Ιστορίες ΠΑΟΚτσήδικης τρέλας

Οτιδήποτε έχει σχέση με το ένδοξο παρελθόν της ομάδας μας, σε όλα τα αθλήματα και όχι μόνο...

Ιστορίες γελιου

Δημοσίευσηαπό kataramenos5 » Τετ 29 Ιουν 2011, 10:38

1985.Κατεβαίνοντας με το "ασπρόμαυρο" τρένο για τον τελικό κυπέλλου με την δε θέλω να θυμάμαι
γίνεται ένα ντου στο μπαρ και το τρένο σταματάει έξω απ το Πλατύ .Έρχεται αστυνομία και αρχίζουν να κατεβάζουν κόσμο για έλεγχο.Στο κουπέ μέσα είμαστε 6-7 με μπλουζάκια και κασκόλ.Σε κάποια φάση μπαίνει ένας
αστυνομικός και λέει το απίστευτο:" Έιναι κανένας απο εσάς ΠΑΟΚΤΣΗΣ?" :shock: Εμεις μένουμε κάγκελο
κι ο τύπος προφανώς καταλαβαίνοντας τι λαλακία είπε γυρνάει και την κάνει χωρίς δεύτερη κουβέντα.
Ξάδερφος του Κλουζώ ,τί να πώ?Γελούσαμε κανα τέταρτο.

Υγ Νέκρα στο φόρουμ,γράφτε καμιά ιστορία
ΣΗΚΩΘΕΙΤΕΕΕ
Άβαταρ μέλους
kataramenos5
 
Δημοσιεύσεις: 26575
Εγγραφή: Δευτ 04 Οκτ 2010, 08:50

Re: Ιστορίες ΠΑΟΚτσήδικης τρέλας

Δημοσίευσηαπό pagotatzis » Τετ 29 Ιουν 2011, 11:46

novito έγραψε:
xrictoforoc έγραψε:... ως ΠΑΟΚΤΖΗΣ....

με Σ ρε τσακαλε... ΠΑΟΚτσης... βγαλτε τα χαμουμτζηδικα απο μεσα σας.... :mrgreen: :opaokara: :opaokara:

έτσι bravo
τζής είναι μονο ο παγωτατζής :opaokara:
Άβαταρ μέλους
pagotatzis
 
Δημοσιεύσεις: 3418
Εγγραφή: Σάβ 21 Ιουν 2008, 12:38
Τοποθεσία: Oberderdingen

Re: Ιστορίες ΠΑΟΚτσήδικης τρέλας

Δημοσίευσηαπό Τρόμος » Τετ 29 Ιουν 2011, 12:18

1991 σπουδάζω Βουλγαρία και έχουμε πάει Σόφια να δούμε Ερυθρό Αστέρα Βάζελο.Το παρεάκι καθαρά φοιτητικό 4 κοριτσάκια 3 βάζελοι και 2 ΠΑΟΚια εγώ και ο Σάβας,κοντός,τουμπάιος, χεταίος με αμάνικο σταράκι και παντελόνι χωρίς ρεβέρ.Εκεί που κάνουμε βόλτα στην πόλη μας κάνουν ντου 30-40 Σέρβοι 'ολοι 2μετροι ξυρισμένοι με χρυσά δόντια.Χωνόμαστε σε μια είσοδο αλλά ο Σάβας έχει μεινει έξω και χώνεται κάτω από ένα λάντα.Γίνεται τώρα ο κακός χαμός οι Σέρβοι να προσπαθούν να τουμπάρουν το λάντα και σκάνε οι έφιποι μπάτσοι και βαράν τους Σέρβους με 1.5 μέτρο γκλομπ πάνω από το άλογο(όποιος την έφαγε ξύπνησε νοσοκομείο).Ο Σάβας έχει βγει και επειδή οι Σέρβοι είναι
πολλοί και οι μπάτσοι 3-4 τρέχει πίσω από τα καπούλια ενός αλόγου και φωνάζει στον μπάτσο είμαι μαζί σου.Έτσι περνά ανάμεσα από τις εχθρικές γραμμές και χάνεται.Εγώ τον ψάχνω μόνος (οι άλλοι ήταν ή βάζελοι ή γκομενες) τον πετυχαίνω τέλος πάντων μετά από καμιά ώρα και είναι ο τυπάς έξαλος βρίζει κρατάει ένα μπουκάλι άδειο και την έχει στήσει να κοπανίσει τον πρώτο Σέρβο που θα περάσει.Και δε περνά ένας αλλά λεωφορείο ο δικός μου τρέχει εγώ τρέχω πίσω του τι κάνεις ρε θα μας ...Πετάει το μπουκάλι,κατεβάζει την πλάγια τζαμαρία και το λεωφορείο πέφτει σε κάτι μπάρες ευτυχώς οι Σέρβοι ήταν πιο ανθρωπόμορφοι από τους πρώτους και την κάναμε.
Τρόμος
 
Δημοσιεύσεις: 3778
Εγγραφή: Τετ 08 Ιουν 2011, 13:57
Τοποθεσία: Παγουριστάν

Re: Ιστορίες ΠΑΟΚτσήδικης τρέλας

Δημοσίευσηαπό Ακης_ΠΑΟΚ_Champ.Leag. » Τετ 29 Ιουν 2011, 14:48




:nairepaok: :opaokara: :nairepaok:
Κλείσε τον ΠΑΟΚ στην ψυχή σου και θα νιώσεις κάθε είδους μεγαλείο !
Π Α Ο Κ..κάτι παραπάνω από μιά αθλητική ομάδα !
Casus Belli σε όποιον αδίκησε τον ΠΑΟΚ έστω και μία φορά.
Άβαταρ μέλους
Ακης_ΠΑΟΚ_Champ.Leag.
 
Δημοσιεύσεις: 637
Εγγραφή: Παρ 21 Μάιος 2010, 22:04

Re: Ιστορίες ΠΑΟΚτσήδικης τρέλας

Δημοσίευσηαπό free4 » Δευτ 12 Σεπ 2011, 02:59

Ειχαμε την ευκαιρια φετος να διαδηλωσουμε και παλι στη ΔΕΘ, αλλα δυστυχως.. αναλωθηκαμε στην εσωστρεφεια..
Την τελευταια φορα που το κάναμε, αποκτήσαμε διοίκηση!

