Paokmania.Gr

από τη Μόσχα ως το Μόναχο..
doctor

Το γράψαμε αμέσως μετά το τέλος του αγώνα της Μόσχας εδώ στο paokizein και σίγουρα δεν είμασταν οι μοναδικοί που κάναμε αυτόν τον συσχετισμό. Ο ΠΑΟΚ στο Λουζίνσκι μας έφερε στο μυαλό την αξέχαστη βραδυά στο Μόναχο με τη Μπάγερν, ανάμνηση που παραμένει ζωντανή όσα χρόνια κι' αν έχουν περάσει. Εχω την εντύπωση μάλιστα, ότι και αυτοί που ήταν μικρότεροι ή δεν είχαν γεννηθεί την εποχή που ο ΠΑΟΚ έκανε όλη την Ευρώπη να παραμιλά, έχουν ακούσει τόσα που νοιώθουν σα να ήταν εκεί. Ακόμα όμως κι' αν αυτό αποτελεί σχήμα λόγου, από τη στιγμή που βιώσαν έστω και μέσα από τους δέκτες τη συγκλονιστική εμφάνιση της Μόσχας, δε χρειάζονται πλέον περιγραφές πρεσβυτέρων γιά να νοιώσουν το συναίσθημα. Ηταν ακριβώς το ίδιο....

Και δεν είναι μόνο αυτό. Ο ΠΑΟΚ έχει ένα αξιοζήλευτο ρεκόρ, αφού είναι η μοναδική ομάδα στην Ευρώπη (γιά Ελλάδα δε το συζητάμε) που πάντα όταν βρίσκει μεγαθήριο στο δρόμο του όχι απλώς δε μασάει αλλά του χαρίζει εφιαλτικές στιγμές. Ο γάβρος έχει ως ταβάνι την 7άρα από τη Γιούβε, ο Ρούλης περηφανεύεται γιά το απόρθητο του Κλεάνθη, αλλά εκτός... κάστρου του έχουν κάνει τον πισινό δίευρο ουκ ολίγες φορές , όπως στη Ρώμη που έφαγε στο ρελαντί 5 . Ακόμα και ο βάζελος η ομάδα με την πιό πλούσια και ζηλευτή Ευρωπαική παράδοση στη χώρα, έχει κάνει ουκ ολίγους μπουλκουμέδες με πιό πρόσφατη την 5άρα από τη Μπάρτσα.

Ο ΠΑΟΚ είναι η μοναδική ομάδα στην Ελλάδα που ανέκαθεν κοιτούσε στα μάτια οποιονδήποτε αντίπαλο κι' αν δεν κατάφερνε να τον αποκλείσει τον ανάγκαζε να τον θυμάται γιά μιά ζωή. Λάβετε υπ' όψιν΄ ότι απέναντι στον ΠΑΟΚ βρέθηκαν κατά καιρούς ομαδάρες τύπου Μπάγερν, Αγιαξ, Αρσεναλ, Νάπολι, Αιτχόφεν, αλλά και παικταράδες όπως ο Μαραντόνα, ο Καρέκα, ο Αλεμάο, ο Ρουμενίγκε, ο Βιέρι, ο Εκλιερ, ο Μπέρκαμπ, ο Σοάρεζ, ο Πόλστερ, ο Μπρίγκελ και πολλοί ακόμα. Κανένας τους όμως όποια φανέλα κι αν φορούσε δεν πέρασε ανέμελες βραδυές κι αν δε γεύτηκε την πίκρα του αποκλεισμού, σίγουρα θα θυμάται τον ΠΑΟΚ όσα χρόνια κι' αν περάσουν.

Υπ' αυτή την έννοια θεωρούμε πολύ άδικη τη σύγκριση των στιγμών αυτών και τον άτυπο διαγωνισμό γιά το ποιά ήταν η σπουδαιότερη και η δυσκολότερη. Αποτελούν χρυσές σελίδες της ΠΑΟΚτσήδικης ιστορίας και δεν είναι σωστό να μπαίνουν στο ζύγι. Κάθε μιά άλλωστε είχε τις ιδαιτερότητες της, άρα δε μπορεί εκ των πραγμάτων να τεθεί θέμα σύγκρισης.
Συμπαθάτε όμως, αλλά δε μπορώ να μην επισημάνω ότι η πρόσφατη στο Λουζίνσκι ήταν ο μοναδική όπου ο ΠΑΟΚ στην κυριολεξία πάτησε τον χλιδάτο και φημισμένο αντίπαλό του κι έκανε τους παίκτες του να μοιάζουν με γατάκια.

