Paokmania.Gr

tzoker έγραψε:

gika έγραψε:Ο Βαρέλα είναι παιχταρας και καλύτερος από όλους τους στόπερ στο ρόστερ. Αρχηγικος και ωραίος. Στην καλύτερη ηλικία για στοπερ. Όπως και ο Ινγκασον δεξια, έχει τους Μιχαι, Μιχογεβιτς για πρωινό. Καλοί οι νεαροί, αλλά με μέτρο. Με τα μωρά του Δώνη πρωταθλημα δεν παίρνεις. Ούτε τσουλου μπαίνεις.

Για μένα η ομάδα πρέπει να κατέβει απέναντι στην Μπενφίκα με Ζιφκοβιτς τερμα, Ινγκασον, Βαρέλα, Κρέσπο στόπερ, Εσιτι με Καντουρι στα χαφ, Γιαννούλη αριστερά και (έτσι όπως τα κάναμε με Μάτος) Λημνιό δεξιά, με την τριάδα μπροστά να είναι Ακπομ, Πέλκας και Τζολης.

Αν έρθει ο έτερος Ζιφκοβιτς και είναι έτοιμος να κάνει τη διαφορά, ας καθήσει και ο Τζολης στον πάγκο.

Με τη Μπενφικα πάμε να κλέψουμε το παιχνίδι κ όχι να το πάρουμε στα ίσια. Οπότε θεωρώ καλύτερα να ξεκινήσουμε με Σβαμπ αντί για Τζολη κ 3-5-2. Κ βλέποντας πως πηγαίνει το αλλάζουμε.

renegade έγραψε:Δεν ξέρω σε τι κατάσταση είσαι αθλητικά αλλά αν είσαι καλά θα σε έβαζα στην θέση του Ισλανδού.
Το μισό παιχνίδι των πορτογάλων θα είναι οι διαγώνιες που θα βγάζουν στο 1 με 1 τα εξτρέμ τους και τα μπακ.
Εκεί ο ινγκι έχει το μεγαλύτερο πρόβλημα απ' ολους

Napoli4 έγραψε:Κάθε φορά που διαβάζω τις δηλώσεις του καταλαβαίνω γιατί είναι captain.

Από την αρχή μου άρεσε, τον θεωρούσα ιδανικό για τρίτο πίσω από Βαρέλα - Τζαβέλα και μπροστά από Μαλεζά.
Αλλά δε λειτουργούσε η παραπάνω δυάδα. Δοκιμάστηκε αυτός με Τζαβέλα, ο Βαρέλα με Μαλεζά και τέλος ο Βαρέλα με τον Κρέσπο. Εκεί Νοέμβρη-Δεκέμβρη του 2016. Με την ομάδα να μην τα πηγαίνει άσχημα, αλλά ούτε και καλά. Με τον Βαρέλα να τρώει άγριο κράξιμο για τις γκέλες του. Εκεί ο Ίβιτς πήρε μία από τις πιο σημαντικές αποφάσεις στην εποχή Σαββίδη και εξέθεσε ανεπανόρθωτα παίκτες που βάζουν το εγώ πάνω από την ομάδα.

Αν το ψάχνετε, εκεί ήρθε το turning point για την άμυνά μας. Στο δίδυμο Κρέσπο - Βαρέλα άλλαξε όλος ο χαρακτήρας. Όχι στον χρόνο προσαρμογής του Βαρέλα, αλλά στην είσοδο του Κρέσπο δίπλα του. Βέβαια αυτό απογειώθηκε με μία ακόμα γενναία απόφαση του Λουτσέσκου, να βάλει στη θέση του -άψυχου- Λέοβατς τον Βιειρίνια, και τον Πασχαλάκη στο τέρμα. Δεύτερο turning point. 5 ηγέτες, 5 φωνές που ακούγονται από όλους στα αποδυτήρια, 5 προσωπικότητες.

Για τον Πασχαλάκη ο ΠΑΟΚ είναι η ομάδα που του άλλαξε τη ζωή. Από 4ος στον Λεβαδειακό, μέσα σε λίγα χρόνια να κυνηγάς την είσοδο στο τσου λου και να αποθεώνεσαι σε φιέστα από χιλιάδες κόσμο. Αδιανόητο.
Για τον Μάτος ο ΠΑΟΚ είναι κομμάτι της πατρίδας του που βρήκε στην Ευρώπη. Όπως αρκετοί συμπατριώτες του εδώ βλέπει τη Βραζιλία. Στον καιρό, στο ταπεραμέντο των ανθρώπων, στο φανατισμό των οπαδών. Θέλει να παίζει στον ΠΑΟΚ ως τα 40.
Για τον Βιειρίνια ο ΠΑΟΚ είναι τόσο σημαντικός όσο για τον ΠΑΟΚ ο Βιειρίνια. Τον σημάδεψε και σημαδεύτηκε από αυτόν.
Για τον Βαρέλα, τον συναισθηματικό επαγγελματία, ο ΠΑΟΚ είναι η ομάδα που τον αγκάλιασε όσο καμία άλλη. Θέλω να πιστεύω πως, ό,τι για κάποιους είναι εύκολη απόφαση, για τον Βαρέλα ήταν μία τεράστια εσωτερική μάχη. Δέθηκε με τους συμπαίκτες, την ομάδα, τους οπαδούς. Αλλά ο επαγγελματισμός κέρδισε το συναίσθημα.

