Re: Nabil El Zhar
Δημοσιεύτηκε: Τετ 01 Σεπ 2010, 15:15
Τα 9,5 κομμάτια του Ελ Ζαρ!
Από Μαριάννα Αξιοπούλου |
Η φανέλα με τον νούμερο 10, που έμεινε κενή με την αποχώρηση του Σορλέν, τον περιμένει. Έστω κι αν ο Ναμπίλ Ελ Ζαρ θεωρεί τον εαυτό του «9,5», όπως ο Ροναλντίνιο. Το gazzetta.gr σας παρουσιάζει τη ζωή του σε ισάριθμα κομμάτια!
1. Περηφάνια και προκατάληψη!
Δεν έχουν περάσει ούτε πέντε μέρες από τα 24α γενέθλιά του. Ο Ναμπίλ Ελ Ζαρ γεννήθηκε στις 27 Αυγούστου του 1986 στην πόλη Νιμ στη Γαλλία. Κι αν η πόλη των σχεδόν 145.000 κατοίκων δεν είναι ευρύτερη γνωστή, η μάρκα τζιν, με την οποία έχει συνδέσει το όνομά της, την στέλνει σε κάθε άκρη της γης. Από το εργοστάσιο «Denim» ξεκινούν και οι περισσότερες αναμνήσεις του Μαροκινού μέσου. Ο πατέρας του Κασέμ, αγρότης στο επάγγελμα και η μητέρα του Αμίνα, εργάτρια στο εργοστάσιο μετακόμισαν στη Γαλλία από το Μαρόκο προκειμένου να εξασφαλίσουν καλύτερη τύχη.
Εκεί, στη Νιμ, γεννήθηκε ο Ναμπίλ, αλλά και ο μικρότερος κατά οκτώ χρόνια αδελφός του, ο Καρίμ. «Τα παντελόνια που φτιάχνουν στο εργοστάσιο είναι από ύφασμα που υπάρχει μόνο στη Νιμ», λέει περήφανος όταν διηγείται τα παιδικά του χρόνια. «Οι γονείς μου δεν είχαν αρκετά λεφτά ούτε για να μου αγοράσουν μια φανέλα ποδοσφαίρου, ωστόσο μεγαλώσαμε σε σχετικά καλή γειτονιά και με αξιοπρέπεια».
2. Το όνειρο του ποδοσφαίρου!
«Πάντα ήθελα να γίνω επαγγελματίας ποδοσφαιριστής», θυμάται όποτε τον ρωτούν για τα πρώτα του βήματα. Ξεκίνησε να... κλοτσάει το τόπι σε ηλικία πέντε ετών, όπως κάθε παιδί σε κάθε άκρη του κόσμου. Πρώτο του γήπεδο ήταν η γειτονιά και πρώτοι αντίπαλοι οι φίλοι του. Γράφτηκε στην τοπική ομάδα της πόλης, την AS Ledignan, και έμεινε εκεί μέχρι την ηλικία των 12 ετών. Δεν περίμενε ότι θα μπορούσε να κάνει το όνειρό του πραγματικότητα, με την αθώα παιδική ματιά έκανε απλά την πλάκα του. Τότε ήταν που αποφάσισε να σοβαρευτεί και να ασχοληθεί με εκείνο που αγαπούσε περισσότερο στον κόσμο.
Ξεκίνησε για τη μεγάλη ομάδα της πόλης, την Ολυμπίκ Νιμ. Χρειαζόταν θυσίες. Το χωριό του απείχε 40 χιλιόμετρα από το γήπεδο και καθημερινός σύντροφος ήταν ο πατέρας του. «Έπρεπε τα πρώτα δύο χρόνια να ταξιδεύω διαρκώς με τον μπαμπά μου. Θυμάμαι ότι συχνά έχανε τη δουλειά του για να με πάει στην προπόνηση. Θα προσπαθώ πάντα να τον κάνω υπερήφανο για τις θυσίες που έκανε».
3. Το πρώτο βήμα!
Η αναγνώριση δεν θα αργούσε να έρθει. Μέσα από τις εμφανίσεις του με τις μικρές ομάδες της Νιμ, ήρθε η κλήση για την Εθνική Γαλλίας. Σε επίπεδο υποδομών, φυσικά. Και από εκεί εμφανίστηκε η Σεντ Ετιέν. Οι γονείς του έδωσαν την έγκριση και το ταξίδι του Ναμπίλ ξεκινούσε. «Σε ηλικία 17 ετών έφυγα από το σπίτι μου. Ήμουν μικρό παιδί ακόμα κι όμως έπρεπε να ζήσω μόνος μου. Το μόνο που μου είπαν οι γονείς μου ήταν να προσέχω και να φροντίζω τον εαυτό μου».
