Διάφορα άρθρα για τον Π.Α.Ο.Κ.
Re: Διάφορα άρθρα για τον Π.Α.Ο.Κ.
Η θείτσα προφανώς είναι Καβάλα + (ΠΟΚ). Η ιστορία με το ΠΑΟΚ - Εθνικός έχει χρησιμοποιηθεί για να στρέψει τους Καβαλιώτες εναντίον του ΠΑΟΚ αλλά δε μασάνε οι περισσότεροι. Γενικά γίνεται προσπάθεια από πολλές μεριές να χάσει ο ΠΑΟΚ τα ερείσματά του στη Βόρεια Ελλάδα. Από τη μία μεριά ο Ιζνογκούντ Άρης και από την άλλη ο σουλτάνος Πουλμανκάρ... Κι εμείς σαν το χαλίφη Χαρούν ελ Πατσάχ κοιμόμαστε μακάριοι στις δόξες του παρελθόντος ή αδρανούμε επικοινωνιακά (γενικά μιλάω).
-
PAOKhead
- Δημοσιεύσεις: 968
- Εγγραφή: Παρ 17 Σεπ 2010, 20:26
- Τοποθεσία: Τούμπα, Ιράν, Καμπότζη, Βιετνάμ
Re: Διάφορα άρθρα για τον Π.Α.Ο.Κ.
Υπαρχει και η σοβαρη περιπτωση ο κανεβλακης να επελεξε τη συγκεκριμενη "θειτσα" γνωριζοντας απο πριν τι θα δηλωσει.Στα μαγειρεματα ειναι πρωτοι οι ΑΡΔ.Τι μαστερ σεφ και αηδιες...
Ο ΠΑΟΚ τους χαλαει το γλυκο και πρεπει να πολεμηθει με ολα τα μεσα.Και η προπαγανδα ειναι απο τα ισχυροτερα.
Ο ΠΑΟΚ τους χαλαει το γλυκο και πρεπει να πολεμηθει με ολα τα μεσα.Και η προπαγανδα ειναι απο τα ισχυροτερα.
Re: Διάφορα άρθρα για τον Π.Α.Ο.Κ.
Kαι ποιος με λέει εμένα ότι δεν είναι σκηνοθετημένο από πριν το όλο σκηνικό?
Re: Διάφορα άρθρα για τον Π.Α.Ο.Κ.
Ο Πετρωτός δεν είναι από τους αγαπημένους μου αλλά αυτό το άρθρο το διάβασα με ένα μειδίαμα ευχαρίστησης.
Ο ΠΑΟΚ δεν είναι ομάδα για στυγνούς επαγγελματίες
Πετρωτός 12 Δεκ. 2010 00:06 - Από Κώστας Πετρωτός
"Κάτι παραπάνω από ένας σύλλογος" είναι το μότο που χρησιμοποιούν οι οπαδοί της Μπαρτσελόνα για την ομάδα τους και θα μπορούσαν άνετα να το κάνουν και εκείνοι του ΠΑΟΚ
Δεν χρειάζεται να πω ότι... παραλλαγμένα, υπάρχουν αρκετά συνθήματα της ΠΑΟκτσήδικης κερκίδας που εκφράζουν ακριβώς το ίδιο νόημα. Ο ΠΑΟΚ σαφώς και δεν είναι η κλασική περίπτωση επαγγελματικής ομάδας ποδοσφαίρου. Εκείνης που οι παίκτες την προτιμούν απλά γιατί ξέρουν ότι θα πάρουν τους μισθούς τους στην ώρα τους, θα κάνουν τις προπονήσεις τους, θα δίνουν τους αγώνες τους και ως εκεί. Στις υπόλοιπες ώρες της ημέρας τους θα ζούνε προσωπικές στιγμές, χωρίς καμία σχέση με το ποδόσφαιρο και τη δουλειά τους.
Όχι, ο ΠΑΟΚ δεν έχει καμία σχέση μ' αυτό που περιέγραψα. Για όσους τον ζούνε από κοντά είναι τρόπος ζωής. Κάθε τι που συμβαίνει μέσα στην ομάδα έχει άμεση επίδραση και στην προσωπική ζωή των οπαδών και των ποδοσφαιριστών. Γι΄ αυτό και στον "Δικέφαλο" δεν μπορούν να στεριώσουν στυγνοί επαγγελματίες που τηρούν απλά το ωράριό τους και τις υποχρεώσεις τους. Διακρίνονται όσοι γουστάρουν να παίζουν φορώντας την "ασπρόμαυρη" φανέλα.
Οι... ξεχωριστοί παίκτες του Δικεφάλου"
Και αυτό το θυμήθηκα πάλι χθες (11/12) όταν είδα τον Βίκτορ Βιτόλο που θα μπορούσε άνετα να επικαλεστεί τους πόνους από το πρόβλημα στην επιγονατίδα που έχει για να καθίσει στη ζέστη του σπιτιού του και να μην αγωνιστεί κόντρα στον Ηρακλή. Όχι μόνο μπήκε και έπαιξε, αλλά προετοιμάζεται ήδη για το ματς με την Ντιναμό.
Ο ΠΑΟΚ θέλει παίκτες, σαν τον Βιεϊρίνια, που ενώ κάλλιστα θα μπορούσε να περιαυτολογεί σε κάθε δημόσια εμφάνισή του για τα κατορθώματα σε όλα τα γήπεδα που αγωνίζεται, προτιμά να δηλώνει ότι "ό,τι είμαι το οφείλω στον ΠΑΟΚ".
Το πώς ακριβώς σκέφτονται οι περισσότεροι παίκτες που έχουν περάσει από τον ΠΑΟΚ γι' αυτή την ομάδα αποτυπώνεται σε πρόσφατες δηλώσεις του Στέφανου Κλάους Αθανασιάδη. "Δεν μπορείς, αν δεν είσαι οπαδός αυτής της ομάδας να καταλάβεις, δεν μπορείς να το περιγράψεις με λέξεις, δεν μπορείς να πεις κάτι, ο ΠΑΟΚ είναι ΠΑΟΚ". Γι' αυτή την ομάδα, λοιπόν, μπορείς να δεις συμπεριφορές που δεν συνηθίζονται, που ξεφεύγουν κατά πολύ από τον κανόνα των ελληνικών γηπέδων.
Μπορείς να δεις έναν παίκτη του επιπέδου του Γκαρσία να μένει στην ομάδα με σχεδόν τα μισά χρήματα απ' όσα έπαιρνε, τον Σαλπιγγίδη, παρά τις αντιδράσεις που υπήρχαν, να επιστρέφει, γυρίζοντας την πλάτη σε ένα πλουσιοπάροχο συμβόλαιο που του πρόσφερε ο Παναθηναϊκός.
Ό,τι παίρνεις, δίνεις
Μόνο τυχαίες δεν είναι αυτές οι συμπεριφορές. Κάθε άνθρωπος σου επιστρέφει αυτό που έχει εισπράξει από σένα. Και οι παίκτες του ΠΑΟΚ έχουν εισπραξει λατρεία από τον κόσμο που όμοιά της είναι πολύ δύσκολο να συναντήσεις οπουδήποτε.
Σας θυμίζω μία δήλωση μόνο του Πάμπλο Γκαρσία λίγο διάστημα μετά την έλευσή του στην Ελλάδα, με την οποία έδειξε ότι από την πρώτη συνάντησή του με τους οπαδούς του ΠΑΟΚ κατάλαβε ότι πρόκειται για μία ξεχωριστή κάστα ανθρώπων. "Δεν περίμενα ποτέ ότι οι οπαδοί θα έδειχαν τέτοια αγπάη σε ένα παίκτη που δεν είναι δεκάρι ή σέντερ φορ, αλλά ένας απλός αμυντικός χαφ".
Αυτό εισέπραξε ο Πάμπλο, γι' αυτό και μαζί με τους συμπαίκτες του θα σκυλιάσουν για την πρόκριση στο Ζάγκρεμπ.
Ο ΠΑΟΚ δεν είναι ομάδα για στυγνούς επαγγελματίες
Πετρωτός 12 Δεκ. 2010 00:06 - Από Κώστας Πετρωτός
"Κάτι παραπάνω από ένας σύλλογος" είναι το μότο που χρησιμοποιούν οι οπαδοί της Μπαρτσελόνα για την ομάδα τους και θα μπορούσαν άνετα να το κάνουν και εκείνοι του ΠΑΟΚ
Δεν χρειάζεται να πω ότι... παραλλαγμένα, υπάρχουν αρκετά συνθήματα της ΠΑΟκτσήδικης κερκίδας που εκφράζουν ακριβώς το ίδιο νόημα. Ο ΠΑΟΚ σαφώς και δεν είναι η κλασική περίπτωση επαγγελματικής ομάδας ποδοσφαίρου. Εκείνης που οι παίκτες την προτιμούν απλά γιατί ξέρουν ότι θα πάρουν τους μισθούς τους στην ώρα τους, θα κάνουν τις προπονήσεις τους, θα δίνουν τους αγώνες τους και ως εκεί. Στις υπόλοιπες ώρες της ημέρας τους θα ζούνε προσωπικές στιγμές, χωρίς καμία σχέση με το ποδόσφαιρο και τη δουλειά τους.
Όχι, ο ΠΑΟΚ δεν έχει καμία σχέση μ' αυτό που περιέγραψα. Για όσους τον ζούνε από κοντά είναι τρόπος ζωής. Κάθε τι που συμβαίνει μέσα στην ομάδα έχει άμεση επίδραση και στην προσωπική ζωή των οπαδών και των ποδοσφαιριστών. Γι΄ αυτό και στον "Δικέφαλο" δεν μπορούν να στεριώσουν στυγνοί επαγγελματίες που τηρούν απλά το ωράριό τους και τις υποχρεώσεις τους. Διακρίνονται όσοι γουστάρουν να παίζουν φορώντας την "ασπρόμαυρη" φανέλα.
Οι... ξεχωριστοί παίκτες του Δικεφάλου"
Και αυτό το θυμήθηκα πάλι χθες (11/12) όταν είδα τον Βίκτορ Βιτόλο που θα μπορούσε άνετα να επικαλεστεί τους πόνους από το πρόβλημα στην επιγονατίδα που έχει για να καθίσει στη ζέστη του σπιτιού του και να μην αγωνιστεί κόντρα στον Ηρακλή. Όχι μόνο μπήκε και έπαιξε, αλλά προετοιμάζεται ήδη για το ματς με την Ντιναμό.
Ο ΠΑΟΚ θέλει παίκτες, σαν τον Βιεϊρίνια, που ενώ κάλλιστα θα μπορούσε να περιαυτολογεί σε κάθε δημόσια εμφάνισή του για τα κατορθώματα σε όλα τα γήπεδα που αγωνίζεται, προτιμά να δηλώνει ότι "ό,τι είμαι το οφείλω στον ΠΑΟΚ".
Το πώς ακριβώς σκέφτονται οι περισσότεροι παίκτες που έχουν περάσει από τον ΠΑΟΚ γι' αυτή την ομάδα αποτυπώνεται σε πρόσφατες δηλώσεις του Στέφανου Κλάους Αθανασιάδη. "Δεν μπορείς, αν δεν είσαι οπαδός αυτής της ομάδας να καταλάβεις, δεν μπορείς να το περιγράψεις με λέξεις, δεν μπορείς να πεις κάτι, ο ΠΑΟΚ είναι ΠΑΟΚ". Γι' αυτή την ομάδα, λοιπόν, μπορείς να δεις συμπεριφορές που δεν συνηθίζονται, που ξεφεύγουν κατά πολύ από τον κανόνα των ελληνικών γηπέδων.
