Aν και τυφλός ο οπαδός, πρέπει να βλέπει στο σκοτάδι
Επειδή είμαστε πολύ άπλες όταν επιρρίπτουμε ευθύνες στους άλλους, αλλά δεν αναγνωρίζουμε ποτέ αυτές που μας αναλογούν, καλό θα ήταν να κάνουμε και τη δική μας αυτοκριτική.
Εύκολο είναι να τα χώνουμε στον Κρέσιτς, στον Τσιρίλο, στο Μπόλονι κλπ, μόνο που ο ρόλος του καθενός απ' αυτούς, αρχίζει και τελειώνει κατά κύριο λόγο στο 90 λεπτο.
Το υπόλοιπο διάστημα παίζουμε εμείς, που δημιουργούμε κλίμα, και διαμορφώνουμε ψυχισμό, βάσει του οποίου κρίνουμε, σχολιάζουμε, ερμηνεύουμε και δημιουργούμε προσδοκίες.
Για να το απλοποιήσω, όταν ακούς από τους φίλους σου ότι η τάδε ταινία είναι εκπληκτική, το πιθανότερο είναι να μη σε ενθουσιάσει όταν πας να την παρακολουθήσεις, ακόμα κι' αν έχει σαρώσει τα Οσκαρ. Αντίθετα, αν σου περιγράψουν μιά μέτρια ταινία ως κάκιστη, μάλλον θα σου αρέσει περισσότερο απ' αυτό που πραγματικά αξίζει.
Κάπως έτσι κατεβήκαμε κι' εμείς στον Πειραιά. Αφουγκραζόμενος την περιερρέουσα ατμόσφαιρα μετά την εμφάνιση κόντρα στην ξαδέρφη την προηγούμενη αγωνιστική, σχημάτιζες την εντύπωση ότι ο ΠΑΟΚ θα ποδοπατήσει το γαύρο!
Γιατί?
Επειδή έπαιξε μπαλάρα στο προηγούμενο ματς!
Sorry, αλλά διόλου ποδοσφαιρική προσέγγιση που δείχνει απόλυτη κυριαρχία, οπαδικού παρορμητισμού στο εγκέφαλό μας.
Το' χουμε άλλωστε αυτό το χούι, να βλέπουμε μόνο τα της ομάδας μας αλλά ποτέ τα του αντιπάλου.
Τρώει πχ γκολ η ομάδα μας στο 90 και καταδικάζουμε τους παίκτες με τυποποιημένα κλισέ του τύπου ''το παιγνίδι τελειώνει μόλις σφυρίξει ο διαιτητής'', αλλά όταν το βάζουμε εμείς, αποθεώνουμε τους δικούς μας, αδιαφορώντας αν οι αντίπαλοι αγνοούσαν τον ίδιο άγραφο-ποδοσφαιρικό νόμο.
Ο ΠΑΟΚ του Μπόλονι, είναι μια νέα ομάδα από τακτικής πλευράς σε σχέση με αυτό που είχαμε συνηθίσει, οπότε στην καλύτερη, μπορούμε να κάνουμε εκτιμήσεις για τις προδιαγραφές, τα συν και τα πλην.
Δεν είναι πχ Σάντος, που μετά από 3 χρόνια ήταν απόλυτα προβλέψιμο αυτό που θα δεις, είτε αντίπαλος ήταν ο γαύρος, είτε η Παναχαική.
Συμπεράσματα για τη δυναμική και τα στοιχεία μιάς ομάδας που ακόμα χτίζεται από τακτικής πλευράς, είναι παρακινδυνευμένο να εξαχθούν...
Αρα, το ότι έπαιξε σούπερ πριν μια βδομάδα ο ΠΑΟΚ, δε σημαίνει ότι θα είναι το ίδιο και την επόμενη.
Το διαπιστώσαμε και στα προκριματικά του Europa άλλωστε, όταν είδαμε την ομάδα να κεντάει με τη Ρέγκα και να τα βρίσκει μπαστούνια από την επίσης άγνωστη Καρπάτι.
Το λόγο, τον είχε περιγράψει ο Μπόλονι, από την πρώτη στιγμή που παρουσιάστηκε στον κόσμο: ''Στην αρχή, θα παίζουμε όπως μπορούμε, στη συνέχεια όπως θέλουμε'', είχε πει χαρακτηριστικά, κάτι που σημαίνει ότι είναι πολύ νωρίς για να επιβάλλουμε τον τρόπο παιγνιδιού μας στον αντίπαλο, όποτε θέλουμε εμείς.
Πράμα που σημαίνει, ότι είμαστε ευάλωτοι, αφού αυτά που μπορούμε, καθορίζονται και από τη δυναμική ή την τακτική του αντιπάλου, περισσότερο απ' όσο όταν φτάσουμε στο σημείο να παίζουμε όπως θέλουμε.
Αν σε αυτό προσθέσουμε και την οπαδική μας τύφλα, το κοκτέιλ είναι εξαιρετικά επικίνδυνο και μια γεύση πήραμε μετά την εμφάνιση στο τηγάνι.
Καλό θα ήταν να κρίνουμε το χαρακτήρα της ομάδας όταν έχει πλοκληρωθεί και τότε θα μπορούμε να μιλήσουμε πιο υπεύθυνα, για τον καθένα που τη στελεχώνει. Ο υπέρμετρος ενθουσιασμός αλλά και η απογοήτευση, μπορούν μόνο να καταστρέψουν....
Μέχρι τότε, ο δικός μας ρόλος είναι εξ' ίσου κρίσιμος, αφού μπορούμε είτε να προκαλέσουμε εμπόδια είτε να θολώσουμε τα νερα, έστω και εν αγνοία μας. Οπως συνέβη πχ με το Σάντος που η γκρίνια διαρκείας 3 ετών, κατέληξε σε αποθέωση και εκ των υστέρων αντιληφθήκαμε όλοι ότι ίσως πετυχαίναμε περισσότερα αν είμασταν λιγότερο προκατειλλημένοι.
Υπομονή λοιπόν και τα μάτια ανοιχτά. Ο οπαδός δικαιούται να τυφλώνεται από το πάθος για την ομάδα του, αλλά έχει υποχρέωση να βλέπει μες το σκοτάδι...
http://www.paokizein.gr/arthra/doctor/2 ... otadi.html