Μέσα σε σύντομο χρονικό διάστημα είχε κατορθώσει να δει πιο ρεαλιστικά εκείνο που ως τα 12 φάνταζε ως ένα αφελές παιδικό όνειρο. Οι γειτονιές της Γαλλίας, άλλωστε, πλημμυρίζουν από ταλέντα που έχουν την ίδια φαντασίωση και την ίδια φιλοδοξία. Μόνο όσοι θα άντεχαν θα μπορούσαν να τα καταφέρουν. Κι εκείνοι που θα έκαναν τις σωστές επιλογές. «Ξέρω πολλά ταλαντούχα παιδιά στη Γαλλία που δεν βρήκαν την ευκαιρία να πετύχουν», παραδέχεται.
4. Το... εθνικό δίλημμα!
Η ομάδα που δουλεύει για τις μικρές Εθνικές της Γαλλίας δεν άργησαν να τον ανακαλύψουν. Έπαιξε σε τέσσερα παιχνίδια με τους τρικολόρ (με τη Γερμανία το 2002 και με Ιταλία, Κροατία, Τουρκία το 2004) και είχε μπει στην ατζέντα για μελλοντικές κλήσεις. Μια έτερη κλήση, όμως, θα άλλαζε τον προσανατολισμό του. Το Μαρόκο θα τον προσκαλούσε στην προετοιμασία για το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Νέων του 2005 κι ο Ναμπίλ –πάντα περήφανος για την καταγωγή του– δεν θα απέρριπτε την πρόταση.
«Για να είμαι ειλικρινής, όταν έπαιζα με τη Γαλλία δεν ένιωθα τίποτα. Την πρώτη φορά που συμμετείχα στην προετοιμασία του Μαρόκο, ένιωσα υπέροχα. Εκείνη τη στιγμή αντιλήφθηκα πόσο δυνατό συναίσθημα που προκαλεί να παίζω για την πατρίδα μου». Η Γαλλία μέσα στα επόμενα χρόνια προσπάθησε εκ νέου να τον... προσηλυτίσει, αλλά μάταια.
5. Το τουρνουά του!
Η επιλογή του να επιλέξει το Μαρόκο θα αποδεικνυόταν σοφότατη. Με τα χρώματα της χώρας του λαμβάνει μέρος στο Παγκόσμιο Κύπελλο Νέων, όπου και θα εντυπωσιάσει με τις εμφανίσεις του. Το Μαρόκο αποκλείεται στον ημιτελικό από τη Νιγηρία κι έχασε στον μικρό τελικό από τη Βραζιλία, ωστόσο κοντά στον Λιονέλ Μέσι, τον Νταβίντ Σίλβα, τον Κουίνσι Ογιούσο-Αμπέγιε και τον Ράιαν Μπάμπελ, υπήρχε και το όνομα του Ναμπίλ Ελ Ζαρ. Ήταν ο πρωταγωνιστής, που παρότι πέτυχε μόνο ένα γκολ, έλαμψε με τις εμφανίσεις του.
«Το Μαρόκο κατάφερε να πλασαριστεί ψηλότερα απ' ό,τι οποιοσδήποτε θα περίμενε και το αστέρι της ομάδας, ο Ναμπίλ Ελ Ζαρ, ήταν απλά ανυπέρβλητος», θα γράψει η ιστοσελίδα της FIFA λίγο καιρό μετά το τουρνουά, προσθέτοντας πως δεν προκαλεί έκπληξη η επιλογή της Λίβερπουλ να σπεύσει να υπογράψει συμβόλαιο μαζί του.
6. Η μεγάλη απόφαση!
Στη Γαλλία θα έμενε ένα ακόμα χρόνο. Θέλοντας ή μη, αφού ακόμα δεν είχε ενηλικιωθεί. Στο τέλος της σεζόν 2005-06 θα έρθει η πρόταση του Ράφα Μπενίτεθ, ο οποίος είχε ενημερωθεί για την αξία του παίκτη, αλλά και εκείνη της Σεντ Ετιέν για επαγγελματικό συμβόλαιο! «Κάτι μέσα μου με έκανε να πιστεύω ότι η πρόταση που μου είχε κάνει η ομάδα μου δεν ήταν η πλέον συμφέρουσα για μένα».
