Aureliano Buendia έγραψε:Δεκέμβριος 2003, οδική εκδρομή για Πράγα, με τους "ΜΑΚΕΔΟΝΕΣ".
4 φίλοι, ουδείς εκ των οποίων υπήρξε ποτέ συνδεσμίτης.
Κοινώς, δεν γνωρίζαμε κανέναν.
Κάπου στα Σκόπια, το λεωφορείο κλατάρει.
Η μοναδική λύση είναι να περιμένουμε καινούργιο λεωφορείο από Θεσσαλονίκη.
Μένουμε λοιπόν σταματημένοι στην κυριολεξία στη μέση του πουθενά, σε κάτι αγρότοπους, χωρίς ούτε ένα σπίτι να φαίνεται στον ορίζοντα και μπαινοβγαίνουμε στο λεωφορείο γιατί από τη μια θέλουμε να ξεπιαστούμε και από την άλλη έχει πολύ κρύο.
Ξάφνου εμφανίζεται ένας γιδοβοσκός με το κοπάδι του.
Οι κατσικούλες ντύνονται αστραπιαία στα ασπρόμαυρα.
Κάποιοι στέκονται λίγα μέτρα από τις κατσίκες και φωνάζουν προς αυτές "ΔΙΚΕΦΑΛΕ ΤΡΕΛΑΙΝΟΜΑΙ".
Κάποιοι άλλοι μπαίνουν ανάμεσα στις κατσίκες, σκύβουν για να μην ξεχωρίζουν και απαντάνε, εν μέσω βελασμάτων από τα ενοχλημένα ζωντανά, "ΠΑΟΚ ΟΛΕ ΟΛΕ", σα να είχαν βγάλει μιλιά οι κατσίκες.
Το λεωφορείο φτάνει μετά από πάρα πολλή ώρα.
Ο οδηγός δεν μου φαίνεται εξαρχής πολύ σόι...Θαεπιστρέψουμε όμως σε αυτό...
Έχουμε καθυστερήσει πάρα πολύ και το πάμε σχεδόν μονοκοπανιά για Πράγα, με ελάχιστες στάσεις ακόμη και για κατούρημα.
Στη διαδρομή αναλαμβάνει δράση ο Θοδωρής, γνωστός και ως "αρνί" από τα Γιαννιτσά...
Τα λόγια ωχριούν, οι λέξεις είναι φτωχές..
Σε κάποια στιγμή, παίρνει τηλ. το αφεντικό του στην καφετέρια που δούλευε, ο οποίος...ήταν λέει πολύ κοσμογυρισμένος, ένας πολίτης του κόσμου, ένας homo universalis και μεταξύ πολλών άλλων προσόντων, ...γνώριζε απταίστως την τσέχικη γλώσσα.
Το "αρνί" λοιπόν, ουρλιάζοντας ως όφειλε για να τον ακύνε όλοι, τον ρωτάει πώς είναι στα τσέχικα το "Θέλω να σε γαμήσω" και η "πίπα".
Οι απάντησεις που έλαβε...από το ... τσεχόφωνο αφεντικό του ήταν κατά γράμμα "Τεντολοσίτσε μπορντέλ" και "κλαρινέτ" αντίστοιχα, τις οποίες το "αρνί" δεν βρήκε κανένα μα κανένα απολύτως λόγο να μην τις πιστέψει.
Όταν λοιπόν, μετά από εξαντλητικό ταξίδι, φτάσαμε στην Τσεχία και διασχίζαμε μία μικρή επαρχιακή πόλη, άνοιξε την καταπακτή της οροφής και άρχισε να ουρλιάζει ρυθμικά "Τεντολοσί - Τεντολοσίτσε ρε μπορντέλ".
Που και που έσπαγε τη μονοτονία του συνθήματος με ένα ορθό - κοφτό "κλαρινέεεετ"
Προσέξτε τη μαγεία της προσθήκης του "ρε" στην κατά τ' άλλα ...άπταιστη τσέχικη φράση.
