nikos55 έγραψε:Αφου πλεον με τα torrent εχω δει και αρκετους αγωνες πολυ παλαιοτερων δεκαετιων, δε δεχομαι κουβεντα επι του θεματος. Ο Πελε δεν ηταν κατι το εξωπραγματικο, παιχτες σαν αυτον υπηρξαν κι αλλοι. Για παραδειγμα ουτε τον Εουσεμπιο, ουτε τον Κροιφ μπορω να τους χαρακτηρισω χειροτερους του. Τη φημη του την οφειλει στο οτι κρατηθηκε πολλα χρονια σε υψηλο επιπεδο και συνδυασε το ονομα του με την κατακτηση 3 μουντιαλ απο τη Βραζιλια. παροτι το 1962 δεν επαιξε σχεδον καθολου, το 1958 τα αστερια της ομαδας ηταν ο Ντιντι και ο Γκαριντσα, ενω το 1970 οντας 30αρης ηταν ο πρωτος μεταξυ πολλων ισων στην ομαδα. Ειναι φυσικα και θεμα marketing, καθως τοσο ο ιδιος οσο και η χωρα του προμοταρονται ποδοσφαιρικα δυσαναλογα σε σχεση με αλλους. Επισης ορθα επεσημαναν αλλοι πως ο Πελε επαιξε σε λιγοτερο ανταγωνιστικες εποχες και σε πρωταθληματα πιο αδυναμα για να μην πω της πλακας. Ο ενας επαιζε καμπιονατο οταν οι Ιταλοι ειχαν με διαφορα τις καλυτερες ομαδες του κοσμου, και ο αλλος επαιζε αμερικη!
Αυτο που εκανε ο Ντιεγκο -κυριως το 1986- ηταν μαγικο. Ειναι ο μοναδικος στην ιστορια του αθληματος που μετετρεψε το ποδοσφαιρο σε ατομικο αθλημα! Μονος του καταφερε και πηρε ολοκληρο μουντιαλ. Δειτε ειδικα τον ημιτελικο με το Βελγιο, οπου κατα τη γνωμη μου εχουμε την μεγαλυτερη εμφανιση ποδοσφαιριστη ποτε. Κανει αδιανοητα πραγματα, σε οποιοδηποτε σημειο του γηπεδου κι αν παει η μπαλα πανω του γινεται ευκαιρια! Ή να θυμισω το γκολ με την Αγγλια, το ωραιοτερο ολων των εποχων αν αναλογιστει καποιος τη σημαντικοτητα του αγωνα και την αξια του αντιπαλου.
Να συμπληρωσω κι ενα χιουμοριστικο συμβαν. Στα νεκροταφεια της Ναπολης ειχε γραμμενο τη δεκαετια του 80 "Δεν ξερετε τι χανετε που δεν βλεπετε Ντιεγκο"
Θα διαφωνησω Νικο. Χωρις να ξεχναω τις στιγμες μαγειας που προσεφερε ο Ντιεγκο, θεωρω τον Πελε ακομα καλυτερο. Ειχε την ιδια ικανοτητα με τον Μαραντονα σε πασα και τριπλα συν του οτι διεθετε κεφαλια κανονι οπως και ευχερεια και με τα δυο ποδια.
Το 1962 ναι δεν επαιξε σχεδον καθολου, αλλα το 1958 τα αστερια της Βραζιλιας δεν ηταν μονο ο Γκαριντσα και ο Ντιντι, αλλα και αλλοι μεταξυ των οποιων και ενα 17-χρονο αγορακι που ελαμψε σαν Σουπερ-Νοβα σε εκεινη την διοργανωση, πετυχαινοντας, μεταξυ αλλων, το γκολ της προκρισης στα προημιτελικα εναντιον της Ουαλιας, ενα χατ-τρικ στο 5-2 επι της Γαλλιας στον ημιτελικο και αλλα δυο γκολ στον τελικο στο (επισης) 5-2 επι της Σουηδιας. Τι επρεπε να κανει δηλαδη για να ανηκει στα αστερια του '58? Ο Μαραντονα παρεμπιπτοντως, και ευρισκομενος στην ηλικια των 17 ετων, αποκλειστηκε απο τον Μενότι κατα τον καταρτισμο της αποστολης της Εθνικης Αργεντινης για το Μουντιαλ του 1978.
