Τα κενά του ρόστερ, μετά από νίκες φωνάζουν ακόμα περισσότερο.
Ο χθεσινός ΆΘΛΟΣ που θα μνημονεύεται για τα επόμενα 50 χρόνια ως ένα από τα πιο εκπληκτικά Ευρωπαϊκά παιχνίδια του ΠΑΟΚ μας, μας έδωσε αλλά και μας ΈΔΕΙΞΕ πολλά πράγματα.
Το επίπεδο από τη μέση και πίσω, ειδικά στο κέντρο της άμυνας, δεν είναι αυτό που θα έπρεπε. Όχι για να κερδίσω την Λιλ. Αυτούς τους κέρδισα έτσι και αλλιώς.. (

). Δεν είναι αυτό που πρέπει για να ανέβουμε επίπεδο έχοντας επιτέλους μετά από χρόνια μια άμυνα μπετόν, με προσωπικότητες και ποιότητα αντίστοιχες με την μεσοεπιθετική γραμμή.
Δεν υπάρχει σιγουριά και σταθερότητα, όταν δεν παίζει ο Λόβρεν υπάρχει πρόβλημα και ψηλά, οι ταχύτητες μας είναι χαμηλές και ευτυχώς η κατάσταση σώζεται σε τεράστιο βαθμό λόγω των τερματοφυλάκων.
Και 2-3 πράγματα πιο συγκεκριμένα για χθες
Ο Τσιφτσής αποδεικνύεται τρομερό πρότζεκτ. Μόνο από τη νοοτροπία που δείχνει να βγάζει στο γήπεδο, φαίνεται πως τουλάχιστον στο μυαλό έχει όσα χρειάζεται για να αποτελεί πολύ σύντομα βασική σταθερά του ΠΑΟΚ μας. Τα τεχνικά του χαρακτηριστικά, ήταν λίγο πολύ γνωστά.
Κεντζιόρα, Μιχαηλίδης, Κένι, φιλότιμοι και μαχητές. Αμυντικά ένα, μπορεί και δυο επίπεδα κάτω από το επίπεδο σχεδόν όλων των υπόλοιπων γραμμών.
Ταχύτητα, ταχύτητα σκέψης, σωματικά, τοποθετήσεις, είναι άριστοι για να γεμίζουν το ρόστερ, λίγοι όμως για βασικοί έχοντας πάντα κατά νου το ΝΑ ΑΝΕΒΕΙ ΕΠΙΠΕΔΟ Η ΟΜΑΔΑ. Για το παραπάνω μιλάμε, όχι για το σήμερα.
Ο Μεϊτέ μπορεί κάποια μέρα να παίζει και μόνος του. Να παίξουμε πχ 4-1-3-1 ξέρω γω, με παίκτη λιγότερο, έτσι για να δούμε αν θα δυσκολευτεί.
Είναι να απορείς ΤΙ μπορεί να σκεφτόντουσαν όταν διαπραγματεύονταν 20 μέρες το 1+1 και όχι το κλειστό διετές.
Ο Αντρίγια έχει τη νοοτροπία του αρχηγού και μόλις ανεβαίνει παρασύρει όλη την ομάδα. Ακόμα και όταν δεν του βγαίνουν οι επιθετικές του κινήσεις, δίνει και την ψυχή του για να μαρκάρει και να βοηθήσει τους συμπαίκτες του. Τεράστιο προσόν και τεράστια τύχη να έχεις έναν τέτοιο αρχηγό.
Τέλος ότι και να πούμε για το παιδάκι με το 65 στην πλάτη είναι λίγο.
Ευλογημένοι που ζούμε στην εποχή του Κωνσταντέλια. Το λιγότερο που μπορώ να πω.
Μετά από 30-40 χρόνια, αν ζούμε βέβαια, θα συζητάμε για τα ταλέντα της τότε εποχής και θα λέμε "
καλός είναι μωρέ, αλλά σαν τον Ντέλια που ζήσαμε εμείς, όχι δεν είναι".