[youtube]zDA7YAbpefQ&feature=share[/youtube]

[youtube]EdUjf4XVmas&NR=1[/youtube]

[youtube]NP8LSgg1aEU&NR=1[/youtube]

[youtube]BmF1iBxAWRk&feature=related[/youtube]

Μια ζωη βεβαια, δεν μπορουμε να διαδηλωσουμε σαν ανθρωποι.. πρεπει να εχουμε και παρεα!
Εικόνα
Εικόνα
Άβαταρ μέλους
free4
 
Δημοσιεύσεις: 15163
Εγγραφή: Παρ 07 Δεκ 2007, 22:37
Τοποθεσία: Θεσσαλονίκη

Re: Ιστορίες ΠΑΟΚτσήδικης τρέλας

Δημοσίευσηαπό free4 » Σάβ 17 Σεπ 2011, 22:50

Ν.Σμύρνη, Η επιστροφή των Πρωταθλητών


Ο αγώνας της ομάδας μας κόντρα στον Πανιώνιο στη Ν.Σμύρνη την Κυριακή,δεν είναι απ'αυτούς που εξιτάρουν οπαδικώς τον ΠΑΟΚτσή.Βεβαίως και στην έδρα των κυανέρυθρων έχουμε κάνει ζόρικες εκδρομές,αλλά σίγουρα δε συγκαταλέγονται στις κορυφαίες(γιά τα δεδομένα του λαού μας).Ωστόσο,κάθε φορά που παίζουμε με το νιόνιο,η καρδιά του ΠΑΟΚτσή σκυρτάει,καθώς πλημμυρίζει με τις πιό γλυκές αναμνήσεις της ιστορίας μας.Είναι το τελευταίο γήπεδο που μας φιλοξένησε και από το οποίο αποχωρήσαμε ως πρωταθλητές.

Οπως καταλαβαίνετε,αναφερόμαστε στο μακρινό πλέον 1985.Το ματς της Ν.Σμύρνης ήταν στο πλαίσιο της προτελευταίας αγωνιστικής και με νίκη ο ΠΑΟΚ εξασφάλιζε τον τίτλο,δίνοντας διαδικαστικό χαρακτήρα στο τελευταίο παιγνίδι με το βάζελο στην Τούμπα.Γιά την ιστορία,ο ΠΑΟΚ εξασφάλισε το πρωτάθλημα σ'εκείνο το ματς αν και ήρθε ισόπαλος 0-0,εκμεταλλευόμενος το ανέλπιστο δώρο του Πιερικού που αν και αδιάφορος(έιχε ήδη υποβιβαστεί) απέσπασε ισοπαλία 2-2 με το διώκτη μας βάζελο στο ΟΑΚΑ.

Τ'ότι θα γινόταν μεγάλη εκδρομή γιά τον Πανιώνιο ήταν δεδομένο,μιά κι'εκείνη τη δεκαετία η ταρίφα για Αθήνα ήταν στις 5000 κομμάτια γιά πλάκα.Πριν από το ματς ωστόσο,οι Πανιώνιοι άρχισαν τα συνηθισμένα κολπάκια.Δε δίνουμε πολλά εισιτήρια,η αστυνομία έτσι,οι οπαδοί μας γιουβέτσι,τα γνωστά μπαλαμούτια δηλαδή.Επισημαίνουμε ότι εκείνες τις εποχές τα χέρια αυτών που ήθελαν να κόψουν τις εκδρομές ήταν σχετικώς δεμένα,αφού εισιτήρια πωλούνταν ελεύθερα σε ΠΡΟ-ΠΟτζήδικα,στη μαύρη αγορά της Ομόνοιας κλπ.Αφού λοιπόν εξασφαλίσαμε περίπου 1700 επισήμως από τον Πανιώνιο,τα τσακαλάκια του συνδέσμου των Αθηνών-που τότε ήταν ενεργός με ανυπολόγιστη προσφορά στο ΠΑΟΚτσήδικο οπαδικό κίνημα- κατάφεραν να βρούν άλλα τόσα αριστερά και δεξιά.Το μόνο πρόβλημα ήταν ότι τα εισιτήρια ήταν σε τρεις διαφορετικές θύρες και ως εκ τούτου,προβλεπόταν να είμαστε διάσπαρτοι.

Η ΕΚΔΡΟΜΗ

Αν υπάρχει κάτι εξωγηπεδικό που έχει χαρακτεί στη μνήμη όσων ταξίδεψαν στην πρωτεύουσα,είναι η απίστευτη ζέστη που επικρατούσε.Μπαίνοντας στην Αθήνα με το τρένο λίγο πριν το μεσημέρι,βράζαμε από τη ζέστη μέσα στα κουπέ και κάθε που ανοίγαμε τα παράθυρα γιά να μας φυσήξει ο αέρας,το πρόσωπο καιγόταν από το λίβα που έπνεε.Λιγότερο βράζαμε με κλειστά τα παράθυρα.Φτάσαμε λοιπόν στο σταθμό Λαρίσης και ακολουθώντας την κλασσική διαδρομή,φτάσαμε στη Βεραντζέρου.Η ατμόσφαιρα γιορτινή και το μόνο που μας απασχολούσε ήταν το πως θα βρούμε τρόπο να παρακολουθήσουμε το ματς παρέα.Ηταν άλλωστε δύσκολο να συμβιβαστούμε στην ιδέα ότι όλοι εμείς που είχαμε ζήσει την πορεία πρωταθλητισμού Κυριακή προς Κυριακή,θα πανηγυρίζαμε εξ'αποστάσεως την επίτευξη του στόχου.Εχοντας αυτό το φαινομενικώς μικρό αλλά στην ουσία μεγάλο πρόβλημα με δεδομένη την οπαδική αλληλεγγύη,ανηφορίσαμε γιά τον ηλεκτρικό στην Ομόνοια,κατεβήκαμε Καλλιθέα και από εκεί ξεκινήσαμε με το νύχι γιά τη γειτονική συνοικία της Ν.Σμύρνης.