Οσο για το μαρκετινγκ, νομιζω πως τα εχουμε πει και με αφορμη την Βραζιλια του 1982 και θεωρω πως υποπιπτεις σε αναχρονισμο. Τι δυναμη μαρετινγκ διεθετε η Βραζιλια την δεκαετια του '60 οταν και αγωνιζοταν ο Πελε, ή τι δυναμη και επιρροη διεθετε το μαρκετινγκ το ιδιο ως εννοια εκεινα τα χρονια? Η “Μπεκαμοποιηση” ειναι φαινομενο που ελαβε διαστασεις που απειλουν να πνιξουν το αθλημα απο την δεκαετια του '90 και μετα. Οι μεταπολεμικες δεκαετιες, μεχρι και το 1990 χονδρικα, ηταν εντελως διαφορετικες, ΚΑΙ σε οτι αφορα το ποδοσφαιρο, σε σχεση με τις δυο τελευταιες που εχουμε διανυσει. Και ο Πελε σημειωτεον θεωρουνταν ως "Εl Rey" ηδη απο την δεκαετια του '60. Επομενως, κανενα προιον διαφημισης δεν ειναι η φημη του.
Λες ακομα οτι ο Μαραντονα επαιξε στο Καμπιονατο το οποιο ηταν κορυφαιο πρωταθλημα, ενω ο αλλος επαιζε στην Αμερικη. Αμερικη τι θα πει ακριβως? Ο Πελε αγωνιζοταν στις βραζιλιανικες διοργανωσεις, και απο οτι αντιλαμβανομαι εγω απο τους παικτες-θρυλους που εχω υπ' οψιν μου αλλα και απο το γεγονος οτι οι συντριπτικα περισσοτεροι απο αυτους που συμμετειχαν στις νικηφορες αποστολες της Εθνικης Βραζιλιας στα Μουντιαλ του '58, '62 και '70 αγωνιζοντουσαν στην Βραζιλια, το συμπερασμα που βγαζω ειναι οτι το Βραζιλιανικο Πρωταθλημα δεν ηταν ακριβως της πλακας. Βραζιλιανικο “πρωταθλημα” βεβαια με την συγχρονη εννοια του ορου δεν υπηρχε στην Βραζιλια την εποχη του Πελε, λογω του μεγεθους και της υποαναπτυξης της χωρας, και ενας διαγωνισμος τετοιου τυπου ξεκινησε αρκετα αργα στην Βραζιλια, απο το 1971 πιο συγκεκριμενα. Υπηρχαν πρωταθληματα πολιτειων και τα με διαφορα πιο σημαντικα απο αυτα σε επιπεδο πρεστιζ ηταν δυο, το Campeonato Paulista (της πoλιτειας του Σαο Παολο, στο οποιο και αγωνιζοταν η Σαντος) και το Campeonato Carioca (της πολιτειας του Ριο). Το ας πουμε αντιστοιχο της κλασικης εννοιας “Εθνικο Πρωταθλημα” ηταν το λεγομενο Taca Brazil (Τροπαιο Βραζιλιας, σε μια προσπαθεια μεταφρασης) αν και πολυ διαφορετικο βεβαια σε θεσμικη μορφη. Υπο την ηγεσια του “Rey” Πελε λοιπον, η Σαντος κατεκτησε 9 Παουλίστα απο το '58 μεχρι το '69 και πεντε σερι Taca Brazil απο το 1961 ως και το 1965. Σε διεθνες επιπεδο δε, προσθεσε στην συλλογη της δυο σερι Κόπα Λιμπερταδορες και Διηπειρωτικα (1962 και 1963). Αυτα, σε μια ομολογουμενως λειψη και ατελη προσπαθεια μου να εξηγησω τι εστι Σαντος-Βερυκοκο. Οποιος εχει υπομονη ας ψαξει να βρει καποια σχετικα βιντεο.
