ΑποστόληςΑ έγραψε: Τετ 19 Νοέμ 2025, 09:29
Πάει κι αυτή η διοργάνωση για την Εθνική!
Ξεκίνησε με μεγάλες φιλοδοξίες και τέλειωσε με άσχημη προσγείωση.
Ο προπονητής φάνηκε τελείως ανήμπορος να διαχειριστεί σύγχρονες ομάδες όπως η Δανία, με την οποία δεν χάσαμε απλά, αλλά συντριβήκαμε και μάλιστα και στους δύο αγώνες.
Και με Σκωτία όμως, τουλάχιστον κατά διαστήματα, η ομάδα έχανε τον μπούσουλα, παρόλο έδειχνε στον υπόλοιπο αγώνα ότι είναι καλύτερη.
Χθες η ομάδα ήταν απογοητευτική. Υποτίθεται ότι σε έναν αγώνα σχετικά εύκολο και χωρίς βαθμολογικό ενδιαφέρον ο προπονητής θα δοκίμαζε νέους παίκτες.
...
Αποστόλη καλημέρα.
Είσαι παλιός. Έχεις ζήσει όλον τον ανηφορικό δρόμο της τριετίας Σάντος στον ΠΑΟΚ καθώς και την επταετή γραμμική αρμονική ταλάντωση της θητείας του Ράσβαν με ακραίες τιμές την πλήρη αποθέωση και την πλήρη απαξίωση.
Αυτά τα 10 χρόνια μας έχουν δείξει αρκετά για το άθλημα που λέγεται ποδόσφαιρο.
Γιατί στρέφεις τα βέλη σου αποκλειστικά στον προπονητή; Γιατί θεωρείς πως είναι ανήμπορος να διαχειριστεί ομάδες δυναμικής Δανίας;
Στα ρωτάω αυτά γιατί έχω την αίσθηση πως έχουμε ξεχάσει το πραγματικό μέγεθος της Εθνικής. Έχω την αίσθηση πως επειδή υπάρχει μια γενιά ιδιαίτερα ταλαντούχων παικτών ανεβάσαμε πολύ τον πήχη αγνοώντας τους νόμους που διέπουν την ομαλή εξέλιξη μιας ομάδας.
Ποια είναι ποδοσφαιρικά η Ελλάδα που θα κοιτάξει αφ' υψηλού τη Δανία, μια ποδοσφαιρική χώρα που παίζει ανελλιπώς σε μεγάλες διοργανώσεις, που αρκετές φορές προκρίνεται στα νοκ άουτ των διοργανώσεων και που λόγω του ότι είναι στην πρώτο γκρουπ του nations league έχει σφυρηλατηθεί στο να παίζει κάθε χρόνο 4 με 5 αγώνες απέναντι στις κορυφαίες δυνάμεις της Ευρώπης.
Θα σου πω μια μικρή ιστορία από τον εντός αγώνα με τη Δανία. Κάθομαι να τον δω με τη γυναίκα μου η οποία είναι παντελώς άσχετη με το ποδόσφαιρο όμως λόγω του ντόρου που υπήρχε κάθισε κι αυτή να δει το ματσάκι. Λίγο πριν την έναρξη, βλέπαμε στιγμιότυπα από την προθέρμανση των ομάδων ακούγοντας ρεπορτάζ και σχόλια δημοσιογράφων και παλιών ποδοσφαιριστών.
Γυρίζει η γυναίκα μου και με ρωτάει, 'είναι σημαντικός ο αγώνας;'.
Της λέω, 'είναι φουλ σημαντικός, αν κερδίσουμε μπλα μπλα μπλα...'
Μου λέει, 'είναι φανερό πως θα χάσουμε'.
'Με κοροϊδεύεις', της λέω, 'δεν έχει γίνει καν σέντρα, πως βγάζεις συμπέρασμα;'.
'Δες', μου λέει, 'τις φάτσες των Δανών. Είναι όλοι ανέκφραστοι, σφιγμένοι και αγριεμένοι. Δες των δικών μας, όλο χαζογελάνε και σπρώχνονται σαν παιδάκια δημοτικού'.
Στο δεκάλεπτο, αφού οι Δανοί είχαν κερδίσει κάθε προσωπική μονομαχία και κάθε δεύτερη μπάλα, κατάλαβα πως είχε δίκιο και πως ο αγώνας είχε στραβώσει πριν αρχίσει.