ΤΟ ΡΕΣΙΤΑΛ ΤΟΥ ΜΑΝΑΒΗ

Στην κορυφή της πορείας όπως συνέβαινε σε κάθε εκτός έδρας εκδρομή εκείνα τα χρόνια,ο Μάκης ο μανάβης,με το επιτελείο του και ξωπίσω του οι απλοί φαντάροι.Εκτός από στρατηγός,ηγέτης και μοναδικός στη διοργάνωση κερκίδας,ο μανάβης ήταν και εξαιρετικός στο λεγόμενο ''πρόλογο''. Δύσκολο να του ξεγλυστρίσεις,άμα σε έπιανε στο μπαλαμούτι.Καθ'όλη τη διάρκεια της πορείας λοιπόν,έχει πιάσει στο μπλα-μπλα το επικεφαλής των αστυνομικών δυνάμεων που μας συνόδευαν,με θέμα την είσοδο όλων μας στην ίδια κερκίδα. Κατευθυνόμενοι προς το γήπεδο λοιπόν,ο Μάκης περπατάει δίπλα στον αρχιμπάτσο,έχοντας κολήσει το πρόσωπο του πάνω στα γαλόνια και μεταξύ αρκετού σιέλου και των μαναβίστικών ''ξερω'γώ-δηλαδή,δηλαδή,μου κατάλαβες,εμείς να πούμε είμαστε ξέρω'γώ να πούμε φιλήσυχοι(!!!!!!!!!!!) και δημοκρατικοί πολίτες δηλαδή-ξερώ'γω'',προσπαθεί να τον πείσει να δώσει συγκατάθεση να καθήσουμε όλοι στην ίδια κερκίδα. Κάποια στιγμή το όργανο της τάξεως, μη μπορώντας προφανώς ν'αντέξει άλλο τον μαναβίσιο πρόλογο, δίνει το ΟΚ.Την ίδια στιγμή ο Μάκης ανεβαίνει με μιά δρασκελιά σ'ένα πεζούλι και δίνοντας το σύνθημα με τη σφυρίχτρα,μας μαζεύει όλους τριγύρω του να μας ανακοινώσει το ευχάριστο νέο. Με τον ιδρώτα να τρέχει ασταμάτητα από το πρόσωπο του λόγω της ζέστης αλλά και του επίπονου ψησίματος στο μπάτσο,λέει τα εξής:''Ο κύριος πόλιτσμαν να πούμε,εκείνος εκεί (δείχνοντας τον με το δάχτυλο) μας είπε ξέρω'γω να πούμε,ότι δηλαδή-δηλαδή θα κάτσουμε δηλαδή όλοι μαζί''.Και κλείνει με το εξής συλλεκτικό γιά τα μαναβίστικα δεδομένα.''Ολοι τώρα να πούμε,ένα χειροκρότημα ξέρω'γω,στον κύριο πόλιτσμαν,δηλαδή,να πούμε''.

Η διαταγή του στρατηγού έγινε αμέσως δεκτή, με το βλαχόμπατσο να αποθεώνεται και τον ίδιο να καμαρώνει και να κορδώνεται λες και κέρδισε βραβείο oscar!
Τα κόζα άλλαξαν βεβαίως όταν φτάσαμε στο γήπεδο και πέσαμε πάνω σε κάποιον ανώτερο (κάτι σε προκάτοχο του Ραχωβίτσα) έναν τύπο που μύριζε μυτζιθρίλα από χιλιόμετρα! Κι'όταν παρά τις επίμονες αρνήσεις του ρωτήθηκε αν έχει μιλήσει με τον πρόεδρο μας τότε τον Καλαφάτη ο οποίος είχε ενημερωθεί γιά το πρόβλημα και υποσχέθηκε να βοηθήσει,απάντησε σε άπταιστα Καρδιτσοφαρσαλινά ''ποιούς ειν αυτούς ου Καλαφατάξ,δεν τουν ξέρου''!Μ'όλα αυτά,καταλήξαμε στο παρκάκι πίσω από το περίπου πέταλο που κάθονταν τότε οι φιλοξενούμενοι γιά να βρούμε λίγη δροσιά...


ΝΤΟΥ ΑΠΟ ΜΠΑΤΣΟΥΣ

H αλήθεια είναι ότι στο παρκάκι είμασταν ήρεμοι.Εχοντας το μυαλό μας στο ενδεχόμενο να σηκώσουμε το μαστραπά αλλά και στο πρόβλημα με τα εισιτήρια,το τελευταίο που μας απασχολούσαν ήταν οι μανούρες.Κάποιοι νιόνοι έβγαιναν αραιά και που από κανά στενό φώναζαν ''ου ρε Βούλγαροι'' και έφευγαν με σπριντ,χωρίς εμείς να τους δίνουμε σημασία.Κάποια στιγμή βλέπουμε ΜΑΤατζήδες να κατευθύνονται προς το μέρος μας και τους αντιμετωπίζουμε με αδιαφορία,αφού ήταν από τις ελάχιστες στιγμές που καθ'όλη τη διάρκεια της πορείας είμασταν ''καλά παιδιά''.Κι εκεί συμβαίνει το αναπάντεχο(γιά τη στιγμή εννοείται).Αφού λοιπόν οι μπάτσοι μας πλησιάζουν σε απόσταση αναπνοής,αρχίζουν χωρίς καμμία αφορμή και εντελώς ξαφνικά να κοπανάνε σα λυσσασμένοι με τα γκλοπς,όποιον έβρισκαν μπροστά τους.Ο αιφνιδιασμός μας ήταν δεδομένος και αφού πέρασαν μερικά λεπτά μέχρι να συνέλθουμε από την ανεξήγητη επίθεση,ανταποδίδουμε το ντου-όντας πραγματικά σαλταρισμένοι από το αναίτιο της επίθεσης.Αυτοί δεν ανταποδίδουν όπως ίσως θα όφειλαν,αλλά τρέχουν προς τις κλούβες που ήταν οι συνάδελφοί τους και κρύβονται από πίσω.Ηταν ολοφάνερο ότι θέλησαν να εκδικηθούν γιά τα χουνέρια που τους κάναμε εκείνα τα χρόνια και βρήκαν ίσως τον πιό αδερφίστικο τρόπο.Χαρακτηριστικό είναι πως την ώρα της επίθεσής τους,οι κάτοικοι της περιοχής που ήταν στα μπαλκόνια τους έβριζαν,φωνάζοντας ''τα παιδιά δεν πείραξαν κανέναν γιατί τα χτυπάτε''!Αν και αντίπαλοι τους εμείς τη συγκεκριμένη μέρα,αναγνώρισαν ότι ούτε κάναμε κανά κακό,ούτε βλάψαμε κανέναν,ούτε προκαλέσαμε.


ΕΝΤΟΣ ΓΗΠΕΔΟΥ

Τα πράγματα δεν ήταν διαφορετικά εντός γηπέδου.Ασφαλίτες κυρίως την έπεφταν σε μεμονωμένους οπαδούς μας(πριν μαζευτεί το μπούγιο) και αφού κυριολεκτικά τους σάπιζαν στο ξύλο.τους οδηγούσαν αιμόφυρτους στην είσοδο και τους πετούσαν σα τσουβάλια στο δρόμο.Χαρακτηριστικό είναι αυτό που συνέβη σ'ένα παλικάρι που φορούσε στο παντελόνι μιά συνηθισμένη ζώνη με μία μπρούτζινη τόκα,απ'αυτές που βρίσκεις σε όλα τα εμπορικά καταστήματα.Του την πέφτει ένας ασφαλίτης λοιπόν και του λέει ''ρε τσογλάνι γιατί φοράς τέτοια ζώνη γιά να δέρνεις''?Ο δικός μας του εξηγεί φιλικά ότι είναι μιά συνηθισμένη ζώνη που πωλείται παντού και σε χρόνο ρεκόρ του την πέφτουν πέντε,τον κάνουν γκάιντα στο ξύλο και τον σέρνουν αιμόφυρτο και αναίσθητο προς την έξοδο.Λόγω της θερμοκρασίας μάλιστα,όλοι είχαμε βγάλει τα μπλουζάκια και είμασταν γυμνοί.Οσοι είχαν στην πλάτη τους κοκκινίλες,συλλαμβάνονταν και λιντσάρονταν με το αιτιολογικό ότι γιά να έχουν το σημάδι ήταν στο παρκάκι,όπου είχαμε φάει γκλοπσιές(!!!!!!!!).

