Η πολιορκία της Λισαβόνας
Ο Πασχάλης Μεντίζης σχολιάζει την «εγκληματική» φημολογία για Σάντος και αναλύει τις πιθανότητες του ΠΑΟΚ να κάνει το... επικό ριφιφί στη Λισαβόνα
Είναι εγκληματικό, παραμονή ενός μεγάλου ευρωπαϊκού αγώνα, να ασχολείται ο οργανισμός του ΠΑΟΚ με το αν ο Φερνάντο Σάντος θα συνεχίσει ή όχι στο πόστο του ομοσπονδιακού προπονητή και αν η τελική του απόφαση πρόκειται να επιφέρει σύντομα «αλλαγές» στον πάγκο του «Δικεφάλου». Ο ΠΑΟΚ διαθέτει προπονητή, τον καλύτερο που πάτησε τα τελευταία 20 χρόνια το πόδι του στη χώρα και έναν από τους κορυφαίους στην Ευρώπη, και αν θέλει να λογίζεται ως σοβαρός σύλλογος, μ' αυτόν θα πορευθεί, τουλάχιστον μέχρι το καλοκαίρι.
Και μ' αυτό το σύντομο σχόλιο, από τα κουτσομπολιά και την εντέχνως κλιμακούμενη ένταση που βάλλει καθημερινά τον ΠΑΟΚ, επανέρχομαι στα απολύτως ενδιαφέροντα και ουσιώδη.
Αν θέλουμε να γίνουμε στυγνοί ρεαλιστές, ο ΠΑΟΚ βρίσκεται με την πλάτη στον τοίχο, χρειάζεται δύο γκολ για να προκριθεί και υπό προϋποθέσεις ένα, εξαλείφοντας, ταυτοχρόνως, τη χρόνια κατάρα των πέναλτι που γίνεται σκιά σε κάθε ευρωπαϊκή του εξόρμηση.
Απέναντι σε μία ομάδα, της οποία η αγωνιστική κατάσταση αποτυπώνεται φτωχά σε μια ξενική λέξη όπως αυτή της «φόρμας». Μετά τις περυσινές απανωτές κατραπακιές, η Μπενφίκα βρίσκεται σε καταπληκτικό μομέντουμ. Κυρίαρχη στο πρωτάθλημα, αδυσώπητη στο κύπελλο, «αδίκως» αποπεμφθείσα από την κορυφαία διασυλλογική διοργάνωση ελέω... Ρομπέρτο, με το έναμιση πόδι στους «16» του Europa, έτοιμη να διεκδικήσει και να επανακτήσει τα... απολεσθέντα του 2013.
Το σκορ του πρώτου αγώνα στην Τούμπα επιβάλλει στον ΠΑΟΚ τη δυναμική αντιμετώπιση του δευτέρου στη Λισαβόνα, με αξιοπρεπή στάση απέναντι στις όποιες πιθανότητες απομένουν γι' αυτόν, με στοχευμένη -και πάλι- τακτική, με ισχυρή θέληση για το ακατόρθωτο και ποδοσφαιρικό εγωισμό για την ανατροπή.
Παρότι επιθετικά δεν απέδωσε τα αναμενόμενα το σχήμα στην Τούμπα, οι διαφοροποιήσεις στο σύστημα δεν χρειάζονται ευθύς εξ αρχής και οι αλλαγές στη λογική δεν θα πρέπει να είναι κοσμογονικές, ο γενικότερος προσανατολισμός πρέπει να είναι ο ίδιος. Ο ΠΑΟΚ δεν χρειάζεται να... ενθουσιαστεί από την οπτική του «δεν έχω να χάσω τίποτα» και να παίξει τόσο ελεύθερα που να ρέπει προς την αδιαφορία. Σαφώς και χρειάζεται να νιώσει απελευθερωμένος από την πίεση και το άγχος, όμως να ζυγίσει αυτήν του την ελευθερία μέσα στο γήπεδο, μετουσιώνοντάς την σε πονηράδα, ζωντάνια και μαχητικότητα, στοιχεία που αγκομαχούσε να αναδείξει στο αφιονισμένο γήπεδό του.
Η Μπενφίκα θα μπει για να τελειώσει την υπόθεση από νωρίς. Ο ΠΑΟΚ πρέπει να επιδείξει εγκράτεια στις αναγκαίες επιθετικές του βλέψεις, συνοχή στην αμυντική διάταξη του δικού του μισού και περιεκτικότητα στη νευραλγική μεσαία γραμμή, έτσι ώστε να αποκρούσει τα σφοδρά κύματα επιθέσεων που θα σηκώσουν οι Πορτογάλοι στο κατηφορικό Ντα Λουζ. Η συνταγή, εν μέρει, πέτυχε στην Τούμπα. Εξουδετερώθηκαν τα ατού, η μεσαία γραμμή της Μπενφίκα «κάθισε», οι ακραίοι της αμυντικοί, και ιδίως ο Περέϊρα, σκουντουφλούσαν στους... κυματοθραύστες, αφήνοντας στους επιτελικούς το δημιουργικό κομμάτι, του οποίου τ' αποτελέσματα θα 'ταν μηδενικά αν ο επόπτης γραμμών δικαίωνε τη θέση του στο γήπεδο.
