«Δεν μπορώ να το πιστέψω ακόμα. Πιέστηκα πάρα πολύ τόσο εγώ, όσο και ο Λεωνίδας, τους τελευταίους δύο μήνες. Εμείς εξ' αρχής από την πρώτη μέρα που βρεθήκαμε, είχαμε έναν στόχο, να είμαστε έτοιμοι στα πλέι-οφ και στο Final-4. Ξέραμε ότι μέχρι τα πλέι-οφ δεν θα είμαστε καλοί, καθώς μαθαίναμε το άθλημα, συνδυάζοντας και χάνοντας αγώνες για να μάθουμε να παίζουμε. Λέγαμε ότι πρέπει να υπάρχει υπομονή, ξέραμε ότι η φανέλα είναι βαριά, ότι ο κόσμος θα έχει απαιτήσεις, αλλά λέγαμε ότι θα φάμε όλη την γιούχα, όσο χρειάζεται μέχρι τα πλέι-οφ, για να ανεβάσουμε την ομάδα και να σηκώσουμε το πρωτάθλημα. Αυτό που βάλαμε ως στόχο, το πετύχαμε.
Είπα στον πρόεδρο της ΕΠΣ, ότι αν μου έλεγες πριν εννιά μήνες που ήμουν επτά κιλά βαρύτερος και 45 στα 46 έτη, ότι θα σήκωνα ένα πρωτάθλημα με τον ΠΑΟΚ θα σου απαντούσα ότι είσαι τρελός. Δεν το περίμενα ποτέ, δεν μπορώ να καταλάβω ακριβώς τι έχει γίνει. Το μόνο σίγουρο είναι ότι εδώ μαζεύτηκαν 20 τρελοί, 20 αρρωστάκια, και ήταν πάρα πολύ δύσκολο για τον Λεωνίδα να κουμαντάρει όλες αυτές τις ψυχές, γιατί ήταν 20 παιδιά τα οποία δεν έπαιξαν ποδόσφαιρο, δεν έβγαλαν χρήματα για το ποδόσφαιρο, κάποιοι τα παράτησαν, κάποιοι δεν έκαναν την καριέρα που ήθελαν, και όλα αυτά γιατί υπήρχε ένας εγωισμός, μία ανταρσία μέσα τους, οπότε έπρεπε όλο αυτό να χαλιναγωγηθεί από τον Λεωνίδα, από εμένα, από τον Απόστολο Καΐση, από τον Πέτρο Βασιλακίδη. Έπρεπε να τους μιλάμε, να κάνουμε τους ψυχολόγους, να κάνουμε 1000 πράγματα, ώστε να λειτουργούμε σαν ομάδα, κάτι το οποίο είναι πάρα πολύ δύσκολο, και τελικά όλα αυτά τα 20 παιδιά σήκωσαν το πρωτάθλημα στην πρώτη τους χρονιά στο άθλημα».