Οι μάγκιές σταμάτησαν βεβαίως όταν στο γήπεδο εισήλθε η κυρίως μάζα των οπαδών μας,μ'έναν μικρό αριθμό τελικά(κάπου 600) να μην τα καταφέρνει και να φωνάζει ΠΑΟΚ από άλλη κερκίδα.Οι ψευτομαγκίες τους ωστόσο δεν έμειναν αναπάντητες.Αυτοί που χτυπούσαν αναίτια ήταν ασφαλίτες που φυσιογνωμικά κι ενδυματολογικά δεν ξεχώριζαν από εμάς.Γιά κακή τους τύχη όμως κι επειδή όταν την έπεφταν και ξυλοκοπούσαν δικούς μας δεν υπήρχε αρκετός κόσμος το σταμπάρισμα δεν ήταν δύσκολο και όσοι εντοπίστηκαν ανάμεσα στο πλήθος έφυγαν πετώντας,γεγονός που ανάγκασε τους συναδέλφους τους που παρέμειναν κρυμένοι να την κάνουν ελαφρά και διακριτικά.


Η ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ ΤΟΥ ΠΡΩΤΑΘΛΗΤΗ ΛΑΟΥ

Στο φινάλε πάντως όλα ξεχάστηκαν.Με το που τελείωσε το ματς και πληροφορηθήκαμε το Χ στο βάζελος-Πιερικός,όλοι γίναμε ένα κουβάρι και αποχωρώντας με πορεία δε σταματήσαμε να τραγουδάμε ''φεύγουμε-φεύγουμε-φεύγουμ'από δω και πάμε το πρωτάθλημα στον Πύργο το Λευκό,ε.......

ΥΓ.Αν και άσχετο με το θέμα,αξίζει να μνημονεύσουμε ένα αστείο περιστατικό που συνέβη στο αεροπλάνο της επιστροφής.Ναι,ναι με τρένο πήγαμε πολλοί,αλλά γιά να μη χάσουμε το πανηγύρι της επιστροφής,όσοι μπορέσαμε κλείσαμε εισιτήρια μαζί με την αποστολή.Μέσα στο αεροπλάνο,η ατμόσφαιρα δεν διέφερε από την συνηθισμένη στην 4,με το μανάβη να δίνει τα κλασσικά συνθήματα κι'εμάς ν'ακολουθούμε.Ενα από τα δημοφιλέστερα ήταν το ''σεισμός-σεισμός ο ΠΑΟΚ ο Θεός'' αφού είχε προηγηθεί μιά νευρική και συνεχής πρόσκρουση των πελμάτων στο έδαφος.Εν πτήσει λοιπόν και αφού έχουμε αρχίσει το ενθουσιώδες ποδοβολητό,μιά κυρία κάπως περασμένης ηλικίας ξεσπάει σε ουρλιαχτά νομίζοντας ότι πέφτει το αεροπλάνο,γιά να εισπράξει την καθησυχαστική ατάκα του μανάβη ''έλα κυρά μανταμίτσα μου να πούμε,πως κάνεις έτσι δηλαδή να πούμε,τουλάχιστον θα πέσουμε πρωταθλητές ξέρω'γω''.


http://www.paokizein.gr/arthra/aspromav ... litwn.html
Εικόνα
Εικόνα
Άβαταρ μέλους
free4
 
Δημοσιεύσεις: 15163
Εγγραφή: Παρ 07 Δεκ 2007, 22:37
Τοποθεσία: Θεσσαλονίκη

Re: Ιστορίες ΠΑΟΚτσήδικης τρέλας

Δημοσίευσηαπό elvetos giatros » Σάβ 17 Σεπ 2011, 23:01

Εν πτήσει λοιπόν και αφού έχουμε αρχίσει το ενθουσιώδες ποδοβολητό,μιά κυρία κάπως περασμένης ηλικίας ξεσπάει σε ουρλιαχτά νομίζοντας ότι πέφτει το αεροπλάνο,γιά να εισπράξει την καθησυχαστική ατάκα του μανάβη ''έλα κυρά μανταμίτσα μου να πούμε,πως κάνεις έτσι δηλαδή να πούμε,τουλάχιστον θα πέσουμε πρωταθλητές ξέρω'γω''.


:lol: :lol: :lol: :lol: :lol: :lol: :lol: :lol: :lol: :lol:

:opaokara:
Ο ετεροαποκαλουμενος κι ως άπλυτος κυρ Παντελής
elvetos giatros
 
Δημοσιεύσεις: 3482
Εγγραφή: Πέμ 05 Μαρ 2009, 01:16

Re: Ιστορίες ΠΑΟΚτσήδικης τρέλας

Δημοσίευσηαπό Lord » Κυρ 18 Σεπ 2011, 12:41

:lol: :lol: :lol: :lol: :opaokara: :opaokara: :opaokara: :opaokara: :opaokara: :nairepaok:
ΠΑΟΚ ο ένας,στον κόσμο άλλος κανένας..
ΠΑΟΚ γιατί,γιατί μας βγάζεις την ψυχή...
Άβαταρ μέλους
Lord
 
Δημοσιεύσεις: 4153
Εγγραφή: Δευτ 27 Οκτ 2008, 23:40
Τοποθεσία: Ξεσαλόνικα

Re: Ιστορίες ΠΑΟΚτσήδικης τρέλας

Δημοσίευσηαπό giapas » Κυρ 18 Σεπ 2011, 13:06

Βεβαια αυτοί που δε γυρισαν με το αεροπλάνο, δεν υστέρησαν σε γλέντια στην Εθνικη
giapas
 
Δημοσιεύσεις: 9372
Εγγραφή: Τρί 26 Ιαν 2010, 10:49

Re: Ιστορίες ΠΑΟΚτσήδικης τρέλας

Δημοσίευσηαπό adamroxas » Κυρ 18 Σεπ 2011, 13:34

Νομιζω 2008, ειμαι καυτατζογλιο με ενα φιλαρακι μου γρια, μεσα στην 10, ματς γρια χανουμι με αρκετο κοσμο για τα δεδομενα της γριας... Ερχεται η ωρα που σηκωνουμε τα χερια να φωναξουμε ηρα, και εγω αφηρημενος οπως ειμαι φωναζω ΠΑΟΚ... με το που καταλαβαινω τι εχω κανει, γυρναω στην φιλο μου, με κοιταει αυτος, τον κοιταω εγω, και ειναι μια φαση τραγικη! Αφου ειδαμε οτι κανεις αλλος δεν το καταλαβε, αρχιζω να γελαω σαν τρελος, και καθε φορα που θελω να τον πειραξω, του λεω οτι εγω φωναζω ΠΑΟΚ μεσα στην 10 σας, γιατι ειμαι ΠΑΟΚ αφου και δεν χαμπαριαζω! :opaokara: :opaokara: :opaokara: :opaokara:
"Δεν πιστεύω τίποτα, δεν ελπίζω τίποτα, είμαι ελεύθερος"
Άβαταρ μέλους
adamroxas
 