Στο Μόναχο γιά παράδειγμα, δεν είχε συμβεί αυτό. Οχι ότι ο ΠΑΟΚ έπαιξε κατενάτσιο, ίσα-ίσα που βγήκε μπροστά, έκανε ευκαιρίες και μάλιστα κλασσικές και ουδείς μπορεί να πει ότι στάθηκε τυχερός. Ηταν μιά επιτυχία όμως που στηρίχτηκε κατα κύριο λόγο στην τακτική του προπονητή μας Παλ Τσερνάι, ο οποίος είχε περάσει από τη Μπάγερν είχε απολυθεί ως αποτυχημένος και βρήκε μιά ευκαρία να πάρει ρεβάνς. Χαρακτηριστικό είναι ότι τις επόμενες μέρες στο Γερμανικό τύπο τα πρωτοσέλιδα εξυμνούσαν το περίφημο '' Παλ σύστεμ'' που με ναυαρχίδα το τεχνιτό οφ-σάιντ στο Ρουμενίγκε κατάφερε να ευνουχήσει τη δύναμη πυρός των Βαυαρών.
Από τη δική μας την πλευρά θα μείνουμε με το παράπονο γιά τις τρεις(!!!!) -άδικες- επαναλήψεις σε πέναλτυ που έδωσε ο μετέπειτα πνευματικός του Κασναφέρη, του Παπαπέτρου και των υπολοίπων. Αυτό ήταν λοιπόν το Μόναχο, αποθέωση της τακτικής, αγωνιστικο θράσος, ΠΑΟΚτσήδικο μεγαλείο, με επιδόρπιο την Ευρωπαική εκδοχή του Κάκου..

Στο Χάιμπουρι δεν περάσαμε το κέντρο παρά μόνο στη φάση του γκολ με το Ζήση. Βεβαίως και δε μειώνουμε την αξία του θριάμβου ( που σημειωτέον ήταν πρόκριση και όχι ένδοξος αποκλεισμός όπως όλα τα υπόλοιπα) βεβαίως αναγνωρίζουμε ότι η τακτική υπνωτισμού του αντιπάλου ήταν άκρως επιτυχημένη από τον Αγγελο, αλλά αν κάποιος ουδέτερος παρακολουθούσε το ματς δε θα προσυπέγραφε ότι με βάση τη ρεβάνς ο ΠΑΟΚ άξιζε να προκριθεί. Η αλήθεια είναι ότι η Αρσεναλ δεν έδειξε κάτι σπουδαίο στην Τούμπα και σε τελική εκείνο που μετράει είναι το αποτέλεσμα.

Κάπως έτσι ήταν και τα ματς με τη Σεβίλλη, όπου στην ουσία παίξαμε δύο 90λεπτα γιά να οδηγήσουμε την πρόκριση στη ρουλέτα των πέναλτυ. Προσέξτε δεν απαξιώνουμε, ούτε κατηγορούμε κάποιον προς Θεού, ούτε έχουμε την απαίτηση να μπει ο ΠΑΟΚ στο γήπεδο και να πατήσει ομάδες όπως η Σεβίλλη που είχε στο ρόστερ της παικταράδες όπως ο Ζαμοράνο, ο Ντασάεφ και ο Πόλστερ. Απλώς καταγράφουμε τα γεγονότα.polstrer.
Χαρακτηριστικό της τακτικής ήταν το πρωτοσέλιδο Μπούζα που εξυμνούσε το....Μητσάρα Μήτογλου γιά την εξουδετέρωση του φημισμένου Αυστριακού Πόλστερ.

Στο ίδιο μοτίβο και η αναμέτρηση με τη Νάπολι, όπου μετρημένες ήταν οι φορές που περάσαμε το κέντρο (ειδικώς στην Ιταλία) και βασικός στόχος μας ήταν η εξουδετέρωση των φημισμένων αστέρων της Ιταλικής ομάδας.

Εξαίρεση αποτελούν οι αγώνες με Αιντραχτ Φρανκφούρτης στην Τούμπα και με την Αιτχόφεν στην Ολλανδία, όπου ο ΠΑΟΚ έπαιξε μπαλάρα και ειδικώς στην Ολλανδία έχασε εξ' αιτίας των διαιτητικών αποφάσεων. Αν παρομοιάσαμε το στραγάλι στο Μόναχο με τον Κάκο, σ'εκείνο της Ολλανδίας θα ταίριαζε ο τίτλος του Ευρωπαίου Κουκουλάκη.