Μπορείς να δεις έναν παίκτη του επιπέδου του Γκαρσία να μένει στην ομάδα με σχεδόν τα μισά χρήματα απ' όσα έπαιρνε, τον Σαλπιγγίδη, παρά τις αντιδράσεις που υπήρχαν, να επιστρέφει, γυρίζοντας την πλάτη σε ένα πλουσιοπάροχο συμβόλαιο που του πρόσφερε ο Παναθηναϊκός.
Ό,τι παίρνεις, δίνεις
Μόνο τυχαίες δεν είναι αυτές οι συμπεριφορές. Κάθε άνθρωπος σου επιστρέφει αυτό που έχει εισπράξει από σένα. Και οι παίκτες του ΠΑΟΚ έχουν εισπραξει λατρεία από τον κόσμο που όμοιά της είναι πολύ δύσκολο να συναντήσεις οπουδήποτε.
Σας θυμίζω μία δήλωση μόνο του Πάμπλο Γκαρσία λίγο διάστημα μετά την έλευσή του στην Ελλάδα, με την οποία έδειξε ότι από την πρώτη συνάντησή του με τους οπαδούς του ΠΑΟΚ κατάλαβε ότι πρόκειται για μία ξεχωριστή κάστα ανθρώπων. "Δεν περίμενα ποτέ ότι οι οπαδοί θα έδειχαν τέτοια αγπάη σε ένα παίκτη που δεν είναι δεκάρι ή σέντερ φορ, αλλά ένας απλός αμυντικός χαφ".
Αυτό εισέπραξε ο Πάμπλο, γι' αυτό και μαζί με τους συμπαίκτες του θα σκυλιάσουν για την πρόκριση στο Ζάγκρεμπ.
Κώδικας: Επιλογή όλων
http://olapaok.gr/editorial/petrotos/o_paok_den_einai_omada_gia_stygnous_epaggelmaties.710963.html
Τελευταία επεξεργασία από το μέλος DC την Κυρ 12 Δεκ 2010, 08:29, έχει επεξεργασθεί 1 φορά συνολικά.
Re: Διάφορα άρθρα για τον Π.Α.Ο.Κ.
Τούμπα Libre
Σάββατο απόγευμα, ο χειμωνιάτικος ήλιος φεύγει γρήγορα από την Τούμπα. Όσο νυχτώνει, ο κόσμος ολοένα και πυκνώνει στους ασφυκτικά στενούς δρόμους πέριξ του σταδίου. Ο ΠΑΟΚ υποδέχεται τον Ηρακλή. Παρά την κίνηση, επικρατεί μια ακατανόητη ησυχία. Πριν από το ματς, συνήθειες κλασικές. Χειροποίητο σουτζουκάκι πάνω στη λαδόκολλα, στο γωνιακό μαγαζί του κυρ Γιάννη, συζητήσεις για την ενδεκάδα, (ατάκες τύπου «ο Χάβος το χαβά του» δίνουν και παίρνουν), και Μαλαματίνα με Coca Cola (Τούμπα Libre κατά το Cuba Libre) ή χωρίς. Προτείνεται πάντως με αναψυκτικό, καθότι το σουτζουκάκι, πολίτικης συνταγής, είναι δύσπεπτο. Έξω από το γήπεδο, πλανόδιοι μικροπωλητές πουλούν σαλέπι για το κρύο. Το θερμόμετρο έχει κολλήσει στο μηδέν, από το ’85 οι ασπρόμαυροι οπαδοί έχουν να δουν πρωτάθλημα στο πράσινο τερέν.
Κι όμως, εξακολουθούν να «κόβουν» εισιτήρια, να πιστεύουν ότι κάποια στιγμή με την αξία τους θα νικήσουν τους διαιτητές και το κράτος των Αθηνών- το ίδιο κράτος που κατηγορούν για την ανυπαρξία έργων στην πόλη τους. Αρνούνται ακόμη και να ζητήσουν το πρωτάθλημα ως δώρο από τον ερυθρόλευκο Άγιο Βασίλη, εδώ έχουν τον Άγιο Δημήτριο.
Οι περισσότεροι γύρω μου θυμίζουν ναυτικούς ξεχασμένους πάνω στο κατάστρωμα. Από την παγωνιά, το δέρμα τους έχει τσιτώσει. Όρθιοι, φορούν ολόσωμα μαύρα μπουφάν με κουκούλες, τραγιάσκες, κασκόλ, γάντια με το δικέφαλο αετό, από μέσα μια χοντρή, λευκή φανέλα- με την ίδια έπαιζαν μπάσκετ στη ΧΑΝΘ και στην Τριανδρία είκοσι χρόνια πριν- και με βλέμμα απλανές κοιτούν τη Θύρα 4 να γεμίζει. Με κερνούν ουίσκι σε κοντό ποτήρι από φελιζόλ, χωρίς πάγο φυσικά. «Πιες να ζεσταθείς και μην μιλάς πολύ ρε γαύρε, θα σε μυρίσουν», μου λέει ο φίλος μου, κάτοχος διαρκείας τέσσερα χρόνια στη Θύρα 1.
Η διαδικασία είναι στάνταρ. Έφηβος, «χώνεσαι» στη Θύρα 4 και τραγουδάς εν χορώ «ΠΑΟΚΑΡΑ είμαι χάλια, βλέπω έναν αετό με οχτώ κεφάλια». Πας εκδρομές με το πούλμαν, παίρνεις μια μυρωδιά από ναρκωτικά, σου «κολλάνε» το πρώτο σου παρατσούκλι, μαθαίνεις να σκαρφαλώνεις τα κιγκλιδώματα και τις Κυριακές, η μάνα στο σπίτι κάνει προσευχές για να γυρίσεις σώος. Γύρω στα εικοσιπέντε, που θα’ χεις πιάσει μια δουλειά για το μεροκάματο (π.χ μαρκαδόρος ή πόρτα στην παραλιακή) θα μετακομίσεις απέναντι από τους επισήμους. Μαζί με όσους κατεβαίνουν από τα γύρω χωριά ή έρχονται από τις κοντινές πόλεις. Δράμα, Σέρρες, Καβάλα και τα ρέστα. Μασάς νευρικά «σπόρια» (πασατέμπο), τσακώνεσαι με τη γκόμενα που την αφήνεις πάλι για την ομάδα και φωνάζεις συχνά- πυκνά, με μια μικρή νοσταλγία, «ΠΑΟΚ –εκδρομές-ναρκωτικά, έτσι μάθαμε από παιδιά». Παιδικές αναμνήσεις σου ξυπνούν, ψάχνεις με το μάτι τους συμμαθητές σου από το πρώτο Λύκειο της Κάτω Τούμπας. Μια εξέδρα, κάθε τάξη ένα ξεχωριστό reunion.
Αργότερα, όταν καβατζάρεις τα τριάντα, πιθανώς τα πράγματα να έχουν στρώσει. Αλλιώς, έχεις ήδη μεταναστεύσει για Αθήνα ή Λονδίνο. Έχεις ακολουθήσει τη δουλειά του μπαμπά ή έχεις προσδεθεί τέλος πάντων στην οικογενειακή επιχείρηση, έχεις παντρευτεί (γιατί δεν αντέχεις πλέον τη γκρίνια της μάνας) με τη γκόμενα που της έκανες το βίο αβίωτο πριν πέντε χρόνια και έχεις κάνει τις απαραίτητες εξηγήσεις (την Κυριακή ο Θεός την έφτιαξε για τον ΠΑΟΚ) ώστε να μην ασχολείσαι όλη την ώρα με το κινητό σου και χάνεις τον αγώνα. Στη Θύρα 1 συναντάς φίλους και γνωστούς που έχουν «γράψει» ακριβώς την ίδια πορεία με σένα. Αν και θύρα επισήμων, κοστουμάτους και πούρα δεν βλέπεις- αθηναϊκές δηθενιές. Μέχρι και ο ευυπόληπτος γυναικολόγος που κάθεται μπροστά μου –και μου δείχνει περήφανος στο κινητό του το αρχείο με τους παοκτσήδες που έχει φέρει στον κόσμο-, φόρμα της Παρτιζάν φοράει. Αποστασιοποιημένος πλέον από τα πράγματα, απολαμβάνεις την γκολάρα του Βιερίνια, και τραγουδάς εν θερμώ «ήρθαμε σκαστοί από την κλινική, ΠΑΟΚΑΡΑ δεν το ξέρουν οι γιατροί».
Σκαστοί όχι από την κλινική, αλλά από την πραγματικότητα. Σε μια χώρα που καθημερινά βουλιάζει στους τηλεοπτικούς δέκτες, που τη μεταμορφώνουν σε μοντέλο άλωσης των εργασιακών σχέσεων, για να κλωνοποιηθεί αργότερα στον υπόλοιπο χρεοκοπημένο δυτικό κόσμο, σε μια χώρα που μέσα μας την έχουμε απαξιώσει ολοκληρωτικά, 25.000 άνθρωποι το Σάββατο, από όλες τις κοινωνικές κατηγορίες, ένωσαν τις φωνές τους για να υποστηρίξουν την ομάδα τους. Πρωτοφανές; Όχι βέβαια, πάντα γινόταν. Άξιο λόγου; Φυσικά. Γιατί σε μία εποχή όπου όλοι νομίζουν ότι οι αξίες έχουν ισοπεδωθεί, και στο όνομα αυτής της ισοπέδωσης ξεχνούν την ιστορία τους, υπάρχουν κάποιοι που τις αναζητούν και τις βρίσκουν στο πρόσωπο του αγαπημένου τους δικεφάλου. Έστω και με οχτώ κεφάλια, τι κι αν φορές τους μοιάζει με τη Λερναία Ύδρα, νιώθουν ότι δεν τους πρόδωσε και δεν πρόκειται να τους προδώσει ποτέ. Κι όσοι κατά καιρούς τους πρόδωσαν, δεν τολμούν να περάσουν ούτε έξω από το γήπεδο.
Σεβασμός λοιπόν το ζητούμενο, σεβασμός στην ιστορία. Και την επόμενη Κυριακή, οι παοκτσήδες στην «Ελεύθερη Τούμπα» (Τούμπα Libre), θα συνεχίσουν να τραγουδούν όλοι μαζί «σε συνοικίες και σε δρόμους γεννήθηκε ένας λαός, όσα χρόνια κι αν περάσουν θα σ’ ακολουθεί πιστός». Την Ελλάδα ποιος την ακολουθεί; Αυτό είναι το ζητούμενο. Κι ας μην πίνει ρετσίνα.
*Ο Γιάννης Παπαδημητρίου είναι δημοσιογράφος.
http://www.protagon.gr/?i=protagon.el.8emata&id=4370
Σάββατο απόγευμα, ο χειμωνιάτικος ήλιος φεύγει γρήγορα από την Τούμπα. Όσο νυχτώνει, ο κόσμος ολοένα και πυκνώνει στους ασφυκτικά στενούς δρόμους πέριξ του σταδίου. Ο ΠΑΟΚ υποδέχεται τον Ηρακλή. Παρά την κίνηση, επικρατεί μια ακατανόητη ησυχία. Πριν από το ματς, συνήθειες κλασικές. Χειροποίητο σουτζουκάκι πάνω στη λαδόκολλα, στο γωνιακό μαγαζί του κυρ Γιάννη, συζητήσεις για την ενδεκάδα, (ατάκες τύπου «ο Χάβος το χαβά του» δίνουν και παίρνουν), και Μαλαματίνα με Coca Cola (Τούμπα Libre κατά το Cuba Libre) ή χωρίς. Προτείνεται πάντως με αναψυκτικό, καθότι το σουτζουκάκι, πολίτικης συνταγής, είναι δύσπεπτο. Έξω από το γήπεδο, πλανόδιοι μικροπωλητές πουλούν σαλέπι για το κρύο. Το θερμόμετρο έχει κολλήσει στο μηδέν, από το ’85 οι ασπρόμαυροι οπαδοί έχουν να δουν πρωτάθλημα στο πράσινο τερέν.
