Έχω την εντύπωση ότι αυτό το άρθρο εξηγεί πολλά για το γιατί έγιναν όσα έγιναν απόψε:
http://www.sday.gr/page.ashx?pid=2&aid=43717&catid=116
του Σωτήρη Μήλιου
Ημουν μικρό παιδάκι το 1992, όταν στο ημίχρονο του ματς με την Παρί Σεν Ζερμέν έγινε το μεγάλο «ντου». Οταν ρώτησα τους μεγαλύτερους «γιατί το έκαναν αυτό;», άκουσα διάφορα. Μερικοί μου είπαν ότι «ήθελαν να φάνε το Βουλινό». Ομολογώ ότι δεν το κατάλαβα. Μερικοί μου είπαν ότι το έκαναν «γιατί έτσι είναι η Τούμπα». Πάλι δυσκολεύτηκα να το πιάσω πως κάτι τέτοιο συνιστά «μαγκιά» και τίτλο τιμής. Πώς μπορεί κάποιος που δηλώνει ότι αγαπάει αυτό που συμβολίζουν αυτά τα τέσσερα γράμματα, να βάζει τον εαυτό του πάνω από αυτά, απλώς για να τα σπάσει, να ξεδώσει και μετά να τα διηγείται με καμάρι στους κολλητούς, καταδικάζοντας την ομάδα του σε αφανισμό; Μετά από αυτές τις «ομορφιές» έκανα να ξαναδώ τον ΠΑΟΚ σε ευρωπαϊκό ματς πέντε χρόνια. Από αρχή γυμνασίου, έφτασα να δίνω πανελλήνιες. Ξέρω πολλούς που από εκείνη την ημέρα και μετά δεν ξαναπάτησαν στο γήπεδο.
Μία ολόκληρη γενιά μεγάλωσε, χωρίς να θυμάται τι έγινε εκείνο το βράδυ και, κυρίως, τι έγινε μετά. Το μετά, ήταν διοικητικό χάος, αγωνιστική παρακμή, άδειες εξέδρες, χρονιές που στόχος έγινε η αποφυγή του υποβιβασμού, οικονομικός μαρασμός, ευρωπαϊκή απαξίωση. Το προϊόν ΠΑΟΚ ευτελίστηκε. Μίκρυνε και η αρχή έγινε εκείνο το βράδυ.
Σε πολλούς, η ιστορία αυτή πέρασε ως η ημέρα που ο κόσμος του ΠΑΟΚ πήρε την κατάσταση στα χέρια του, πούλησε την τρέλα του, γούσταρε, έχτισε τον μύθο της «Τούμπας» όπου «κανείς δεν πουλάει μαγκιά, όπου κουμάντο κάνουμε εμείς». Ξέρω πολλούς πιτσιρικάδες, μία ολόκληρη γενιά, που μπορεί και να ήταν αγέννητοι τότε και ονειρεύονταν για καιρό να κάνουν «μία νέα Παρί Σεν Ζερμέν» γιατί... «πολύ φλώρικα έγιναν τα πράγματα να 'ούμε».
Το «ντου» έφτασε πολύ κοντά να γίνει σε πολλά ματς. Ο ερχομός του Ζαγοράκη, το αγωνιστικό όραμα, η επιστροφή σε πρωταγωνιστικό ρόλο και το περίφημο σλόγκαν «ο ΠΑΟΚ πάνω απ' όλα» λειτουργούσε πάντα ως εσωτερικός πυροσβεστήρας. Υπήρχε όμως εδώ και καιρό μία εσωτερική οπαδική τάση που ήθελε ένα καλό «γλέντι», δικαιολογώντας την άποψη της με την λογική «αφού τα κάνουν κι άλλοι».
Ομολογώ ότι το αυτί μου είχε πάρει μέρες ότι το ματς μπορεί και να μην τέλειωνε αν κάτι πήγαινε.... στραβά. Εδώ και καιρό, ο επαναληπτικός της ΑΕΚ μύριζε τέλος εποχής, αν κάτι πήγαινε... στραβά. Εδώ και καιρό, στον λαιμό αυτής της ομάδας φορτώθηκε ένας κόμπος πως είναι υποχρεωμένη να πάρει το κύπελλο γιατί μία γενιά τριαντάρηδων και βάλε (Πάμπλο Γκαρσία, Κοντρέρας, Ιβιτς, Χαλκιάς, Λίνο και άλλοι) θα έκλεινε τον τριετή κύκλο της σε αυτή την εξελικτική διαδικασία, που ξεκίνησε περίπου από το τίποτα, με ένα τίτλο. Εδώ και καιρό, είχε μπει η «υποχρέωση κατάκτησης κυπέλλου». Αλλοι ήθελαν τελικό για μία ιστορική ασπρόμαυρη εκδρομή στην Αθήνα. Αλλοι είπαν «κύπελλο ή θάνατος». Sorry, δεν θα πάρω. Δεν θυμάμαι να άλλαξε η τροχιά και η πορεία του ΠΑΟΚ μετά τα κύπελλα το 2001 και το 2003. Αντίθετα, θα άλλαζε με πρόκριση επί του Αγιαξ. Οι κούπες δεν περισσεύουν δα στον ΠΑΟΚ, αλλά αυτό που μετράει είναι να γίνεσαι κάθε χρόνο ολοένα και καλύτερος και να μπεις στο γκρουπ αυτών που ισότιμα διεκδικούν τα πάντα. Με τα χθεσινά νιώθω ότι ένας κύκλος της ταινίας «τα όμορφα χωριά, όμορφα καίγονται», έκλεισε. Με αυτπυρπολισμό, κιόλας. Εκείνο το περίφημο «ο ΠΑΟΚ πάνω απ' όλα» πήγε περίπατο. Στις εξέδρες έγιναν σκηνές «εμφυλίου». Είμαι σίγουρος ότι ο κι ο (σταδιακά «χαλασμένος» τον τελευταίο καιρό) Ζαγοράκης ξενέρωσε. Είμαι σίγουρος ότι πολλοί από τους παίκτες του ΠΑΟΚ ξενέρωσαν. Αυτός ο κύκλος μπορεί να κλείσει τελικά πολύ νωρίτερα από το καλοκαίρι.
Προσπάθησα να απαντήσω στο ίδιο ερώτημα, που έκανα στους μεγαλύτερους μου, πριν από 19 χρόνια. Ομολογώ δεν βρήκα απάντηση. Στην θέση του Βουλινού είναι σήμερα ο λαοφιλής Ζαγοράκης. Η ομάδα εδώ και μία τριετία έχει κάνει απανωτές υπερβάσεις, έστω και χωρίς χειροπιαστή κούπα. Ο διαιτητής ήταν πενηνταρίσιος. Ουδείς από την ΑΕΚ δυναμίτισε, προκάλεσε, έφταιξε. Ε, τότε, τι; Πολύ απλά. Αυτή ήταν η εξέγερση μιας γενιάς που ονειρευόταν μία Παρί Σεν Ζερμέν, για την οποία μέχρι χθες μόνο άκουγε για αυτήν. Μπόρεσε (για διάφορους λόγους) και τα έκανε. Δεν είναι έτσι η πλειοψηφία. Από τα 9/10 του γηπέδου ακούστηκε καθαρά το σύνθημα «πόσο μαλ....ες είσαστε». Αυτοί, οι πολλοί, οι παλιοί πιθανώς και να θυμούνται τι έγινε στην επόμενη πενταετία, μετά από εκείνο το βράδυ της 1ης Οκτωβρίου του 1992, όταν γεννήθηκε ο «θρύλος» της Παρί Σεν Ζερμέν...