Τον αγώνα δεν τον είδα γιατί δεν έχω nova. Δεν είχα και καλό internet οπότε και link να είχε δεν θα το έβλεπα. Ράδιο να ακούσω εδώ στην Αθήνα δεν υπήρχε περίπτωση σε αυτόν τον αγώνα.
Έμεινα με το live του paokmania και συνεχόμενα F5. Και κάπου γύρω στις 7.15 κόβεται εντελώς το internet. Το πως πέρασαν οι ώρες δεν περιγράφεται. Το internet ξαναήρθε στο 82'. Βλέπω το 1-2 και με πιάνει τρέλα. Ανέβασα θερμοκρασία. Έμεινα με το μπλουζάκι και τη γυναίκα μου να μου λέει να αφήσω τις μαλακίες και να ντυθώ.
Κάπου εκεί ήταν η ώρα της κόρης μου (4 ετών) ναι πιει το γάλα και να πάει για ύπνο. Της υπόσχομαι ότι θα της βάλω σε λίγο.
Και βλέπω τη λήξη και εκεί ήρθε η παράκρουση: τη μικρή την είχα αγκαλιά, την σήκωσα και τρέχαμε στο σπίτι. Από την ταραχή μου πρέπει να της έβαλα γύρω στο μισό λίτρο γάλα. Ψάχνω στιγμιότυπα αλλά με τη σύνδεση που είχα (250 kb) δεν έβλεπα τίποτα. Έτσι ανοίγω το αρχείο και βλέπω κερκίδες με πυρσούς (κυρίως από πέρυσι με γκέυ) και άλλα.
Το βλέπει η Ελπίδα (η κόρη μου) και τρελαίνεται και αυτή με τα "φωτάκια" και απαιτεί "κι εγώ θέλω να πάω εκεί".
Της εξηγώ ότι τα Χριστούγεννα που θα πάμε Θεσσαλονίκη να δει τα ξαδέρφια της δεν θα είναι έτσι, αλλά τίποτα. Κάπου εκεί φτιάχνει η σύνδεση και βλέπω τα γκολ. Περισσότερη τρέλα. Η ώρα έχει πάει 11 και η μικρή αγκαλιά μου (άλλο που δεν ήθελε, να μην κοιμηθεί). Αφού με βάζει να της υποσχεθώ ότι θα της πάρω μία μπλούζα σαν αυτή που φοράει ο μπαμπάς, πάμε για ύπνο μαζί γιατί μόνη της θα ξαγρυπνούσε.
Έτσι κοιμήθηκα με την εικόνα του θριάμβου και τη σκέψη ότι σε λίγες μέρες θα κάνω βόλτα με την κόρη μου έξω από την Τούμπα και θα κάνουμε την πρώτη μας βόλτα στη μπουτίκ.
Ένα βράδυ που δεν νομίζω ότι θα ξεχάσω εύκολα (αν όχι ποτέ).
Ευχαριστώ, ΠΑΟΚΑΡΑ, Άγγελε, όλα τα παιδιά της ομάδας και όλους εσάς εδώ που μου κρατάτε συντροφιά.