Υπαρχει μια ακατανοητη για εμενα προσπαθεια μειωσης του Πελε ως παικτη σε συγκριση με τον Μαραντονα, στηριζομενη στο οτι ο πρωτος ειχε συμπαικτες στην Εθνικη Βραζιλιας (σε διαφορετικες περιοδους βεβαια) ποδοσφαιριστες οπως ο Ντιντι, ο Γκαριντσα, ο Νιλτον Σαντος, ο Ζαιρζινιο, ο Ριβελινο, ο Ζερσον κτλ σε αντιθεση με τον δευτερο που το 1986, πλην του Βαλντανο και του Μπουρουσαγα (οι οποιοι δεν διεθεταν βεβαια σε καμια περιπτωση αντιστοιχη ποιοτητα με εκεινη των Βραζιλιανων του Πελε), ειχε συμπαικτες κατι “παικτρονια” σαν τον Ολαρτικοετσεα πχ (σε οτι αφορα το 1990 δε, καλυτερα θα ηταν να μην μιλησουμε για την ποιοτητα της Αργεντινης). Τωρα το γιατι θα επρεπε να δουμε τον Πελε να ειναι συμπαικτης με ταγαρια ετσι ωστε να τον κρινουμε αποτελεσματικοτερα ειναι κατι που μου διαφευγει. Αυτο ομως που δεν μου διαφευγει, και που το θεωρω και το σημαντικοτερο, ειναι οτι στην χρυση στιγμη του Ντιεγκο, και μιλαω για το Μουντιαλ του '86, η Αργεντινη δεν ηλθε αντιμετωπη με ΟΥΤΕ ΜΙΑ απο τις πολυ καλες ομαδες εκεινου του Παγκοσμιου Κυπελου, και αναφερομαι κυριως στην ΕΣΣΔ, στην Βραζιλια και στην Γαλλια, και σε μικροτερο βαθμο στην Ισπανια και στην Δανια. Ας το εχουμε κατα νου αυτο, οπως δικαια εχουμε κατα νου βεβαια και το τι σημαινε η επανασταση στο Ιταλικο ποδοσφαιρο που εφερε η Ναπολι του Μαραντονα (ΚΑΙ του Καρεκα ομως. Ας μην ξεχναμε το δευτερο καλυτερο σεντερ φορ της εποχης μετα τον τεραστιο Μαρκο Φαν Γαμάστεν).
Σε αλλους κυκλους παλι ο Πελε προξενει απεχθεια ως σημαιοφορος υποτιθεται της εμπορευματοποιησης του αθληματος. Ξεπερνωντας το αντιφατικο γεγονος, οτι η μεγαλη πλειοψηφια αυτων των ανθρωπων ειναι συνηθως αντιθετη απεναντι σε οσους ειναι αντιθετοι στην εμπορευματοποιηση γενικοτερα, θα επιστησω απλως την προσοχη σας στο οτι ο, εκπορνευμενος απο την σαγηνευτικη λαγνεια του χρηματος, Πελε, περασε ουσιαστικα ολη την ποδοσφαιρικη του ζωη στην Σαντος. Μιλαμε για 17 ολοκληρα χρονακια. Ο Ντιεγκο απο την αλλη την εκανε γρηγορα-γρηγορα και με ελαφρα πηδηματακια απο την αγαπημενη του Μποκα για να μεταβει στην Μπαρτσα και στην συνεχεια στην Ναπολι, στην ακριβοτερη, αν θυμαμαι καλα, μεταγραφη της ιστοριας μεχρι τοτε.
Συμπερασμα. Πελε – Μαραντονα : Σημειωσατε Ασος.