Εκτιμώ ότι αν ήταν τόσο απλό να κάνουμε τακτικές αναλύσεις επί συστημάτων εμείς οι οπαδοί, εκφράζοντας μάλιστα με περισσή σιγουριά το τι και ποιο είναι καλό ή κακό σύστημα για παίχτες που βλέπουμε μόνο στους αγώνες, τότε θα θεωρούνταν από υπερβολική έως εντελώς αχρείαστη η ύπαρξη σχολών προπονητών που σπουδάζουν αυτοί...
Τέσπα, για συζητήσεις φιλολογικές και μόνο, θα ευχηθώ καλοτάξιδο για το εν λόγω topic και θα δηλώσω ευθαρσώς ότι ψήφισα το Νο 2, αφενός γιατί είμαι απ την φύση μου αισιόδοξο άτομο και αφετέρου γιατί πιστεύω ότι τα συστήματα παίζουν μεγάλο ρόλο στην αξιοποίηση ή μη πολλών χαρακτηριστικών, από κείνα που έχουν σε μεγαλύτερο ή σε μικρότερο βαθμό όλων των ειδών οι ποδοσφαιριστές, αμυντικοί, μέσοι και επιθετικοί, μέχρι και τερματοφύλακες...
Γνώμη μου είναι δε ότι, ένας καλός προπονητής προσπαθεί, με όποιο σύστημα κι αν ακολουθήσει, να αξιοποιήσει-εκμεταλλευτεί τα θετικά χαρακτηριστικά των περισσότερων παιχτών του, "κρύβοντας" παράλληλα με την εφαρμογή όποιου συστήματος τα αρνητικά των περισσότερων απ αυτούς...
Επίσης ένας προπονητής που θέλει να λέγεται τουλάχιστον σοβαρός επαγγελματίας προπονητής, οφείλει να έχει προετοιμασμένους ανά πάσα ώρα τους ποδοσφαιριστές του να παίζουν δύο διαφορετικά συστήματα με την ίδια ευχέρεια, για να τα αλλάζει αναλόγως των αντιπάλων του αλλά και όποτε η ομάδα του τείνει να γίνει προβλέψιμη...
Επειδή λοιπόν τέτοιος θεωρώ ότι είναι κι ο Στανόιεβιτς, εκτιμώ ότι έγκειται πρώτα πρώτα στην ποιότητα των ποδοσφαιριστών μας, κατ αρχάς να αφομοιώσουν τα τουλάχιστον δύο συστήματα που οφείλει να τους διδάξει και κατόπιν να βελτιώσουν όποια αρνητικά χαρακτηριστικά τους για να τα καταφέρνουν εξ ίσου καλά και στα δύο...
Υ.Γ. Όλα τα συστήματα με "λιγότερο" παίχτη στα χαφ, απαιτούν πολλά περισσότερα τρεξίματα, άρα και πολύ μεγαλύτερες δυνάμεις αλλά και αντοχές στον χρόνο, άρα πιο ταχυδύναμους-επαγγελματίες ποδοσφαιριστές...