από Sardan » Δευτ 28 Φεβ 2022, 11:01
Νομίζω ότι το παρακάτω κείμενο αντιπροσωπεύει τη συντριπτική πλειοψηφία του κόσμου και είναι μια άριστη απάντηση στη ρητορική των συνδέσμων. Επίσης να πω ότι προσωπικά τον Μήλιο τον θεωρώ όαση στα άρθρα του ΠΑΟΚ.
"Ο ποδοσφαιρικός ΠΑΟΚ που έμοιαζε μία ζωή υποδεέστερος από τον κόσμο του, αίφνης γκάζωσε και τον άφησε πολύ πίσω. Γράφει ο Σωτήρης Μήλιος...
Ήταν μία σύγκριση άβολη. Άδικη. Εκ προοιμίου χαμένη. Ό,τι, μα ό,τι κι αν έκανε ο ΠΑΟΚ, ο κόσμος του πάντα έπαιζε μεγαλύτερη και καλύτερη μπάλα.
Επί σειρά ετών, ο σύλλογος έκανε οπαδούς μόνο από τον κόσμο του κι όχι από την ομάδα του. Σπάνιο.
Ο κόσμος ήταν το σημείο αναφορά του, ο προσδιορισμός του, ήταν πάνω από όλους και από όλα.
Ήταν αυτός που γέμιζε ασφυκτικά την Τούμπα. Αυτός που μετέτρεπε το γήπεδο σε μία ηφαιστειογενή λάβα. Ήταν αυτός που βρισκόταν σε κάθε γήπεδο, όσο μακριά κι αν ήταν αυτό.
Αυτός που κέρδιζε την μάχη της εξέδρας, πριν από το πρώτο σφύριγμα. Ο ευφάνταστος λαός με τα πιο προχωρημένα συνθήματα και τους πιο ψαγμένους ρυθμούς.
Αυτός που δημιουργούσε γηπεδικές μόδες. Οι πλάτες στο γήπεδο, το αλεό, το «σήκωσε το», το «έχω τρέλα», τα pyro show, τόσα και τόσα άλλα έγιναν σημεία αναφοράς και αποτέλεσαν αντικείμενο αντιγραφής για δεκάδες κερκίδες σε όλη την Ευρώπη.
Στα μέσα των 80’s το φημισμένο ιταλικό περιοδικό Guerin Sportivo σε αφιέρωμα κατέταξε την εξέδρα του ΠΑΟΚ ως την πιο καυτή στην Ευρώπη, λίγο μετά το έπος του Χάιμπουρι τα αγγλικά Μέσα έγραψαν για το ελληνικό Full Monty, την γυμνή αλήθεια από το πέταλο των οπαδών του ΠΑΟΚ, οι οποίοι είχαν βγάλει όλοι τις μπλούζες τους.
Η ομάδα, ο σύλλογος δεν μπορούσε να συγκριθεί με αυτό το… μεγαλείο. Δίχως τίτλους, δίχως μεγάλες ευρωπαϊκές πορείες, δίχως νίκες σε πολυεπίπεδες μάχες ήταν μία σύγκριση χαμένη από χέρι.
Στην πορεία των ετών η τραμπάλα άρχισε να… ισορροπεί. Η έλευση του Ιβάν Σαββίδη μεγάλωσε αγωνιστικά τον ΠΑΟΚ που βιώνει την πιο πετυχημένη (από πλευράς τίτλων) περίοδο της ιστορίας του. Ταυτόχρονα όμως βρίσκεται μπροστά σε ένα ιδεολογικό αδιέξοδο.
Σταδιακά, ο λαός άρχισε να αλλάζει τροπάριο. Τα νέα συνθήματα άρχισαν να περιαυτολογούν. Να υμνούν την βία και την παραβατικότητα, τα «κατορθώματα», την «ψευτομαγκιά».
Πολλά πράγματα άρχισαν να περνάνε… έτσι. Όπως το γιγάντιο πανί με την «μεγαλύτερη μετακίνηση ναρκωτικών» στον τελικό του ΟΑΚΑ απέναντι στον Παναθηναϊκό. Όπως τα νέα συνθήματα για: «ΠΑΟΚ, εκδρομές, ναρκωτικά, έτσι μάθαμε από παιδιά», «για τον λαό σου, την ιστορία, θα ξαναφέρουμε στα γήπεδα την βία». Σταδιακά, τα ντεσιμπέλ στην Τούμπα χαμήλωσαν. Οι περισσότερες θύρες σταμάτησαν να φωνάζουν, να τραγουδάνε, έστω να σιγοψυθιρίζουν. Πιθανώς από συστολή. Κάποιες φορές από ντροπή. Η πλειοψηφία (νιώθω ότι) δεν ταυτίζεται με τα ηχητικά γούστα της νεολαίας και τον τρόπο που αντιλαμβάνεται την ενασχόληση του με την ομάδα.