Κάπου στο ενδιάμεσο από άποψη απόδοσης, ο αγώνας με τη Βερόνα γιά το πρωταθλητριών, εξαιρετικός ο ΠΑΟΚ στο Μπετεγκότι δέχτηκε δύο γκολ προς το τέλος και αντί γιά το βολικό 1-1 αναγκάστηκε να παλεύει στην Τούμπα γιά ν' ανατρέψει το 3-1. Εκεί προηγηθήκαμε αρχή-αρχή με σουτάρα του Βασιλάκου, αλλά δεν καταφέραμε να αντισταθούμε στην ανωτερότητα των Ιταλών. Το παλέψαμε όμως και την άκουσαν αρκετά και στα δύο παιγνίδια..

ΠΑΟΚ στην Ευρώπη σαν αυτόν της Μόσχας δεν ξανάδα ρε μάγκες. Πρώτη φορά απήλαυσα την ομάδα να διασύρει αγωνιστικά τον αντίπαλο και στο τέλος να ευχαριστούνε τον Υψιστο που τους γλύτωσε. Σημειώστε μάλιστα ότι ήταν ο μοναδική φορά που ο ΠΑΟΚ έκανε τέτοιο παιγνίδι εκτός, κουβαλώντας στις πλάτες του το 0-1 του πρώτου αγώνα που δεν άφηνε πολλά περιθώρια.
Οσοι λοιπόν δεν έχετε δει το ματς στο Μόναχο ή τα αμέσως επόμενα,δεν πειράζει. Είχατε την ευλογία να θαυμάστε τον ΠΑΟΚ στη Μόσχα και κάποια στιγμή στο μέλλον να διηγήστε την ιστορία στους μικρότερους, όπως μάθατε κι' εσείς γιά τη Μπάγερν...

http://paokizein.gr/paokizein/arthra/do ... onaxo.html

"Έφυγε" ο Κώστας Ανδριόπουλος
Ποδόσφαιρο 26 Φεβ. 2011 14:31 - Από

Ο πρώην γκολκίπερ του ΠΑΟΚ, άφησε την τελευταία του πνοή τα ξημερώματα του Σαββάτου (26/2), χτυπημένος από λευχαιμία
0 σχόλια Σχολιάστε 0 σχόλιο

Θρήνος για τον άτυχο πρώην τερματοφύλακα του ΠΑΟΚ, που τα ξημερώματα έχασε τη μάχη με τη ζωή. Ο 27χρονος Κώστας Ανδριόπουλος από την Ηλεία "έφυγε" χτυπημένος από λευχαιμία πριν από λίγες ώρες στο νοσοκομείο Μεταξά, όπου νοσηλευόταν. Ο νεαρός γκολκίπερ είχε φορέσει, μεταξύ άλλων, τη φανέλα του ΠΑΟΚ, του Ολυμπιακού, της Βέροιας και της Παναχαϊκής.

Ο Κώστας γεννήθηκε στις 12 Μαΐου 1985 στην Γαστούνη Ηλείας και ξεκίνησε τη ποδοσφαιρική του καριέρα από τον τοπικό Αίαντα. Η κηδεία του θα γίνει την Κυριακή (27/2) στον Ιερό Ναό Αγίου Νικολάου στη Γαστούνη που θρηνεί για τον πρόωρο χαμό του.
τι να πεις ..αυτα ειναι προβληματα

Πλακα με κανεις... RIP

κριμα νεο παιδι.....τεραστιο respect στον ανθρωπο αγγελο αναστασιαδη που εχω πει πολλες φορες οτι ειναι πλεον παρελθον και οχι μελλον στον ΠΑΟΚ κοιταμε μπροστα αλλα δεν μπορω να μην πω ποσο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ειναι που απο οτι ακουσα μεχρι το τελος τον επισκεπτοταν στο παπανικολαου.....μπραβο ΑΓΓΕΛΕ αποδυκνειεις για αλλη μια φορα οτι εισαι σπουδαιος ανθρωπος εκτος απο σπουδαιος πορπονητης (με τις αδυναμιες σου φυσικα).......

Ακόμα και... αγριεμένη η Μυρτώ Αλικάκη παραμένει γιαβράκι
("γιαβράκι" λέω, με δεύτερο γράμμα το γιώτα)
και χαιρόμαστε όταν την βλέπουμε σε εξώφυλλα
πολύ περισσότερο όταν φωτογραφίζεται
φορώντας την τιμημένη ασπρόμαυρη.

Ολα αυτά στο εξώφυλλο του καλαίσθητου θεσσαλονικιώτικου SOUL
του ΠΑΟΚτσή (και δεν το κρύβει) Στέφανου Τσιτσόπουλου
και με αφορμή το άρθρο που θα διαβάσετε πιο μέσα
αναφορικά με τη θεατρική παράσταση "Ταξιδεύοντας με τον ΠΑΟΚ".

