από paok57th » Παρ 14 Οκτ 2022, 07:33
Καλοκαίρι 1970. Κατερίνη. Τα πρώτα μεροκάματα στα καπνά. Τεσσεράμιση το πρωί με εννιάμιση το βράδυ. 85 δραχμές την ημέρα. 12 στα 13 χρονών. Σεζόν 1970-71. Τότε είδα για πρώτη φορά διαδήλωση. Ήταν η πορεία των οπαδών του ΠΑΟΚ προς το γήπεδο του Πιερικού. Από τότε δεν έχασα ευκαιρία συμμετοχής σε διαδήλωση με δίκαια αιτήματα. Τότε είδα για πρώτη φορά δια ζώσης τον μεγάλο ΠΑΟΚ. Τότε έγινα ΠΑΟΚ, συνοδοιπόρε Σταύρο.
Από το Σεπτέμβρη του 1972, σαν τον Γέρο κι εγώ, μετανάστευσα στις Ηνωμένες Πολιτείες. Κάθε Δευτέρα το βράδυ περπατούσα 5 χιλ. για να πάρω την εφημερίδα ΟΜΑΔΑ, να μάθω τι έκανε ο ΠΑΟΚ. Έκλαιγα απαρηγόρητος μετά το -πουλημένο, ήξερα- παιχνίδι με την Παναχαική. Από τότε κι έπειτα -μέχρι την επιστροφή, είκοσι και βάλε χρόνια, μετά- σπούδασα, έγινα γιατρός κι επέστρεψα στην πατρίδα μου, τον ΠΑΟΚ! Πόσο σε κατανοώ που κοιμόσουν στην Τούμπα!Ναί, ο ΠΑΟΚ είναι η πατρίδα μας, γιατί ποτέ δεν έπαψε να είναι ένα κοινωνικό -κι άρα, πολιτικό- φαινόμενο. Το αποκούμπι μας.
Βρέχει στη φτωχογειτονιά σήμερα, Σταύρο Σαράφη, βρέχει και στην καρδιά μου. Καλό σου ταξίδι στην αωνιόυτητα, συνοδοιπόρε.
υγ. Να ξέρεις ότι ο ΠΑΟΚ μας είναι σε καλά χέρια κι ας ταβίζνεν οι γαλάτες οπαδοί του.