Δημοσιεύτηκε: Δευ 01 Δεκ 2008, 22:36
ετσι ειναι ρε απαραδεκτε,οπως τα λες,τι να πρωτοθυμιθω και γω..πρωτο ματς που πηγα στην μπαλα ηταν το ΠΑΟΚ - αρσεναλ,μεχρι τοτε μου λεγαν εισαι μικρος..γυρισα σπιτι και ειπα τι μανα μ,μαμα ειμαι ΠΑΟΚ...εβλεπα τν ΠΑΟΚ στον επαναληπτικο κ ελεγα ποτε θα μαστε μαζι εκει,ποτε θα μεγαλωσω να κανω εκδρομες?...μεγαλωσα οπως ειπες,χωρισα για τον ιδιο λογο,δεν εβγαινα απο το σπιτι γιατι ειχα φαει 5 απο τον γαβρο κ εκλαιγα,μεχρι που ο κολλητος μ με πηρε και μου ειπε,ρε μλκ τι επαθες?γιατι δεν το σηκωνεις?δεν ειμαι κλα ρε λεω,5 φαγαμε...μ λεει τετοιες στιγμες δεν εχω ξαναζησει μ λεει μ τον ΠΑΟΚ,τραγουδουσαμε αναποδα στο γκολ κ φωναζαμε στα @@ μας,μας βγαζαν φοτος λεει...τρελλα τους πουλουσαμε..ολα αυτα γινοντουσαν πιο εντονα οταν η γαλουχηση του πατερα μου εδιχνε φοτος απο τα ματσ με λιον,μιλαν,αγιαξ,μπαρτσα,ναπολι..συζητησεις με τον συγγενη μου Παντελακη,αναμνησεις..ελπιδα,ονειραα...ολα αλλαξαν στο ματσ με μακαμπι,καθομουν εξω απο την 4 πιναμε κ κλαιγαμε,ειπα δεν θα ξαναγυρισω στο γηπεδο μετα την τιμωρια λουκα,αλλα δεν μπορεσα και ξαναπηγα με αλκμααρ..δεν αντεξα εκει,ξεσπασα,φωτιες,βρισιμο,σιχτιρισμα...γιατι λεω ν πηγαινουν ολα χαλια?τι φταιει?δεν γινεται τετοιος λαος τοση πικρα...συνεχισα παρα τον λογο μου πως με την βρομια που επικρατουσε ελεγα δεν θα ξαναπατησω...μεχρι που ο ορφανος μ κοψε το γηπεδο..σε ενα ΠΑΟΚ πανιονιος πριν 3-4 χρονια ιανουαριο μηνα βγαινοντας στα στενα με ακολουθησαν μπατσοι κ εφυγα καρφωτος απο ρουφιανους μεσα...σας συχαθηκα λεω...καθομασταν στα κρατητηρια κ λεγαμε ιστοριες με αλλα παιδια απο το συνδεσμο της εδεσσας..δικαστηρια,απαγορευση εισοδου στο γηπεδο...κ.α
εχασα ενα πολυ σημαντικο προσωπο στην ζωη μου,τον Παπου μου αρρωστος ΠΑΟΚτσης κ ειχαμε κοιμη συζητηση μονιμα τν ΠΑΟΚ..ηταν η χρονια που γυρισε ο ΤΕΟ..στην κηδεια το μονο που του πα ηταν πως θα χανε μεγαλες στιγμες στον ΠΑΟΚ με τν επιστροφη ΤΕΟ...και ξερω πως θα θελε να τις ζησει..απο τοτε...ολα πανε καλυτερα,δυστηχως δεν μενω θεσ/νικη αλλα κρητη,και μπορω να βλεπω τν αγαπημενο μου ΠΑΟΚ κρητη και σε καποια ματσ στν ναο,αλλα θα γυρισω...γιατι δεν μπορω να ζω σε αλλη πολη για τον μονο λογο οτι νιωθω μισος,δεν ειμαι διπλα στην καψουρα μου...δεν ζω την ομαδα μου..αλλα προσπαθω ν διδασκω ΠΑΟΚ ΠΑΝΤΟΥ..σε καφετερεις μπαρακια οπου βρεθω...με οποιον τροπο,ασχετα αν πολλοι εδω δεν καταλαβαινουν τι ειναι ο ΠΑΟΚ για μας,ειναι ιδεα,ειναι τροπος ζωης...ειναι θρησκεια...ο καθε ΠΑΟΚτσης θα μπορουσε ν γραψει βιβλιο για τις ιστοριες του..ο καθενας εχει την ιστορια του,ετσι και γω...και δεν μπορω να μην ανατριχιαζω,οταν ακουω το "εμεις μαζι για μια ζωη",και θυμαμαι αλκμααρ,μακαμπι...κ.α οταν ακουω το "κ οταν θα πεθανω θελω τον δικεφαλο στον ταφο μου επανω"..και σκεφτομαι χαμενα δικα μου πρωσοπα ή τωρα που ανεβηκα στο ΠΑΟΚ ουντινε στα φιλικα καλοκαιρι θεσ/νικη κ ακουσα το "για σενα εχω κανει κρατητηριο..ποτε σου δεν θα παιζεις μονος ν το ξες".δεν γινεται να ναι μονος ποτε,δεν πρεπει να τον αφησουμε ποτε ξανα...