Δεν περιγράφεται το βλέμμα απορίας των Τσέχων κατοίκων.
Πρωτύτερα, σε κάποια από τα πολλά σύνορα που περάσαμε, βρεθήκαμε δίπλα δίπλα με ένα λεωφορείο με μαθήτριες βαριά βαριά γυμνασίου, αδιευκρινίστου κεντροευρωπαϊκής εθνικότητας.
Το "αρνί" με ρωτάει - "Εγγλέζικα ξες?"
Απαντάω καταφατικά και με υποχρεώνει να γράψω σε ένα χαρτί "We love you all" και να το κολλήσω στο παράθυρο.
Στην προτροπή να γράψω "We will fuck you all" αναγκάστηκα να πατήσω πόδι...
Το show φυσικά συνεχίστηκε και στην Πράγα όπου το "αρνι" κυνηγούσε έχοντας μόλις βγει από το ντους και τυλιγμένος με μία πετσέτα μία μεσήλικη καθαρίστρια, λίγο πιο άσχημη από την Κατερίνα Γιουλάκη στο "Ρετιρέ", φωνάζοντάς της το γνώριμο πλέον "Τεντολοσίτσε ρε μπορντέλ" με ένα επιτακτικό τόνο.
Στο γήπεδο, πέρα από τους -15 βαθμούς Κελσίου, το αίμα μου πάγωσε όταν είδα τον άνθρωπο από τον οποίο εξαρτόνταν οι ζωές μας, τον οδηγό δηλαδή, να είναι σκαρφαλωμένος στο κάγκελο, να κατεβάζει ένα μπουκάλι κονιάκ σα να ήταν πορτοκαλάδα και γενικά να μην ...δείχνει και πολύ επαγγελματίας οδηγός.
Στα μικρά - μικρά να αναφέρω το ότι κάποια σκουλήκια βρέθηκαν στο γηπεδο και κρέμασαν ένα μικρό πανώ στην απέναντι κερκίδα που έγραφε "Ρουφιάνοι του Βορρά".
Ένας δικός μας ξέφυγε με σπριντ α λα Γιουσέιν Μπολτ από τους σεκιουριτάδες και το κατέβασε προτού τον τσιμπήσουν.
Ακούστηκε τότε και το "Κρύο γαμιέται η μάνα σου".
Φάγαμε και ένα ντόρτι και ησυχάσαμε.
Αυτά.
Περι αρνιού ο λόγος.. Καθ'οδόν για το φιλικό στη Ρώμη με τα φασιστόπαιδα, 15αύγουστος 2008
Έχουμε μπει στο πουλμαν και ξεκινάμε από τους ΒΕΜ, προς Εγνατία οδό. Πριν ξεκινήσει το πούλμαν, βγάλε φωτογραφίες δεξιά αριστερά, μπαίνουμε μέσα και μετριόμαστε, έλλειπε ένας, ποιος λείπει, ποιος λείπει, σκάει μύτη από τη μεσαία πόρτα το αρνί, βγάζει το κεφάλι στο διάδρομο και φωνάζει: "μπύρες έχουμε ή να πάω να πάρω?", μέχρι να απαντήσουν οι πρώτοι "αντε ρε μαλάκα μπες να φύγουμε", έχει ανέβει με 2 πεντάλιτρες heineken, μια κάτω από κάθε μασχάλη... Δεν ξέρω αν είχαμε μπει στην Εγνατία όταν πρωτοφώναξε "οδηγε σταμάτα να κατουρήσω"..
