Οι βολές του Λάζου είναι μπελάς και λουκούμι για την αντίπαλη ομάδα.
Είναι και ψυχολογικό το ζήτημα, το βλέπω στο πρόσωπό του όταν πάει στη γραμμή για να εκτελέσει.
Από πέρσι μέχρι τώρα, το μόνο ματς που θυμάμαι να μην αφήσαμε ημιτελή την προσπάθεια ανατροπής και να κερδίσαμε στο τέλος, είναι το περσινό με τον Πανιώνιο στη Ν.Σμύρνη.
Είχαμε κλέψει και ένα κατά τύχη στου Ζωγράφου, αν θυμάμαι καλά.
Άκουσε κανείς άλλος τον αγώνα σε μετάδοση Χαλβατσιώτη να μοιραστούμε κοτσάνες και παραληρήματα?
Δεν μπορώ να πω πως η πρόκριση χάθηκε στο εντός έδρας με την Benetton, από τη στιγμή που χάναμε σε όλο το ματς και πλησιάσαμε απλώς μέχρι τρεις πόντους.
Αυτό που θυμάμαι και εκνευρίζομαι είναι το τελευταίο λεπτό στη Μαδρίτη, όταν δεν υπήρχε καμία οδηγία και πλάνο για τη διατήρηση της διαφοράς σε χαμηλά επίπεδα, η οποία μάλιστα πήγε από τους 8 στους 11 με χαλαρότατο τρίποντο προπόνησης στην εκπνοή.