Το πως φτάσαμε από τις απανωτές εκρήξεις των τελών των '80s και όλων των '90s στην απαξίωση των '00s είναι το θέμα.
Το πως από το έπος του '87 και ενώ μεσολάβησε "το καλύτερο πρωτάθλημα την Ευρώπη" και το "μια μπασκέτα σε κάθε γειτονιά" και τους συνεχόμενους ευρωτίτλους των πρασινοκόκκινων, φτάσαμε στα μπάτζετ των 300 χιλιάδων, θα έπρεπε να προβληματίζει όσους διαχειρίστηκαν ή μεταχειρίστηκαν τις ευκαιρίες που παρουσιάστηκαν. Και δόθηκαν πολλές και σε συλλογικό αλλά και σε Εθνικό επίπεδο. Εδώ φτάσαμε να βλέπουν οι διεθνείς την Εθνική σαν αγκαρεία.
Θυμηθήτε τον πάταγο του Ευρωμπάσκετ και του πρώτου μας τίτλου στην Γενεύη και συγκρίνετέ το με τους τελευταίους τίτλους των κάτω. Τότε μιλούσε η Ελλάδα για μήνες, τώρα σα να μην τρέχει τίποτα.
Την άποψή μου για την ευθύνη της Ευρωλίγκας την έχω ξαναγράψει, καθώς και αυτή δεν είναι άμοιρη ευθυνών με το κλειστό κλαμπ που δημιούργησε. Όπως και η απαξίωση και η κατάργηση του Κυπέλλου Κυπελούχων και του Κόρατς για να γίνουμε "Μάντισον, όπως Αμερική" (με αξάν το τελευταίο).
Sorry για το off topic αλλά το έφερε η συζήτηση.
