότι δεν κάνουν - άσχετα αν για τους νεότερους σε ηλικία οι προηγμένες ποδοσφαιρικά ομάδες έχουν άλλη γνώμη.
2) Ακριβώς επειδή η ομάδα δεν παρουσιάζει κανένα ενδιαφέρον τακτικά, την διαβάζουν όλοι. Ξέρουμε εκ των προτέρων ότι θα παίζει με τρίγωνα από τα άκρα για να βγει παίκτης από τις πίσω γραμμές, κι αυτό είναι όλο. Ξέρουμε επίσης ότι θα εφαρμόσει ένα καλούτσικο για ελληνικά δεδομένα (δυστυχώς ο Αλμέιδα μας έδειξε πόσο καλύτερο μπορεί να γίνει) πρεσάρισμα ψηλά για να κλέψει και να δημιουργήσει καταστάσεις λίγων εναντίον λίγων. Ξέρουμε και ότι θα σκοτώσει τον ρυθμό για να μη δώσει κατοχή στον αντίπαλο. Αυτά όμως εύκολα αντιμετωπίζονται, και είναι ελάχιστα τα must win ματς που κερδίσαμε, δείγμα του πόσο εύκολα μας καταπίνουν αν προετοιμαστούν σωστά.
3) Πολλοί ξεχνούν ότι στην πρώτη του θητεία δεν είχαμε πλέι οφς. Τόσο πρόπερσι, όσο και πέρσι, η ομάδα στο μίνι πρωτάθλημα τερμάτισε 4η, οριακά πάνω από τον εκάστοτε 5ο. Αυτό για μένα είναι πολύ πιο ανησυχητικό από έναν χαμένο τελικό (ακόμα και με τον απίστευτο τρόπο που ήρθε) ή από την εμφάνιση κόντρα σε μια κάκιστη Ισραηλινή ομάδα. Δείχνει ένα μοτίβο, μια αδυναμία σε ένα σερί απαιτητικών αγώνων να επιβληθούμε σε ισάξιους αντιπάλους. Εκεί δηλαδή που ένας προπονητής δείχνει αν πραγματικά είναι ανώτερος του μέσου όρου, διότι εδώ και πόσες δεκαετίες την 4η θέση την θεωρούμε δεδομένη είτε έχουμε Ρολφ Φρίνγκερ είτε Φερνάντο Σάντος στον πάγκο.
4) Παρομοίως η ομάδα χωλαίνει στην Ευρώπη. Ακόμα και στην προπέρσινη πορεία στους 8 του Κόνφερενς είχαμε ματς με ομάδες αστείου επιπέδου που χάσαμε ή φέραμε ισοπαλίες, έναν όμιλο από τον οποίο περάσαμε στις λεπτομέρειες και χάρις σε μία κόκκινη στην αρχή του αγώνα, και πολλή τύχη κατά διαστήματα. Η καλή εικόνα με την Μαρσέιγ έθαψε κάτω από το χαλάκι όλα τα προηγούμενα. Έκτοτε όμως βλέπουμε την ομάδα όπως με την Μποχίμιανς εκείνο τον χρόνο, να δυσκολεύεται δηλαδή να κάνει τα αυτονόητα. Το πρόβλημα έχει να κάνει με τον τρόπο παιχνιδιού μας. Το ποδόσφαιρο εδώ και πολλά πολλά χρόνια έχει ξεφύγει αθλητικά. Οι ρυθμοί κι οι εντάσεις είναι φρενήρεις, κι εμείς είμαστε μια ομάδα που προσπαθεί να βάλει φρένο, αγωνιζόμενη τόσο με παίκτες που στερούνται αθλητικών προσόντων, όσο και με έναν τρόπο παιχνιδιού που μας οδηγεί να κάνουμε 15 ακίνδυνες τελικές για να τις βαφτίσουν μετά διάφοροι Τσορμπατσόγλου "4-5 κλασικές άχαστες τεράστιες ευκαιρίες". Ακόμα και με το πολύ δυνατό ρόστερ της περιόδου 16-19, ήταν ο Ίβιτς που μας πήγε σε νοκ άουτ αγώνες, κι αυτός παρόλο που παρέλαβε μια ομάδα που τότε στηνόταν και έπαιζε 6 μήνες δίχως φορ.