και ολα αυτα με soundtrack το σιγα μην κλαψω σιγα μην φοβηθω,σαν αετος πανω απο τις λυπες θα πεταξω
κουρασα ξερω αλλα ηθελα να πω καποια πραματα μετα απο αυτο που διαβασα απο τν αδερφο απαραδεκτο,γιατι καθε ΠΑΟΚτση τν νιωθω σσαν αδερφο..
ΕΜΕΙΣ ΜΑΖΙ ΓΙΑ ΜΙΑ ΖΩΗ
εχασα ενα πολυ σημαντικο προσωπο στην ζωη μου,τον Παπου μου αρρωστος ΠΑΟΚτσης κ ειχαμε κοιμη συζητηση μονιμα τν ΠΑΟΚ..ηταν η χρονια που γυρισε ο ΤΕΟ..στην κηδεια το μονο που του πα ηταν πως θα χανε μεγαλες στιγμες στον ΠΑΟΚ με τν επιστροφη ΤΕΟ...και ξερω πως θα θελε να τις ζησει..απο τοτε...ολα πανε καλυτερα,δυστηχως δεν μενω θεσ/νικη αλλα κρητη,και μπορω να βλεπω τν αγαπημενο μου ΠΑΟΚ κρητη και σε καποια ματσ στν ναο,αλλα θα γυρισω...γιατι δεν μπορω να ζω σε αλλη πολη για τον μονο λογο οτι νιωθω μισος,δεν ειμαι διπλα στην καψουρα μου...δεν ζω την ομαδα μου..αλλα προσπαθω ν διδασκω ΠΑΟΚ ΠΑΝΤΟΥ..σε καφετερεις μπαρακια οπου βρεθω...με οποιον τροπο,ασχετα αν πολλοι εδω δεν καταλαβαινουν τι ειναι ο ΠΑΟΚ για μας,ειναι ιδεα,ειναι τροπος ζωης...ειναι θρησκεια...ο καθε ΠΑΟΚτσης θα μπορουσε ν γραψει βιβλιο για τις ιστοριες του..ο καθενας εχει την ιστορια του,ετσι και γω...και δεν μπορω να μην ανατριχιαζω,οταν ακουω το "εμεις μαζι για μια ζωη",και θυμαμαι αλκμααρ,μακαμπι...κ.α οταν ακουω το "κ οταν θα πεθανω θελω τον δικεφαλο στον ταφο μου επανω"..και σκεφτομαι χαμενα δικα μου πρωσοπα ή τωρα που ανεβηκα στο ΠΑΟΚ ουντινε στα φιλικα καλοκαιρι θεσ/νικη κ ακουσα το "για σενα εχω κανει κρατητηριο..ποτε σου δεν θα παιζεις μονος ν το ξες".δεν γινεται να ναι μονος ποτε,δεν πρεπει να τον αφησουμε ποτε ξανα...
και ολα αυτα με soundtrack το σιγα μην κλαψω σιγα μην φοβηθω,σαν αετος πανω απο τις λυπες θα πεταξω
κουρασα ξερω αλλα ηθελα να πω καποια πραματα μετα απο αυτο που διαβασα απο τν αδερφο απαραδεκτο,γιατι καθε ΠΑΟΚτση τν νιωθω σσαν αδερφο..
ΕΜΕΙΣ ΜΑΖΙ ΓΙΑ ΜΙΑ ΖΩΗ