Και τέλος έχεις τον Κρέσπο. Με μια μορφή κάπως ασθενική, με μπριγιαντίνη στο μαλλί και ένα ευγενικό πρόσωπο που δεν βγάζει αυτήν την αμυντική hardcorίλα που αναζητά ο ΠΑΟΚτζής. Τα φάουλ του, λίγα. Οι κάρτες ακόμα λιγότερες. Αυτό το προφίλ δεν πουλάει. Τα highlights του, αγωνιστικά και μη, κρύβονται στις λεπτομέρειες. Όταν ο Βαρέλα βάζει γκολ, αγκαλιάζει δακρυσμένος τον γιο του. Μαζί δακρύζουμε όλοι. Ο Κρέσπο φέρνει την 2μηνών κόρη του στο καμίνι της Τούμπας με καπνογόνα και κραυγές. Τόσο άνετος, σα να μη συμβαίνει τίποτα. Νιώθει ασφαλής γιατί εδώ είναι το σπίτι του. Στις διαπραγματεύσεις για το νέο συμβόλαιο αποδέχεται με συνοπτικές διαδικασίες την αύξηση 10%. Ούτε διπλασιασμοί, ούτε κλειστά τριετή συμβόλαια, ούτε μαλακίες. "Εγώ γουστάρω να μείνω, φέρτε μου να υπογράψω γιατί έχουμε το double". Στη μητέρα των μαχών με τον Ολυμπιακό κάνει μία ακόμα αριστοκρατική εμφάνιση. Βαρέλα, Μάτος και Βιειρίνια πανηγυρίζουν στα τάκλιν. Γκαβλώνεις. Ο Κρέσπο δεν χρειάζεται να πέσει για τάκλιν. Έχει καθαρίσει τις φάσεις πριν εξελιχθούν. Αλλά όχι... με ένα τάκλιν από αυτά που κάνουν ο Ινσαουράλδε, ο Γκαρσία, ο Γκατούζο κλπ σηκώνει στον αέρα τον Ποντένσε παίρνοντας παραμάζωμα τον Γιαννούλη. Γιατί δεν τήρησαν το fair-play. Γιατί δε σεβάστηκαν τους συμπαίκτες του, τον κόσμο στις κερκίδες, το χορτάρι της Τούμπας. Στους πανηγυρισμούς ήσυχος. 3 χρόνια, 4 τίτλοι, λιγοστά highlights. Ούτε χέρια στο τραπέζι, ούτε φωνές. Αλλά για έναν περίεργο λόγο από την 2η χρονιά έχει το περιβραχίονιο. Πάνω από Μάτος, πάνω από Βαρέλα.

Ο ΠΑΟΚ είναι πατρίδα για τους κατατρεγμένους. Για ποδοσφαιρικούς νομάδες που τελικά βρίσκουν το σπίτι τους. Ένας Μούσλι, ένας Γκαρσία, ένας Κρέσπο που αλλάζουν ομάδες σαν τα πουκάμισα, δένονται με τον δικέφαλο. Ένα περίεργο πράγμα που όμως βγάζει τόσο νόημα. Η "εγγύηση", λέει η ΠΑΕ. Εγγύηση για την άμυνα, για τον προπονητή, για το μέλλον. Με έναν Πασχαλάκη που ενδέχεται να φύγει, με Μάτος και Βιείρινια να μεγαλώνουν και να αφήνουν σιγά-σιγά τη θέση στην 11άδα, με τον Βαρέλα να κάνει ηλιοθεραπεία στη Σαουδική Αραβία, ο Κρέσπο μένει, και παρά την ηλικία του, είναι έτοιμος να φτιάξει τη νέα αμυντική 5άδα. Με αυτόν σταθερό και αναντικατάστατο.

Αυτή η ομάδα θα μείνει στην ιστορία. Ειδικά η άμυνα. Σε πολλά χρόνια θα λέμε για την τρέλα του Πασχαλάκη, τα γκολ του Μάτος, τη σημαία Βιειρίνια και τον βράχο Βαρέλα. Και πολλοί θα ξεχνάνε τον Κρέσπο. "Καλός και σταθερός, έπαιζε δίπλα στον καλύτερο αμυντικό της ιστορίας μας", θα λένε όσοι τον θυμούνται. Αλλά ο Κρέσπο δεν ήταν αυτό. Δεν είναι αυτό. Είναι ο ηγέτης που δε φαίνεται, ο παίκτης που βάζει την ομάδα πάνω απ'όλα, ο αμυντικός που δε χρειάζεται το τάκλιν. Ο Κρέσπο είναι ο λόγος που είμαι ακόμα αισιόδοξος παρά τους τραυματισμούς και τις αποχωρήσεις.

Για τον Κρέσπο, ο ΠΑΟΚ είναι το σπίτι του. Και στο σπίτι σου δε θέλεις να σε αποθεώνουν, δεν κάνεις μεγάλες δηλώσεις αγάπης, δε βάζεις πρώτα το εγώ. Στο σπίτι σου νιώθεις ηρεμία, λες το σ'αγαπώ με πράξεις και βάζεις κάτω τους εγωισμούς για να κάνεις τους γύρω σου χαρούμενους. Έτσι οι οικογένειες μένουν ενωμένες. Και όσο υπάρχει ο Κρέσπο, η συνοχή της οικογένειας είναι εγγυημένη.