Κι όμως, εξακολουθούν να «κόβουν» εισιτήρια, να πιστεύουν ότι κάποια στιγμή με την αξία τους θα νικήσουν τους διαιτητές και το κράτος των Αθηνών- το ίδιο κράτος που κατηγορούν για την ανυπαρξία έργων στην πόλη τους. Αρνούνται ακόμη και να ζητήσουν το πρωτάθλημα ως δώρο από τον ερυθρόλευκο Άγιο Βασίλη, εδώ έχουν τον Άγιο Δημήτριο.
Οι περισσότεροι γύρω μου θυμίζουν ναυτικούς ξεχασμένους πάνω στο κατάστρωμα. Από την παγωνιά, το δέρμα τους έχει τσιτώσει. Όρθιοι, φορούν ολόσωμα μαύρα μπουφάν με κουκούλες, τραγιάσκες, κασκόλ, γάντια με το δικέφαλο αετό, από μέσα μια χοντρή, λευκή φανέλα- με την ίδια έπαιζαν μπάσκετ στη ΧΑΝΘ και στην Τριανδρία είκοσι χρόνια πριν- και με βλέμμα απλανές κοιτούν τη Θύρα 4 να γεμίζει. Με κερνούν ουίσκι σε κοντό ποτήρι από φελιζόλ, χωρίς πάγο φυσικά. «Πιες να ζεσταθείς και μην μιλάς πολύ ρε γαύρε, θα σε μυρίσουν», μου λέει ο φίλος μου, κάτοχος διαρκείας τέσσερα χρόνια στη Θύρα 1.
Η διαδικασία είναι στάνταρ. Έφηβος, «χώνεσαι» στη Θύρα 4 και τραγουδάς εν χορώ «ΠΑΟΚΑΡΑ είμαι χάλια, βλέπω έναν αετό με οχτώ κεφάλια». Πας εκδρομές με το πούλμαν, παίρνεις μια μυρωδιά από ναρκωτικά, σου «κολλάνε» το πρώτο σου παρατσούκλι, μαθαίνεις να σκαρφαλώνεις τα κιγκλιδώματα και τις Κυριακές, η μάνα στο σπίτι κάνει προσευχές για να γυρίσεις σώος. Γύρω στα εικοσιπέντε, που θα’ χεις πιάσει μια δουλειά για το μεροκάματο (π.χ μαρκαδόρος ή πόρτα στην παραλιακή) θα μετακομίσεις απέναντι από τους επισήμους. Μαζί με όσους κατεβαίνουν από τα γύρω χωριά ή έρχονται από τις κοντινές πόλεις. Δράμα, Σέρρες, Καβάλα και τα ρέστα. Μασάς νευρικά «σπόρια» (πασατέμπο), τσακώνεσαι με τη γκόμενα που την αφήνεις πάλι για την ομάδα και φωνάζεις συχνά- πυκνά, με μια μικρή νοσταλγία, «ΠΑΟΚ –εκδρομές-ναρκωτικά, έτσι μάθαμε από παιδιά». Παιδικές αναμνήσεις σου ξυπνούν, ψάχνεις με το μάτι τους συμμαθητές σου από το πρώτο Λύκειο της Κάτω Τούμπας. Μια εξέδρα, κάθε τάξη ένα ξεχωριστό reunion.
Αργότερα, όταν καβατζάρεις τα τριάντα, πιθανώς τα πράγματα να έχουν στρώσει. Αλλιώς, έχεις ήδη μεταναστεύσει για Αθήνα ή Λονδίνο. Έχεις ακολουθήσει τη δουλειά του μπαμπά ή έχεις προσδεθεί τέλος πάντων στην οικογενειακή επιχείρηση, έχεις παντρευτεί (γιατί δεν αντέχεις πλέον τη γκρίνια της μάνας) με τη γκόμενα που της έκανες το βίο αβίωτο πριν πέντε χρόνια και έχεις κάνει τις απαραίτητες εξηγήσεις (την Κυριακή ο Θεός την έφτιαξε για τον ΠΑΟΚ) ώστε να μην ασχολείσαι όλη την ώρα με το κινητό σου και χάνεις τον αγώνα. Στη Θύρα 1 συναντάς φίλους και γνωστούς που έχουν «γράψει» ακριβώς την ίδια πορεία με σένα. Αν και θύρα επισήμων, κοστουμάτους και πούρα δεν βλέπεις- αθηναϊκές δηθενιές. Μέχρι και ο ευυπόληπτος γυναικολόγος που κάθεται μπροστά μου –και μου δείχνει περήφανος στο κινητό του το αρχείο με τους παοκτσήδες που έχει φέρει στον κόσμο-, φόρμα της Παρτιζάν φοράει. Αποστασιοποιημένος πλέον από τα πράγματα, απολαμβάνεις την γκολάρα του Βιερίνια, και τραγουδάς εν θερμώ «ήρθαμε σκαστοί από την κλινική, ΠΑΟΚΑΡΑ δεν το ξέρουν οι γιατροί».
Σκαστοί όχι από την κλινική, αλλά από την πραγματικότητα. Σε μια χώρα που καθημερινά βουλιάζει στους τηλεοπτικούς δέκτες, που τη μεταμορφώνουν σε μοντέλο άλωσης των εργασιακών σχέσεων, για να κλωνοποιηθεί αργότερα στον υπόλοιπο χρεοκοπημένο δυτικό κόσμο, σε μια χώρα που μέσα μας την έχουμε απαξιώσει ολοκληρωτικά, 25.000 άνθρωποι το Σάββατο, από όλες τις κοινωνικές κατηγορίες, ένωσαν τις φωνές τους για να υποστηρίξουν την ομάδα τους. Πρωτοφανές; Όχι βέβαια, πάντα γινόταν. Άξιο λόγου; Φυσικά. Γιατί σε μία εποχή όπου όλοι νομίζουν ότι οι αξίες έχουν ισοπεδωθεί, και στο όνομα αυτής της ισοπέδωσης ξεχνούν την ιστορία τους, υπάρχουν κάποιοι που τις αναζητούν και τις βρίσκουν στο πρόσωπο του αγαπημένου τους δικεφάλου. Έστω και με οχτώ κεφάλια, τι κι αν φορές τους μοιάζει με τη Λερναία Ύδρα, νιώθουν ότι δεν τους πρόδωσε και δεν πρόκειται να τους προδώσει ποτέ. Κι όσοι κατά καιρούς τους πρόδωσαν, δεν τολμούν να περάσουν ούτε έξω από το γήπεδο.
Σεβασμός λοιπόν το ζητούμενο, σεβασμός στην ιστορία. Και την επόμενη Κυριακή, οι παοκτσήδες στην «Ελεύθερη Τούμπα» (Τούμπα Libre), θα συνεχίσουν να τραγουδούν όλοι μαζί «σε συνοικίες και σε δρόμους γεννήθηκε ένας λαός, όσα χρόνια κι αν περάσουν θα σ’ ακολουθεί πιστός». Την Ελλάδα ποιος την ακολουθεί; Αυτό είναι το ζητούμενο. Κι ας μην πίνει ρετσίνα.
*Ο Γιάννης Παπαδημητρίου είναι δημοσιογράφος.
http://www.protagon.gr/?i=protagon.el.8emata&id=4370
Re: Διάφορα άρθρα για τον Π.Α.Ο.Κ.
Μέτριο. Με δόσεις ειρωνίας.
Όπως και να χει κάποιες εικόνες σφηνώθηκαν στο μυαλό ενός ακόμα περαστικού. Κι αυτό κέρδος είναι.
Εμπεριέχει βέβαια και δόσεις αλήθειας. Τα παλαιού τύπου ΠΑΟΚτσάκια βέβαια ουδέποτε μάλωσαν με τη γκόμενα για το γήπεδο. Αυτά ξεκαθαρίζονται απο νωρίς, δίχως καν κουβέντα. Γκρινιάζει η γκόμενα μια δυο φορές, γελάς συγκαταβατικά, σχεδόν με συμπόνοια, και τέλος το παραμύθι.
Παίζει ο ΠΑΟΚ, πάσα αρχή παυσάτω.
Όπως και να χει κάποιες εικόνες σφηνώθηκαν στο μυαλό ενός ακόμα περαστικού. Κι αυτό κέρδος είναι.
Εμπεριέχει βέβαια και δόσεις αλήθειας. Τα παλαιού τύπου ΠΑΟΚτσάκια βέβαια ουδέποτε μάλωσαν με τη γκόμενα για το γήπεδο. Αυτά ξεκαθαρίζονται απο νωρίς, δίχως καν κουβέντα. Γκρινιάζει η γκόμενα μια δυο φορές, γελάς συγκαταβατικά, σχεδόν με συμπόνοια, και τέλος το παραμύθι.
Παίζει ο ΠΑΟΚ, πάσα αρχή παυσάτω.
Re: Διάφορα άρθρα για τον Π.Α.Ο.Κ.
Salpingidis puts PAOK through at Dinamo's expense
Published: Wednesday 15 December 2010, 20.54CET
NK Dinamo Zagreb 0-1 PAOK FC
Dimitris Salpingidis struck the death blow to prolong the hosts' 40-year exile from springtime European competition.
by Vjekoslav Paun
from Stadion Maksimir
Salpingidis puts PAOK through at Dinamo's expense
NK Dinamo Zagreb 0-1 PAOK FC
Dimitris Salpingidis struck the death blow to prolong the hosts' 40-year exile from springtime European competition.
Read more
Dimitris Salpingidis struck exactly on the hour to confirm PAOK FC's place in the UEFA Europa League round of 32, with defeat condemning NK Dinamo Zagreb to Group D oblivion.
The 29-year-old had scarcely made his presence felt before he scampered through to fire a low shot past Ivan Kelava on the break, as Dinamo once more missed a chance to book themselves a place in the spring stage of a UEFA club competition. The Croatian champions last survived a European winter in the 1969/70 UEFA Cup Winners' Cup.
That long run of bad luck might have explained Dinamo's early nerves; disaster almost struck as a clearance was deflected goal-ward by Stefanos Anthanasiadis, but Kelava saved. Knowing a draw would see them through, PAOK felt no compulsion to push forward, and Dinamo edgily took the initiative, Arijan Ademi and Milan Badelj trying their luck.
Ivan Tomečak then had his head in his hands, failing to find the target after PAOK goalkeeper Kostas Chalkias punched a swirling cross from the left to his feet. More frustration followed: Fatos Bećiraj flicked a corner on to Tomečak buthis close-range shot cannoned into Pablo Contreras on the goal line, while with half-time approaching, Sammir's free-kick curled against the outside of Chalkias's right-hand post.
With PAOK continuing to hold firm after the break, Vahid Halilhodžić sent on Ante Rukavina as an extra striker, but his side almost immediately went behind to the hitherto anonymous Salpingidis.
The ball rarely left the PAOK half thereafter, with Miroslav Slepička and Andrej Kramarić added to Dinamo's striking armoury, but the closest the game came to seeing another goal was when Athanasiadis sliced wide a gift of a chance to kill off the game 20 minutes from the end.
Αν και κάποιος έβαλε το λινκ στο τόπικ με τα γλέντια ..... θέλω να το βλέπω ....