PRAKTORINOS έγραψε: Ακόμα και... αγριεμένη η Μυρτώ Αλικάκη παραμένει γιαβράκι
("γιαβράκι" λέω, με δεύτερο γράμμα το γιώτα)
...

Απόλυτα απαραίτητη η διευκρίνηση για το γιωτα....
υ.γ. Πρακτορινε μπορεις αν θες να βάλεις και πιο μικρή την εικόνα....

Eννοείς οτι πρέπει να μπει μεγαλύτερη η εικόνα
για να γίνει αναγνώσιμη;

Μα, έτσι θα κάνουμε spoiler σε ένα περιοδικό που
όλο κι όλο τρία ευρώ κοστίζει.

Λογικο δεν ειναι...?

Το Sport24 επικοινώνησε με τους πρώην ποδοσφαιριστές των δύο ομάδων και τους έθεσε τις ίδιες ερωτήσεις:

Γ - Ποιά από τις δύο ομάδες θα θέλανε να δούνε στον τελικό

Βασίλης Λάκης: "Εγώ μεγάλωσα και αντρώθηκα σαν ποδοσφαιριστής στην ΑΕΚ, έγινα ΑΕΚ και αγάπησα την ομάδα. Πέρασα και από τον ΠΑΟΚ, είχα καλές στιγμές και έχω και τις δύο ομάδες στην καρδιά μου. Στον τελικό θα ήθελα να δω την ΑΕΚ, θα έδινα το προβάδισμα στην ΑΕΚ".

Χρήστος Μαλαδένης: "Μόνο το οτι φόρεσα τι φανέλα αυτών των δύο ομάδων, δέθηκα μαζί τους και τις αγάπησα. Δεν θα ήθελα να ξεχωρίσω καμία, θα ήταν άδικο. Ευχής έργον να ήταν και οι δύο στον τελικό".

Τριαντάφυλλος Μαχαιρίδης: "Σίγουρα τον ΠΑΟΚ. Δεν το συζητάμε".

Α ρε Ντάφυ ψυχάρα...ακόμα θυμάμαι ένα τάκλιν σε ΠΑΟΚ-Εθνικός Αστέρας σε ένα Σέρβο του Εθνικού Αστέρα, κατά το οποίο σερνότανε επί πέντε λεπτά μέχρι να πετύχει, ευτυχώς για εμάς, τη μπάλα και όχι τον παίκτη.
Βέβαια μας έστειλε με την κόκκινη στο Αϊμπροξ, νομίζω, αλλά δε πειράζει ΠΑΟΚ είσαι...

Απολαυστικος Μιλτος για οσους τον γνωριζουν...

Παύλου και Παύλου!
Ntalikeris

Ο ΠΑΟΚ δεν έπαιξε σε κανένα σημείο του αγώνα με την ΑΕΚ με δύο παίκτες λιγότερους. Τίμια πράματα πρέπει να λένε κι όχι να διαμαρτύρονται για να δημιουργήσουν εντυπώσεις. Ακόμα κι όταν έπαιζε με εννιά (που δεν έπαιζε ποτέ με εννιά, όπως θα εξηγήσω στη συνέχεια), ποιος μπορεί να βρει στο ίδιο διάστημα εννιά παίκτες της ΑΕΚ μέσα στο γήπεδο;

Άφαντοι ήταν οι περισσότεροι. Κι από τη στιγμή που αποβλήθηκε ο Ήβητς, χανόσαντε μέσα στα χαντάκια που άφηναν οργώνοντας το Οάκα ο Παύλος (ο Χονδρέρας) κι ο Παύλος (ο Γροθίας).

Για τρεις παίζανε ο καθένας τους από το 76΄ και μετά. Οπότε, εκείνη που θα πρέπει να έχει παράπονα για τις ισορροπίες του αγώνα, είναι η ΑΕΚ. Που έπαιζε απέναντι σε ...13, ενώ ο Μανόλο έψαχνε να βρει πού διάβολο ήταν οι δικοί του 11. Βέβαια, ο Μανόλο, όσο και νά ΄ψαχνε, δεν θα τους έβρισκε. Αυτός δεν βρίσκει τον Ζορρό που τον έχει μπροστά του και βάζει βασικό εκείνον τον Μπαχα-τέλα, που θέλει φανέλα πέντε έξτρα λαρτζ, ίσα με την κουρτίνα που με βάζει η γυναίκα μου να κρεμάω στο σαλόνι και θέλω κάθε φορά ένα τέταρτο για περάσω όλα τα γαντζάκια στην κρεμάστρα...