5) Όλοι οι προπονητές έχουν εγωισμούς κι έμμονες, αλλά οι δικοί του τον οδηγούν σε πολύ λανθασμένες αποφάσεις. Ας αφήσουμε στην άκρη την διαρκή αναφορά σε ψυχολογική προετοιμασία του ρόστερ (Ραζβάν, αν αυτό είναι το θέμα ας φέρουμε κανέναν καθηγητή πανεπιστημίου.) ως την πιο ασφαλή δικαιολογία για κάθε αποτυχία. Προσωπικά νιώθω ότι δεν έχω την παραμικρή ιδέα για την ποιότητα του ρόστερ μας, διότι δεν εμπιστεύομαι τον άνθρωπο που το αξιολογεί. Πέρσι έπαιζαν οι ίδιοι και οι ίδιοι, κόντρα στην απαράδεκτη αγωνιστική τους κατάσταση και την ανύπαρκτη συνεισφορά τους. Πρόπερσι το ίδιο. Και μάλιστα κόντρα και στα αποτελέσματα, που αν ήταν εντυπωσιακά ίσως δικαιολογούσαν μια φοβία απέναντι στις αλλαγές. Ξέρει κανείς αν ο Φ.Σοάρες είναι καλός ή κακός όταν μπαίνει για 15 λεπτά κάθε 3 ματς, με ανακατεμένη 11αδα, και σε σημείο που τα μισά ματς έχουν σχεδόν τελειώσει? Ξέρει κανείς τι θα πιστεύαμε για τον Ρ.Σοάρες αν δεν είχαν τραυματιστεί ο 38χρονος Βιεϊρίνια κι ο Τσαούσης? Θα χάναμε έστω έναν βαθμό αν πέρσι έπαιζε ο οποιοσδήποτε άλλος αντί του Μπίσεσβαρ σε όλα τα ματς που αγωνίστηκε? Θα έμπαινε ποτέ ο Κωνσταντέλιας αν δεν είχαμε 2-3 απουσίες και καταστροφικό σερί?
Εν ολίγοις, ο ΠΑΟΚ του 2023 δεν είναι ο ΠΑΟΚ του 2018. Δεν έχει ρόστερ που δεν βλέπει τα αντίστοιχα αντίπαλα. Αντί να επιμένει σε προπονητή που μόνο υπό τέτοιες συνθήκες μπορεί να παράξει το έργο που επιθυμούμε (δηλαδή κυνήγι πρωταθλήματος μέχρι τέλους και τουλάχιστον ομίλους στην Ευρώπη), καλό είναι να κοιτάξει να φέρει κάποιον που μπορεί να πάρει το 100% από τους παίκτες του, να στήσει μια ομάδα που αναδεικνύει τα δυνατά σημεία του ρόστερ (πχ να δημιουργεί καταστάσεις 1vs1 για τον Κωνσταντέλια αντί να τον πετάει κάπου μπροστά από 4 αμυντικούς και να περιμένει να γίνει ο Μέσι του 2011), και να είναι σε θέση να παίξει σύγχρονο ποδόσφαιρο. Ωστόσο το πρόβλημα για μένα δεν είναι κυρίως ο προπονητής. Το πρόβλημα είναι ότι η ομάδα επηρεάζεται από άμπαλους μυαλοπώληδες γύρω από την διοίκηση, που έχουν υποβαθμίσει και διώξει ότι σοβαρό άνθρωπο φέραμε στην ομάδα ως ΤΔ ή ως προπονητή, κι επιμένουν σε ένα μοντέλο λειτουργίας και πλάνο δημιουργίας ομάδας που δεν θα πετύχει παρά μόνο αν ευθυγραμμιστούν οι πλανήτες. Κι ο Λουτσέσκου με την κληρονομιά του νταμπλ και τα mind games του είναι η ιδανική ασπίδα για την ανικανότητά τους.
Δεν θα ασχοληθώ με τ' άλλα, δεν πρωτοτυπείς έτσι κι αλλιώς, τα έχουν ξαναπεί κι άλλοι αυτά και έχουν λάβει απάντηση, μην ξαναλέμε τα ίδια, αλλά μήπως θέλεις να εξηγήσεις τι εννοείς στο τέλος, με δικά σου λόγια, να αναπτύξεις λίγο παραπάνω την ενδιαφέρουσα θεωρία σου.