Published: Wednesday 15 December 2010, 20.54CET
NK Dinamo Zagreb 0-1 PAOK FC
Dimitris Salpingidis struck the death blow to prolong the hosts' 40-year exile from springtime European competition.
by Vjekoslav Paun
from Stadion Maksimir
Salpingidis puts PAOK through at Dinamo's expense
NK Dinamo Zagreb 0-1 PAOK FC
Dimitris Salpingidis struck the death blow to prolong the hosts' 40-year exile from springtime European competition.
Read more
Dimitris Salpingidis struck exactly on the hour to confirm PAOK FC's place in the UEFA Europa League round of 32, with defeat condemning NK Dinamo Zagreb to Group D oblivion.
The 29-year-old had scarcely made his presence felt before he scampered through to fire a low shot past Ivan Kelava on the break, as Dinamo once more missed a chance to book themselves a place in the spring stage of a UEFA club competition. The Croatian champions last survived a European winter in the 1969/70 UEFA Cup Winners' Cup.
That long run of bad luck might have explained Dinamo's early nerves; disaster almost struck as a clearance was deflected goal-ward by Stefanos Anthanasiadis, but Kelava saved. Knowing a draw would see them through, PAOK felt no compulsion to push forward, and Dinamo edgily took the initiative, Arijan Ademi and Milan Badelj trying their luck.
Ivan Tomečak then had his head in his hands, failing to find the target after PAOK goalkeeper Kostas Chalkias punched a swirling cross from the left to his feet. More frustration followed: Fatos Bećiraj flicked a corner on to Tomečak buthis close-range shot cannoned into Pablo Contreras on the goal line, while with half-time approaching, Sammir's free-kick curled against the outside of Chalkias's right-hand post.
With PAOK continuing to hold firm after the break, Vahid Halilhodžić sent on Ante Rukavina as an extra striker, but his side almost immediately went behind to the hitherto anonymous Salpingidis.
The ball rarely left the PAOK half thereafter, with Miroslav Slepička and Andrej Kramarić added to Dinamo's striking armoury, but the closest the game came to seeing another goal was when Athanasiadis sliced wide a gift of a chance to kill off the game 20 minutes from the end.
Αν και κάποιος έβαλε το λινκ στο τόπικ με τα γλέντια ..... θέλω να το βλέπω ....
Κώδικας: Επιλογή όλων
http://www.uefa.com/uefaeuropaleague/matches/season=2011/round=2000128/match=2003051/postmatch/report/index.html#salpingidis+puts+paok+through+dinamos+expenseRe: Διάφορα άρθρα για τον Π.Α.Ο.Κ.
«Μπιζίμ (ο δικός μου) ΠΑΟΚ»
Οσοι δεν ασχολούνται με το ποδόσφαιρο, απόψε το βράδυ είχαν (και πάλι) την απορία γιατί γύρω στις 8 άδειασαν οι δρόμοι και γέμισαν τα sports café σε όλη τη Θεσσαλονίκη. «Παίζει ο ΠΑΟΚ», (φαντάζομαι ότι) έλαβαν ως απάντηση κι έπειτα συνέχισαν τις δουλειές τους κουνώντας το κεφάλι, σχεδόν υποτιμητικά. Το έχω αντικρίσει πολλές φορές αυτό το βλέμμα των ανθρώπων που νομίζουν ότι το να παθιάζεσαι με τον ΠΑΟΚ, τον Αρη ή τον Ηρακλή είναι χάσιμο χρόνου. Δεν το παρεξηγώ πια αλλά δεν μπορώ και να μην υπερασπίζομαι το δικαίωμά μου να συνεχίζω να ξοδεύω προσωπικές μου στιγμές πηγαίνοντας στο γήπεδο ή πίνοντας καφέ και βλέποντας την ομάδα μου σε κάποιο παρακμιακό στέκι των δυτικών συνοικιών. Πριν ολοκληρώσω αυτήν την πρόχειρη σκέψη, αντιγράφω ένα από τα τελευταία μου κείμενα στις «Διαδρομές» του Αγγελιοφόρου, γραμμένο τον περασμένο Σεπτέμβρη, όταν ένιωθα τρομερά πιεσμένος από την οικονομική κρίση και «έβλεπα» μπροστά μου το ενδεχόμενο να χάσω μια δουλειά που πραγματικά αγαπούσα. Το εντιτόριαλ έχει τίτλο «Στην κερκίδα με τον Αναγνωστάκη».
Κάθε φορά που βρίσκομαι στο γήπεδο και ζω μια πραγματικά δυνατή ποδοσφαιρική στιγμή, κάνω το εξής κόλπο: αφήνω για λίγο τον αγωνιστικό χώρο ή, καλύτερα, το πλάνο στο οποίο εστιάζει ο τηλεοπτικός φακός και στρέφω το βλέμμα στις αντιδράσεις του κόσμου στις κερκίδες. Η χαρά, η κραυγή, η απογοήτευση και το χειροκρότημα είναι υπό ορισμένες συνθήκες ένα θέαμα απείρως σημαντικότερο από την ομορφιά του γκολ ή μιας απόκρουσης.
Πρόκειται για αυθεντική έκφραση του κόσμου και, άρα, για την αίσθηση ότι είσαι κι εσύ ένας από αυτούς· ίδιος, αλλά και εντελώς διαφορετικός σε αυτά που θέλεις από μια ομάδα· ίδιος, όσο αυτό μπορεί να σε κάνει να νιώσεις ότι ανήκεις κάπου, αλλά και εντελώς ξεχωριστός όσον αφορά στις βαθιές αιτίες που σε έστειλαν σε μια κερκίδα.
«Έχοντας δοκιμάσει αμέτρητες εμπειρίες, μπορώ να πω με σιγουριά ότι όσα ξέρω για την ανθρώπινη ηθική τα οφείλω στο ποδόσφαιρο». Δεν είναι δική μου η φράση αλλά του μεγάλου έλληνα ποιητή, Μανώλη Αναγνωστάκη, ενός ανθρώπου που διέκρινε την Τέχνη που κρύβει η οπαδική έκφραση. Συμφωνώ μαζί του ανεπιφύλακτα και είναι σαν να τον έχω κι αυτόν κάπου δίπλα μου στις κερκίδες της Τούμπας, όταν κάθε Κυριακή ξεχνώ προσωπικά και επαγγελματικά προβλήματα, παρακολουθώντας 11 τρελούς να κυνηγούν μια μπάλα. Δεν είναι ο «Άγιαξ», που τόσο πολύ αγάπησε και θαύμασε ο Αναγνωστάκης, δεν είναι καν η «Μπαρτσελόνα» του Μέσι και του Ινιέστα, αλλά είναι «η ομάδα μου» και η ομάδα χιλιάδων ακόμη ανθρώπων, τους οποίους έχω μια μεγάλη εσωτερική ανάγκη να νιώθω κοντά μου.
Φέτος, είναι μια δύσκολη χρονιά για την ελληνική κοινωνία. Η ανεργία έχει ξεπεράσει κάθε προηγούμενο, η ακρίβεια καλπάζει, και η φορολογία εξοντώνει τον πολίτη. Την ώρα, όμως, που ο Αντελίνο Βιερίνια έστελνε την μπάλα με εξαιρετικό σουτ στη γωνία της εστίας του τερματοφύλακα της Φενέρ Μπαχτσέ, Βολκάν, εγώ έστρεψα το βλέμμα στα ψηλά διαζώματα της Τούμπας και είδα ανθρώπους χαμογελαστούς. Είδα τα όνειρα που δεν μπορεί να γεννήσει το ξεκίνημα μιας νέας δουλειάς. Είδα τη λάμψη που δεν μπορεί να δώσει η χαρά μιας μεγάλης προσωπικής επιτυχίας. Είδα κόσμο να παίρνει «παράταση ευτυχίας», όσο οι αντικειμενικά σπουδαιότεροι παράγοντες ευτυχίας (όπως η καλή μας υγεία, η επαγγελματική μας εξέλιξη και η οικονομική μας βελτίωση) αργούν να εμφανιστούν. Και θα εμφανιστούν κάποια στιγμή. Τι στο καλό…
Ας ξεκινήσω από το τέλος: «Παράταση ευτυχίας». Αυτό νομίζω πως είναι το ποδόσφαιρο. Μια παρηγοριά για τους απελπισμένους, ένα σκίρτημα χαράς χωρίς βαριά ανάλυση. Επιμένω λοιπόν στο προφίλ του μπλογκ μου να το βάζω δίπλα – δίπλα με την ποίηση και τη μουσική, κι ας γελάνε η Αλίκη με τη Μαρίνα πιστεύοντας ότι κάτι τέτοιες ανώριμες εκφράσεις μού χαλούν το «έντεχνο» προφίλ που δημιούργησα στο ραδιόφωνο.
Πάω λίγο πιο πάνω: «Η ομάδα μου δεν είναι ο Αγιαξ, ούτε η Μπαρτσελόνα. Είναι όμως η ομάδα μου». Βρέθηκα πριν λίγα χρόνια στην Βαρκελώνη και θαύμασα την ομάδα του Πεπ Γκουαρντιόλα μέσα στο Καμπ Νου. 110.000 φίλαθλοι ήταν άραγε τρελοί που έχασαν το βράδυ της Τετάρτης τους για να δουν το Μπαρτσελόνα – Σεβίλλη 4-0; Και μη μου πείτε ότι η Βαρκελώνη δεν είναι μια σύγχρονη Ευρωπαϊκή πόλη με αναπτυγμένο πολιτισμικό επίπεδο; Οι άνθρωποι έχουν φτιάξει την ιδανική πόλη για να ζει κανείς αλλά παράλληλα είναι «όλοι τους τρελοί και παλαβοί» με την Barca. Γιατροί, δικηγόροι, αρχιτέκτονες, καθηγητές πανεπιστημίου και 12χρονα σχολιαρόπαιδα αγκαλιάζονται με θέρμη κάθε φορά που ο Μέσι στέλνει την μπάλα στα δίχτυα της αντίπαλης ομάδας. Κάποιοι θα πουν ότι τέτοιες ομάδες δεν πρόκειται να φτιάξουμε ποτέ στην Ελλάδα κι αυτός είναι ο λόγος που δεν αξίζει να ασχοληθείς με το Ελληνικό ποδόσφαιρο. Μα, αν δεν φτιάξεις γήπεδο με 100.000 θεατές, αν δεν αγοράσεις εισιτήριο διαρκείας, φανέλα του Μέσι, κασκόλ και σημαία, πώς θα αποκτήσει η ομάδα αυτούς τους παικταράδες για να γίνει καλύτερη; Η Μπαρτσελόνα δεν έχει Κόκαλη, ούτε Πατέρα για προέδρους. Την ομάδα την «πληρώνει» ένας κόσμος που ακομπλεξάριστα και με πάθος την ακολουθεί παντού, όχι μόνον όταν κατακτά το Τσάμπιονς Λιγκ αλλά και όταν βολοδέρνει στις μεσαίες θέσεις της βαθμολογίας. Εχει ζήσει και τέτοιες εποχές η Μπάρτσα. «Πόνεσε» όταν της έκλεψε τον Λουίς Φίγκο η μισητή της αντίπαλος, κουνούσε μαντίλι για να φύγει ο προπονητής της αλλά έκανε υπομονή, επέμενε να στηρίζει μια συλλογική προσπάθεια και τώρα ζει μεγάλες στιγμές με κοινωνικές προεκτάσεις. Όταν νικά τη Ρεάλ είναι σα να αμφισβητεί το θεσμό της βασιλείας. Όταν κατακτά το Τσάμπιονς Λιγκ είναι σα να βροντοφωνάζει πως είναι αυτόφωτη και ανεξάρτητη από την Ισπανία. Πειράζει που έτσι νιώθω κι εγώ για τον ΠΑΟΚ μου; Κι ας είναι απελπιστικά χειρότερος από την Μπάρτσα. Στο δικό μου σύμπαν είναι καλύτερος, όπως καλύτερος είναι και ο Αρης και ο Ηρακλής για όλους τους «κολλητούς» μου φίλους. Αν βρεθεί κάποιος στην παρέα μας που να διαφωνεί, δε θα γλυτώσει, θα τον βγάλουμε τρελό…
Αφησα για το τέλος την φράση του σπουδαίου Μανώλη Αναγνωστάκη, φιλάθλου του Απόλλων Αθηνών, του ΠΑΟΚ και του Αγιαξ. «Έχοντας δοκιμάσει αμέτρητες εμπειρίες, μπορώ να πω με σιγουριά ότι όσα ξέρω για την ανθρώπινη ηθική τα οφείλω στο ποδόσφαιρο». Μεγαλώνω δύο παιδιά και σε λίγο κι ένα τρίτο. Συγχωρέστε με για την υπερβολή, αλλά, ειδικά για τους γιους μου, θα νιώσω πιο σίγουρος αν μάθουν την ανθρώπινη ηθική στο «σχολείο» του γηπέδου, παρά σε κάποιο κοντέινερ δημοτικού στην Ευκαρπία ή μια αίθουσα τρία επί τρία με γυψοσανίδα στο φροντιστήριο του κέντρου. Το ξέρω πως θα βρεθούν κοντά σε επικίνδυνες νεανικές «μαγκιές». Θα τους έχω προετοιμάσει χρόνια πριν με συζητήσεις και με τη δική μου στάση ζωής ως παράδειγμα. Το ξέρω πως θα ακούσουν βαριές βρισιές και κάποιες νίκες θα τους κάνουν να χάσουν την όρεξη για μάθημα. Δεν πειράζει, μου συνέβη κι εμένα και δεν έπαθα τίποτα, αντίθετα, έχοντας πλέον απόσταση από τα πράγματα συνειδητοποιώ πως το χιούμορ του γηπέδου, η περιπέτεια μιας εκτός έδρας εκδρομής και η συγκίνηση μετά από μεγάλες επιτυχίες μου δίδαξαν περισσότερα απ’ όσα ο αδιάφορος καθηγητής της Φυσικής και η επιχειρηματίας - δασκάλα μου στα Αγγλικά.
