Σάββατο και η ώρα 6:30 και μόλις έχω τελειώσει μια δουλειά στον Βόλο. Τρέχω στο αμάξι για να ξεκινήσω όσο πιο γρήγορα γίνεται για Θεσσαλονίκη, να προλάβω τον τελικό μεταξύ Άρη και Ολυμπιακού. Μπαίνω μέσα, κάνω να βάλω μπρος και συνειδητοποιώ ότι δεν φτάνει που τη μέρα του τελικού εγώ τρέχω για δουλειά, δεν φτάνει που θα χάσω και το μισό ματς στον δρόμο, τώρα δεν παίρνει μπρος και το αυτοκίνητο...
Τα 'χασα... Σε ξένη πόλη, Σάββατο, 7 παρά το βραδάκι, λίγα μόλις λεπτά πριν την σέντρα του τελικού και το αμάξι αρνείται να ξεκινήσει. Παίρνω τηλέφωνο έναν φίλο Βολιώτη που είχα χρόνια να δω και τυχαία ξέμεινε ο αριθμός του στην ηλεκτρονικά μου ατζέντα. Να μην τα πολυλογώ, το φιλαράκι μου έρχεται αμέσως και σπρώχνουμε το σαράβαλο μόλις δύο στενά πιο κάτω που για καλή μου τύχη, μέσα στη όλη μου γκαντεμιά, είχε ένα γκαράζ... Μπαίνω μέσα και τι να δω.. Το μέρος έμοιαζε πιο πολύ με την θύρα 7 παρά με συνεργείο. 6-7 άτομα στημένοι στην τηλεόραση, όλοι με κασκόλ του Ολυμπιακού, να φωνάζουν και να τραγουδάνε συνθήματα.
- "Γαύροι, γαύροι?", ρωτάω με αμήχανο χαμόγελο...
- "Τι γαύροι ρε φιλαράκι", απαντά ο ένας αγριεμένα,... "ΠΑΟΚάρα"...
Πριν προλάβω να αντιδράσω κάνω μία στα αριστερά και βλέπω στον τοίχο ότι οι τύποι είχαν κρεμάσει μέχρι και πανό... "Ο σύνδεσμος φίλων ΠΑΟΚ θύρα 4 εύχεται ολόψυχα στο εντιμότατο σωματείο του Ολυμπιακού κατάκτηση κυπέλλου".
- "Μα που είμαστε?" αναρωτήθηκα χαμηλόφωνα...
- "Στο γκαράζ του Βόλου"!!!!!!!!!!!!!!!!