Μήπως, πριν φτάσουμε στις ευθύνες του προπονητή, σκεφτούμε πως είναι πρώτη φορά στην ιστορία του ελληνικού ποδοσφαίρου που μπήκαμε με τον αέρα ενός φαβορί σε μια διαδικασία επίσημων αγώνων. Μήπως ως οργανισμός ήμασταν ψηλωμένοι αδικαιολόγητα και ανώριμοι ταυτόχρονα να διαχειριστούμε το ρόλο του φαβορί στη διαδικασία; Μήπως το γκρουπ είναι ακόμα ανέτοιμο στο να διαχειριστεί πνευματικά καταστάσεις είτε υψηλών προσδοκιών είτε αναπάντεχων σφαλιάρων. Και μιας και αναφέρθηκα στο γκρουπ, αυτή τη στιγμή το γκρουπ είναι υπό διαμόρφωση. Αποχωρεί η παλιά γενιά παικτών (κάποιοι από αυτούς και παλιάς κοπής) και έρχεται η καινούρια η οποία είναι πολύ ταλαντούχα αλλά ταυτόχρονα και πολύ άπειρη στο να σηκώνει βάρη. Είναι λογικό λοιπόν όταν τα γκρουπ είναι σε διαδικασία μετάβασης, οι χρόνοι, οι ρόλοι, οι θέσεις, όλα να είναι παροδικά μετέωρα.
Όλοι μας γουστάρουμε να βλέπουμε τους μικρούς ταλαντούχους και νομίζουμε πως η αιτία όλων των κακών είναι η μη συμμετοχή τους.
Όταν όμως έπαιξαν ταυτόχρονα βασικοί στο εντός με τη Δανία, Τζόλης, Ντέλιας, Καρέτσας ένιωθες πως βλέπεις κ15 απέναντι σε άντρες. Τους έπνιξαν, τους έριξαν 2 αθλητικές κλωτσιές και ούτε που ακούμπησαν μπάλα.
Το ποδόσφαριρο είναι σκληρό όταν το παίζεις καμπόσος ενώ δεν είσαι ακόμα έτοιμος ως οργανισμός.
Εδώ είδαμε από την ομάδα μας, που κατέβηκε στη Λεωφόρο να κάνει πασαρέλα ενώ απέναντί της είχε κομάντο, πόσο κακό είναι να μπαίνεις στο γήπεδο ψηλωμένος.
Ξαναλέω το ποδόσφαιρο είναι σκληρό. Για κάθε Βαγιαννίδη υπάρχει ένας Σκωτζέζος Σνάουτσερ να μας θυμίζει πως μπορεί να μη ξέρει μπάλα αλλά στο χορτάρι θα τον περάσεις μόνο άμα του κόψουν τα πόδια. Για κάθε Καρέτσα θα υπάρχει ένας Αντρίγια να θυμίζει πως το ποδόσφαιρο εκτός από τη φάση επίθεσης υπάρχει και η φάση άμυνας. Για κάθε Τζόλη υπάρχει ένας Δανός εξτρέμ να θυμίζει πως όσο δεινός εκτελεστής κι αν είσαι το ποδόσφαιρο είναι πάνω από όλα ομαδικό άθλημα. Για κάθε Κωνσταντέλια υπάρχει ένας Δανός αμυντικό χαφ που θα σε κλωτσάει σε κάθε σημείο του γηπέδου προκειμένου να μη σε αφήσει να τον ξεφτιλίσεις.
Μπορώ να πω κι εγώ πολλά για τον Γιοβάνοβιτς. Μπορώ να σκεφτώ ακόμα περισσότερα για το βαζελοσυνάφι που είναι μαζεμένο διαχρονικά στην Εθνική και που δεν μπόρεσε να το ξηλώσει ούτε ο Κόκκαλης στα ντουζένια του.
Πάνω από όλα όμως καταλαβαίνω πως ως Έλληνές δεν έχουμε υπομονή. Στον ΠΑΟΚ, ο προπονητής των τίτλων με 2 ισοπαλίες με Αγρίνιο και Τρίπολη κρίθηκε κορεσμένος, κυκλοκλεισμένος και εμμονικός ενώ στον οσφπ ο προπονητής του νταμπλ και του ευρωπαϊκού μετά στην εξάρα στην Βαρκελώνη αν δεν κέρδιζε την άεκ έπρεπε να πάρει αεροπλάνο επιστροφής.
Συμπερασματικά..
Ας περιμένουμε λίγο γιατί ειδικά σε αυτήν την Εθνική υπάρχουν συγκεκριμένα αγωνιστικά δεδομένα.
Πρέπει να σκεφτούμε πως αυτή η Εθνική τώρα χτίζεται. Συνεπώς πρέπει πρώτα από όλα ο ίδιος ο οργανισμός να αντιληφθεί το μπόι του, να δοθεί χρόνος να φτιαχτεί το νέο γκρουπ, να δοθεί χρόνος σε όλα αυτά τα παιδιά που μαζεύονται από ετερογενή ποδοσφαιρικά περιβάλλοντα να συνυπάρξουν, να γνωριστούν και να αντιληφθούν το επίπεδο των αντιπάλων και με χαμηλά τη μπάλα να κοιτάζουμε λίγο λίγο προς τα πάνω. Γιατί στο από πάνω βρίσκονται πολλοί που είναι μαθημένοι σε αυτά και δε θα κάθονται να σε κοιτούν. Δε θα ανέβεις με ασανσέρ. Από τις σκάλες και αγκομαχώντας.
Υγ. Νίκη την Κυριακή με μηδέν παθητικό.