Στο γήπεδο έμαθα πως για να κερδίσεις πρέπει να προπονηθείς. Στο γήπεδο κατάλαβα πως και να χάσεις θα βρεις κι άλλες ευκαιρίες μπροστά σου. Στο γήπεδο συνειδητοποίησα πως το μικρό ψάρι πρέπει να αποφεύγει το μεγάλο κι ο Δαυίδ πρέπει, αντί να κάνει βάρη, να μάθει καλό σημάδι για να επιβιώσει.
Δεν τα γράφω αυτά γιατί απόψε ο ΠΑΟΚ προκρίθηκε στους 32 του Γιουρόπα Λιγκ νικώντας 0 – 1 μέσα στο Ζάγκρεμπ. Τα ίδια θα πίστευα κι αν χάναμε ή αν βολοδέρναμε στις τελευταίες θέσεις της βαθμολογίας του ελληνικού πρωταθλήματος. Είπα να τα πω απόψε απλά γιατί η γοητεία της νίκης – πρόκρισης και των μαζικών πανηγυρισμών δίνει μια «υπεραξία» στους ποδοσφαιρόφιλους. Δεν μου αρέσει ούτε αυτό. Προτιμώ την πραγματική αξία της «κάθε Κυριακής» του ΠΑΟΚ, του Αρη, του Ηρακλή ή της «Νίκης Ευκαρπίας». Αλλωστε το ποδόσφαιρο θα έχει πάντα αυτήν την ομορφιά: Η αγωνία για την έκβαση ενός αγώνα θα είναι η ίδια, άσχετα με το αν παίζει η Μπάρτσα, ο ΠΑΟΚ ή η ομάδα της γειτονιάς μας για το τοπικό πρωτάθλημα. Είναι η αγωνία ενός παιδιού με κοντά παντελονάκια που ονειρεύεται να γίνει κάτι σημαντικό. Ισως δε φαίνεται καθαρά από την κερκίδα αλλά αν προσέξεις καλύτερα θα δεις στο τερέν… τον εαυτό σου πριν από χρόνια. Τότε που όλα ήταν «αλλιώς» και η ζωή ανοίγονταν μπροστά σου όλο προσδοκίες. Αυτό σου διδάσκει το ποδόσφαιρο: «Ότι το παιχνίδι παίζεται ακόμα», κι ας έφτασες 35, 55 ή 80 χρονών. Ένα κοντό παντελονάκι σου χρειάζεσαι κι ένα «Μπιζίμ ΠΑΟΚ» για να γλυτώσεις μια για πάντα τα ψυχοφάρμακα.
υ.γ.1 : Ο πατέρας μου αγαπούσε να μου λέει (ξεχνούσε ότι μου το είχε ήδη πει κι έτσι την άκουσα δεκάδες φορές) μια ιστορία για τη γέννηση της φράσης «ΠΑΟΚ και ξερό ψωμί». Ηταν, έλεγε, τα χρόνια της προσφυγιάς, τότε που οι μικρασιάτες είχαν καταλύσει στις δυτικές συνοικίες της Θεσσαλονίκης αλλά και την Καλαμαριά και το πρώτο γήπεδο της νέας ομάδας του ΠΑΟΚ βρίσκονταν εκεί που τώρα είναι το Χημικό του ΑΠΘ, στο σιντριβάνι. Κάθε Κυριακή οι άνθρωποι αυτοί, μη έχοντας άλλη ψυχαγωγία, έβαζαν σ’ ένα μαντήλι μια ντομάτα, λίγο τυρί και ψωμί και κατέβαιναν στην πόλη με τα πόδια. Από τις 9 το πρωί άρχιζαν οι αγώνες. Πρώτα τα «τσικό», μετά οι έφηβοι του ΠΑΟΚ, ύστερα η δεύτερη ομάδα και στις 3 ακριβώς τα «αετόπουλα» της Α’ Εθνικής. Εκείνη την ώρα η ντομάτα και το τυρί είχαν ήδη φαγωθεί και το μόνο που είχε απομείνει ήταν λίγο ξεραμένο, από την επαφή με τον αέρα, ψωμί. «ΠΑΟΚ και ξερό ψωμί», φώναζαν οι φίλαθλοι. Γλύκαινε η πίκρα του ξεριζωμού, έβρισκε κάπου να ακουμπήσει η πληγωμένη αξιοπρέπεια. Μαλάκωνε η ψυχή των νέων που δεν μπορούσαν να καταλάβουν γιατί έπρεπε να ζήσουν φτωχοί. «ΠΑΟΚ και κουρού εκμέκ», μου ‘λεγε ο μπαμπάς μου κι ήταν αυτό ένα μάθημα Ιστορίας που θα με προστάτευε από τις παλαβομάρες κάθε καθηγητή που στο μέλλον θα επέμενε ότι «Οι Ελληνες συνωστίζονταν στην Σμύρνη περιμένοντας να έρθουν τα καράβια».
Οσοι δεν ασχολούνται με το ποδόσφαιρο, απόψε το βράδυ είχαν (και πάλι) την απορία γιατί γύρω στις 8 άδειασαν οι δρόμοι και γέμισαν τα sports café σε όλη τη Θεσσαλονίκη. «Παίζει ο ΠΑΟΚ», (φαντάζομαι ότι) έλαβαν ως απάντηση κι έπειτα συνέχισαν τις δουλειές τους κουνώντας το κεφάλι, σχεδόν υποτιμητικά. Το έχω αντικρίσει πολλές φορές αυτό το βλέμμα των ανθρώπων που νομίζουν ότι το να παθιάζεσαι με τον ΠΑΟΚ, τον Αρη ή τον Ηρακλή είναι χάσιμο χρόνου. Δεν το παρεξηγώ πια αλλά δεν μπορώ και να μην υπερασπίζομαι το δικαίωμά μου να συνεχίζω να ξοδεύω προσωπικές μου στιγμές πηγαίνοντας στο γήπεδο ή πίνοντας καφέ και βλέποντας την ομάδα μου σε κάποιο παρακμιακό στέκι των δυτικών συνοικιών. Πριν ολοκληρώσω αυτήν την πρόχειρη σκέψη, αντιγράφω ένα από τα τελευταία μου κείμενα στις «Διαδρομές» του Αγγελιοφόρου, γραμμένο τον περασμένο Σεπτέμβρη, όταν ένιωθα τρομερά πιεσμένος από την οικονομική κρίση και «έβλεπα» μπροστά μου το ενδεχόμενο να χάσω μια δουλειά που πραγματικά αγαπούσα. Το εντιτόριαλ έχει τίτλο «Στην κερκίδα με τον Αναγνωστάκη».
Κάθε φορά που βρίσκομαι στο γήπεδο και ζω μια πραγματικά δυνατή ποδοσφαιρική στιγμή, κάνω το εξής κόλπο: αφήνω για λίγο τον αγωνιστικό χώρο ή, καλύτερα, το πλάνο στο οποίο εστιάζει ο τηλεοπτικός φακός και στρέφω το βλέμμα στις αντιδράσεις του κόσμου στις κερκίδες. Η χαρά, η κραυγή, η απογοήτευση και το χειροκρότημα είναι υπό ορισμένες συνθήκες ένα θέαμα απείρως σημαντικότερο από την ομορφιά του γκολ ή μιας απόκρουσης.
Πρόκειται για αυθεντική έκφραση του κόσμου και, άρα, για την αίσθηση ότι είσαι κι εσύ ένας από αυτούς· ίδιος, αλλά και εντελώς διαφορετικός σε αυτά που θέλεις από μια ομάδα· ίδιος, όσο αυτό μπορεί να σε κάνει να νιώσεις ότι ανήκεις κάπου, αλλά και εντελώς ξεχωριστός όσον αφορά στις βαθιές αιτίες που σε έστειλαν σε μια κερκίδα.
«Έχοντας δοκιμάσει αμέτρητες εμπειρίες, μπορώ να πω με σιγουριά ότι όσα ξέρω για την ανθρώπινη ηθική τα οφείλω στο ποδόσφαιρο». Δεν είναι δική μου η φράση αλλά του μεγάλου έλληνα ποιητή, Μανώλη Αναγνωστάκη, ενός ανθρώπου που διέκρινε την Τέχνη που κρύβει η οπαδική έκφραση. Συμφωνώ μαζί του ανεπιφύλακτα και είναι σαν να τον έχω κι αυτόν κάπου δίπλα μου στις κερκίδες της Τούμπας, όταν κάθε Κυριακή ξεχνώ προσωπικά και επαγγελματικά προβλήματα, παρακολουθώντας 11 τρελούς να κυνηγούν μια μπάλα. Δεν είναι ο «Άγιαξ», που τόσο πολύ αγάπησε και θαύμασε ο Αναγνωστάκης, δεν είναι καν η «Μπαρτσελόνα» του Μέσι και του Ινιέστα, αλλά είναι «η ομάδα μου» και η ομάδα χιλιάδων ακόμη ανθρώπων, τους οποίους έχω μια μεγάλη εσωτερική ανάγκη να νιώθω κοντά μου.