Δεν κάθισα, όμως, να γράψω μια μέρα μετά για τον Μανόλο, τον Μπαχατέλα και τον αγώνα. Το θέμα μου είναι ο Παύλος κι ο Παύλος. Δύο τύποι ...κύρος. Δύο προσωπικότητες από τις λίγες που μας κάνουν την τιμή να ταλαιπωρούνται στο πρωτάθλημα της Σούπερ Λίμπας.

Προσοχή: δεν αναφέρομαι κατ΄ανάγκην σε μπαλαδόρους, ντριμπλαδόρους και μαντουμαδόρους, που λέει κι ο Αλέφαντος. Αλλά σε προσωπικότητες, σε παίκτες που μπορούν να αλλάξουν τη ροή ενός αγώνα, να πάρουν την ομάδα στις πλάτες τους όταν χρειαστεί, να αγριέψουν, να κλοτσήσουν, να δημιουργήσουν ή να καταστρέψουν παιχνίδι, να κουμαντάρουν τους συμπαίκτες τους και τα αποδυτήρια, να τα πουν έξω από τα δόντια.

Απλά πράγματα: τι έγινε στο Οάκα; Οι δύο Παύλοι γενικά δεν ήταν στα πολύ καλά τους στο παιχνίδι με την ΑΕΚ. Κουρασμένοι πιθανότατα επειδή κουβαλάνε όλη τη σεζόν την ομάδα, ίσως απλά σε μια όχι καλή βραδιά. Ε, μόλις έμεινε ο ΠΑΟΚ με εννιά, αυτοί οι δύο άνοιξαν τα πόδια, έβαλαν σε λειτουργία το υδραυλικό σύστημα οργώματος, αμόλησαν τα μπρούλια κι άρχισαν να τα σέρνουν και να ανοίγουν αυλάκια!

Παντού ήταν οι δυο τους. Να δώσουν όλες τις μάχες για να μη φανεί το κενό των δύο που αποβλήθηκαν. Να τις δώσουν και να τις κερδίσουν. Να διώξουν, να κρατήσουν μπάλες, να πέσουν καταής να περάσει ο χρόνος, να τσαμπουκαλέψουν τους συμπαίκτες τους, να σώσουν ό,τι μπορούσαν από ένα ματς που είχε στραβώσει πολύ. Και τα έσωσαν όλα!

Αυτοί οι δύο είναι η πραγματική δύναμη του ΠΑΟΚ:
Ο Χιλιανός με τον ψύκτη στον εγκέφαλο, που ενεργεί πάντα υπολογιστικά. Ακόμα κι όταν κλοτσάει, ακόμα κι όταν παίρνει κάρτες, ακόμα κι όταν αποβάλλεται, ξέρει γιατί κλοτσάει, πού κλοτσάει, πώς κλοτσάει, πότε κλοτσάει και ποιον κλοτσάει.
Κι ο Ουρουγουανός που είναι κορυφαίος παίκτης του πρωταθλήματος την τελευταία διετία, από όταν δηλαδή άρχισε να ξεκολλάει από πάνω του ρετσινιά που του κόλλησαν οι οπαδικές φυλλάδες επειδή βάρησε τον Φιόγκο (εντάξει, κι εγώ του κόλλησα το παρατσούκλι «Γροθίας», αλλά ...του πάει).

Τώρα, δυο χρόνια (και βάλε) μετά, γνωρίζω ακόμα και οπαδούς του Ολυμπιακού που έχουν κατανοήσει πως τα πράγματα δεν ήταν ακριβώς όπως παρουσιάστηκαν. Και πως τον αδίκησαν. Εντάξει, ο Παύλος δεν είναι ο πιο ήρεμος άνθρωπος στον κόσμο, αλλά σίγουρα είναι ο παίκτης που θέλεις να έχει στην ομάδα σου.

grothiasovelix-miltosΌπως έχω ξαναγράψει παλιότερα, είναι παρεξηγημένος. Ίσως φταίει η αγριεμένη φάτσα του γι΄ αυτό, ίσως και η καταγωγή του. Ίσως και το γεγονός πως όταν ήτανε μικρός, σαν άλλος Οβελίξ, είχε πέσει στο βαρέλι με τα νεύρα...