Δημοσιεύσεις: 1261
Εγγραφή: Τρί 08 Δεκ 2009, 12:26

Re: Ιστορίες ΠΑΟΚτσήδικης τρέλας

Δημοσίευσηαπό free4 » Σάβ 01 Οκτ 2011, 03:33


Χορεύοντας με τα χανούμια,στο τρένο
doctor


Η ιστορία που θα διηγηθούμε σήμερα, είναι από τις άγνωστες στο ΠΑΟΚτσήδικο κοινό. Ούτως ή άλλως πρόκειται για προσωπικό βίωμα, από εκείνα που κάθε οπαδός του ΠΑΟΚ έχει ζήσει κατά τη διάρκεια εκδρομών γιά να παρακολουθήσει την ομάδα. Το φινάλε της σημερινής ιστορίας είναι η απαρχή ίσως της σημαντικότερης οπαδικής στιγμής εντός λεκανοπεδίου, απ' αυτές που γράφτηκαν με χρυσά γράμματα και πιστοποίησαν την ανεπανάληπτη τρέλα του ΠΑΟΚτσή.
Οσο περίεργο κι' αν ακούγεται η σημερινή αφήγηση αναφέρεται σε δύο διαφορετικές χρονικές περιόδους, αφορά διαφορετικά αθλήματα, αλλά η μία είναι συνέχεια της προηγούμενης.
Ισως σας μπέρδεψα, οπότε ας ξεκινήσουμε καλύτερα ξετιλύγοντας το κουβάρι των αναμνήσεων..

ΜΕ ΚΟΥΛΑ ΣΤΟ ΒΟΛΟ ΓΙΑ ΜΠΑΣΚΕΤ.

Το στόρυ ξεκινά λοιπόν το μακρυνό 1983, όταν με ένα πούλμαν της Θ4, κατεβαίνουμε Βόλο γιά να παρακολουθήσουμε τον προημιτελικό κυπέλου στο μπάσκετ με αντίπαλο το χανούμι. Ηταν η χρονιά που σηκώσαμε το κύπελο στον αξέχαστο τελικό των ξυρισμένων κεφαλιών με προπονητή τον Φ.Ματθαίου. Γιά να φτάσουμε ως εκεί χρειάστηκε να αποκλείσουμε σε μονό αγώνα το βάζελο στον τάφο του Ινδού (κρατήστε καβάτζα γιά προσεχή ιστορία) και πιό πριν την κούλα στο Βόλο. Ο προημιτελικός έγινε στην πρωτεύουσα της Μαγνησίας αφού η κούλα ήταν τιμωρημένη. Εύκολο το παιγνίδι εκ προοιμίου, μιά και ο ΠΑΟΚ ήταν στην αρχή του χτισίματος του, κουβαλώντας όλο τον ενθουσιασμό που συντροφεύει τέτοια ξεκινήματα.

Ηταν εργάσιμη μέρα, οπότε ο κόσμος που ταξίδευσε δεν ήταν περισσότερος από 50 άτομα, συν τους οπαδούς μας από Βόλο και τριγύρω περιοχές. Την αντίπαλό μας δεν την ακολούθησε κανείς από την Αθήνα, αλλά δεν το είχε και μεγάλη ανάγκη. Το παιγνίδι διεξήχθη στο κλειστό της Νίκης Βόλου που εδρεύει στην Ιωνία Βόλου, περιοχή που γενικώς χανουμοκρατείται. Σκεφτείτε μάλιστα ότι η χωρητικότητα δεν ξεπερνούσε τα 200-250 άτομα, οπότε οι κερκίδες γέμισαν ασφυκτικά.

Φανταστείτε τώρα ένα γήπεδο κοτέτσι, με κερκίδες μόνο στη μία πλευρά. Πέταλα δεν υπήρχαν, απέναντι γραμματεία και πίσω τοίχος. Μία είσοδος όλη κι' όλη κι' εμείς καθήσαμε ακριβώς σ' εκείνο το σημείο. Κάτι που σήμαινε ότι γιά να περάσεις στα ενδότερα των κερκίδων θα έπρεπε υποχρεωτικά να περάσεις μπροστά από τον ασπρόμαυρο πυρήνα που αριθμούσε περί τα 80 κομμάτια.

Ιδιαίτερη διάθεση γιά τσαμουκάδες δεν υπήρχε, λόγω απουσίας οργανωμένων από την άλλη πλευρά αλλά και του χαβαλέ αγώνα που όλοι περίμεναν. Οι ντόπιοι αεκτσήδες περισσότερο μας χάζευαν ως αξιοθέατο, αφού εκείνα τα χρόνια ο μύθος και η φήμη του λαού του ΠΑΟΚ ήταν στο αποκορύφωμά του. Είναι σίγουρο ότι τις επόμενες μέρες στα σχολεία και στα καφενεία του νομού, οι παρεβρισκόμενοι θα καυχιόντουσαν ότι ''είδαμε ΠΑΟΚτσήδες από κοντά''.
Μη σας τα πολυλογώ, πριν ξεκινήσει το παιγνίδι έπιασα κουβέντα μ' έναν δικό μας ΠΑΟΚτσή από το Βόλο όχι παραπάνω από 16 χρονών, συζητώντας πολλά και διάφορα. Αξίζει να σημειώσουμε ότι όποτε βρισκόμασταν με αδέρφια από άλλες περιοχές εκτός Θεσσαλονίκης, μας αντιμετώπιζαν με ξεχωριστή ζεστασιά και αγάπη, αφού είμασταν από την πόλη της ομάδας τους. Ακόμα και οι Αθηναίοι ΠΑΟΚτσήδες μας συμπεριφέρονταν λες και είμασταν πρωτευουσιάνοι, αφού γιά εκείνους πρωτεύουσα ήταν η πόλη του ΠΑΟΚ.

