από Aureliano Buendia » Δευτ 01 Μαρ 2010, 21:24
Έχει γίνει πλέον της μόδας το ερώτημα αν έχουμε μπασκετικό λαό ή όχι.
Με τα δικά μου δεδομένα, ο όρος "μπασκετικός" δεν υφίσταται καν.
Πηγαίνω στο μπάσκετ, έχω διαρκείας, πανηγυρίζω με τις νίκες και ζοχαδιάζομαι με τις (αμέτρητες) ήττες.
Η αληθειά είναι όμως πως έχει μία βάση, η οποία σχετίζεται και με τη γενικότερη δημοφιλία του μπάσκετ που δεν συγκρίνεται με αυτήν του ποδοσφαίρου.
Στις οπαδικές κόντρες και προτεραιότητες σε ΟΛΕΣ τις ομάδες (παρά το ότι μας πρήζουν τα σκουλήκια για το αντίθετο), αυτός είναι ο κανόνας.
Προφανώς υπήρξε μία περίοδος που ασχολούνταν όλοι με το μπάσκετ.
Εννοείται πως αυτή δεν ήταν τα Final Four του Άρη, καθότι τότε όλη η Ελλάδα ασχολούταν με την ιδιότητα ΦΙΛΑΘΛΟΥ και όχι ΟΠΑΔΟΥ.
Η περίοδος που όλος ο κόσμος έτρεχε στο μπάσκετ οπαδικά, και όχι ...Γκαλικά ή ...Πελαργικά, ήταν την περίοδο 1993 - 1998, μία εξαιρετικά βραχύβια περίοδος, όπως θα συμφωνήσετε όλοι φαντάζομαι.
Μπορεί και μετά να έβλεπε ο κόσμος μπάσκετ, ή να βλέπει ακόμη και τώρα, αλλά το μπάσκετ πλέον λειτουργεί συμπληρωματικά και συνοδευτικά στον οπαδικό εγωισμό.
Παράδειγμα: την τελευταία δεκαετία, αν συναντηθούν και μιλήσουν σε ένα καφέ ένας γαύρος και ένας βάζελος, οι οποίοι έχουν διαρκείας σε όλα τα αθλήματα, ποιος εικάζετε πως θα έχει αίσθημα ανωτερότητας?
Απάντηση: ο γαύρος προφανώς.
Συμπέρασμα: η κυριαρχία στο ποδόσφαιρο έχει πλλαπλάσια σημασία και επ' ουδενί δεν μπορεί να αντισταθμιστεί με μία αντίστοιχη στο μπάσκετ.
Αν τραβήξουμε τη συζήτηση, η κυριαρχία του ποδοσφαίρου έναντι του μπάσκετ στις καρδιές των οπαδών, έχει ιστορικές καταβολές και είναι πλήρως εξηγήσιμη.
Ενδεικτικά αναφέρω πως το μπάσκετ έχει μικρότερη ιστορία, πολυπλοκότερους κανονισμούς και συστήματα, λιγότερους χώρους (οι αλάνες θα είναι πάντα πολύ περισσότρες από τις μπασκέτες), ενώ ενοχλεί και φοβερή του δικαιοσύνη, καθώς στο ποδόσφαιρο υπάρχει πολύ μεγαλύτερο περιθώριο για άθλους Δαυίδ vs Γολιάθ.
Στα του Π.Α.Ο.Κ. τώρα, συμφωνώ με τον Κώστα.
Δεν γίνεται να αναγκάσεις κανέναν να δείξει ενδιαφέρον.
Εγώ θυμάμαι τη μέρα της ήττας από την Benetton το '93 ως μία από τις μαύρες μέρες της παιδικής μου ηλικίας.
Δεν μπορώ να διανοηθώ να γυρίσω την πλάτη στο μπάσκετ, είμαι συναισθηματικά μπλεγμένος.
Παρακολουθώ τον ποδοσφαιρικό Π.Α.Ο.Κ. ασταμάτητα, οπότε καταλήγω να αφιερώνω πολύ χρόνο στον Π.Α.Ο.Κ., ίσως περισσότερο απ' ότι θα έπρεπε, αλλά έτσι είναι τα ανιδιοτελή πάθη, σε παρασέρνουν.
Προφανώς, ως ένα βαθμό, θα λειτουργήσει το κίνητρο της επιτυχίας.
Αν έρθουν νίκες, θα έρθει και κόσμος.
Και μόνο ο μαρασμός όμως υποδηλώνει την έλλειψη ενδιαφέροντος.
Αλληλοδιαπλέκονται αυτά τα δύο και η μη προσέλευση και ενασχόληση είναι ταυτόχρονα αποτέλεσμα και αίτιο της καθίζησης του Π.Α.Ο.Κ.
Έγινε ποτέ κανένα συλλαλητήριο για το μπάσκετ στη δεκαετία που μόλις αποχαιρετήσαμε?
Στο ποδόσφαιρο θα ανεχόμασταν έτσι αγόγγυστα την ύπαρξη ενός φρενοβλαβούς καταστροφέα όπως ήταν ο Πανελούδης?
Θα αφήναμε την κατάσταση να φτάσει στο χείλος του γκρεμού, να κρεμόμαστε από τα αρχίδια της Α.Ε.Κ. και να κινδυνεύουμε να μας ρίξουν Α2 τα σκουλήκια?
Θα δεχόμασταν τόσο άκριτα και ελαφρά τη καρδία ένα σεσημασμένο απατεώνα και καιροσκόπο, όπως ο Δρόσος?
Τέλος, να αναφέρω συμπληρωματικά, όχι ως αιτία προφανώς, αλλά συμπληρωματικά μονάχα, πως στο Αλεξάνδρειο θα ήταν λίγο μεγαλύτερη η προσέλευση. Λίγο η συνήθεια, λίγο η παράδοση και οι αναμνήσεις, λίγο το ότι αυτό το γήπεδο της Πυλαίας ήταν άτυχο σε ό,τι αφορά στη ιστορική συγκυρία (απαξίωση του μπάσκετ, αγωνιστική ανυπαρξία της ομάδας), ο κόσμος δεν αγκάλιασε αυτό το στολίδι και αμφιβάλλω αν θα το νιώσει τρυφέρά σπίτι του, όπως είναι φυσιολογικό να νιώσει ο οπαδός για την έδρα της ομάδας του.
ΟΥΤΕ ΜΠΑΣΚΕΤΙΚΟΙ ΟΥΤΕ ΠΟΔΟΣΦΑΙΡΙΚΟΙ ΜΟΝΟ Π.Α.Ο.Κ.
ΥΓ 1 Κώστα έπαθα σοκ, μαθαίνοντας ότι μένεις στη Λάρισα (αλήθεια καταγωγή ή λόγω δουλειάς, σπουδών κτλ?). Νόμιζα πως μένεις μέσα στο Παλατάκι, ειλικρινά
ΥΓ 2 ΝΟ PALOK NO PARTY στα μπασκετικά τόπικ.
ΝΙΚΟ ΓΑΜΑ ΤΗΝ ΕΦΗ ΓΙΑΤΙ ΧΑΝΟΜΑΣΤΕ
www.cinedogs.gr