Φέτος, είναι μια δύσκολη χρονιά για την ελληνική κοινωνία. Η ανεργία έχει ξεπεράσει κάθε προηγούμενο, η ακρίβεια καλπάζει, και η φορολογία εξοντώνει τον πολίτη. Την ώρα, όμως, που ο Αντελίνο Βιερίνια έστελνε την μπάλα με εξαιρετικό σουτ στη γωνία της εστίας του τερματοφύλακα της Φενέρ Μπαχτσέ, Βολκάν, εγώ έστρεψα το βλέμμα στα ψηλά διαζώματα της Τούμπας και είδα ανθρώπους χαμογελαστούς. Είδα τα όνειρα που δεν μπορεί να γεννήσει το ξεκίνημα μιας νέας δουλειάς. Είδα τη λάμψη που δεν μπορεί να δώσει η χαρά μιας μεγάλης προσωπικής επιτυχίας. Είδα κόσμο να παίρνει «παράταση ευτυχίας», όσο οι αντικειμενικά σπουδαιότεροι παράγοντες ευτυχίας (όπως η καλή μας υγεία, η επαγγελματική μας εξέλιξη και η οικονομική μας βελτίωση) αργούν να εμφανιστούν. Και θα εμφανιστούν κάποια στιγμή. Τι στο καλό…
Ας ξεκινήσω από το τέλος: «Παράταση ευτυχίας». Αυτό νομίζω πως είναι το ποδόσφαιρο. Μια παρηγοριά για τους απελπισμένους, ένα σκίρτημα χαράς χωρίς βαριά ανάλυση. Επιμένω λοιπόν στο προφίλ του μπλογκ μου να το βάζω δίπλα – δίπλα με την ποίηση και τη μουσική, κι ας γελάνε η Αλίκη με τη Μαρίνα πιστεύοντας ότι κάτι τέτοιες ανώριμες εκφράσεις μού χαλούν το «έντεχνο» προφίλ που δημιούργησα στο ραδιόφωνο.
Πάω λίγο πιο πάνω: «Η ομάδα μου δεν είναι ο Αγιαξ, ούτε η Μπαρτσελόνα. Είναι όμως η ομάδα μου». Βρέθηκα πριν λίγα χρόνια στην Βαρκελώνη και θαύμασα την ομάδα του Πεπ Γκουαρντιόλα μέσα στο Καμπ Νου. 110.000 φίλαθλοι ήταν άραγε τρελοί που έχασαν το βράδυ της Τετάρτης τους για να δουν το Μπαρτσελόνα – Σεβίλλη 4-0; Και μη μου πείτε ότι η Βαρκελώνη δεν είναι μια σύγχρονη Ευρωπαϊκή πόλη με αναπτυγμένο πολιτισμικό επίπεδο; Οι άνθρωποι έχουν φτιάξει την ιδανική πόλη για να ζει κανείς αλλά παράλληλα είναι «όλοι τους τρελοί και παλαβοί» με την Barca. Γιατροί, δικηγόροι, αρχιτέκτονες, καθηγητές πανεπιστημίου και 12χρονα σχολιαρόπαιδα αγκαλιάζονται με θέρμη κάθε φορά που ο Μέσι στέλνει την μπάλα στα δίχτυα της αντίπαλης ομάδας. Κάποιοι θα πουν ότι τέτοιες ομάδες δεν πρόκειται να φτιάξουμε ποτέ στην Ελλάδα κι αυτός είναι ο λόγος που δεν αξίζει να ασχοληθείς με το Ελληνικό ποδόσφαιρο. Μα, αν δεν φτιάξεις γήπεδο με 100.000 θεατές, αν δεν αγοράσεις εισιτήριο διαρκείας, φανέλα του Μέσι, κασκόλ και σημαία, πώς θα αποκτήσει η ομάδα αυτούς τους παικταράδες για να γίνει καλύτερη; Η Μπαρτσελόνα δεν έχει Κόκαλη, ούτε Πατέρα για προέδρους. Την ομάδα την «πληρώνει» ένας κόσμος που ακομπλεξάριστα και με πάθος την ακολουθεί παντού, όχι μόνον όταν κατακτά το Τσάμπιονς Λιγκ αλλά και όταν βολοδέρνει στις μεσαίες θέσεις της βαθμολογίας. Εχει ζήσει και τέτοιες εποχές η Μπάρτσα. «Πόνεσε» όταν της έκλεψε τον Λουίς Φίγκο η μισητή της αντίπαλος, κουνούσε μαντίλι για να φύγει ο προπονητής της αλλά έκανε υπομονή, επέμενε να στηρίζει μια συλλογική προσπάθεια και τώρα ζει μεγάλες στιγμές με κοινωνικές προεκτάσεις. Όταν νικά τη Ρεάλ είναι σα να αμφισβητεί το θεσμό της βασιλείας. Όταν κατακτά το Τσάμπιονς Λιγκ είναι σα να βροντοφωνάζει πως είναι αυτόφωτη και ανεξάρτητη από την Ισπανία. Πειράζει που έτσι νιώθω κι εγώ για τον ΠΑΟΚ μου; Κι ας είναι απελπιστικά χειρότερος από την Μπάρτσα. Στο δικό μου σύμπαν είναι καλύτερος, όπως καλύτερος είναι και ο Αρης και ο Ηρακλής για όλους τους «κολλητούς» μου φίλους. Αν βρεθεί κάποιος στην παρέα μας που να διαφωνεί, δε θα γλυτώσει, θα τον βγάλουμε τρελό…
Αφησα για το τέλος την φράση του σπουδαίου Μανώλη Αναγνωστάκη, φιλάθλου του Απόλλων Αθηνών, του ΠΑΟΚ και του Αγιαξ. «Έχοντας δοκιμάσει αμέτρητες εμπειρίες, μπορώ να πω με σιγουριά ότι όσα ξέρω για την ανθρώπινη ηθική τα οφείλω στο ποδόσφαιρο». Μεγαλώνω δύο παιδιά και σε λίγο κι ένα τρίτο. Συγχωρέστε με για την υπερβολή, αλλά, ειδικά για τους γιους μου, θα νιώσω πιο σίγουρος αν μάθουν την ανθρώπινη ηθική στο «σχολείο» του γηπέδου, παρά σε κάποιο κοντέινερ δημοτικού στην Ευκαρπία ή μια αίθουσα τρία επί τρία με γυψοσανίδα στο φροντιστήριο του κέντρου. Το ξέρω πως θα βρεθούν κοντά σε επικίνδυνες νεανικές «μαγκιές». Θα τους έχω προετοιμάσει χρόνια πριν με συζητήσεις και με τη δική μου στάση ζωής ως παράδειγμα. Το ξέρω πως θα ακούσουν βαριές βρισιές και κάποιες νίκες θα τους κάνουν να χάσουν την όρεξη για μάθημα. Δεν πειράζει, μου συνέβη κι εμένα και δεν έπαθα τίποτα, αντίθετα, έχοντας πλέον απόσταση από τα πράγματα συνειδητοποιώ πως το χιούμορ του γηπέδου, η περιπέτεια μιας εκτός έδρας εκδρομής και η συγκίνηση μετά από μεγάλες επιτυχίες μου δίδαξαν περισσότερα απ’ όσα ο αδιάφορος καθηγητής της Φυσικής και η επιχειρηματίας - δασκάλα μου στα Αγγλικά.
Στο γήπεδο έμαθα πως για να κερδίσεις πρέπει να προπονηθείς. Στο γήπεδο κατάλαβα πως και να χάσεις θα βρεις κι άλλες ευκαιρίες μπροστά σου. Στο γήπεδο συνειδητοποίησα πως το μικρό ψάρι πρέπει να αποφεύγει το μεγάλο κι ο Δαυίδ πρέπει, αντί να κάνει βάρη, να μάθει καλό σημάδι για να επιβιώσει.
Δεν τα γράφω αυτά γιατί απόψε ο ΠΑΟΚ προκρίθηκε στους 32 του Γιουρόπα Λιγκ νικώντας 0 – 1 μέσα στο Ζάγκρεμπ. Τα ίδια θα πίστευα κι αν χάναμε ή αν βολοδέρναμε στις τελευταίες θέσεις της βαθμολογίας του ελληνικού πρωταθλήματος. Είπα να τα πω απόψε απλά γιατί η γοητεία της νίκης – πρόκρισης και των μαζικών πανηγυρισμών δίνει μια «υπεραξία» στους ποδοσφαιρόφιλους. Δεν μου αρέσει ούτε αυτό. Προτιμώ την πραγματική αξία της «κάθε Κυριακής» του ΠΑΟΚ, του Αρη, του Ηρακλή ή της «Νίκης Ευκαρπίας». Αλλωστε το ποδόσφαιρο θα έχει πάντα αυτήν την ομορφιά: Η αγωνία για την έκβαση ενός αγώνα θα είναι η ίδια, άσχετα με το αν παίζει η Μπάρτσα, ο ΠΑΟΚ ή η ομάδα της γειτονιάς μας για το τοπικό πρωτάθλημα. Είναι η αγωνία ενός παιδιού με κοντά παντελονάκια που ονειρεύεται να γίνει κάτι σημαντικό. Ισως δε φαίνεται καθαρά από την κερκίδα αλλά αν προσέξεις καλύτερα θα δεις στο τερέν… τον εαυτό σου πριν από χρόνια. Τότε που όλα ήταν «αλλιώς» και η ζωή ανοίγονταν μπροστά σου όλο προσδοκίες. Αυτό σου διδάσκει το ποδόσφαιρο: «Ότι το παιχνίδι παίζεται ακόμα», κι ας έφτασες 35, 55 ή 80 χρονών. Ένα κοντό παντελονάκι σου χρειάζεσαι κι ένα «Μπιζίμ ΠΑΟΚ» για να γλυτώσεις μια για πάντα τα ψυχοφάρμακα.
υ.γ.1 : Ο πατέρας μου αγαπούσε να μου λέει (ξεχνούσε ότι μου το είχε ήδη πει κι έτσι την άκουσα δεκάδες φορές) μια ιστορία για τη γέννηση της φράσης «ΠΑΟΚ και ξερό ψωμί». Ηταν, έλεγε, τα χρόνια της προσφυγιάς, τότε που οι μικρασιάτες είχαν καταλύσει στις δυτικές συνοικίες της Θεσσαλονίκης αλλά και την Καλαμαριά και το πρώτο γήπεδο της νέας ομάδας του ΠΑΟΚ βρίσκονταν εκεί που τώρα είναι το Χημικό του ΑΠΘ, στο σιντριβάνι. Κάθε Κυριακή οι άνθρωποι αυτοί, μη έχοντας άλλη ψυχαγωγία, έβαζαν σ’ ένα μαντήλι μια ντομάτα, λίγο τυρί και ψωμί και κατέβαιναν στην πόλη με τα πόδια. Από τις 9 το πρωί άρχιζαν οι αγώνες. Πρώτα τα «τσικό», μετά οι έφηβοι του ΠΑΟΚ, ύστερα η δεύτερη ομάδα και στις 3 ακριβώς τα «αετόπουλα» της Α’ Εθνικής. Εκείνη την ώρα η ντομάτα και το τυρί είχαν ήδη φαγωθεί και το μόνο που είχε απομείνει ήταν λίγο ξεραμένο, από την επαφή με τον αέρα, ψωμί. «ΠΑΟΚ και ξερό ψωμί», φώναζαν οι φίλαθλοι. Γλύκαινε η πίκρα του ξεριζωμού, έβρισκε κάπου να ακουμπήσει η πληγωμένη αξιοπρέπεια. Μαλάκωνε η ψυχή των νέων που δεν μπορούσαν να καταλάβουν γιατί έπρεπε να ζήσουν φτωχοί. «ΠΑΟΚ και κουρού εκμέκ», μου ‘λεγε ο μπαμπάς μου κι ήταν αυτό ένα μάθημα Ιστορίας που θα με προστάτευε από τις παλαβομάρες κάθε καθηγητή που στο μέλλον θα επέμενε ότι «Οι Ελληνες συνωστίζονταν στην Σμύρνη περιμένοντας να έρθουν τα καράβια».