Στη διαδρομή Θεσσαλονίκη Ηγουμενίτσα μπορεί να σταματήσαμε και 20 φορές, μόνο μέχρι την Κοζάνη καμια 6-7 όπου σε κάποια φάση ο οδηγός του λέει δε σταματάω, σταμάτα να λεει το αρνι δεν αντεχω θα τα κανω πανω μου, δε σταματαω να λεει ο οδηγος θ αργησουμε και ξερω γω, βρε σταματα δεν μπορω, οχι δε σταματαω, ετσι εισαι του λεει, τωρα θα δεις.. παει στη μεσαια πορτα, κατεβαινει τα σκαλακι, γεμιζει ενα ποτηρι το πηγαινει μπροστα στον οδηγο και του λεει "θα σταματήσεις ή θα τα κάνω επάνω σου..."
Κλασσικός Θοδωρας λοιπόν, αφού έχουμε φτάσει ηγουμενίτσα και περιμένουμε μερικές ώρες να μπούμε στο καράβι, καθόμαστε να πιουμε κάτι, και τον παίρνει τηλέφωνο η μάνα..
Έλα μανα ξερω γω, ε οχι θ αργήσω λίγο,μην περιμένετε φάτε και βάλε τα κεφτεδάκια στο ψυγείο, θα τα φάω την Δευτέρα (ήταν ακόμη Πέμπτη), γιατί τον ρώτησε προφανώς η μάνα, ε να είμαι στην ηγουμενίτσα πάω ιταλία.. καρ καρ καρ
Το σλόγκαν εκείνης της εκδρομής ήταν "βαφανκουλο πολιτσαι".. μια μιξη ιταλικων και γερμανικων για να βρισει τους μπάτσους..
Παραλείπω σκηνικά που άλλο να τα διαβάζεις κι άλλο να τα βλέπεις όπως λέει και ο aureliano, και φτάνω στο αποκορύφωμα, είμαστε στα ανοιχτά της Κέρκυρας στην επιστροφή, τα παιδιά από Λεπτοκαριά είχανε μια πειρατική σημαία μαζί..
Την τσακώνει το αρνί, πάει στην πρύμνη που ήταν η σημαία του καραβιού, μας φωνάζει έξω όλους, ανεβαίνει πάνω σ ενα τραπέζι ημίγυμνος με τους τουρίστες να μένουν μ@λ@κες και λέει, ετοιμαστείτε να πούμε τον ύμνο..
Μοντάρει την πειρατική στον ιστό μαζι με ενα κασκολ και δίνει το σύνθημα... πιάσαμε λιμάνι με την πειρατική μέχρι που ήρθαν οι ναύτες και την κατεβάσανε..
Τα πολυλογώ γιατί όποιος έχει γνωρίσει τον Θοδωρη, ξέρει τι θα πει να κάνεις εκδρομή μαζί του και να γυρνάς με κοιλιακούς..
Λοιπόν, στο πήγαινε είμαστε, οδηγός ο Χρήστος, ένας παλαβός και μισός, ψιλοπουστρίζει να πω την αλήθεια, στην αρχή μετρημένος και σοβαρός, μέχρι να φτάσουμε Ηγουμενίτσα είχε ξεφύγει εντελώς.. λίγο οι μυρωδιές, λίγο το αρνι, λίγο το ποτηράκι, ευτυχώς που μπαίναμε στο καράβι και δεν έπρεπε να οδηγήσει αυτός για 10 ώρες..
Όταν βγήκαμε από το καράβι, στο δρόμο για Ρώμη ο οδηγος δε μαζευόταν. Είμαστε στην autostrada Napoli-Roma, και ο τύπος σε τσακίρ κέφι, να σηκώνεται από το κάθισμα και να χορεύει ζεμπεκιά μαζί με το αρνι περνώντας το πόδι πάνω από το τιμόνι..
Στη δε επιστροφή, 3 η ώρα τη νύχτα, παίρνει μια έξοδο σε ένα κόμβο, και καταλαβαίνει ότι έκανε λάθος.. ο αθεόφοβος, σε εθνική οδό ξεκινάει και κάνει όπισθεν για να επιστρέψει στο δρόμο.. το ότι επιστρέψαμε σώοι είναι θαύμα..
