Το θλιβερό για τον Άρη και την ιστορία του δεν είναι ο αποκλεισμός από μια ομάδα όπως η Λαμία, κάτι που μπορεί να συμβεί σε οποιαδήποτε ομάδα ανά τα χρόνια, σε έναν θεσμό όπως αυτός του Κυπέλλου, ο οποίος κρύβει αρκετές εκπλήξεις.
Το θλιβερό είναι η κατάντια στην μορφή υποδούλωσης του συγκεκριμένου αθλητικού σωματείου απέναντι στον πιο ισχυρό αντίπαλο.
Είναι αυτό που διαφοροποιεί ένα μεγάλο κλαμπ, από έναν ιστορικό αθλητικό σύλλογο.
Ο ΠΑΟΚ ακόμα και στις δυσκολότερες εποχές του, μπορεί να επικεντρωνόταν μυωπικά στα τοπικά ντέρμπι, αλλά πάντα πάλευε απέναντι στον δυνατό και στο εκάστοτε κατεστημένο. Έβγαζε μια μορφή αντίδρασης, ακόμα και αν δεν μπορούσε να διεκδικήσει τίτλους σε μόνιμη βάση.
''Πουλούσε ακριβά το τομάρι του'' και ας είχε αυτοκαταστροφικές τάσεις. Ήξερες πως στον πυρήνα του συλλόγου υπάρχει μια τρέλα νικητή και υπό κατάλληλες προυποθέσεις, αυτή θα μπορούσε να αναδειχθεί. Ευτυχώς ζούμε σε εποχές που καταφέραμε να ζήσουμε αυτή τη λύτρωση.
Οι συμπολίτες προτίμησαν να χάσουν κάθε αίσθηση μαχητικότητας και να προσκυνήσουν απέναντι στο καταστημένο του ελληνικού ποδοσφαίρου, μήπως και έτσι καταφέρουν να επιβιώσουν στις δύσκολες ομολογουμένως αυτές εποχές.
Αυτή είναι και η μεγαλύτερη καταδίκη τους τόσα χρόνια.
Και μια υποσημείωση:
- Σήμερα είδαμε επίσης πως καταλήγουν παιδιά των ακαδημιών, τα οποία δεν εκτιμούν τα όσα τους έχει προσφέρει ο ΠΑΟΚ και θαμπώνονται από τα εύκαιρα χρήματα της ομάδας του Πειραιά.