Όταν η υποκρισία, φοράει μαύρα
Μου φαίνεται λίγο κωμικό, να μπλέκεται στην αθλητική επικαιρότητα, μια συζήτηση με… παπάδες. Ποτέ δεν μου άρεσε, από την εποχή του περίφημου Πάπα-μάνατζερ. Οι παλιότεροι, θυμούνται.
Όπως όλοι οι άνθρωποι, έτσι κι εγώ μπορεί να πιστεύω σε μια ανώτερη δύναμη, ας ονομάσουμε αυτή τη δύναμη, Θεό. Η σημερινή μορφή αυτών, που διεκδικούν την αποκλειστικότητας της έκφρασης αυτής της δύναμης, αυτού του Κράτους εν Κράτει, πολλές φορές μου προκαλεί αποστροφή.
Προσωπικά, τα εσωτερικά αυτού του Κράτους εν Κράτει μου είναι αδιάφορα και υπό διαφορετικές συνθήκες, δεν θα χαλάλιζα ούτε μία λέξη για την απόφαση αλλάξει ιερέα μία εκκλησία στον Τρίλοφο. Οι λόγοι, που συνέβη αυτό, αν όντως έχουν να κάνουν με την φίλαθλη ιδιότητά του, μου προκαλούν μεγαλύτερη αποστροφή.
Ο Παπα-Χρήστος είναι μια συμπαθητική μορφή των γηπέδων και όπως κάθε άνθρωπος, έτσι κι αυτός, επιλέγει που θα περάσει τον ελεύθερο χρόνο του. Δε νομίζω ότι είναι κακό, που επιλέγει το γήπεδο, δεν θυμάμαι, άλλωστε, να έχει πειράξει κάποιον, ούτε να έχει προσβάλει κάποιον. Τον θυμάμαι, στο περσινό Ηρακλής – ΠΑΟΚ στο Καυτανζόγλειο, με ένα κασκόλ στο λαιμό, να έχει κατέβει στο ταρτάν, όταν άρχισαν τα επεισόδια και να στέλνει τον κόσμο πίσω στην κερκίδα, προσπαθώντας να ηρεμήσει την κατάσταση. Δεν βρίσκω κάτι κακό σ΄ αυτό.
Θυμάμαι κι άλλους ρασοφόρους στο γήπεδο, έστω και περιστασιακά. Θυμάμαι για παράδειγμα, αμέτρητους ρασοφόρους να «αγιάζουν» την ομάδα του ΠΑΟΚ, παραμονές του ιστορικού αγώνα με τη Μακάμπι και την επόμενη μέρα μια ολόκληρη σειρά απ’ αυτούς στη Θύρα 1, μ΄ εκείνα τα χρυσά ραβδιά στο χέρι. Οι συνειρμοί, απαγορεύονται, αν και δεν αποκλείεται κάποιοι εξ αυτών να «γνωμοδότησαν» κατά του Παπα-Χρήστου.
Τον τελευταίο καιρό έγινε πολλή συζήτηση για την παρουσία του συγκεκριμένου ιερωμένου στο γήπεδο. Τελικώς, του πήραν την… έδρα. Βέβαια, δεν θυμάμαι να πείραξε ποτέ κανείς αυτούς τους ρασοφόρους κτηματομεσίτες, που πρωταγωνίστησαν στην σκανδαλολογία των τελευταίων χρόνων. Νομίζω, όμως, ότι τους λόγους τους φαντάζεται ο καθένας.
Αυτή η υποκρισία, ώρες – ώρες, είναι πράγματι εκνευριστική.
http://blog.paok24.com/?p=119
Σωστός ο Κουβεντίδης..