Ουρουγουανός είναι ο άνθρωπας και οι Ουρουγουανοί μαθαίνουν το ποδόσφαιρο με διαφορετικά «βασικά» από τον υπόλοιπο πλανήτη. Όπως, για παράδειγμα, τα Σερβάκια, όταν κάνουν τα πρώτα τους βήματα στο μπάσκετ, μαθαίνουν πρώτα να σουτάρουν από τη γωνία και μετά ποιο ακριβώς είναι το χρώμα της μπάλας, έτσι και τα Ουρουγουανάκια έχουν τα δικά τους «βασικά».

Αυτά προφανώς ανάλυσε στον Παύλο και τους «συμμαθητές» του ο πρώτος τους προπονητής: «Λοιπόν, Παυλάκη, σε βλέπω πιο αγριεμένο από τους υπόλοιπους, οπότε λογικά θα τα παίρνεις τα ...γράμματα. Μάθημα πρώτο: αυτός είναι ο αντίπαλος. Ανεξάρτητα αν έχει την μπάλα ή όχι (τι είναι μπάλα θα σας διδάξω στο δεύτερο μάθημα), απαγορεύεται να περάσει. Δεν ισχύει αυτό που λένε σε άλλες σχολές ΄ή η μπάλα ή ο παίκτης΄. Κανόνας μας είναι ...ΠΟΤΕ Ο ΠΑΙΚΤΗΣ».

Ακολουθούν δεκάδες ειδικά μαθήματα καράτε, κουνγκ-φου, φίκι-φίκι, βα-φακούλο και άλλων πολεμικών τεχνών, προκειμένου να επιτευχθεί ο βασικός στόχος του καλού Ουρουγουανού ποδοσφαιριστή: τα πόδια, το κεφάλι ή το λαρύγγι του αντιπάλου!

Ο Παυλάκης όντως τα πήρε τα γράμματα. Έκανε, όμως, και μεταπτυχιακά, με αποτέλεσμα, εκτός από καλός Ουρουγουανός ποδοσφαιριστής, να γίνει και καλός - διεθνώς - ποδοσφαιριστής, να παίξει στη Ρεάλ Μαδρίτης, να τον βλέπεις στο γήπεδο και να καταλαβαίνεις πως πέρα από μεγάλος «κόφτης» (με ότι συνεπάγεται το «κόβω» στη βίβλο του ποδοσφαίρου της Ουρουγουάης), είναι και μεγάλος παίκτης, με προσωπικότητα, με μεγάλα και μαλλιαρά μπρούλια, με αποτελεσματικότητα και «άποψη».

Πραγματικός εγκέφαλος του ΠΑΟΚ είναι ο Παύλος. Ο τύπος έχει μάτια και στην πλάτη. Οι πάσες του είναι πάντα σίγουρες, ακόμα κι όταν πρόκειται για μπαλιές 40-50 μέτρων. Ελευθερώνει εύκολα την άμυνα, δεν χάνει μπάλες από τα πόδια, δεν "πουλάει" την κατοχή στον αντίπαλο, κόβει και ράβει, παίρνει την ομάδα πάνω του, σηκώνει το βάρος της, είναι ο πραγματικός της ηγέτης. Και πιστεύω πως τον αδικεί το γεγονός πως έγινε ο αγαπημένος της εξέδρας εξαιτίας της γροθιάς στον Φιόγκο. Για την ποιότητά του έπρεπε να τον αγαπήσουν πρώτα και μετά για τα νεύρα του.

Σε κάθε περίπτωση, οι «Παύλος και Παύλος» είναι οι «μορφές» του ΠΑΟΚ. Κι αν κάποιος θέλει να πει πως ξεχνάω τον Βιεϊρίνια, ας το πει. Δεν τον ξεχνάω. Επίτηδες δεν τον αναφέρω, παρότι είναι παιχταράς και μπαλαδόρος, παρότι αυτός έχει καριέρα μπροστά του ενώ οι άλλοι δύο είναι στη δύση της δικής τους, παρότι αυτός σκοράρει και οι άλλοι δύο όχι, παρότι αυτός είναι ο φαντεζί, ο παίκτης της εξέδρας και πιθανότατα ο αγαπημένος της πιτσιρικαρίας.

Τον αφήνω εκτός των δύο «μορφών» σκεπτόμενος κάτι που λένε οι προπονητές στο μπάσκετ: δεν έχει σημασία ποιος βάζει τους πόντους και ποιος κάνει σπασίματα στον αέρα, αλλά ποιοι κάνουν όλη τη «δουλειά», ποιοι παίζουν άμυνα και πόσους πόντους γλιτώνουν, ποιοι οργανώνουν, ποιοι δημιουργούν τις προϋποθέσεις για να τα «χώσει» ο χεράς, ποιοι παίρνουν την μπάλα στα δύσκολα. Γι΄ αυτό ξεκίνησε από το μπάσκετ ο όρος "πολυτιμότερος παίκτης", γιατί μετράνε όλα.

