"Ο ΠΑΟΚτσίδικος καημός"...
Νιος ήμουνα και γέρασα, από το ογδόντα πέντε,
αφού χαθήκανε πολλά, χρόνια, τριάντα τέσσερα,
τις μνήμες από το μυαλό, με δυσκολία ανέσυρα,
πέρασα, βλέπεις, βάσανα κι άρχισαν να χαλιένται...
Τέσσερις κούπες σήκωσα, όλα αυτά τα χρόνια
κι ας ήταν Κύπελλα απλά, για με θα ζουν αιώνια,
γιατί κι αυτά βοήθησαν να μείνω όρθιος, μαχητής,
έκτοτε κι ας μην στέφθηκα, ποτέ-ξανά Πρωταθλητής...
Οι μακρινές οι θύμησες, παππούδων και προγόνων,
της εποχής της ίδρυσης, των πέτρινων των χρόνων,
μπορεί να μένουν στην καρδιά για πάντα χαραγμένες,
μα, απ' τον επαγγελματισμό, κάναν ξεθωριασμένες...
Νέα χρειάζονταν τροφή, μυαλά παλιά, μα και νεαρά...
Πρωτάθλημα-Δικαίωση γύρευα, ως όλοι, σθεναρά...
Τον τίτλο που με έκλεψαν, με ρουφιανιές και ψέμα,
τον ήθελα για εκδίκηση, παίρνοντας πίσω το αίμα...
Χρειάστηκαν πάρα πολλά, ιδρώτας, πόνος, κόπος,
σε μια χρονιά που, ούτε βαθμός πετάχτηκε ασκόπως,
μα όσο κι αν με φρέναρε, του κάθε είδους τραύμα,
προτελευταία αγωνιστική, έγινε πλέον Το Θαύμα...
Ακόμα κι αν αήττητος, χρειάστηκε να μείνω,
στου τίτλου την διεκδίκηση, μέσα να παραμείνω
κι αυτό φέτος το πέτυχα και δεν ήταν τυχαίο,
όμως, για τους αλλόθρησκους, απέβη ωσάν μοιραίο...
Με τους Καθολικούς, λοιπόν κι εγώ έκανα Ανάσταση,
με στέψη-ανεπανάληπτη (σ' όλη την Γη) παράσταση,
δίδαγμα κάθε ανθρώπου, για την ΜΠΙΖΙΜ κατάσταση,
πως "Π.Α.Ο.Κ. είμαι", ΠΡΩΤΑΘΛΗΤΗΣ, με την γροθιά σε ανάταση...
Υ.Γ. Τόπο έπιασε, επιτέλους, η ασπρόμαυρη επανάσταση!!!!