Ο περισσότερος κόσμος του ΠΑΟΚ δεν έχει ταυτίσει την ομάδα του με τα ναρκωτικά, αλίμονο.
Ο περισσότερος κόσμος του ΠΑΟΚ «δεν σκότωσε για ένα εισιτήριο».
Ο περισσότερος κόσμος του ΠΑΟΚ δεν θέλει να ξαναφέρει στα γήπεδα την βία.
Ο περισσότερος κόσμος του ΠΑΟΚ δεν έχει αδέρφια που βγαίνουν στον δρόμο με «νύχια» για να δώσουν «τσιμπιές» σε «αλλόθρησκους»
Ο περισσότερος κόσμος του ΠΑΟΚ δεν θέλει το όνομα της ομάδας που υποστηρίζει να λερώνεται με όλα αυτά.
Γι’ αυτό και η ενστικτώδης αντίδραση στο αισχρό πανό που σηκώθηκε στην Τούμπα και περιφερόταν από θύρα σε θύρα μέχρι να κρεμαστεί ως αιώνιο background σε μία πρόκριση που θα συζητιέται για καιρό ήταν η έντονη αποδοκιμασία.
Σήμερα η κουβέντα θα έπρεπε να έχει πάει αλλού. Κάθε συζήτηση θα έπρεπε να ξεκινάει με λίγη τρέλα και την φράση «πάρτε το πρέφα» και να καταλήγει «εμείς θα πάρουμε το Κύπελλο ΟΥΕΦΑ». Θα έπρεπε να βλέπεις χαμογελαστά πρόσωπα, ο Δικέφαλος πρόσφερε στον κόσμο του λίγη χαρά, παράταιρη με την εποχή μαυρίλας που ζούμε. Η μπάλα υπάρχει για να μοιράζει χαμόγελα, λίγη αποσυμφόρηση, λίγη αποσυμπίεση, όχι μίσος.
Ο σύλλογος θα έπρεπε να φουσκώνει από υπερηφάνεια που μετά από 48 χρόνια θα παίζει Μάρτη στην Ευρώπη. Θα έπρεπε να καυχιέται που είναι ο μοναδικός ελληνικός σύλλογος που συνεχίζει φέτος στην Ευρώπη. Θα έπρεπε να γιορτάζει, διότι ξόρκισε την κατάρα των πέναλτι, των ανατροπών, των οδυνηρών επαναληπτικών στην Τούμπα, των περήφανων αποκλεισμών, των «δεν πειράζει, του χρόνου πάλι».
Ο ΠΑΟΚ του Λουτσέσκου πέτυχε κάτι μεγάλο στο γήπεδο, ξεπέρασε τα όρια του, τρύπησε το ταβάνι του, προκρίθηκε επί ενός κλαμπ που αυτή τη στιγμή εκτιμώ ότι είναι παντού πιο μπροστά από αυτόν. Κι αντί να ονειρεύεται, να αισιοδοξεί, να χαμογελά, νιώθει άβολα, αμήχανα, εκτεθειμένος σε μία κατάσταση που δεν τον εκφράζει, αλλά και δυσκολεύεται να διαχειριστεί / αποτρέψει.
Δεν πίστευα ότι θα ερχόταν η ώρα που θα έγραφα κάτι τέτοιο, αλλά ο αγωνιστικός ΠΑΟΚ γκάζωσε και προσπέρασε τον κόσμο του. Τον ξεπέρασε, τον άφησε να τον κυνηγά και να μην τον φτάνει. Ανέβηκε επίπεδο, παίζει πια άλλη μπάλα, την ώρα που ο σκληρός οπαδικός του πυρήνας ψάχνει για προσανατολισμό και ο υπόλοιπος κόσμος κοιτά σαστισμένος το χάσμα των γενεών που πάει να δημιουργηθεί.
Η ομάδα του Λουτσέσκου αξίζει κάτι καλύτερο, σίγουρα όχι ξανά άδειες εξέδρες και ένα παγωμένο γήπεδο στο σημαντικότερο εντός έδρας παιχνίδι της σεζόν αυτό με την Γάνδη, επειδή κάποιοι θεώρησαν σωστό να σουλατσάρουν στον αγωνιστικό χώρο, μετά την πρόκριση επί της Μίντιλαντ."
Πηγή: SDNA