Δεν καταλαβαίνω, πως απο το δεύτερο κιόλας λεπτό αρχίσαμε να παίζουμε, σαν να προηγούμασταν με τρία γκόλ διαφορά.
Αυτό το πείσμα και τον χαρακτήρα που έπρεπε να δείξουν οι παίχτες μας, δεν τα έδειξαν.
Απο τον Τσουκαλά μου άρεσε, πως προσπαθούσε να παίξει απλά και με τη μία, άσχετα που στη αρχή έκανε πολλές λανθασμένες μεταβιβάσεις.
ο Γκαρσία έβαλε πάλι γυαλιά στους άλλους περιπατητές.
Ρε Φωτάκη, απο τις εκατοντάδες σέντρες που έκανες μέχρι τώρα, ανάθεμα άν έκανες πέντε σωστές.
Ρε παλληκάρι πάνε να μάθεις τα βασικά ή κάνε επιπλέον προπόνηση για πάσες και σέντρες.
Ή θα είσαι λιώμα ή θα στέλνεις την μπάλα λάθος.
Κι αυτό ισχύει για τους περισσότερους παίχτες μας.
Αντί να κάνουμε το τρία-μηδέν μέχρι το 60ό λεπτό, ξυπνάμε μετά το γκόλ της ισοφάρισης και κάνουμε το παιχνίδι χαρακίρι και κινδυνεύουμε να το χάσουμε κιόλας.
Αυτά με τους διαιτητές είναι πλέον παραμύθια. Αν δεν μπορούμε αυτό τον πανσερραϊκό την χειρότερη ομάδα που αντιμετωπίσαμε μέχρι τώρα να νικήσουμε, πότε και ποιόν θα νικήσουμε;
Αν ο παίχτης δεν έχει τον χαρακτήρα τη θέληση και το πείσμα (στο κάτω-κάτω και τον εγωισμό) να παίξει και να νικήσει, κανένας προπονητής δεν μπορεί να κάνει τίποτα.
Έβλεπα τον Γεωργιάδη να παίζει έτσι και τον ζήλεψα και αναρωτήθηκα, γιατί οι δικοί μας κάθονταν και κοίταζαν μόνο, έ εδώ σκάζεις απο το κακό σου.