Αντιθέτως με εκείνη της Λίβερπουλ, που τον πείθει να μετακομίσει στην Αγγλία και να ψάξει την καταξίωση. «Η Λίβερπουλ είναι ένα σπουδαίο κλαμπ. Πιστεύω ότι δεν θα μετανιώσω την επιλογή μου και θα χτίσω εδώ το όνομά μου. Πρέπει να αποδείξω την αξία μου και όλα τα υπόλοιπα θα έρθουν. Δεν βιάζομαι, θέλω να μάθω», δηλώνει τον πρώτο καιρό, τη στιγμή που η ομάδα του δυσκολεύεται να αποδεχτεί την... ήττα.
Η Σεντ Ετιέν έκανε αγωγή για τα δικαιώματα του παίκτη και ζήτησε περίπου 200.000 ευρώ, θεωρώντας ότι είναι το ελάχιστο ποσό που δικαιούται, αφού ο παίκτης σπούδασε εκεί με διετή υποτροφία! «Δεν είμαι ονειροπόλος και ξέρω ότι δεν μπορούμε να κρατήσουμε όλους τους παίκτες που "φτιάχνουμε". Πρέπει, όμως, με κάποιο τρόπο να προφυλάσσει η ΦΙΦΑ τα συμφέροντά μας», είχε δηλώσει παράγοντας της Σεντ Ετιέν για την υπόθεση, που ακόμα δεν έχει ανακοινωθεί.
7. Η κόκκινη πορεία!
Ο Ναμπίλ Ελ Ζαρ ήταν πλέον συνηθισμένος να βρίσκεται μακριά από τους γονείς του, μακριά από το σπίτι του και την οικογένειά του. Στο Λίβερπουλ βρέθηκε με στόχο μα πετύχει και δεν θα αργούσε να πάρει την πρώτη του συμμετοχή. Στις 29 Νοεμβρίου του 2006 έπαιξε στον αγώνα με την Πόρτσμουθ κι έκλεισε την πρώτη του σεζόν με τρεις συμμετοχές, όλες στην Premier League. Η επόμενη σεζόν έμοιαζε στάσιμη για τον ίδιο, ωστόσο περιλάμβανε το πρώτο του γκολ (και μοναδικό στην καριέρα του) με την κόκκινη φανέλα. Σκόραρε στο League Cup απέναντι στην Κάρντιφ στο 48ο λεπτό της αναμέτρησης. Ένα εκπληκτικό γκολ, το οποίο πανηγύρισε με έναν τρόπο ιδιαίτερο και έναν τρόπο που σίγουρα θα κάνει... γκελ στην Τούμπα!
Η επόμενή του σεζόν –έχουμε φτάσει στο 2008-09– θα είναι και η καλύτερη. Ο Ράφα Μπενίτεθ θα τον χρησιμοποιεί όλο και συχνότερα και η εντυπωσιακή του εμφάνιση στα προκριματικά του Europa League απέναντι στη Σταντάρ Λιέγης, θα αναγκάσει τον Ράφα Μπενίτεθ να υποκλιθεί στο ταλέντο του. «Μπορεί οι περισσότεροι να μην τον ξέρουν γιατί ήταν αναπληρωματικός, όμως πρόκειται για έναν παίκτη εξαιρετικά ποιοτικό στις σέντρες του και στις ασίστ του. Το μόνο που του λείπει είναι χρόνος συμμετοχής και εμπειρίες, όμως τέτοιοι παίκτες μπορούν να αλλάξουν τη ροή του παιχνιδιού οποιαδήποτε στιγμή».
Εκείνη τη σεζόν θα παίξει 19 ματς συνολικά και το καλοκαίρι θα υπογράψει την επέκταση του συμβολαίου του έως το 2012. Γεγονός που ανάγκασε το Ράφα Μπενίτεθ να... ρίξει πόρτα στην ΑΕΚ όταν ζήτησε τον δανεισμό του και να προτιμήσει να παραχωρήσει τον Κρίστιαν Νέμεθ. Μέσα στο 2009-10, όμως, έπαιξε και πάλι μόλις σε έξι παιχνίδια –παραδόξως τα τέσσερα ήταν στην Ευρώπη– και το καλοκαίρι έμοιαζε να υπάρχει κοινή απόφαση και των δύο.