Τες πα, μιλώντας χαλαρά με το ΠΑΟΚτσάκι από το Βόλο, παρατηρώ δύο τύπους κοντά στα 25-μαλλιάδες που μόλις είχαν μπει στο γήπεδο, να κοντοστέκονται και να τον κοιτούν στο ψιλοάγριο. Με το που αντιλήφθηκαν ότι τριγύρω ήταν ο ΠΑΟΚτσήδικος πυρήνας, την έκαναν προς το βάθος που ήταν ο αντίστοιχος κιτρινόμαυρος. Οι τύποι είχαν το χαρακτηριστικό χουλιγκανίστικο ντύσιμο εποχής, πέτσινο-αρβύλα-μέταλ μπλούζα, κι εκείνο που μου χτύπησε στο μάτι ήταν ότι αμφότεροι φορούσαν ένα σκουλαρίκι με νεκροκεφαλή στο αυτί. Ο ένας ήταν θεόχοντρος και ο άλλος αδύναμος σα στέκα μπιλιάρδου. Από τις φυσιογνωμίες που είναι αδύνατο να ξεχάσεις.

Παρατηρώντας λοιπόν το άγριο βλέμμα που έριξαν στον συνομιλητή μου, τον ρώτησα αν τους γνωρίζει και αν τρέχει κάτι με αυτούς. Μου απάντησε το εξής:
''Αυτοί είναι οι μεγαλύτεροι αντιΠΑΟΚτσήδες που υπάρχουν στο Βόλο. Αν και η πλειοψηφία εδώ είναι γάβροι-χανούμια-βάζελοι και πλακώνονται μεταξύ τους, αυτοί προτιμούν να κυνηγούν ΠΑΟΚτσήδες. Εμένα έχουν έρθει μέχρι και στο σχολείο μου την ώρα του διαλλείματος και με χτύπησαν''. Και στο καπάκι μου πετάει το εξής:'' Φαντάσου ότι τις προάλλες χτύπησαν τον 12χρονο αδερφό μου, έπαιζε μπάλα με τους φίλους του φορώντας μπλούζα του ΠΑΟΚ και αφού του έσκισαν τη φανέλα τον χτύπησαν στο πρόσωπο''! Δύο μαντράχαλοι, 25 χρονών, όρμηξαν σ' ένα 12 χρονο παιδάκι! Το ακούς και θολώνει το μυαλό σου. Και το κυριότερο?
Δεν το ξεχνάς ποτέ των ποτών...

Κάπου εδώ η ιστορία τελειώνει, το ματς το κερδίζουμε περίπατο, σηκώνουμε το κύπελο, γράφω καλά στις πανελλαδικές, πάω διακοπές και μπαίνουμε στη χρονιά του τελευταίου πρωταθλήματος στο ποδόσφαιρο, την περίοδο 1984-85.

ΣΤΗΝ ΑΘΗΝΑ ΜΕ ΧΑΝΟΥΜΙ.

Το πρώτο ματς που παίζουμε στην Αθήνα με αντίπαλο έναν από τους τρεις του ΠΟΚ, είναι αυτό με την ξαδέρφη. Οσοι ζούσαμε στα ανατολικά της πόλης είμασταν ψιλοανοργάνωτοι και όταν δεν μπορούσαμε να κλείσουμε λεωφορείο, κατεβαίναμε με τρένο.. Ξεκινήσαμε λοιπόν μιά μεγάλη παρέα κοντά στα 40 άτομα, μπήκαμε στο τρενάκι και ξεκινήσαμε γιά ένα ταξίδι που είχε γίνει ρουτίνα γιά εμάς και γιά πολλούς ακόμα. Φτάνουμε Κατερίνη και σιγά-σιγά διαλυόμαστε. Αλλοι την πέφτουν γιά ύπνο, άλλοι κόβουν βόλτες στους διαδρόμους γιά να σκοτώσουν το χρόνο τους, άλλοι επιδίδονται σε... απαγορευμένες πράξεις πίσω από κλειδωμένες πόρτες τουαλετών. Καμμιά 3-4 άτομά, έχουμε αράξει στο μπαρ της αμαξοστοιχίας και συζητούμε περί ΠΑΟΚ, ανέμων και υδάτων.
treno3Το τρένο φτάνει Λάρισα, κάνει στάση γιά να φορτώσει κόσμο και μέσα στις μαυροφορεμένες γιαγιάδες που πήγαιναν να δουν τα σόγια τους στη μεγαλούπολη φορτωμένες με σπιτικές τυρόπιτες και ντολμαδάκια, ποιούς βλέπω?

Ναι, ναι σωστά μαντέψατε, δύο μαλιάδες κοντά στα 25 με πέτσινα,αρβύλες , σκουλαρίκια νεκροκεφαλές! Ο χοντρός κι ο λιγνός σε κιτρινόμαυρη χουλιγκανίστικη εκδοχή.
Εννοείται ότι δε χρειάστηκε να τους τσεκάρω γιά να επιβεβαιωθώ-δεν τους είχα ξεχάσει καθόλου. Αρκούσε ένα κόψιμο με την άκρη του ματιού μου. Ο τρόπος μάλιστα που επιτάχυναν το βήμα τους μόλις πέρασαν από μπροστά μας, θα δημιουργούσε υποψίες γιά τα οπαδικά τους πιστεύω ακόμα κι' αν δεν τους είχα ξανασυναντήσει ποτέ.
Οφείλω να ξεκαθαρίσω ότι ως οπαδός και άνθρωπος γενικότερα, δεν είχα αυτή τη λογική. Να παρακινήσω δηλαδή φίλους μου να χτυπήσουμε κάποιους επειδή απλώς υποστήριζαν αντίπαλη ομάδα. Εκείνη τη στιγμή όμως θόλωσε το κεφάλι μου. Από το μυαλό πέρασαν σαν αστραπή τα όσα μου είχε διηγηθεί το ΠΑΟΚτσάκι από το Βόλο. Η πλάκα μάλιστα ήταν ότι ακριβώς επειδή με τα παιδιά που ταξιδεύαμε κάναμε και καλή παρέα εκτός γηπέδου, σε κάποια από τις ανταλλαγές γηπεδικών εμπειριών κατά το παρελθόν, τους είχα αναφέρει την ιστορία..

Ετσι δε χρειάστηκε να αρχίσω την αφήγηση. ''Θυμάστε που σας είχα πει γιά τα δύο χανούμια από το Βόλο που έδερναν ΠΑΟΚτσάκια? Αυτοί ήταν, που μόλις πέρασαν...''
Λες και μας χτύπησε ηλεκτρικό ρεύμα, πεταχτήκαμε όλοι, εγώ τελευταίος και αρχίσαμε να ανοίγουμε ένα-ένα τα κουπέ. Δε χρειάστηκε και πολύ ψάξιμο. Μόλις εντοπίστηκαν, άρχισε ο εφιάλτης τους, ίσως δεν έχω δει χειρότερο ξύλο στη ζωή μου! Εγκλωβισμένοι μέσα σε ελάχιστα τετραγωνικά να τις τρώνε από παντού, με κάθε τρόπο σε κάθε σημείο.

