men's house
Tο 1976 λοιπόν κυκλοφόρησε ο τρίτος προσωπικός δίσκος του Δημήτρη Μητροπάνου με τον τίτλο «Λαϊκά ‘76». Σε αυτόν είχαν γράψει μουσικές οι Τάκης Μουσαφίρης και Σπύρος Παπαβασιλείου, ενώ οι στίχοι ήταν του Τάσου Οικονόμου. Η επιτυχία του, δε, ήταν τεράστια, αφού έγινε χρυσός και άφησε διαχρονικά σουξέ όπως το «Κάνε κάτι να χάσω το τρένο», τις «Καλαμιές», κα το «Καλοκαίρια και χειμώνες».
Εκείνο όμως που θα έγραφε ιστορία περισσότερο από κάθε άλλο ήταν το τραγούδι που έκλεινε τον δίσκο: Μια αριστοτεχνική συρραφή τριών διαφορετικών τραγουδιών στο ερωτικό έπος που συγκλονίζει ακόμα και σήμερα!
Το θρυλικό pot pourri ξεκινά με το «Δυο Νύχτες», μια σύνθεση του Μίμη Χριστόπουλου σε στίχους του Σάκη Καπίρη, την οποία ερμήνευσε η Μαρινέλλα στο δίσκο του 1969 «Όταν σημάνει εσπερινός». Το μέρος των στίχων που χρησιμοποιήθηκε ήταν το εξής:
«Δυο νύχτες ανταμώσανε, πάνω στα δάκρυα μου
η νύχτα που σε γνώρισα κι η νύχτα που χωρίζουμε
και κλαιν τα όνειρα μου, θα πνίξουν τη καρδιά μου».
Στη συνέχεια ακολουθεί το «Αλίμονο, αλίμονο», μια σύνθεση του Τόλη Βοσκόπουλου σε στίχους του Ηλία Λυμπερόπουλου. Η πρώτη εκτέλεση είχε γίνει από τον Κωστή Χρήστου και επιλέχθηκαν οι εξής στίχοι:
«Χωρίς την αγάπη σου θα ήμουνα μόνος,
η πίκρα θα μ’ έπνιγε, το δάκρυ, ο πόνος
εσύ με οδήγησες στη γη στην ελπίδα,
του κόσμου το νόημα στα μάτια σου είδα.
Αλίμονο σ’ αυτούς που δεν αγάπησαν αλίμονο,
αλίμονο σ’ αυτούς που δε δακρύσανε ζωή,
την ομορφιά σου δε γνωρίσανε ζωή,
την ομορφιά σου δε γνωρίσανε».
Όσο για το φινάλε, ήταν σύνθεση του Σπύρου Παπαβασιλείου σε στίχους του Κώστα Βέργου και έγινε το τέλειο κλείσιμο του τραγουδιού:
«Η νύχτα απλώθηκε παντού, ειν’ το τραγούδι τ’ ουρανού,
νύχτα βαθιά, πολύ βαθιά μες την ψυχή μου,
με σκέπασε η ερημιά, μια θλίψη και μια παγωνιά,
γιατί να φύγεις ξαφνικά απ’ τη ζωή μου;
θέλω απόψε να σου γράψω, μα φοβάμαι μήπως κλάψω,
με κουράσανε τα δάκρυα κι οι λυγμοί,
τα παράθυρά μου κλείνω πάλι μόνος μου θα μείνω,
θα με πνίξουν πάλι απόψε οι στεναγμοί».
Ένα από τα καλύτερα τραγούδια που έχω ακούσει!