8. Η πόρτα και ο χορός!
«Θέλω να φύγω από τη Λίβερπουλ. Είμαι 23 ετών και δεν μου αρέσει απλά να κάθομαι στον πάγκο και να περιμένω. Θέλω να πάω σε μια ομάδα που θα έχω κανονικό ρόλο». Ήταν η δήλωση που ξεκίνησε την παρέλαση γύρω από το όνομά του. Ο Ελ Ζαρ ήθελε να φύγει, η Λίβερπουλ ήταν διατεθειμένη να τον παραχωρήσει και μνηστήρες δεν έλειπαν. Από την πρώτη στιγμή που διέρρευσε η είδηση, γράφτηκαν και ακούστηκαν δεκάδες ομάδες, ανάμεσα στις οποίες φυσικά υπήρχαν και ελληνικές.
Η Άρσεναλ τον πρώτο καιρό φερόταν διατεθειμένη να ξοδέψει μέχρι και 4 εκατ. ευρώ για να τον αποκτήσει, ενώ Μπλάκπουλ, Γουέστ Χαμ, Μονακό, Λοριάν ήταν κάποιες από τις ομάδες που έκαναν κίνηση. «Δεν πρόκειται να κλείσω καμία πόρτα, υπάρχει ενδιαφέρον από πολλές ομάδες», δήλωνε ο ίδιος εκείνη την εποχή και περίμενε...
9. Ο Ζιντάν, η φανέλα και το ραμαζάνι!
Ήταν παιδικό απωθημένο. Εκείνο που δεν μπορούσαν να του αγοράσουν οι γονείς του, ήταν το πρώτο δώρο που έκανε στον εαυτό του. Μια φανέλα της Μπαρτσελόνα. «Μου άρεσε η ομάδα του Μπόμπι Ρόμπσον και αργότερα του Λουΐς φαν Γκάαλ». Τα γούστα του στην πορεία πήγαν στο άλλο άκρο και από οπαδός της Μπάρτσα, μετακόμισε σε εκείνους της Ρεάλ. Ο λόγος; «Ο Ζινεντίν Ζιντάν είναι ο καλύτερος ποδοσφαιριστής των τελευταίων 25 ετών και αποτελεί έμπνευση για δεκάδες νέους παίκτες. Είναι από την Αλγερία κι έχει παρόμοιο υπόβαθρο με πολύ αραβικό κόσμο που ζει στη Γαλλία», εξηγεί με απόλυτο τρόπο και περιγράφει την ημέρα που έχασε την ευκαιρία να τον γνωρίσει.
«Ήταν προγραμματισμένο να παίξω σε ένα αγώνα για φιλανθρωπικό σκοπό, το οποίο γινόταν στο Μαρόκο και γι' αυτό μου δόθηκε το προνόμιο. Δυστυχώς, ήμουν πάρα πολύ άρρωστος και δεν κατόρθωσα να πάω». Πέρα από τον Ζιντάν, εκτιμά την αξία του Ροναλντίνιο, επειδή «είναι 9,5 σαν εμένα και δεν μπορώ να αφήσω απέξω τον Ρονάλντο, ο οποίος είναι ο καλύτερος επιθετικός στον κόσμο».
Ερχόμενος στον ΠΑΟΚ, μπορεί να μην καταπλήξει με την απόδοσή του. Η αιτία είναι ίδια με τους περισσότερους μουσουλμάνους στον κόσμο αυτή την εποχή και είναι το Ραμαζάνι. «Είναι δύσκολο, όταν έχεις προπόνηση δύο φορές τη μέρα. Στη Νιμ ήμασταν αρκετοί Μουσουλμάνοι και ήταν πιο εύκολο, αλλά όταν είσαι μόνος σου υπάρχει πρόβλημα», παραδέχεται, πριν αποκαλύψει κι άλλες πτυχές της προσωπικότητάς του. Όπως, για παράδειγμα, το πόσο του λείπει η πατρίδα του και η οικογένειά του, η αδυναμία που έχει στον κινηματογράφο, αλλά και στο Play Station.
9,5. Η πρόκληση!
Στη Λίβερπουλ πήρε την πρώτη του σεζόν το νούμερο «42» και το άλλαξε στο «31». Στην Εθνική του ομάδα προτιμά να φοράει το «8», το οποίο όμως στον ΠΑΟΚ είναι κατειλημμένο. Μόνη του επιλογή είναι το «10»! Κι ας θεωρεί τον εαυτό του... 9,5!