Δε σας κρύβω ότι από ένα σημείο και μετά, άρχισα να τους λυπάμαι. Πέρα από τον πόνο εξ' αιτίας του ξυλοδαρμού, ήταν απίστευτα σοκαρισμένοι γιατί όλα γίναν εντελώς ξαφνικά. Ανοιξε η πόρτα και όρμηξαν μέσα τέσσερα άτομα κοπανώντας χωρίς έλεος και χωρίς να τους ρωτήσουν το παραμικρό. Σ' αυτές τις περιπτώσεις άλλωστε, όταν ψήνεται η μανούρα είσαι ψιλοέτοιμος. Αυτούς τους ήρθαν ουρανοκατέβατες μπουνιές και κλωστιές, πριν καν ανάψουν το πρώτο τσιγάρο του ταξιδιού.

Τα είχαν χάσει τόσο που από ένα σημείο και μετά, άρχισαν να φωνάζουν ''δεν ασχολούμαστε με το ποδόσφαιρο, γιατί μας χτυπάτε, δεν έχουμε σχέση με την αεκ''.
Δεν είχαν σχέση με το ποδόσφαιρο, αλλά ήξεραν το πρόγραμμα της αγωνιστικής και κατάφεραν μέσα στο σκοτάδι να διακρίνουν τα κασκόλ που φορούσαμε....
Απαραίτητη διευκρίνηση ότι από τους τέσσερεις επισκέπτες οι δύο είμασταν ψιλονορμάλ άνθρωποι ( λέμε τώρα) και οι άλλοι δύο είχαν μόλις αποφυλακιστεί από το Γεντί που ήταν ακόμα σε λειτουργία. Αν ξεκινούσαν δηλαδή, δε σταματούσαν, ούτε χαμπάριαζαν από παρακλήσεις, ούτε υπήρχε περίπτωση να νοιώσουν οίκτο.

Περιέργως όμως σταμάτησαν να ρίχνουν ξύλο μετά από κανά 5λεπτο. Οι φωνές ''λυπηθείτε μας, κάνετε λάθος δεν έχουμε σχέση με ομάδες'' έπιασαν τόπο και το έργο διέκοψε γιά διάλειμμα ολίγων λεπτών. Τότε, ένας από τους δύο αποφυλακισθέντες τους λέει ''βγάλτε τα πορτοφόλια σας''. Μη μπορώντας να κάνουν διαφορετικά τα δίνουν και βρίσκει μέσα δύο εισιτήρια γιά τη σκεπαστή. Το τι ακολούθησε δε μπορώ να σας το περιγράψω γιατί αποχώρησα μαζί με τον έτερο ψιλονορμάλ. Ακόμα κι' εγώ που στην ουσία προκάλεσα τ' όλο σκηνικό, πείθοντας μάλιστα τον εαυτό μου ότι έκανα το σωστό, δεν άντεχα να βλέπω τόσο ανελέητο ξύλο.
Τους δύο ΠΑΟΚτσήδες που αφήσαμε στο κουπέ, τους ξαναείδαμε όταν φτάσαμε στη Λαμία. Μέχρι τότε έδερναν. Τους Βολιώτες δεν τους ξαναπέτυχα από τότε.

Φτάσαμε στην Αθήνα τα ξημερώματα, έγινε ένα απίστευτο ντου σε 100 χανουμάκια που μας περίμεναν στο σταθμό Λαρίσης, και το μεσημέρι πηγαίνοντας στη Φιλαδέλφεια γιά να παρακολουθήσουμε το ματς, καταγράφηκε αν όχι η μεγαλύτερη σίγουρα μία από τις κορυφαίες στιγμές του ΠΑΟΚτσήδικου οπαδικού κινήματος. 400 αφηνιασμένοι ΠΑΟΚτσήδες, χωρίς αστυνομική συνοδεία, σκάσαμε στο γήπεδο και πήραμε ένα απίστευτο ντου, από 3000 τουλάχιστον χανούμια που μας περίμεναν.
xanoumi2Ηταν η κορυφαία στρατηγική στιγμή του Μάκη του μανάβη, ήταν τότε που ο ίδιος ο αρχηγός σε κατάσταση έκστασης μετά το κυνήγι που τους πήραμε, άρχισε να φωνάζει ''λα-λα-λα λα-λα, δεν είμαστε καλά στα μυαλά μας'' σύνθημα που έμελλε να γίνει το σήμα κατατεθέν της ΠΑΟΚτσήδικης τρέλας!
Κάποια στιγμή στο μέλλον θα εξιστορήσουμε το σκηνικό, με κάθε λεπτομέρεια...

ΥΓ.Η ιστορία που μόλις διαβάσατε πέρα από οπαδικό ενδιαφέρον, έχει και παιδευτικό χαρακτήρα αφού περιλαμβάνει πακέτο κι' ένα μάθημα ζωής. Ειδικότερα στην νεοχουλιγκανίστικη εποχή που ζούμε, όπου μαγκιά θεωρείται η επίθεση 40 ατόμων σε έναν περαστικό, η επίθεση με πέτρες σε διερχόμενα πούλμαν κλπ, αντί γιά μάχη σώμα με σώμα που αναδεικνύει έναν στοιχειώδη σεβασμό.

Η Θ4 πάντα γαλουχούσε τους ΠΑΟΚτσήδες μ' αυτές τις αρχές, γιατί ακόμα κι' αν ξεπεράσουμε το θέμα του αντρισμού, ένας από τους νόμους της ζωής λέει πως ότι κάνεις το λούζεσαι. Μπορεί ο μέσος χουλιγκάνος του σήμερα να νοιώθει ασφάλεια μέσα στο σκοτάδι ή παρέα με τους φίλους του, αλλά δεν θα' ναι πάντα έτσι. Τρανό παράδειγμα τα χανούμια της σημερινής ιστορίας που πλήρωσαν πολύ ακριβά τον ψευτοτσαμουκά τους. Ισως ακριβότερα και απ΄ όσο τους άξιζε.
Και την πάτησαν μ' ένα τρόπο, που ούτε οι ίδιοι θα μπορούσαν να φανταστούν...


Read more about εξής by http://www.paokizein.gr
http://www.paokizein.gr/paokizein/arthr ... treno.html
Εικόνα
Εικόνα
Άβαταρ μέλους
free4
 
Δημοσιεύσεις: 15163
Εγγραφή: Παρ 07 Δεκ 2007, 22:37
Τοποθεσία: Θεσσαλονίκη

Re: Ιστορίες ΠΑΟΚτσήδικης τρέλας

Δημοσίευσηαπό free4 » Σάβ 01 Οκτ 2011, 03:33

Οταν 800 Αλάνια, πούλησαν Τρέλα στον Πειραιά...

