Ξερω οτι πολλοι δεν γουσταρετε Κολκα
Απο ΣΔΝΑ:
Το θέμα του Καυτανζογλείου είναι αυτό που μου δίνει την αφορμή να αναλύσω λίγο το σκεπτικό μου. Ο τρόπος διαχείρισης της πλευράς της διοίκησης του γηπέδου, είναι απαράδεκτη και εκτός πραγματικότητας. Και όλα αυτά, απέναντι στον ΠΑΟΚ.
Δεν είμαι της άποψης πως ένας δημόσιος φορέας πρέπει να κάνει όλα τα χατίρια μίας ΑΕ ή ενός ιδιώτη, αλλά εδώ η κατάσταση πήγε στο άλλο άκρο. Μία διοίκηση ενός γηπέδου που παραπαίει, ζήτησε από το νούμερο ένα οικονομικό φορέα της βορείου Ελλάδος, έξτρα εγγυήσεις.
Για να έχουμε εικόνα σε τι κατάσταση είναι το Καυτανζόγλειο, θα σταθούμε στο ότι για 1,5 χρόνο δεν είχε ταρτάν – και δεν πίεζε κανείς – και όταν τοποθετήθηκε, εγκαινιάστηκε χωρίς να υπάρχουν οι γραμμές.
Αν πας να ακουμπήσεις κάπου, χρειάζεσαι μπάνιο, ενώ ο χλοοτάπητας στήθηκε μάλλον από τη LEGO, γιατί είναι κομμάτι – κομμάτι.
Αυτή λοιπόν η διοίκηση που αδυνατεί να δώσει μία αξιοπρεπή εικόνα σε ένα εθνικό στάδιο, απαιτεί από τον ΠΑΟΚ του Ιβάν, εγγυήσεις.
Προφανώς οι άνθρωποι ζούνε στον μικρόκοσμό τους και πιστεύουν πως δεν πρέπει να δώσουν δικαιώματα έτσι ώστε να φανεί ότι μεροληπτούν υπέρ του ΠΑΟΚ. Λες και ο ΠΑΟΚ είναι ο κακός, αυτός που δεν προσφέρει. Πάνε με τους τύπους, σε βαθμό εριστικό.
Είναι βέβαια και τα μηνύματα που παίρνουν από την κυβέρνηση. Όταν ο ίδιος ο πρωθυπουργός δεν ονοματίζει τον Ιβάν Σαββίδη μιλώντας για τον επενδυτή, περνάει ένα κλίμα άρνησης στα κατώτερα κλιμάκια. Το ίδιο είχε κάνει και πριν ο Άδωνις Γεωργιάδης σε ανάρτηση χιλίων λέξεων στο facebook, αναφερόμενος στη ΣΕΚΑΠ. Το κορυφαίο και ένα από τα κορυφαία στελέχη της κυβέρνησης, μιλάνε για τον επενδυτή, λες και αυτός είναι κάποιος που πέρασε και δεν ακούμπησε. Και το μήνυμα, πηγαίνει προς τα κάτω.
Εννοείται πως στελέχη τύπου διοίκησης του Καυτανζογλείου, τέτοια μηνύματα τα παίρνουν. Για την ακρίβεια, μόνο αυτά παίρνουν, γιατί η κοινωνία σήμερα γελά με το εκτόπισμά τους και αύριο θα τους λοιδορεί. Δεν έχει ούτε ένας την ψυχή να πει το προφανές. Πως ο ΠΑΟΚ του Ιβάν Σαββίδη, πρέπει να τυγχάνει σοβαρής προσοχής απ όλους τους φορείς σε αυτή τη πόλη.
Το γήπεδο του ΠΑΟΚ, που η κατασκευή του εξαρτάται από τη μετακόμιση της ομάδας στο Καυτανζόγλειο, δεν είναι ένα οπαδικό θέμα. Είναι ένα έργο ανάπτυξης της πόλης. Είναι ένα έργο πνοής στη πιο πυκνοκατοικημένη περιοχή του Δήμου Θεσσαλονίκης.
Προφανώς και η Θεσσαλονίκη είναι εγκλωβισμένη τόσα χρόνια εξαιτίας προσωπικοτήτων που δεν ενδιαφέρονται για αυτή. Να μιλήσω για το πολιτικό προσωπικό; Ο Τσάρλι Τσάπλιν στις ταινίες του περισσότερα έλεγε. Να μιλήσω για την εκκλησία; Με τον Άνθιμο και τις μεσαιωνικές του πολιτικές παρεμβάσεις; Να μιλήσω για ποιον και γιατί; Ένας Μπουτάρης ήταν απλά κανονικός και δέχτηκε επίθεση από κοκκινομάγουλους εισβολείς από τα περίχωρα.
Η κατάντια της Θεσσαλονίκης, φάνηκε ξανά στη διάρκεια της ΔΕΘ.
Λαϊκό προσκύνημα για να δούνε τον Μαρινάκη παράγοντες της πόλης. Τον πατριώτη που άλωσε την Πόλη αλλά στη Θεσσαλονίκη έφυγε από το γήπεδο για να κλέψει χαρά από συμπατριώτες του. Ουρές από νηστικούς στο Electra Palace πρωί – πρωί στα events των Κουρτάκηδων. Κλούβες παντού μη τυχόν και χαλάσει η αρμονία των… κατακτητών.
Έσπευσαν όλοι να φιλήσουν χέρι. Αυτή είναι η Θεσσαλονίκη του 2021. Μία πόλη που χορταίνει με ψίχουλα και δεν εκτιμά αυτούς που πραγματικά προσφέρουν σε αυτή.
Το θέμα μας λοιπόν, δεν είναι μόνο η διοίκηση του Καυτανζογλείου. Είναι το γενικότερο κλίμα γενιτσαρισμού που υπάρχει στη Θεσσαλονίκη.
Είναι το πόσοι πρόθυμοι υπάρχουν, για να εξυπηρετήσουν ξένα συμφέροντα προς τη πόλη, για ένα κομμάτι ψωμί.
ΥΓ Πρόσφατα είδα ένα δημοσίευμα εναντίον μου, σε blogspot που έχουν στήσει και γράφουν, μία κακιά στιγμή του Θεούλη, ένας πραγματικά άσχημος άνθρωπος και ένας χωρίς λαιμό. Τόσο άσχημος που έμαθα πως οι δικοί του ζήτησαν αλλαγή στο μαιευτήριο. Αρχικά, οι άνθρωποι ξόδεψαν ώρα για να απαντήσουν σε ένα χιουμοριστικό μου κείμενο. Αλλά τόσο τους κόβει, δεν το έπιασαν. Μπράβο πάντως για τον ζήλο που επέδειξαν.
Από εκεί και πέρα, πρέπει να σημειώσω και το δικό μου λάθος. Εξοχικό είναι το νέο Καραϊσκάκη, όχι το παλιό. Έπρεπε να το διαχωρίσω. Και είναι λογικό, γιατί εμείς τα παιδιά της χλιδής, δεν αισθανόμαστε οικεία σε γιαπιά. Θέλουμε τις εσωτερικές μας πισίνες, τον μπιντέ μας, το δωμάτιο – γκαρνταρόμπα, πιστολάκι στο ντουζ, θερμαινόμενα καθίσματα. Όταν δημιουργήθηκαν αυτές οι συνθήκες, τότε έγινε εξοχικό μας το Καραϊσκάκη. Ζητώ συγνώμη για το λάθος μου, δεν θα επαναληφθεί