Κώδικας: Επιλογή όλων
http://tovals.blogspot.com/2010/12/blog-post_15.html
Re: Διάφορα άρθρα για τον Π.Α.Ο.Κ.
Ο ΠΑΟΚ της Ευρώπης
Την τελευταία φορά, μάλλον... τη μοναδική φορά που ο ΠΑΟΚ έπαιξε ευρωπαϊκό παιχνίδι άνοιξη, ο Κώστας Χαλκιάς, ο γηραιότερος του σημερινού ρόστερ του Δικέφαλου, ακόμη κλωτσούσε μες στην κοιλιά της μάνας του, της κυρα-Ευθυμίας, κάπου στη Λάρισα. Κι όλοι οι υπόλοιποι δεν υπήρχαν, καν, στη φαντασία των γονιών τους.
Η Λέγκια ήταν η βάση της Πολωνίας που, μερικούς μήνες μετά, θα σαγήνευε την υφήλιο στο Μουντιάλ (με τον Γκαντόχα, με τον Τσμικιέβιτς και, προπάντων, με τον μακαρίτη Ντέινα). Στην Ολιμπίκ Λιόν έπαιζαν ποδόσφαιρο ο... Ντομενέκ, ο πατέρας της νίκης των Γάλλων το '98 Εμέ Ζακέ, ο Λακόμπ που τώρα είναι προσωπικός σύμβουλος του προέδρου Ολάς. Κι ο Χατζηιωάννου, που έπιασε το πέναλτι του Ριβέρα στο Σαν Σίρο, πρόσφατα έφυγε. Οπως έφυγε κι ο άλλος τερματοφύλακας, ο Στέφας. Οπως είχε φύγει, πριν απ' αυτούς, ο Αρίστος. Ο Φουντουκίδης.
Προϊστορία, ναι. Αλλ' η (προ)ιστορία της φοράς που ο ΠΑΟΚ είχε φτάσει πιο κοντά, απ' οποτεδήποτε άλλοτε, στην άπιαστη τελειότητα. Το 4-0 με τη Λιόν, στην Τούμπα. Εκεί. Ισως επειδή, εκεί και τότε, ήταν το μοναδικό απ' τα έξι ματς της σειράς που ο ΠΑΟΚ το 'παίξε με την "ιδανική" ενδεκάδα του. Την ξέραμε, και τη θυμόμαστε, αποστηθισμένη σαν ποίημα στο σχολείο. Ενα-Στέφας, δύο-Γούναρης, τρία-Ιωσηφίδης, τέσσερα-πέντε Πέλλιος/Φουντουκίδης, έξι-Τερζανίδης, επτά-Παρίδης, οκτώ-Σαράφης, εννέα-Αποστολίδης, δέκα-Κούδας, έντεκα-Ασλανίδης.
Στα πρώτα παιγνίδια, ο Κούδας έλειπε. Μετά, έλειψαν κάποτε ο Γούναρης, κάποτε ο Αποστολίδης ή ο Φουντουκίδης. Κι οι έντεκα μαζί, έπαιξαν μόνον στο 4-0. Που δεν το 'δείξε η ασπρόμαυρη TV (και το ακούγαμε, νύχτα, στο ράδιο-έπιπλο απ' τον εκστασιασμένο Γιάννη Λογοθέτη) επειδή ο Σεργιαννίδης, ο γενικός αρχηγός, δεν μασούσε ούτε από χούντα και επιτρόπους ούτε από περιπολικά που αλώνιζαν την πόλη για να τον βρουν και να επιτρέψει τη μετάδοση! Χρόνια αργότερα, κατά μία μαρτυρία του Σαράφη, ο Σεργιαννίδης χτυπούσε το κεφάλι του ότι εκείνη τη νύχτα ο ΠΑΟΚ, με το να μη τον δουν οι Ελληνες στην τηλεόραση, πρέπει να 'χάσε ίσαμε δέκα χιλιάδες οπαδούς...
Ο ΠΑΟΚ, λοιπόν, είχε να παίξει άνοιξη στην Ευρώπη απ' το '74. Η Ντίναμο Ζάγκρεμπ, απ' το '70. Επίσης, από ένα προημιτελικό Κυπελλούχων όπως ο ΠΑΟΚ. Ο οργανισμός-ΠΑΟΚ, όμως, είχε τη στοιχειώδη οξυδέρκεια, όλο αυτό να μη το "επικοινωνήσει" εκ των προτέρων. Δεν χρωστούσαν κάτι, ώστε να το επιβαρυνθούν, οι σύγχρονοι ποδοσφαιριστές της ομάδας. Ηταν αυτό που δεν επέδειξε ο οργανισμός-Ντίναμο, ο οποίος επιδόθηκε στο ακριβώς αντίθετο. Φόρτωσε στα αγέννητα τότε παιδιά, όλο το άγχος της ιστορίας. Είναι πράγματα, για να τα γράφουν οι εφημερίδες ή να τα λένε στα ραδιόφωνα. Δεν είναι, για να παραγεμίζουν μ' αυτά το νου των παικτών επειδή, τάχα, έτσι τους... ντοπάρουν.
Η σύγχρονη πραγματικότητα είναι κάτι άλλο. Είναι ότι ο ΠΑΟΚ, από τον Δεκέμβριο του 2005, ξανάπαιξε ευρωπαϊκό ποδόσφαιρο πέρυσι με τη Βόλερενγκα και τη Χέιρενφεϊν. Κι έβγαλε, όσα (συμπτώματα) βγάζει μια ομάδα που έχει ξεσυνηθίσει να παίζει ευρωπαϊκό ποδόσφαιρο. Αλλ' επέστρεψε, εφέτος. Αν κάτι έχει μείνει κοινό, απ' τα '70s, είναι ότι και τώρα (απ' τον Ζαγοράκη) όπως και τότε (απ' τον συχωρεμένο Παντελάκη) η διοίκηση γινόταν "με το μολύβι και το χαρτί". Για να μη ξεφύγει, το νοικοκυριό. Οι τότε παίκτες όμως, προσπόρισαν στο σωματείο δόξα και οπαδούς. Οι τωρινοί αγωνίζονται με την επίγνωση ότι έχουν υποχρέωση να φέρουν στο σωματείο τα λεφτά με τα οποία, μετά, το σωματείο θα τους πληρώσει!
Αυτά τα τριάντα-τόσα χρόνια έκτοτε, ο ΠΑΟΚ στην Ευρώπη ήταν το 1-0 με τη Μπαρτσελόνα (το γκολ του Κούδα), τα πέναλτι με την Αϊντραχτ, το χαμένο του Χρήστου Δημόπουλου, μία παράταση στην έδρα της Σοσό, τα πέναλτι με τη Μπάγερν, του Μαλιούφα, ο Μαραντόνα στην Τούμπα, τα πέναλτι με τη Σεβίλλη, ο Μπορμπόκης στο Μέχελεν, ο Βρύζας στο Χάιμπουρι κ.λπ. Ωραίες ταινίες, μικρού μήκους, σκόρπιες, μία στο τόσο. Το Χάιμπουρι, ξαναμαζεύοντας τους συντελεστές το 'κάναν και... κανονική ταινία προ καιρού. Θα μπορούσε να γίνει, κάποια στιγμή στο μέλλον, και το Σουκρού (αυτού) του Αυγούστου. Αλλά πιο σημαντικό θα 'ναι, όχι οι σκόρπιες ταινίες, η συνέπεια. Κι απ' τη συνέπεια, η συνήθεια.
Να 'ναι αυτή εδώ, μια αρχή. Επάνω στην οποία ο ΠΑΟΚ θα χτίσει τη διεθνή προσωπικότητά του, και τη φήμη του, και το ranking του, και όλα, ώστε ει δυνατόν κάθε σεζόν να εμφανίζεται και να επανεμφανίζεται και να επανεμφανίζεται. Και να 'ναι αυτό, το αναμενόμενο. Οχι το υπερβατικό. Διότι ο ΠΑΟΚ διαθέτει, στο ρόστερ του, τους πεπειραμένους παίκτες να τον προχωρήσουν. Τους παίκτες που κι η Πόρτο να τους βγει στην κλήρωση, ή οι Ρώσοι, δεν θα βάλουν τα κλάματα! Για να παραφράσω τα νωπά λόγια του Χαλκιά που τόσο έμαθα ότι αναστάτωσαν την κοινωνία-ΠΑΟΚ, ο δρόμος στο Γιουρόπα Λιγκ μπορεί και να 'ναι πιο βατός απ' τον δρόμο στη Σούπερ Λιγκ. Ο Σαλπιγγίδης, στην επιστροφή απ' το Ζάγκρεμπ, έγινε ο...Σηφάκης στην επιστροφή απ' τη Μαδρίτη. Ο δεύτερος Ελληνας διεθνής που λέει ευθέως πως το ανοιχτό ποδόσφαιρο της Ευρώπης διευκολύνει, σε σχέση με το κλειστό ποδόσφαιρο του ελληνικού πρωταθλήματος.
Γράφω για τον Χαλκιά. Αλλ' εδώ έμαθα ότι μία... δική μου φράση σε άσχετο κείμενο, για το Ματς κατά της Φτώχειας στο Καραϊσκάκη, προκάλεσε καταιγισμό (μηνυμάτων) οργής των ΠΑΟΚτσήδων. Δεν νιώθω πως έχω λόγο να "μεταφράσω" το νόημα της φράσης. Η δυσκολία μου είναι άλλη. Οτι δεν μπορώ ν' αντιληφθώ τους ΠΑΟΚτσήδες σαν...απέναντί μου, ώστε να γίνει πραγματική μάχη! "Από δω" είν' εκείνοι, "από δω" νιώθω πως είμαι κι εγώ. Απ' το ίδιο "σόι". Δεν γίνεται να μαλώσω μαζί τους. Απλώς, δεν γίνεται. Αυτοί να με μαλώνουν, ελεύθερα. Εννοείται. Πολύ, κι ακόμη πιο πολύ. Είναι σαν τους εξ αίματος συγγενείς μου, τους αγαπώ βιωματικά, ξέρω πως είναι πάντοτε εκεί, ξέρω πως κάπου-κάπου θα μου τη λένε κι εγώ μονάχα θ' ακούω, αλλ' αυτό που δεν θ' αλλάξει ποτέ είναι ότι θα τους αγαπώ εσαεί. Και ό,τι κι αν είπαν (οι ΠΑΟΚτσήδες) ή μου έγραψαν, έχουν δίκιο, τους ζητώ μια απέραντη συγγνώμη, τέλος. Δηλαδή τέλος... μέχρι το επόμενο μάλωμα!
http://contra.gr/Columns/FootballManager/301691.html
ενα αρθρο του μισητου τα τελευταια 24αρα αλλα ακομα συμπαθη τουλαχιστον σε μενα αλεξη σπυροπουλου
Την τελευταία φορά, μάλλον... τη μοναδική φορά που ο ΠΑΟΚ έπαιξε ευρωπαϊκό παιχνίδι άνοιξη, ο Κώστας Χαλκιάς, ο γηραιότερος του σημερινού ρόστερ του Δικέφαλου, ακόμη κλωτσούσε μες στην κοιλιά της μάνας του, της κυρα-Ευθυμίας, κάπου στη Λάρισα. Κι όλοι οι υπόλοιποι δεν υπήρχαν, καν, στη φαντασία των γονιών τους.
