''Οι λεπτές ισορροπίες του ΠΑΟΚ
Με κέρδισε η εικόνα. Έκατσα μπροστά στην τηλεόραση χωρίς να έχω αποφασίσει αν θα δω το Άρης - Ατλέτικο ή το Μπριζ - ΠΑΟΚ.(...)
Είδα ΠΑΟΚ, να φέρνει 1-1 στο Βέλγιο και να είναι και δυσαρεστημένος. Αυτό και μόνο λέει πολλά για το πόσο έχουν αλλάξει εδώ και τρία χρόνια τα πράγματα στην Τούμπα. Εμφανές δείγμα προόδου είναι να χάνεις με 1-0, να ισοφαρίζεις εκτός έδρας κι αυτό να μην φτάνει σε παίκτες, κόσμο και Τύπο.
Ο ΠΑΟΚ ήταν πολύ καλός για να χάσει, αλλά όχι τόσο καλός ώστε να φύγει με διπλό. Το κακό με την ομάδα του Δερμιτζάκη είναι πως δείχνει πως δεν μπορεί να είναι καλή σε άμυνα κι επίθεση στο ίδιο διάστημα του αγώνα. Ειδικά μακριά από την Τούμπα, σε αγώνες που διεξάγονται σε άλλα μέτρα, ο ΠΑΟΚ δείχνει ικανός και για τα δύο, αλλά μόνο για ένα τη φορά.
Αν είναι συμπαγής και δεν δέχεται φάσεις, έχει μεγάλη δυσκολία να το κεφαλοποιήσει αυτό, να φτιάξει ευκαιρίες στην κόντρα. Όταν προσπαθήσει για ένα διάστημα να γίνει πιο απειλητικός, χάνεται σχεδόν κάθε ασφάλεια στα μετόπισθεν. Έτσι, οι ευκαιρίες έρχονται και για τον ΠΑΟΚ, αλλά και για τον αντίπαλο που βρίσκει χώρους που πριν δεν υπήρχαν στο ματς. Είτε είναι ασφαλής, αλλά χωρίς να επιτίθεται, είτε κάνει ευκαιρίες, αλλά ταυτόχρονα τις δέχεται.
Υπάρχουν πολλοί λόγοι που συμβαίνει αυτό. Αν μιλήσουμε μόνο για τον αγώνα με την Μπριζ, τεράστιο ρόλο στο να μην μπορεί ο ΠΑΟΚ να απειλήσει, όσο περίμενε τους Βέλγους, έπαιξε η επιλογή του Δερμιτζάκη να βάλει τον Παπάζογλου στην κορυφή. Πλήρως ακατάλληλος γι’ αυτό τον ρόλο, δεν μπορεί να προσφέρει σε αγώνες μακριά από την Τούμπα, με την ομάδα να αμύνεται. Με απόντα τον ιδανικό για τον ρόλο Μουσλίμοβιτς, η σωστή επιλογή ήταν ο Φιλομένο, που στην Πόλη είχε προσφέρει μέχρι να μπει ο Βόσνιος. Όμως και με τον Φιλομένο στην κορυφή, το πρόβλημα δεν λύνεται 100%. Ακόμα κι αν είχαν κάποιον να συνδυαστούν ο Σαλπιγγίδης κι ο Βιερϊνια, δεν παύουν να είναι τρεις κι απομακρυσμένοι ο ένας από τον άλλο. Χρειάζονται υποστήριξη από πίσω και την περιμένουν απ’ τον Ίβιτς. Δεν την έχουν.
Όταν ο αντίπαλος περιμένει τον ΠΑΟΚ στην Τούμπα, η εικόνα είναι η εξής. Η άμυνα ανεβαίνει έξω από την μεγάλη περιοχή, Γκαρσία και Βιτόλο βρίσκονται πάνω από τη σέντρα, έτσι ο χώρος που πρέπει να κινηθεί ο Ίβιτς είναι πολύ περιορισμένος, ο Σέρβος μπορεί να βγάλει τα προσόντα του. Μπορεί να πάει κοντά σε Σαλπιγγίδη και Βιεϊρίνια, να παίξει μαζί τους, μπορεί να κινηθεί κάθετα, μπορεί είτε να πασάρει, είτε να πατήσει περιοχή, όταν η μπάλα πάει στο πλάι για σέντρα.
Σε παιχνίδια σαν αυτά στο Μπριζ, όμως, το πράγμα αλλάζει. Ο Γκαρσία “πέφτει” χαμηλά, κοντά στα στόπερ, ο Βιτόλο είναι επιφορτισμένος να πιέζει και να κυνηγάει, το ίδιο κάνει κι ο φιλότιμος Ίβιτς. Όταν ο ΠΑΟΚ αμυνθεί και γίνει κάτοχος της μπάλας, προσπαθεί να απειλήσει. Μακρινή μπαλιά μπροστά. Αν Σάλπι και Βιερϊνια πάνε μόνοι τους, χρειάζεται κάτι εξαιρετικό από πλευράς ατομικής ενέργειας για να γίνει φάση. Γκολ σαν του Ίβιτς στο Άμστερνταμ και του Μουσλίμοβιτς στην Πόλη δεν μπαίνουν εύκολα. Αν κρατήσουν την μπάλα και ζητήσουν υποστήριξη, το βαρύ κορμί του Ίβιτς του απαγορεύει να βρίσκεται κοντά τους τη στιγμή που πρέπει. Το κάνει, αλλά πολύ αργότερα, με τον αντίπαλο να έχει επιστρέψει.
