από Aureliano Buendia » Κυρ 21 Φεβ 2010, 15:40
Αρχίζει να διαφαίνεται το έμφραγμα εξαιτίας της ταραχής.
Πάνω στον ανθό της νιότης μου, στα 27 μου χρόνια.
Τί είναι λοιπόν αυτό που μου προκαλεί τόσο δέος, τι είναι ο Π.Α.Ο.Κ. άραγε?
Ο Π.Α.Ο.Κ. είναι λοιπόν εγώ και ο κολλητός μου σε περίοδο μελέτης για εξεταστική στη βιβλιοθήκη του Α.Π.Θ. να φιλοτεχνούμε ένα... όχι και τόσο αυθεντικό εισιτήριο για τον τελικό του 2003, έχοντας φέρει μαζί μας βελόνες (!) για να κάνουμε όλες τις αμέτρητες μικρές τρυπίτσες που υπήρχαν στο αυθεντικό εισιτήριο. Αφότου έχουμε συγκρίνει όλα τα γλασέ χαρτόνια στα χαρτοπωλεία στο κέντρο της Θεσσαλονίκης για να βρούμε ποιο ομοιάζει περισσότερο με το υλικό του αυθεντικού εισιτηρίου.
Ο Π.Α.Ο.Κ. είναι οι 36 ώρες (και ο άπειρος χαβαλές), μετά από μπερδέματα στο χάρτη και μηχανικά προβλήματα, που έκανα οδικώς με τρεις φίλους για να φτάσω στην Πράγα για το Σλάβια Πράγας - Π.Α.Ο.Κ. το Δεκέμβρη του 2002, για να φάω μία τεσσάρα και να φωνάξω "Κρύο γαμιέται η μάνα σου" στην κερκίδα στους -13 βαθμούς Κελσίου.
Ο Π.Α.Ο.Κ. είναι στις 16 Δεκεμβρίου 2001, σε συνθήκες χιονοθύελλας όταν χάναμε με 0-2 από τον Ο.Φ.Η. στην Τούμπα. Ο Κωνσταντινίδης μειώνει και παίρνουμε όρκο με τους 2 κολλητούς πως αν το γυρίσουμε, θα μείνουμε ημίγυμνοι. Τελικό 3-2, πνεμονία, νοσοκομείο και κλινήρης για πολύ καιρό.
Ο Π.Α.Ο.Κ. είναι ο παππούς μου που ήρθε στη Θεσσαλονίκη από το Σουβερμέζ(ελληνική μετάφραση: η γη που φλέγεται. Οι πρόσφυγες από εκεί, ίδρυσαν τα Νέα Φλογητά της Χαλκιδικής) της Καππαδοκίας σε ηλικία 7 χρονών, το 1922 και έζησε για 5-6 χρόνια σε καλύβα. Το 1995, ετοιμοθάνατος, είχε δίπλα του το γαλάζιο ραδιοφωνάκι, εικόνα - φετίχ των παιδικών μου χρόνων, για να ακούσει το διπλό στο Βύρωνα επί του Αθηναϊκού και τη λύτρωση από την ποινή αποκλεισμού από τις ευρωπαϊκές διοργανώσεις.
Ο Π.Α.Ο.Κ. είναι το 1993, 10χρονος πιτσιρίκος σε κάλεσμα οικογενειακών μεσοαστών ξιπασμένων "φίλων" των γονιών μου, με τέκνα εξίσου πρόωρα ξιπασμένα, όταν εγκατέλειψα το τραπέζι που θύμιζε το "Μεγάλο Φαγοπότι" * και ανάγκασα, σε ένα απομακρυσμένο χωριό της Πελοποννήσου, τον ταβερνιάρη να συντονιστεί στην ΕΤ-2 για το Π.Α.Ο.Κ. - Benetton. Το διαφημιστικό διάλειμμα της ΕΤ-2 και το "φάγωμα" των 2 τελευταίων δευτερολέπτων ήταν ο Χτύπος που Έχασε η Καρδιά μου*.
Ο Π.Α.Ο.Κ. είναι και η ταραχή που νιώθω σήμερα.
Ο Π.Α.Ο.Κ. είναι ο ανικανοποίητος πόθος από μια λαχτάρα επιστροφής (νοσταλγία), η αναζήτηση ενός τόπου μαγικού που δεν έχει ακόμη ανακαλυφθεί (ουτοπία), η ένωση του θείου με το ανθρώπινο (μέθεξη).
Και αν χάσουμε σήμερα, για ποιον λόγο να πτοηθώ? Αφού ο Π.Α.Ο.Κ. είναι όλα τα παραπάνω.
Εξάλλου, έχει ειπωθεί πως οι πιο τίμιες επαναστάσεις είναι αυτές που δεν κερδήθηκαν ποτέ.
ΝΟ PASARAN
Π.Α.Ο.Κ. ΣΤΑ ΟΠΛΑ
* "Το Μεγάλο Φαγοπότι" του Μάρκο Φερέρι, του 1976, με τους Μαρσέλ Πικολί, Μαρτσέλο Μαστρογιάνι, Ούγκο Τονιάτσι, Φιλίπ Νουαρέ
*"Ο Χτύπος που Έχασε η Καρδιά μου" του Ζακ Οντιάρ, του 2005.
Τελευταία επεξεργασία από
Aureliano Buendia και Κυρ 21 Φεβ 2010, 15:43, έχει επεξεργασθεί 4 φορά/ες συνολικά
ΝΙΚΟ ΓΑΜΑ ΤΗΝ ΕΦΗ ΓΙΑΤΙ ΧΑΝΟΜΑΣΤΕ
www.cinedogs.gr