Ε, λοιπόν, στον ΠΑΟΚ αυτοί είναι οι εμβιπήδες. Αυτοί και τα υνιά τους, που άνοιξαν τα αυλάκια στα οποία ...αγνοούνται οι παίκτες της ΑΕΚ. Τον Μπαχα-τέλα, πάντως, έμαθα πως τον βρήκαν. Είχε ...σφηνώσει σε ένα στενό αυλάκι, λίγο μεγαλύτερο από την μπαλκονόπορτα του σπιτιού μου!

Μέχρι στη Σαλονίκη να αντικαταστήσουν τον Αγιοδημήτρη και να γιορτάζουν τον πολιούχο της πόλης ανήμερα ...Παύλου και Παύλου, εγώ, ο Μίλτος, νά ΄μαι καλά...

Αψογο το κειμενο!!!

Αν είσαι ΠΑΟΚ, ξέρεις...
του Σωτήρη Μήλιου

Αν είσαι ΠΑΟΚ, ξέρεις. Ξέρεις, ότι σε τέτοια ματς θα εμφανιστεί μία ομάδα που με το εκνευριστικό για κάθε αντίπαλο στυλ της θα απορροφήσει όλους τους κραδασμούς. Ξέρεις ότι θα «σβήσει» τον ρυθμό με αυτό το τσίκι-τσίκι παιχνίδι με την μπάλα να πηγαίνει κοντινά από πόδι σε πόδι.

Αν είσαι ΠΑΟΚ, ξέρεις. Ξέρεις, ότι μετά από κάθε εσωτερική τρικυμία, θα εμφανιστεί μία ομάδα απόλυτα προσηλωμένη στο στόχο της, που θα τρώει και πάλι σίδερα.

Αν είσαι ΠΑΟΚ, ξέρεις. Ξέρεις, ότι υπάρχει μία ομάδα μανούλα στην διαχείριση των νοκ-άουτ παιχνιδιών που θα μικρύνει τις διαστάσεις του αγωνιστικού χώρου, θα παίξει με το ρολόι, την εμπειρία, το μυαλό και στο τέλος θα πάρει το αποτέλεσμα που θέλει.

Αν είσαι ΠΑΟΚ, ξέρεις. Ξέρεις, ότι σε λίγο ο Πάμπλο Γκαρσία θα κλατάρει καμιά ώρα στο γήπεδο τόσες εργατοώρες που έχει φάει φέτος στα γήπεδα, ότι ο Σνάουτσνερ θα πάρει την ταυτότητα του προσωπικού του αντιπάλου, ότι ο Κοντρέρας θα αποτελέσει τέρας ψυχραιμίας στην ώρα της τρικυμίας κι ότι ο «Σάλπι» θα τρέχει σαν σκύλος για 90 λεπτά.

Αν είσαι ΠΑΟΚ, ξέρεις. Ξέρεις, ότι αυτός ο τύπος με το 16 στην πλάτη που φέρνει λίγο στον Λίνο, δεν είναι αυτός, αλλά ο δίδυμος αδελφός του που τον αντικαθιστά κρυφά από όλους, την ώρα που ο Βραζιλιάνος αναρρώνει στην πατρίδα του από εκείνο το κάταγμα κόπωσης.

Αν είσαι ΠΑΟΚ, ξέρεις. Ξέρεις, ότι μετά από 23 παιχνίδια πρωταθλήματος, 12 ευρωπαϊκά και άλλα 5 κυπέλλου, πως αυτή η ομάδα με το μικρό ρόστερ, λειτουργεί με τις αναθυμιάσεις της βενζίνης που έχει μείνει στο ντεπόζιτο της, δεν ντρέπεται να βάλλει νεκρά όταν βρει καμιά κατηφόρα και γκαζώνει μία στο τόσο.

Αν είσαι ΠΑΟΚ, ξέρεις. Ξέρεις, ότι σχεδόν σε κάθε ντέρμπι στην Αθήνα, κάτι θα γίνει και θα παίζεις με παίκτη (ή παίκτες) λιγότερο. Ξέρεις, ότι κάποιος θα θολώσει, θα κάνει κάτι αχρείαστο -συνήθως στο κέντρο του γηπέδου σε φάση που δεν μυρίζει κίνδυνο- και θα αφήσει την ομάδα του με αριθμητικό μειονέκτημα.