Αν και εφόσον ο ΠΑΟΚ και το 4-5-1 αντέξει στη φουρτούνα, στο τελευταίο ημίωρο μπορεί να ψάξει την απειλή και το «ριφιφί» για το εισιτήριο των «16», έτσι ακριβώς όπως το σχεδίαζε και το μηχανευόταν στο ματς της Τούμπας ο Χουμπ Στέφενς, με ένα 4-2-3-1. Να αντιτάξει τις επιθετικές του σφεντόνες στην επανάληψη και να ανακαταλάβει το κέντρο με την έλευση του, «γρήγορου» στο μυαλό, Βούκιτς από τον πάγκο, ο οποίος στα τριάντα ποιοτικά του λεπτά μπορεί να ζημιώσει τα πλάνα του Ζόρζ Ζέσους. Είτε με τις μαεστρικές εμπνεύσεις του είτε με τα στημένα του, ακόμη ακόμη και με την επιθετική πνοή που δίνει στους συμπαίκτες του η παρουσία του στο γήπεδο.
Αυτό μπορεί να κάνει ο ΠΑΟΚ για να εκμεταλλευθεί τις ισχνές του πιθανότητες για πρόκριση, ειδικότερα σε μία περίοδο που η τύχη του τελευταίου μισού του 2013 φαίνεται να τον έχει εγκαταλείψει οριστικά και αμετάκλητα.
Αν, πάλι, θέλουμε να γίνουμε αθεράπευτα ρομαντικοί, ο ΠΑΟΚ βρίσκεται μπροστά σε ακόμη μία ευρωπαϊκή πρόκληση, αναζητώντας το θαύμα απέναντι σε έναν σαφέστατα ισχυρότερο αντίπαλο, σε μια άτυπη επανάληψη της μονομαχίας του Δαβίδ με τον Γολιάθ, με τη διαφορά πως ο δεύτερος κραδαίνει επιδεικτικά τη σφεντόνα που έκλεψε.
Αρέσκεται ο ΠΑΟΚ στα δύσκολα, είναι η δευτέρα φύση του στην Ευρώπη, ιδιαίτερα τα τελευταία χρόνια στο επονομαζόμενο Europa League και τους ομίλους του, όπου δεν έχει ηττηθεί σε εκτός έδρας αναμέτρηση από το 2010. Δεν το βάζει κάτω πουθενά, δεν παραδίδεται αμαχητί, κατά κάποιο δυσεξήγητο λόγο προτιμά την πλάτη του κολλημένη στον τοίχο, του αρέσει να διαψεύδει τη στατιστική.
Έχει χαρίσει βραδιές αλησμόνητες στους φίλους του σκορπώντας παράλληλα ρίγη και στους υπολοίπους που παρακολουθούν, είτε με επικές προκρίσεις είτε με αξιοπρεπέστατες εμφανίσεις που έχασαν στα σημεία τη δικαίωση, όντας το απόλυτο αουτσάϊντερ.
Ανυπέρβλητη νίκη με την Τότεναμ μες το Λονδίνο, ισοπαλία από το πουθενά με τη Ρούμπιν στο Καζάν, νίκη στο εχθρικό Ζάγκρεμπ, θρυλική πρόκριση με Ουντινέζε, πρόκριση επί της κυπελλούχου Ευρώπης Μαλίν, παιγνίδι σταθμός για την ιστορία του με την Άρσεναλ, «άλωση» της Πόλης, νίκη-ορόσημο με τη Λέγκια, «τεσσάρα» στη Λυών.
Από την άλλη,περήφανος κι αδικημένος στο Μόναχο με τη Μπάγερν, αποκλεισμός στα πέναλτι με την κυπελλούχο Άϊντραχτ Φρανκφούρτης, πάλι στα πέναλτι με τη Σεβίλλη, με το κεφάλι ψηλά κόντρα στη Μπαρτσελόνα, στα σημεία με τη Σάλκε, ηρωϊκός κι απαρηγόρητος στο «μπλακ άουτ» με τον Άγιαξ, σκληρό καρύδι για τη Νάπολι του Μαραντόνα.
Σ' ένα από τα ωραιότερα βιβλία του, την «Ιστορία της πολιορκίας της Λισαβόνας», ο νομπελίστας Πορτογάλος συγγραφέας, Ζοζέ Σαραμάγκου, διερωτάται: τι θα άλλαζε αν οι Σταυροφόροι δεν έδιωχναν το 1147 τους Μαυριτανούς, τι θα γινόταν αν η Λισαβόνα δεν είχε πέσει;
Μήπως, τελικά, οι... Μαυριτανοί ήρθαν για να μείνουν;; Μήπως δεν νιώθουν ακόμη έτοιμοι να παραδοθούν και να συνθηκολογήσουν;; Η συνέχεια, αύριο στις 22:05, επί χόρτου.
http://www.voria.gr/index.php?module=ne ... sid=168823
Πάμε σαν άλλοτε. Ίδια πόλη. Ίδια αντίπαλος. Ίδιο ντεσαβανταζ. 15 χρόνια μετά.
Μας χρωστάς.