Από Μαριάννα Αξιοπούλου |
Η φανέλα με τον νούμερο 10, που έμεινε κενή με την αποχώρηση του Σορλέν, τον περιμένει. Έστω κι αν ο Ναμπίλ Ελ Ζαρ θεωρεί τον εαυτό του «9,5», όπως ο Ροναλντίνιο. Το gazzetta.gr σας παρουσιάζει τη ζωή του σε ισάριθμα κομμάτια!
1. Περηφάνια και προκατάληψη!
Δεν έχουν περάσει ούτε πέντε μέρες από τα 24α γενέθλιά του. Ο Ναμπίλ Ελ Ζαρ γεννήθηκε στις 27 Αυγούστου του 1986 στην πόλη Νιμ στη Γαλλία. Κι αν η πόλη των σχεδόν 145.000 κατοίκων δεν είναι ευρύτερη γνωστή, η μάρκα τζιν, με την οποία έχει συνδέσει το όνομά της, την στέλνει σε κάθε άκρη της γης. Από το εργοστάσιο «Denim» ξεκινούν και οι περισσότερες αναμνήσεις του Μαροκινού μέσου. Ο πατέρας του Κασέμ, αγρότης στο επάγγελμα και η μητέρα του Αμίνα, εργάτρια στο εργοστάσιο μετακόμισαν στη Γαλλία από το Μαρόκο προκειμένου να εξασφαλίσουν καλύτερη τύχη.
Εκεί, στη Νιμ, γεννήθηκε ο Ναμπίλ, αλλά και ο μικρότερος κατά οκτώ χρόνια αδελφός του, ο Καρίμ. «Τα παντελόνια που φτιάχνουν στο εργοστάσιο είναι από ύφασμα που υπάρχει μόνο στη Νιμ», λέει περήφανος όταν διηγείται τα παιδικά του χρόνια. «Οι γονείς μου δεν είχαν αρκετά λεφτά ούτε για να μου αγοράσουν μια φανέλα ποδοσφαίρου, ωστόσο μεγαλώσαμε σε σχετικά καλή γειτονιά και με αξιοπρέπεια».
2. Το όνειρο του ποδοσφαίρου!
«Πάντα ήθελα να γίνω επαγγελματίας ποδοσφαιριστής», θυμάται όποτε τον ρωτούν για τα πρώτα του βήματα. Ξεκίνησε να... κλοτσάει το τόπι σε ηλικία πέντε ετών, όπως κάθε παιδί σε κάθε άκρη του κόσμου. Πρώτο του γήπεδο ήταν η γειτονιά και πρώτοι αντίπαλοι οι φίλοι του. Γράφτηκε στην τοπική ομάδα της πόλης, την AS Ledignan, και έμεινε εκεί μέχρι την ηλικία των 12 ετών. Δεν περίμενε ότι θα μπορούσε να κάνει το όνειρό του πραγματικότητα, με την αθώα παιδική ματιά έκανε απλά την πλάκα του. Τότε ήταν που αποφάσισε να σοβαρευτεί και να ασχοληθεί με εκείνο που αγαπούσε περισσότερο στον κόσμο.
Ξεκίνησε για τη μεγάλη ομάδα της πόλης, την Ολυμπίκ Νιμ. Χρειαζόταν θυσίες. Το χωριό του απείχε 40 χιλιόμετρα από το γήπεδο και καθημερινός σύντροφος ήταν ο πατέρας του. «Έπρεπε τα πρώτα δύο χρόνια να ταξιδεύω διαρκώς με τον μπαμπά μου. Θυμάμαι ότι συχνά έχανε τη δουλειά του για να με πάει στην προπόνηση. Θα προσπαθώ πάντα να τον κάνω υπερήφανο για τις θυσίες που έκανε».
3. Το πρώτο βήμα!
Η αναγνώριση δεν θα αργούσε να έρθει. Μέσα από τις εμφανίσεις του με τις μικρές ομάδες της Νιμ, ήρθε η κλήση για την Εθνική Γαλλίας. Σε επίπεδο υποδομών, φυσικά. Και από εκεί εμφανίστηκε η Σεντ Ετιέν. Οι γονείς του έδωσαν την έγκριση και το ταξίδι του Ναμπίλ ξεκινούσε. «Σε ηλικία 17 ετών έφυγα από το σπίτι μου. Ήμουν μικρό παιδί ακόμα κι όμως έπρεπε να ζήσω μόνος μου. Το μόνο που μου είπαν οι γονείς μου ήταν να προσέχω και να φροντίζω τον εαυτό μου».
