από Μπαρκαρούτσος » Πέμ 19 Ιαν 2023, 13:58
Η Μεγαλύτερη Μετακίνηση Μικρομετόχων δυστυχώς δεν έφερε την πρόκριση.
Πήγα χθες Τούμπα να ξεχαστώ λιγάκι...παραδόξως βρήκα και τη φωνή που άφησα στην Jeep Arena του Vilnius, 24 ώρες νωρίτερα.
Ήμουν από τους λίγους, ακόμα και μεταξύ ημών στην εκδρομή, που πίστευα πραγματικά στην πρόκριση. Προφανώς δεν ήμαστε φαβορί, αλλά αν παίζαμε 100 φορές εκείνον τον αγώνα, τις 20 φορές θα κερδίζαμε. Η φορά που παίξαμε, θα μπορούσε να είναι μία από αυτές τις 20.
Δεν είμαι από τα αυτοαποκαλούμενα πετσιά. Η πιο μακρινή εκδρομή που έκανα ποτέ για τον ΠΑΟΚ, ήταν μέχρι την Κοζάνη για δύο final 4 χάντμπολ, ανδρών και γυναικών. Το συναίσθημα να κάνεις τόσα χιλιόμετρα για τον ΠΑΟΚ, σε οπλίζει, σε γεμίζει ψυχικά, σε κάνει να νιώθεις στρατιώτης της ομάδας. Προφανώς δεν μπορούσαμε να μπούμε να παίξουμε, αλλά αν έστω και 1% μπορούμε να συνεισφέρουμε, πάμε εκεί για να το δώσουμε. Με ένα βλέμμα, μια σφιγμένη γροθιά, με τη φωνή μας, να δώσουμε λίγη αυτοπεποίθηση στα παιδιά. Στους αθλητές μας. Και αυτό ακριβώς έκανα. 40 λεπτά φωνή, ούτε στο Παλατάκι τέτοιες επιδόσεις!
Όταν, λοιπόν, πιστεύεις τόσο πολύ σε κάτι, το πιστεύεις με όλη τη ψυχή σου και αυτό δεν γίνεται, τότε είναι φυσιολογικό να σε ρίξει. Για μια ώρα, για μια μέρα, για εβδομάδες. Εμένα προσωπικά με έριξε για μια μέρα. Στο αεροδρόμιο του Vilnius και στο αεροδρόμιο της Θεσσαλονίκης όμως, που βρισκόμασταν ανάμεσα στους παίκτες, δεν ήθελα να δείξω πόσο με πείραξε, πόσο σκασμένος ήμουν. Σφύριζα στο ρυθμό συνθήματός μας. Όταν, όμως, κάθισα στο αεροπλάνο της επιστροφής και δεν με έβλεπε κανείς, δεν μπορούσα να κοιμηθώ και σκεφτόμουν.
Μία από τις σκέψεις που έκανα, ήταν το τι κερδίζεις όταν αγαπάς μια ανώνυμη εταιρεία. Ποιο το ώφελος;
Και το βρήκα.
Από Σαββατοκύριακο σε Σαββατοκύριακο, έχεις να διαχειριστείς συναισθήματα. Νίκη-ήττα, επιτυχία-αποτυχία, χαρά-στεναχώρια. Κάθε σεζόν, σε κάθε διοργάνωση, κάθε εβδομάδα, σε κάθε σουτ, κάθε πάσα, κάθε καρφί ή μανσέτα. Το να είσαι οπαδός μιας ομάδας, να αγαπάς δηλαδή, μια ανώνυμη εταιρεία που κρίνεται κάθε εβδομάδα, σε ατσαλώνει συναισθηματικά, σε ωριμάζει. Όταν μαθαίνεις να χειροκροτάς τα λάθη των αθλητών σου, θα μάθεις να το κάνεις και στα δικά σου λάθη, ή στα λάθη του παιδιού σου. Αυτό είναι το μεγαλύτερο κέρδος, σε ανθρώπινο επίπεδο. Χώρια από τις φιλίες, τις εμπειρίες, τις φωτογραφίες.
Γι'αυτό αν βλέπετε οπαδό οποιασδήποτε ομάδας, σεβαστείτε τον. Γι'αυτό οι οπαδοί είμαστε ρομαντικοί άνθρωποι. Γιατί είναι παράλογο να αγαπάς μια ανώνυμη εταιρεία, ειδικά αν αυτή δεν πηγαίνει καλά. Αλλά, ο καθένας από εμάς μέσα του, ξέρει πολύ καλά το λόγο που το κάνει.
ΥΓ1 Στο αεροδρόμιο του Vilnius μετά τον αγώνα, ήμαστε οι μόνοι επιβάτες, δεν υπήρχε άλλη πτήση τότε. Όταν καθίσαμε να φάμε, οι παίκτες για να πάνε στην πύλη περνούσαν από μπροστά μας. Αυτό που ένιωσα όταν σηκωθήκαμε και τους χειροκροτούσαμε έναν έναν (ανατριχιάζω αυτή τη στιγμή) δεν θα το ξεχάσω ποτέ.
ΥΓ2 Αν σας δοθεί ποτέ η ευκαιρία να πάτε εκδρομή με την ομάδα, κάν'τε ό,τι μπορείτε για να πάτε. Εννοώ να είστε μαζί με την ομάδα, τους παίκτες και τους προπονητές. Μοναδική εμπειρία.
ΥΓ4 Φεύγοντας από το γήπεδο, ένας οπαδός της Rytas ήρθε στο κάγκελο και μας έδωσε το χέρι σε όλους μας. Μας έδωσε συγχαρητήρια σαν οπαδούς και σαν ομάδα. Απίστευτο συναίσθημα να σε παραδέχονται όταν λίγο νωρίτερα, για 40 λεπτά, ανταλάσσαμε χειρονομίες και γυρνούσαν προς τα εμάς να πανηγυρίσουν τα καλάθια της ομάδας τους. Του έδωσα κι εγώ τα συγχαρητήριά μου. Φοβερός μπασκετικός κόσμος. Συνθήματα όταν έχει η ομάδα τους την μπάλα, "ουυυυ" όταν την έχει ο αντίπαλος. Πάντα, σε κάθε κατοχή, ήξεραν τι πρέπει να φωνάξουν. Μακάρι να το πάρουμε κι εμείς αυτό.
Κι εγώ έζησα τις χρυσές μας εποχές. Αλλά ήρθα εδώ να παλέψω και να σώσω την ομάδα μου. Δεν κάθομαι σε ένα πληκτρολόγιο να κρίνω και να μη βοηθάω. Ήρθα πρώτος να παλέψω τον πόλεμο. Αν δεν τους αρέσει, να μην ασχολούνται. Κουράστηκα να ακούω μαλακίες!Θ. Χατζόπουλος
Κανόνες λειτουργίας του Forum