Η Λέγκια ήταν η βάση της Πολωνίας που, μερικούς μήνες μετά, θα σαγήνευε την υφήλιο στο Μουντιάλ (με τον Γκαντόχα, με τον Τσμικιέβιτς και, προπάντων, με τον μακαρίτη Ντέινα). Στην Ολιμπίκ Λιόν έπαιζαν ποδόσφαιρο ο... Ντομενέκ, ο πατέρας της νίκης των Γάλλων το '98 Εμέ Ζακέ, ο Λακόμπ που τώρα είναι προσωπικός σύμβουλος του προέδρου Ολάς. Κι ο Χατζηιωάννου, που έπιασε το πέναλτι του Ριβέρα στο Σαν Σίρο, πρόσφατα έφυγε. Οπως έφυγε κι ο άλλος τερματοφύλακας, ο Στέφας. Οπως είχε φύγει, πριν απ' αυτούς, ο Αρίστος. Ο Φουντουκίδης.
Προϊστορία, ναι. Αλλ' η (προ)ιστορία της φοράς που ο ΠΑΟΚ είχε φτάσει πιο κοντά, απ' οποτεδήποτε άλλοτε, στην άπιαστη τελειότητα. Το 4-0 με τη Λιόν, στην Τούμπα. Εκεί. Ισως επειδή, εκεί και τότε, ήταν το μοναδικό απ' τα έξι ματς της σειράς που ο ΠΑΟΚ το 'παίξε με την "ιδανική" ενδεκάδα του. Την ξέραμε, και τη θυμόμαστε, αποστηθισμένη σαν ποίημα στο σχολείο. Ενα-Στέφας, δύο-Γούναρης, τρία-Ιωσηφίδης, τέσσερα-πέντε Πέλλιος/Φουντουκίδης, έξι-Τερζανίδης, επτά-Παρίδης, οκτώ-Σαράφης, εννέα-Αποστολίδης, δέκα-Κούδας, έντεκα-Ασλανίδης.
Στα πρώτα παιγνίδια, ο Κούδας έλειπε. Μετά, έλειψαν κάποτε ο Γούναρης, κάποτε ο Αποστολίδης ή ο Φουντουκίδης. Κι οι έντεκα μαζί, έπαιξαν μόνον στο 4-0. Που δεν το 'δείξε η ασπρόμαυρη TV (και το ακούγαμε, νύχτα, στο ράδιο-έπιπλο απ' τον εκστασιασμένο Γιάννη Λογοθέτη) επειδή ο Σεργιαννίδης, ο γενικός αρχηγός, δεν μασούσε ούτε από χούντα και επιτρόπους ούτε από περιπολικά που αλώνιζαν την πόλη για να τον βρουν και να επιτρέψει τη μετάδοση! Χρόνια αργότερα, κατά μία μαρτυρία του Σαράφη, ο Σεργιαννίδης χτυπούσε το κεφάλι του ότι εκείνη τη νύχτα ο ΠΑΟΚ, με το να μη τον δουν οι Ελληνες στην τηλεόραση, πρέπει να 'χάσε ίσαμε δέκα χιλιάδες οπαδούς...
Ο ΠΑΟΚ, λοιπόν, είχε να παίξει άνοιξη στην Ευρώπη απ' το '74. Η Ντίναμο Ζάγκρεμπ, απ' το '70. Επίσης, από ένα προημιτελικό Κυπελλούχων όπως ο ΠΑΟΚ. Ο οργανισμός-ΠΑΟΚ, όμως, είχε τη στοιχειώδη οξυδέρκεια, όλο αυτό να μη το "επικοινωνήσει" εκ των προτέρων. Δεν χρωστούσαν κάτι, ώστε να το επιβαρυνθούν, οι σύγχρονοι ποδοσφαιριστές της ομάδας. Ηταν αυτό που δεν επέδειξε ο οργανισμός-Ντίναμο, ο οποίος επιδόθηκε στο ακριβώς αντίθετο. Φόρτωσε στα αγέννητα τότε παιδιά, όλο το άγχος της ιστορίας. Είναι πράγματα, για να τα γράφουν οι εφημερίδες ή να τα λένε στα ραδιόφωνα. Δεν είναι, για να παραγεμίζουν μ' αυτά το νου των παικτών επειδή, τάχα, έτσι τους... ντοπάρουν.
Η σύγχρονη πραγματικότητα είναι κάτι άλλο. Είναι ότι ο ΠΑΟΚ, από τον Δεκέμβριο του 2005, ξανάπαιξε ευρωπαϊκό ποδόσφαιρο πέρυσι με τη Βόλερενγκα και τη Χέιρενφεϊν. Κι έβγαλε, όσα (συμπτώματα) βγάζει μια ομάδα που έχει ξεσυνηθίσει να παίζει ευρωπαϊκό ποδόσφαιρο. Αλλ' επέστρεψε, εφέτος. Αν κάτι έχει μείνει κοινό, απ' τα '70s, είναι ότι και τώρα (απ' τον Ζαγοράκη) όπως και τότε (απ' τον συχωρεμένο Παντελάκη) η διοίκηση γινόταν "με το μολύβι και το χαρτί". Για να μη ξεφύγει, το νοικοκυριό. Οι τότε παίκτες όμως, προσπόρισαν στο σωματείο δόξα και οπαδούς. Οι τωρινοί αγωνίζονται με την επίγνωση ότι έχουν υποχρέωση να φέρουν στο σωματείο τα λεφτά με τα οποία, μετά, το σωματείο θα τους πληρώσει!
Αυτά τα τριάντα-τόσα χρόνια έκτοτε, ο ΠΑΟΚ στην Ευρώπη ήταν το 1-0 με τη Μπαρτσελόνα (το γκολ του Κούδα), τα πέναλτι με την Αϊντραχτ, το χαμένο του Χρήστου Δημόπουλου, μία παράταση στην έδρα της Σοσό, τα πέναλτι με τη Μπάγερν, του Μαλιούφα, ο Μαραντόνα στην Τούμπα, τα πέναλτι με τη Σεβίλλη, ο Μπορμπόκης στο Μέχελεν, ο Βρύζας στο Χάιμπουρι κ.λπ. Ωραίες ταινίες, μικρού μήκους, σκόρπιες, μία στο τόσο. Το Χάιμπουρι, ξαναμαζεύοντας τους συντελεστές το 'κάναν και... κανονική ταινία προ καιρού. Θα μπορούσε να γίνει, κάποια στιγμή στο μέλλον, και το Σουκρού (αυτού) του Αυγούστου. Αλλά πιο σημαντικό θα 'ναι, όχι οι σκόρπιες ταινίες, η συνέπεια. Κι απ' τη συνέπεια, η συνήθεια.
Να 'ναι αυτή εδώ, μια αρχή. Επάνω στην οποία ο ΠΑΟΚ θα χτίσει τη διεθνή προσωπικότητά του, και τη φήμη του, και το ranking του, και όλα, ώστε ει δυνατόν κάθε σεζόν να εμφανίζεται και να επανεμφανίζεται και να επανεμφανίζεται. Και να 'ναι αυτό, το αναμενόμενο. Οχι το υπερβατικό. Διότι ο ΠΑΟΚ διαθέτει, στο ρόστερ του, τους πεπειραμένους παίκτες να τον προχωρήσουν. Τους παίκτες που κι η Πόρτο να τους βγει στην κλήρωση, ή οι Ρώσοι, δεν θα βάλουν τα κλάματα! Για να παραφράσω τα νωπά λόγια του Χαλκιά που τόσο έμαθα ότι αναστάτωσαν την κοινωνία-ΠΑΟΚ, ο δρόμος στο Γιουρόπα Λιγκ μπορεί και να 'ναι πιο βατός απ' τον δρόμο στη Σούπερ Λιγκ. Ο Σαλπιγγίδης, στην επιστροφή απ' το Ζάγκρεμπ, έγινε ο...Σηφάκης στην επιστροφή απ' τη Μαδρίτη. Ο δεύτερος Ελληνας διεθνής που λέει ευθέως πως το ανοιχτό ποδόσφαιρο της Ευρώπης διευκολύνει, σε σχέση με το κλειστό ποδόσφαιρο του ελληνικού πρωταθλήματος.
Γράφω για τον Χαλκιά. Αλλ' εδώ έμαθα ότι μία... δική μου φράση σε άσχετο κείμενο, για το Ματς κατά της Φτώχειας στο Καραϊσκάκη, προκάλεσε καταιγισμό (μηνυμάτων) οργής των ΠΑΟΚτσήδων. Δεν νιώθω πως έχω λόγο να "μεταφράσω" το νόημα της φράσης. Η δυσκολία μου είναι άλλη. Οτι δεν μπορώ ν' αντιληφθώ τους ΠΑΟΚτσήδες σαν...απέναντί μου, ώστε να γίνει πραγματική μάχη! "Από δω" είν' εκείνοι, "από δω" νιώθω πως είμαι κι εγώ. Απ' το ίδιο "σόι". Δεν γίνεται να μαλώσω μαζί τους. Απλώς, δεν γίνεται. Αυτοί να με μαλώνουν, ελεύθερα. Εννοείται. Πολύ, κι ακόμη πιο πολύ. Είναι σαν τους εξ αίματος συγγενείς μου, τους αγαπώ βιωματικά, ξέρω πως είναι πάντοτε εκεί, ξέρω πως κάπου-κάπου θα μου τη λένε κι εγώ μονάχα θ' ακούω, αλλ' αυτό που δεν θ' αλλάξει ποτέ είναι ότι θα τους αγαπώ εσαεί. Και ό,τι κι αν είπαν (οι ΠΑΟΚτσήδες) ή μου έγραψαν, έχουν δίκιο, τους ζητώ μια απέραντη συγγνώμη, τέλος. Δηλαδή τέλος... μέχρι το επόμενο μάλωμα!
http://contra.gr/Columns/FootballManager/301691.html
ενα αρθρο του μισητου τα τελευταια 24αρα αλλα ακομα συμπαθη τουλαχιστον σε μενα αλεξη σπυροπουλου
Re: Διάφορα άρθρα για τον Π.Α.Ο.Κ.
ζητησε συγνωμη δημοσια μπραβο τουλαχιστον γιαυτο γιατι με αυτα που εγραψε αδικησε τον ΠΑΟΚ πολυ.....
Re: Διάφορα άρθρα για τον Π.Α.Ο.Κ.
ότι ο Ζαγόρ πάει στο Ζάγκρεμπ για "δουλειές" και γιαυτό δεν κάνει το χατήρι του Ζιντάν.
Re: Διάφορα άρθρα για τον Π.Α.Ο.Κ.
ότι να ναι.
φαντάζεσθε ζαγοράκη να παίζει στο καραισκάκι, να πηγαίνουν οπαδοί στο ζάγκρεμπ και οι φίλαθλοι απροστάτευτοι να παθαίνουν όλα αυτά....
Ευτυχώς που έγραψε τον ζιντάν εκεί που τον είχε γράψει και πριν 6 χρόνια.....
φαντάζεσθε ζαγοράκη να παίζει στο καραισκάκι, να πηγαίνουν οπαδοί στο ζάγκρεμπ και οι φίλαθλοι απροστάτευτοι να παθαίνουν όλα αυτά....
Ευτυχώς που έγραψε τον ζιντάν εκεί που τον είχε γράψει και πριν 6 χρόνια.....
Re: Διάφορα άρθρα για τον Π.Α.Ο.Κ.
Πάντως τόσο ξεκάθαρη δημόσια συγνώμη δεν έχω ξαναδεί.eorptol έγραψε:ζητησε συγνωμη δημοσια μπραβο τουλαχιστον γιαυτο γιατι με αυτα που εγραψε αδικησε τον ΠΑΟΚ πολυ.....
Μπράβο έστω για αυτή την κίνηση.