Μέσα σε σύντομο χρονικό διάστημα είχε κατορθώσει να δει πιο ρεαλιστικά εκείνο που ως τα 12 φάνταζε ως ένα αφελές παιδικό όνειρο. Οι γειτονιές της Γαλλίας, άλλωστε, πλημμυρίζουν από ταλέντα που έχουν την ίδια φαντασίωση και την ίδια φιλοδοξία. Μόνο όσοι θα άντεχαν θα μπορούσαν να τα καταφέρουν. Κι εκείνοι που θα έκαναν τις σωστές επιλογές. «Ξέρω πολλά ταλαντούχα παιδιά στη Γαλλία που δεν βρήκαν την ευκαιρία να πετύχουν», παραδέχεται.
4. Το... εθνικό δίλημμα!
Η ομάδα που δουλεύει για τις μικρές Εθνικές της Γαλλίας δεν άργησαν να τον ανακαλύψουν. Έπαιξε σε τέσσερα παιχνίδια με τους τρικολόρ (με τη Γερμανία το 2002 και με Ιταλία, Κροατία, Τουρκία το 2004) και είχε μπει στην ατζέντα για μελλοντικές κλήσεις. Μια έτερη κλήση, όμως, θα άλλαζε τον προσανατολισμό του. Το Μαρόκο θα τον προσκαλούσε στην προετοιμασία για το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Νέων του 2005 κι ο Ναμπίλ –πάντα περήφανος για την καταγωγή του– δεν θα απέρριπτε την πρόταση.
«Για να είμαι ειλικρινής, όταν έπαιζα με τη Γαλλία δεν ένιωθα τίποτα. Την πρώτη φορά που συμμετείχα στην προετοιμασία του Μαρόκο, ένιωσα υπέροχα. Εκείνη τη στιγμή αντιλήφθηκα πόσο δυνατό συναίσθημα που προκαλεί να παίζω για την πατρίδα μου». Η Γαλλία μέσα στα επόμενα χρόνια προσπάθησε εκ νέου να τον... προσηλυτίσει, αλλά μάταια.
5. Το τουρνουά του!
Η επιλογή του να επιλέξει το Μαρόκο θα αποδεικνυόταν σοφότατη. Με τα χρώματα της χώρας του λαμβάνει μέρος στο Παγκόσμιο Κύπελλο Νέων, όπου και θα εντυπωσιάσει με τις εμφανίσεις του. Το Μαρόκο αποκλείεται στον ημιτελικό από τη Νιγηρία κι έχασε στον μικρό τελικό από τη Βραζιλία, ωστόσο κοντά στον Λιονέλ Μέσι, τον Νταβίντ Σίλβα, τον Κουίνσι Ογιούσο-Αμπέγιε και τον Ράιαν Μπάμπελ, υπήρχε και το όνομα του Ναμπίλ Ελ Ζαρ. Ήταν ο πρωταγωνιστής, που παρότι πέτυχε μόνο ένα γκολ, έλαμψε με τις εμφανίσεις του.
«Το Μαρόκο κατάφερε να πλασαριστεί ψηλότερα απ' ό,τι οποιοσδήποτε θα περίμενε και το αστέρι της ομάδας, ο Ναμπίλ Ελ Ζαρ, ήταν απλά ανυπέρβλητος», θα γράψει η ιστοσελίδα της FIFA λίγο καιρό μετά το τουρνουά, προσθέτοντας πως δεν προκαλεί έκπληξη η επιλογή της Λίβερπουλ να σπεύσει να υπογράψει συμβόλαιο μαζί του.
6. Η μεγάλη απόφαση!
Στη Γαλλία θα έμενε ένα ακόμα χρόνο. Θέλοντας ή μη, αφού ακόμα δεν είχε ενηλικιωθεί. Στο τέλος της σεζόν 2005-06 θα έρθει η πρόταση του Ράφα Μπενίτεθ, ο οποίος είχε ενημερωθεί για την αξία του παίκτη, αλλά και εκείνη της Σεντ Ετιέν για επαγγελματικό συμβόλαιο! «Κάτι μέσα μου με έκανε να πιστεύω ότι η πρόταση που μου είχε κάνει η ομάδα μου δεν ήταν η πλέον συμφέρουσα για μένα».