Αν είσαι όμως ΠΑΟΚ, υπάρχει και κάτι που δεν ξέρεις. Δεν ξέρεις πότε αυτή η ομάδα θα αρχίσει να σκοράρει και λιγάκι. Αν εξαιρέσει κανείς το παιχνίδι της Μόσχας, όπου το γκολ του Μουσλίμοβιτς ήταν μία ευγενική χορηγία του παγωμένου τερματοφύλακα της ΤΣΣΚΑ που ήρθε ως χιονάνθρωπος από τον πάγκο, ο ΠΑΟΚ δεν έχει σκοράρει σε 5 σερί ματς (Αρης, Πανιώνιος, Παναθηναϊκός, ΤΣΣΚΑ, Καβάλα), στα περισσότερα από τα οποία έβλεπε την αντίπαλη εστία με το κυάλι. Κι αν αυτό συνεχιστεί στην ρεβάνς του 0-0 στο «ΟΑΚΑ», πρόκριση δεν έρχεται, εκτός αν χρειαστούν τίποτα υπογλώσσια στα πέναλτι.

Ομιλεί... τη σερβική
Γράφει ο Γιώργος Ζαχαριάδης
zahariadis@sday.gr

Πριν από μερικές μέρες, ο Μιχάλης Τσόχος έγραφε στο sport-fm.gr για τη «νύχτα που όλοι μας γίναμε ΠΑΟΚ», με αφορμή τη συγκινητική προσπάθεια του «Δικεφάλου του Βορρά» στην παγωμένη Μόσχα, όταν γεύτηκε λίγο από μια σπουδαία πρόκριση σε βάρος της παντοδύναμης ΤΣΣΚΑ. Από ένα αγώνα, σαν εκείνον της Μόσχας, από μια ισοπαλία που δεν έφερε πρόκριση, αλλά συμπλήρωσε τον αποκλεισμό του ΠΑΟΚ, γεννήθηκαν μερικές ακόμα ΠΑΟΚτσήδικες ψυχές.

Από τον χθεσινό αγώνα, οι ψυχές αυτές έγιναν πιο ΠΑΟΚ όσο η ομάδα τους, αποδεκατισμένη, έφτανε σε ασφαλές σκορ για να μεταφέρει την πρόκριση στη ρεβάνς της Τούμπας, όπου έχει ένα λόγο παραπάνω να ελπίζει σε οριστική επιτυχία.

Ο διαιτητής Σιδηρόπουλος έδειξε για ακόμα μια φορά (γιατί τα συνηθίζει αυτά...) ότι λειτουργεί επιλεκτικά και σε βάρος του ΠΑΟΚ, αποβάλλοντας τον Ιβιτς, σε ένα από τα πιο κρίσιμα σημεία του αγώνα (76ο λεπτό) προσφέροντας σαφές πλεονέκτημα αριθμητικής υπεροχής στην ΑΕΚ.

Οι έντεκα εναντίον εννέα και μάλιστα άνευ προπονητή στον πάγκο (ο Μάκης Χάβος από τα δημοσιογραφικά επικοινωνούσε με τον πάγκο) ήταν το σκηνικό μιας αναμέτρησης, στην οποία αν δεν υπήρχαν ορισμένοι φιλότιμοι ποδοσφαιριστές του ΠΑΟΚ να κρατήσουν το μηδέν -και με τη βοήθεια της τύχης- η ΑΕΚ θα είχε πάρει σοβαρό προβάδισμα για την πρόκριση στον τελικό.

Ο Σιδηρόπουλος παρενέβη στην εξέλιξη του αγώνα. Αντιλήφθηκε τις σερβικές βρισιές του Ιβιτς, ενώ η κάμερα είχε απαθανατίσει προηγουμένως τους μισούς ποδοσφαιριστές να τον περνούν γενεές δεκατέσσερις στα ελληνικά, στα ισπανικά και τα σενεγαλέζικα. Προφανώς, ύστερα από αρκετά χρόνια στα γήπεδα ξεχωρίζει μόνο τα σερβικά που τον προσβάλλουν.

"Ειρηνική διαμαρτυρία 1.500 οπαδών του ΠΑΟΚ ...."

Ποσο μαλακες ειστε εκει στο ολαΠΑΟΚ??? Αυτα τα σκουληκιστικα δε τα γουσταρουμε ρε ζωα... ακου κει 1500....

σε ολα ετσι γραφει

ακου εκει 1500...τουλαχιστον 5000 ημασταν...

αυτες οι προπαγανδες ειναι για αλλου...ή εκτος που να τους ξεφυγε το 1 μπροστα...