από PaokCuba4 » Κυρ 03 Απρ 2022, 15:57
Με βάση αυτό που λες dim όμως επιρρίπτεις όλη την ευθύνη στους παίκτες και αφαιρείς τον ανθρώπινο παραγοντα. Φυσικά οι αθλητές θα παλέψουν για τη νίκη ως επαγγελματίες αλλά δεν έχουν εγγυηθεί ότι θα κερδίζουν κάθε παιχνίδι ή θα παίζουν στο 100% κάθε αγώνα. Και μάλιστα μιλάμε για ανθρώπους, οι οποίοι δουλεύουν εξίσου σκληρά όσο εμείς και μπορεί να ζουν εξίσου τα δικά τους σοβαρά θέματα. Ο αθλητισμός και μιλάω για όλα τα αθλήματα δεν προσφέρει μόνο νίκες, αλλά συγκινήσεις και όλες τις αρχές που διέπουν τον αθλητισμό και που σηκώνουν το βάρος της καθημερινότητας μας και μας ανοίγουν το δρόμο για άλλες ασχολίες.
Το πρόβλημα είναι πρώτα απ' όλα της νοοτροπίας του Νεοέλληνα. Στις νίκες όλοι είναι Θεοί και στις ήττες είναι πουλημένοι, προδότες, τρυπιοι και δε συμμαζευεται. Και μάλιστα σε αυτό συνέβαλλε πολύ τόσο η έλλειψη παιδείας από οικογένεια και σχολείο αλλά και η ύπαρξη του πληκτρολογίου και του Ίντερνετ και ο ξύλινος λόγος της δημοσιογραφίας.
Το Ίντερνετ είναι φοβερό εργαλείο στις ζωές μας, αλλά έδωσε το βήμα σε ανθρώπους να εκφράζουν διάφορες ιδεοληψίες, θεωρίες συνομωσίας και απόψεις που δε συνάδουν με την πραγματικότητα και δε σέβονται τον άνθρωπο. Σε συνδυασμό με τον κιτρινισμο πολλών δημοσιογράφων καλλιεργήθηκε τόσο ο φανατισμός όσο και η ψευδαίσθηση της δύναμης του πληκτρολογίου, όπου μπορεί ο καθένας να γράφει ό,τι θέλει και να πιστεύει ότι έτσι επηρεάζει καταστάσεις. Επίσης ακολουθήθηκε και η χειραγώγηση του κόσμου που θα ακούσει ευλαβικά κάποιον άνθρωπο και δε θα χρησιμοποιήσει τη δική του σκέψη για να δει όλες τις πλευρές που θα οδηγήσουν στην πραγματικότητα. Και εκεί έρχεται μετά τόσο το οικογενειακό που έχει γαλουχηθεί με αυτό τον τρόπο με ελάχιστες εξαιρέσεις δυστυχως αλλά και το σχολείο που δεν έχει διδάξει τη σπουδαιότητα του αθλητισμού και του ευ αγωνίζεσθαι, όπως και άλλα πράγματα που θα απέτρεπαν την κοινωνία να είναι έτσι.
Μετά φυσικά είναι η ίδια μας η κοινωνία, όπου δεν έχει μάθει να στηρίζει τον αθλητισμό και αυτό έχει οδηγήσει στην απαξίωση τόσο του αθλητισμού σε εθνικό επίπεδο όσο και την άνοδο του φανατισμού που οδηγεί σε ολέθριες συνέπειες.
Πλέον είμαστε σε μια κατάσταση που δεν μπορείς να την αποδώσεις στο ότι ο οπαδός είναι πανηγυρτζης. Γιατί και στην κατάκτηση τιτλων όχι μόνο δε στηρίζεται η ομάδα αλλά και πλέον οι οπαδοί είναι επιλεκτικοί απαξιώνοντας τίτλους και θέτοντας το Πρωτάθλημα ως το μόνο τίτλο που αξίζει της στήριξης τους. Είναι μια αλλοτρίωση του ανθρώπου όπου δε στηρίζεται η ομάδα για τον κόπο της και την προσπάθειά της ή για το άθλημα που μπορεί να του αρέσει, αλλά για λόγους που πραγματικά δεν αντιπροσωπεύουν τον αθλητισμό. Και τέτοιοι λόγοι είναι ο φανατισμός ή η υλική ψευδαίσθηση των τίτλων και το ότι "μόνο με επενδυτές και με λεφτά στηρίζω, αλλιώς να κλείσει το τμήμα" λες και τους ανήκει το τμήμα. Έτσι δεν καταλαβαίνουν το τι χρειάζεται για να στήσεις μια ομάδα ή το ποσο σημαντική είναι μια ηθική ή οικονομική στήριξη. Και μαλιστα κατακρινουμε δικαίως τα λάθη των διοικήσεων αλλά αντί να συμμετέχουμε ενεργά και να αποτρέπουμε καταστάσεις, θεωρούμε ότι το να απέχουμε είναι μια μορφή αντιπολίτευσης.
Δυστυχώς αυτό είναι μια ασθένεια που δεν είναι τόσο απλή όσο νομίζουμε. Μακάρι να ήταν ο πανηγυρτζης ο λόγος ή η οικονομική κρίση ή το ότι το γήπεδο πέφτει μακριά. Δυστυχώς δεν είναι. Είναι κοινωνικοί λόγοι που έχουν διαμορφώσει μια αρρωστημένη νοοτροπία όπου η συντριπτική πλειοψηφία έχει μπερδέψει πάρα πολλά γύρω από τον αθλητισμό.