Αντιθέτως με εκείνη της Λίβερπουλ, που τον πείθει να μετακομίσει στην Αγγλία και να ψάξει την καταξίωση. «Η Λίβερπουλ είναι ένα σπουδαίο κλαμπ. Πιστεύω ότι δεν θα μετανιώσω την επιλογή μου και θα χτίσω εδώ το όνομά μου. Πρέπει να αποδείξω την αξία μου και όλα τα υπόλοιπα θα έρθουν. Δεν βιάζομαι, θέλω να μάθω», δηλώνει τον πρώτο καιρό, τη στιγμή που η ομάδα του δυσκολεύεται να αποδεχτεί την... ήττα.
Η Σεντ Ετιέν έκανε αγωγή για τα δικαιώματα του παίκτη και ζήτησε περίπου 200.000 ευρώ, θεωρώντας ότι είναι το ελάχιστο ποσό που δικαιούται, αφού ο παίκτης σπούδασε εκεί με διετή υποτροφία! «Δεν είμαι ονειροπόλος και ξέρω ότι δεν μπορούμε να κρατήσουμε όλους τους παίκτες που "φτιάχνουμε". Πρέπει, όμως, με κάποιο τρόπο να προφυλάσσει η ΦΙΦΑ τα συμφέροντά μας», είχε δηλώσει παράγοντας της Σεντ Ετιέν για την υπόθεση, που ακόμα δεν έχει ανακοινωθεί.
7. Η κόκκινη πορεία!
Ο Ναμπίλ Ελ Ζαρ ήταν πλέον συνηθισμένος να βρίσκεται μακριά από τους γονείς του, μακριά από το σπίτι του και την οικογένειά του. Στο Λίβερπουλ βρέθηκε με στόχο μα πετύχει και δεν θα αργούσε να πάρει την πρώτη του συμμετοχή. Στις 29 Νοεμβρίου του 2006 έπαιξε στον αγώνα με την Πόρτσμουθ κι έκλεισε την πρώτη του σεζόν με τρεις συμμετοχές, όλες στην Premier League. Η επόμενη σεζόν έμοιαζε στάσιμη για τον ίδιο, ωστόσο περιλάμβανε το πρώτο του γκολ (και μοναδικό στην καριέρα του) με την κόκκινη φανέλα. Σκόραρε στο League Cup απέναντι στην Κάρντιφ στο 48ο λεπτό της αναμέτρησης. Ένα εκπληκτικό γκολ, το οποίο πανηγύρισε με έναν τρόπο ιδιαίτερο και έναν τρόπο που σίγουρα θα κάνει... γκελ στην Τούμπα!
Η επόμενή του σεζόν –έχουμε φτάσει στο 2008-09– θα είναι και η καλύτερη. Ο Ράφα Μπενίτεθ θα τον χρησιμοποιεί όλο και συχνότερα και η εντυπωσιακή του εμφάνιση στα προκριματικά του Europa League απέναντι στη Σταντάρ Λιέγης, θα αναγκάσει τον Ράφα Μπενίτεθ να υποκλιθεί στο ταλέντο του. «Μπορεί οι περισσότεροι να μην τον ξέρουν γιατί ήταν αναπληρωματικός, όμως πρόκειται για έναν παίκτη εξαιρετικά ποιοτικό στις σέντρες του και στις ασίστ του. Το μόνο που του λείπει είναι χρόνος συμμετοχής και εμπειρίες, όμως τέτοιοι παίκτες μπορούν να αλλάξουν τη ροή του παιχνιδιού οποιαδήποτε στιγμή».
Εκείνη τη σεζόν θα παίξει 19 ματς συνολικά και το καλοκαίρι θα υπογράψει την επέκταση του συμβολαίου του έως το 2012. Γεγονός που ανάγκασε το Ράφα Μπενίτεθ να... ρίξει πόρτα στην ΑΕΚ όταν ζήτησε τον δανεισμό του και να προτιμήσει να παραχωρήσει τον Κρίστιαν Νέμεθ. Μέσα στο 2009-10, όμως, έπαιξε και πάλι μόλις σε έξι παιχνίδια –παραδόξως τα τέσσερα ήταν στην Ευρώπη– και το καλοκαίρι έμοιαζε να υπάρχει κοινή απόφαση και των δύο.
8. Η πόρτα και ο χορός!