Αυτά συμβαίνουν όταν ο ΠΑΟΚ αμύνεται. Είναι συμπαγής, αλλά άσφαιρος. Το τι συμβαίνει όταν οι γραμμές ανέβουν για να γίνει πιο επιθετικός το είδαμε και αυτό στο Μπριζ. Ο Ίβιτς πλησίασε στην περιοχή, το ίδιο προσπάθησε να κάνει και κατά διαστήματα ο Γκαρσία, ο Βιτόλο έμεινε στην ουσία μόνος του. Οι γραμμές άνοιξαν, εμφανίστηκαν κενά από το πουθενά, έφυγε κάθε ασφάλεια.
Ίσως θυμάστε μια φάση που οι βέλγοι βγήκαν στην κόντρα από τα αριστερά. Ο Βιτόλο έκανε ένα διαγώνιο τρέξιμο που ελάχιστοι μέσοι ελληνικής ομάδας μπορούν να βγάλουν. Ντούμπλαρε τον Σνάουτσνερ και την ώρα που ο πολωνός έτρωγε την ντρίπλα, πρόλαβε να κάνει φάουλ, λίγο πριν ο επιθετικός πατήσει περιοχή. Ήταν φάση που ήταν εύκολο να δεχθεί 2η κίτρινη, οι παίκτες της Μπριζ τη ζήτησαν έντονα. Το γράφω γιατί ακριβώς έτσι αποβλήθηκε ο Βιτόλο στην Τούμπα με τη Φενέρ. Έπαιρνε κίτρινες, γιατί έκοβε κόντρα επιθέσεις, την ώρα που οι άλλοι ήταν ψηλά.
Σ’αυτή την αντεπίθεση στο Βέλγιο, ο Βιτόλο πρόλαβε να κόψει, αλλά δεν έγινε το ίδιο στη φάση του γκολ. Όταν η μπάλα χάθηκε έξω από την περιοχή της Μπριζ, ο Γκαρσία ήταν αυτός που είχε ανέβει ψηλά, να βοηθήσει στην επίθεση, να πλαισιώσει τον Ίβιτς. Καταστροφή. Ο Βιτόλο ήταν μακριά, έτσι ο Γκαρσία ήταν αυτός που κύνηγησε για το φάουλ που θα κόψει την κόντρα. Δεν πλησίασε καν τον παίχτη που είχε την μπάλα, ενώ ο κανείς από τους Σνάουτσνερ και Κοντρέρας δεν είχε τα μέτρα, να ανέβει να κάνει αυτός το φάουλ. Δεν έκοψε κανείς, ρήγμα από αριστερά, 1-0.
Όπως έγραψα και στην αρχή, ο ΠΑΟΚ ήταν πολύ καλός για να χάσει, όχι τόσο καλός ώστε να κερδίσει. Μια ζυγαριά που δεν μπορεί να βρει ισορροπία. Ή θα αμύνεται καλά, χωρίς να απειλεί, ή θα βγάζει φάσεις, χάνοντας την ασφάλεια πίσω. Γκαρσία και Βιτόλο δεν αλλάζουν, οπότε μια μικρή βελτίωση ίσως μπορεί να έρθει στο πρόσωπο του Ζουέλα. Δεν το γράφω με σιγουριά, γιατί δεν μ’αρέσει να μιλάω χωρίς να ξέρω την κατάσταση ενός ποδοσφαιριστή και τον Ζουέλα έχουμε καιρό να τον δούμε.
Θα πρέπει, όμως, κάποια στιγμή να δοκιμαστεί στο κέντρο της άμυνας. Ο παίκτης που θυμόμαστε μπορεί να είναι σαφώς πιο ενεργητικός από τον Κοντρέρας, να μην φοβάται να βγει πρώτος στην μπάλα όταν η γραμμή της άμυνας είναι ψηλά. Ακούγεται οξύμωρο, αλλά περισσότερη δύναμη κι ενέργεια στα μετόπισθεν, θα βοηθήσει τον ΠΑΟΚ να είναι όσο επιθετικός θέλει ο Δερμιτζάκης κι ο κόσμος, χωρίς όμως να κινδυνεύει σε κάθε αντεπίθεση. Αλλιώς, οι ισοπαλίες θα είναι πολλές, και στην Τούμπα και εκτός. ''
του Θεμη Καισαρη kontra.gr
http://www.kontra.gr/Columns/CaesarSalad/288900.html