ΠΑΟΚ... deja vu
www.contra.grΣάκης Γκίνας - Δημοσίευση : 23/02/2009
Το Deja vu είναι γαλλική φράση, σημαίνει "το έχω ξαναδεί" και αναφέρεται στο ευδιάκριτο, αινιγματικό και μυστηριώδες αίσθημα ότι έχουμε ξαναζήσει ένα συγκεκριμένο σύνολο περιστάσεων στο παρελθόν. Αυτό ακριβώς αισθάνονται και όσοι φίλοι του ΠΑΟΚ πάνε στην Τούμπα από την αρχή της σεζόν.
Ιδίως όσοι είναι κάποιας ηλικίας και έχουν ζήσει τις μεγάλες ομάδες της δεκαετίας του ’70 και του ‘80, έχοντας βιώσει παράλληλα την δημιουργία του θρύλου της Τούμπας.
Νιώθουν ότι αυτό που ζουν φέτος στα παιχνίδια του ΠΑΟΚ στην Τούμπα το έχουν "ξαναζήσει". Διότι ο φετινός ΠΑΟΚ έχει πολλά από τα χαρακτηριστικά των μεγάλων ομάδων του ΠΑΟΚ της δεκαετίας του ‘70 και του ’80, όσο και εάν φαντάζει ιεροσυλία αυτή η σύγκριση:
1. Η Τούμπα έγινε ξανά... Τούμπα. Η αήττητη έδρα, την οποία κάθε αντίπαλος αντιμετωπίζει με δέος και θεωρεί οτιδήποτε άλλο εκτός της ήττας πολύ μεγάλη επιτυχία, όταν αγωνίζεται μέσα σ’ αυτό το γήπεδο. Φέτος ο ΠΑΟΚ στην Τούμπα είναι αήττητος μετά από πάρα πολλά χρόνια και αυτό το ρεκόρ απειλείται μόνο από τον Ολυμπιακό, αφού τα άλλα δυο εντός έδρας ματς μέχρι το τέλος της σεζόν είναι με τον Θρασύβουλο και τον Πανσερραϊκό.
2. Ο ΠΑΟΚ έχει τα εκρηκτικά 20λεπτα μέσα στο παιχνίδι (όπως με τον Ηρακλή από το 60΄ έως το 80΄) που διαλύουν κάθε αντίπαλο, σε συνδυασμό με την εκκωφαντική παρότρυνση του κόσμου. Αυτά τα εκρηκτικά διαστήματα χαρακτήριζαν τις μεγάλες ομάδες του ΠΑΟΚ τις δεκαετίες του ’70 και του ’80.
3. Η ομάδα έχει νοοτροπία νικητή. Πιστεύει στην νίκη και παλεύει γι’ αυτήν μέχρι το 90΄. Είναι ενδεικτικό ότι πολλά ματς φέτος ο ΠΑΟΚ τα "πήρε" με γκολ που έβαλε μετά το 70΄ (με Εργοτέλη, Λάρισα, Άρη και Ηρακλή στην Τούμπα και Θρασύβουλο εκτός).
4. Διαθέτει έναν κορμό παικτών (Κοντρέρας, Γκαρσία, Βερόν, Κονσεϊσάο, Μουσλίμοβιτς) με ποιότητα και προσωπικότητα, που δεν συμβιβάζονται με την ήττα. Όλοι τους ξένοι, βέβαια, σε αντίθεση με το ένδοξο παρελθόν, αλλά αυτά είναι σημεία των καιρών και συνέπειες της παγκοσμιοποίησης και στο ποδόσφαιρο.
5. Έχει έναν πολύ σοβαρό ξένο προπονητή στον πάγκο, γνωστό όνομα, έναν άνθρωπο χαμηλών τόνων, "δάσκαλο", θιασώτη της σκληρής δουλειάς και της πειθαρχίας, που "χτίζει" την ομάδα με μεθοδικότητα και υπομονή, της δίνει ταυτότητα και δεν επηρεάζεται από την περιρρέουσα ατμόσφαιρα, αφού, πρώτον, ως ξένος, δεν έχει πολλές συναναστροφές με τους οπαδούς και τον κόσμο και, δεύτερον, διαθέτει άλλη κουλτούρα ζωής, δεν λαϊκίζει και λέει την αλήθεια όσο σκληρή και εάν είναι.
Τέτοια χαρακτηριστικά είχαν μόνο προπονητικά "μεγαθήρια" του παρελθόντος που πέρασαν από τον πάγκο της Τούμπας, όπως ο Λες Σάνον, ο Γκιούλα Λόραντ, ο Παλ Τσερνάι και ο Βάλτερ Σκότσικ. Ιδίως με τον Σκότσικ μοιάζει πολύ ο Σάντος, γιατί και τον Αυστριακό δεν τον πίστευαν πολλοί, αλλά έκανε την έκπληξη παίρνοντας το πρωτάθλημα του 1985.
6. Τέλος, έχει έναν πρόεδρο κοινής αποδοχής (τον Θόδωρο Ζαγοράκη), που προέρχεται από τον σύλλογο, δεν ήρθε ως "αλεξιπτωτιστής" στον ΠΑΟΚ, εξυπηρετώντας πολιτικές ή επιχειρηματικές σκοπιμότητες, ξέρει καλά το ποδόσφαιρο και με "δεξί του χέρι" τον Ζήση Βρύζα, σχεδιάζει μια ομάδα με σύγχρονες προδιαγραφές (όσο του το επιτρέπουν οι οικονομικές δυνατότητας της ΠΑΕ), την οποία ανέθεσε εν λευκώ για τρία χρόνια (παρά τις περσινές αντιδράσεις του κόσμου) σε ένα γνωστό ξένο προπονητή, τον Σάντος, ακολουθώντας το φωτεινό παράδειγμα του αείμνηστου Γιώργου Παντελάκη σε παλιότερες εποχές.
* Όσον αφορά το ματς με τον Ηρακλή ο ΠΑΟΚ δυσκολεύτηκε μόνο στο πρώτο ημίχρονο. Στο δεύτερο έπαιξε μονότερμα τον αντίπαλό του και ήταν θέμα χρόνου να μπει το γκολ. Ο πανέξυπνος Πάμπλο Κοντρέρας έδωσε την νίκη και στα δύο τοπικά ντέρμπι με Άρη και Ηρακλή, δείχνοντας ότι είναι ένας ολοκληρωμένος κεντρικός αμυντικός, ίσως ο καλύτερος αυτή την στιγμή στο ελληνικό πρωτάθλημα, που σκοράρει κιόλας όταν παραστεί ανάγκη.
* Ο Λάμπρος Χούτος στο πρώτο του παιχνίδι στην Τούμπα, έπαιξε πολλές φορές το ένα – δυο με τον Μουσλίμοβιτς λες και γνωρίζονταν χρόνια, αναστατώνοντας την άμυνα του Ηρακλή και έδειξε ότι μπορεί να αποτελέσει ένα πολύ καλό δίδυμο με τον Βόσνιο επιθετικό, όταν ο Σάντος αποφασίζει να "παίζει" 4-4-2.