«Θέλω να φύγω από τη Λίβερπουλ. Είμαι 23 ετών και δεν μου αρέσει απλά να κάθομαι στον πάγκο και να περιμένω. Θέλω να πάω σε μια ομάδα που θα έχω κανονικό ρόλο». Ήταν η δήλωση που ξεκίνησε την παρέλαση γύρω από το όνομά του. Ο Ελ Ζαρ ήθελε να φύγει, η Λίβερπουλ ήταν διατεθειμένη να τον παραχωρήσει και μνηστήρες δεν έλειπαν. Από την πρώτη στιγμή που διέρρευσε η είδηση, γράφτηκαν και ακούστηκαν δεκάδες ομάδες, ανάμεσα στις οποίες φυσικά υπήρχαν και ελληνικές.
Η Άρσεναλ τον πρώτο καιρό φερόταν διατεθειμένη να ξοδέψει μέχρι και 4 εκατ. ευρώ για να τον αποκτήσει, ενώ Μπλάκπουλ, Γουέστ Χαμ, Μονακό, Λοριάν ήταν κάποιες από τις ομάδες που έκαναν κίνηση. «Δεν πρόκειται να κλείσω καμία πόρτα, υπάρχει ενδιαφέρον από πολλές ομάδες», δήλωνε ο ίδιος εκείνη την εποχή και περίμενε...
9. Ο Ζιντάν, η φανέλα και το ραμαζάνι!
Ήταν παιδικό απωθημένο. Εκείνο που δεν μπορούσαν να του αγοράσουν οι γονείς του, ήταν το πρώτο δώρο που έκανε στον εαυτό του. Μια φανέλα της Μπαρτσελόνα. «Μου άρεσε η ομάδα του Μπόμπι Ρόμπσον και αργότερα του Λουΐς φαν Γκάαλ». Τα γούστα του στην πορεία πήγαν στο άλλο άκρο και από οπαδός της Μπάρτσα, μετακόμισε σε εκείνους της Ρεάλ. Ο λόγος; «Ο Ζινεντίν Ζιντάν είναι ο καλύτερος ποδοσφαιριστής των τελευταίων 25 ετών και αποτελεί έμπνευση για δεκάδες νέους παίκτες. Είναι από την Αλγερία κι έχει παρόμοιο υπόβαθρο με πολύ αραβικό κόσμο που ζει στη Γαλλία», εξηγεί με απόλυτο τρόπο και περιγράφει την ημέρα που έχασε την ευκαιρία να τον γνωρίσει.
«Ήταν προγραμματισμένο να παίξω σε ένα αγώνα για φιλανθρωπικό σκοπό, το οποίο γινόταν στο Μαρόκο και γι' αυτό μου δόθηκε το προνόμιο. Δυστυχώς, ήμουν πάρα πολύ άρρωστος και δεν κατόρθωσα να πάω». Πέρα από τον Ζιντάν, εκτιμά την αξία του Ροναλντίνιο, επειδή «είναι 9,5 σαν εμένα και δεν μπορώ να αφήσω απέξω τον Ρονάλντο, ο οποίος είναι ο καλύτερος επιθετικός στον κόσμο».
Ερχόμενος στον ΠΑΟΚ, μπορεί να μην καταπλήξει με την απόδοσή του. Η αιτία είναι ίδια με τους περισσότερους μουσουλμάνους στον κόσμο αυτή την εποχή και είναι το Ραμαζάνι. «Είναι δύσκολο, όταν έχεις προπόνηση δύο φορές τη μέρα. Στη Νιμ ήμασταν αρκετοί Μουσουλμάνοι και ήταν πιο εύκολο, αλλά όταν είσαι μόνος σου υπάρχει πρόβλημα», παραδέχεται, πριν αποκαλύψει κι άλλες πτυχές της προσωπικότητάς του. Όπως, για παράδειγμα, το πόσο του λείπει η πατρίδα του και η οικογένειά του, η αδυναμία που έχει στον κινηματογράφο, αλλά και στο Play Station.
9,5. Η πρόκληση!
Στη Λίβερπουλ πήρε την πρώτη του σεζόν το νούμερο «42» και το άλλαξε στο «31». Στην Εθνική του ομάδα προτιμά να φοράει το «8», το οποίο όμως στον ΠΑΟΚ είναι κατειλημμένο. Μόνη του επιλογή είναι το «10»! Κι ας θεωρεί τον εαυτό του... 9,5!
απλα το αναφερω μιας και ειναι αξιοκαταδεικτο ...
)
