ΑποστόληςΑ έγραψε:trouman έγραψε:... Όντως, αλλο πράγμα το κορίτσι τελικά.
Εγώ ήθελα αγόρι, αλλά μας έτυχε κορίτσι. Μετά από 5,5 έτη μαζί της ΔΕΝ ΤΗΝ ΑΛΛΑΖΩ ΜΕ ΤΙΠΟΤΕ!
(υιοθετημένη είναι, την πήραμε 4 ετών)
Η αλήθεια είναι ότι κάθε παιδί, κάθε άνθρωπος είναι μοναδικός. Δεν ξέρω κατά πόσο έχουν νόημα αυτές οι γενικεύσεις αλλά στην περίπτωσή μας, ζούμε κάτι διαφορετικό πραγματικά. Ήταν και ο πρώτος, είναι μάλλον, full energy. Οπότε ήρθε μετά η άλλη εκδοχή, άλλη επικοινωνία, άλλη κοινωνικότητα , ε και είναι κάτι που απολαμβάνεις, επίσης.
(Από την άλλη, ας πούμε η στιγμή που πήγαμε Τούμπα με τον μικρό πρώτη φορά ήταν πολύ ωραία και περιμένουμε πώς και πώς να ζήσουμε ξανά την εμπειρία).
Αποστόλη χωρίς καμιά διάθεση κολακείας, θέλω να πω ότι θαυμάζω εσάς που κάνετε αυτό το βήμα και ζείτε αυτή τη χαρά και τον αγώνα ταυτόχρονα, να μεγαλώσεις ένα παιδί μέσα από τη συνειδητή επιλογή της υιοθεσίας. Πρόσφατα, μια φίλη μου, που ζει μόνη, χωρίς σύντροφο εννοώ, έγινε ανάδοχος ενός παιδιού, 7 ετών, με την προοπτική της υιοθεσίας αν κατάλαβα καλά και βλέποντας κάποια πράματα από πιο κοντά, θαύμασα αυτή τη διάθεση προσφοράς, ειλικρινούς, ανιδιοτελούς, αυτό που μας κάνει ανθρώπους. Είναι και πολλά άλλα προφανώς, που τα βιώνει όποιος κάνει αυτό το βήμα και το ζει. Να είστε γεροί και με αυτή τη δύναμη, πάντα, που δείχνει μια τέτοια κίνηση (μεταξύ άλλων).