Βαδίζουμε στα τέλη της δεκαετίας του 80. Ο χουλιγκανισμός είναι ήδη σε έξαρση, με τη διαφορά ότι η κοινωνία είναι πιό εξοικειωμένη με τα φαινόμενα της εποχής. Λέξεις-έννοιες και συμβολισμοί όπως πρέζα, πάνκης, χούλιγκαν, μαλλιάς, παραμάνα στο αφτί κλπ, αν και δεν έχουν απενεχοποιηθεί πλήρως, δεν προκαλούν πανικό.

Ως εκ τούτου και οι προστάτες του πολίτη έχουν ξυπνήσει κατά τι, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι έγιναν και πρακτόρια της CIA. Απλώς, η εικόνα του μέσου προστάτη που παρέπεμπε στον Ηλία του 16ου, είχε αρχίσει να φθήνει. Τους κοροίδευες δηλαδή, αλλά όχι στο τόσο άνετο. Ειχαν προηγηθεί και κάποια χοντρά σκηνικά, είχαμε και κανα δυό νεκρούς σε γήπεδα ή με οπαδικές αφορμές τέλος πάντων, πίεζε ο κόσμος και τα ιδιωτικά ΜΜΕ που είχαν αρχίσει να ξεφυτρώνουν σα μανιτάρια, δεν ήθελε και πολύ για να αρχίσουν να λαμβάνονται κάποια μέτρα, έστω και για το θεαθήναι.

Μέτρα εννοείται που είχαν ως στόχο εμάς, τους μοναδικούς που ταξιδεύαμε μιλιούνια σε κάθε γωνιά της Ελλάδος και όχι μόνο. Οι γαύροι τραβιόταν μέχρι Λάρισα-Πάτρα το πολύ, οι βάζελοι ως την Κόρινθο και κανά Καυταντζόγλειο, λίγο πιό ξεψαρωμένα τα χανούμια, που ήταν και ο πρώτος λαός στην ιστορία του επαγγελματικού ποδοσφαίρου που είχε έρθει οργανωμένα στην Τούμπα. Εστω και 18 μετρημένα άτομα την πρώτη φορά. Κατά τα λοιπά ρούληδες δεν υπήρχαν, ενώ οι γριές έρχονταν στην Τούμπα με...πούλμαν...

Το σκηνικό με το γαύρο στο Καραισκάκη εξελίχθηκε με τον τρόπο που θα σας περιγράψουμε στη συνέχεια, γιατί τα τελευταία χρόνια στα γήπεδα, είχαν αρχίσει να χάνονται ζωές, όπως αναφέραμε παραπάνω και κατά διαβολική σύμπτωση, είμασταν πάντα εμείς μπλεγμένοι! Ηταν ο θάνατος του Μπλιώνα από ατύχημα, μέχρι και το μαχαίρωμα ενός οπαδού της αεκ από γαύρους, εμάς έβαλε στο κάδρο. Επρόκειτο για τον Γιώργο Ζωντό -αν θυμάμαι,- που ήταν μέλος ομάδας χανουμιών, η οποία είχε έρθει στο σταθμό για πέσιμο πριν από μεταξύ μας παιγνίδι. Για κακή του τύχη φορούσε ασπρόμαυρο πουκάμισο και μαχαιρώθηκε από γαύρους, που τον πέρασαν για δικό μας και είχαν έρθει με τον ίδιο σκοπό. Ολ' αυτά, προς τα τέλη του 80...

Οπως και να' χει λοιπόν, το θέμα της καθόδου μας ειδικά στην Αθήνα προκαλούσε ατέρμονες συζητήσεις με τους Τράγκες, τους Χατζηνικολάου και τον τύπο της εποχής, να δίνουν ρεσιτάλ λαικισμού, με αποτέλεσμα η αστυνομία να αποφασίσει να κοπούν οι οπαδικές εκδρομές (έτσι για να δείτε πόσο..εκσυχρονισμένα είναι τα μέτρα του Πολ Γερουλάνου).

Η απόφαση αυτή έπλητε εμάς και μόνο εμάς που ταξιδεύαμε αβέρτα, πόσο δε όταν πλησίαζε το ντέρμπυ με το γαύρο, που για το λαό του ΠΑΟΚ ήταν η εκδρομή της χρονιάς.

Οι προστάτες δεν είχαν προχωρήσει τόσο όπως στις μέρες μας που κλείνουν δρόμους, αλλά την έπεφταν στους πουλματζήδες της εποχής και τους απαγόρευαν να παραχωρήσουν λεωφορεία για εκδρομές.
Σημειώστε ότι εκείνη την εποχή, υπήρχαν περισσότερες δυσκολίες σε σχέση με το σήμερα, αφού οι εκδρομές γίνονταν κατά βάση με τρένο και πούλμαν. Τότε βλέπετε, ήταν πολυτέλεια για κάποιον 18άρη, ακόμα και 25άρη να έχει αυτοκίνητο.
Το τρένο ήταν μεν μια λύση, αλλά έπρεπε να πας με τα ωράριά του. Με το τελευταίο να φεύγει από Αθήνα αργά το βράδυ και να κάνει κανα 9ωρο μέχρι Θεσσαλονίκη, ήταν αδύνατο να βολέψει το λαό του ΠΑΟΚ που δούλευε στη λαχαναγορά, ή έπιανε μεροκάματο από τις 7 το πρωί. Αυτοί που δε μπορούσαν λοιπόν, παρέσερναν κι' άλλους και τελικά κάποιες εκδρομές γίνονταν κουτσουρεμένες. Για τα δεδομένα του λαού του ΠΑΟΚ μιλάμε τώρα, όπου αντί για 5000 + 2-3.000 από Αθήνα, κατέβαζε τους μισούς από Θεσσαλονίκη...

ΤΟ ΔΙΚΟ ΜΟΥ ΤΑΞΙΔΙ


Κάπως έτσι κι' εγώ θυμάμαι, είχα συμβιβαστεί με την ιδέα, ότι δε θα κατέβω. Πούλμαν δε βρίσκαμε, άλλους τους έκραζαν από το σπίτι (που πας θα σε σκοτώσουν) κοκ. Την παραμονή του αγώνα δούλευα και σχολούσα στις 12 το βράδυ, ώρα που έφευγε η τελευταία αμαξοστοιχία. Κάπου στις 11.30 τρώω τη φλάσια, αφού αδυνατούσα να συμβιβαστώ με την ιδέα ότι θα απουσιάσω από ματς με γαύρο. Για κανά τέταρτο της ώρας, στο μυαλό μου είχε αρχίσει να στροβιλίζεται η ιδέα να κατέβω μόνος. Δεν ήταν η πρώτη φορά άλλωστε. Εκείνη την εποχή, τα τρένα είχαν συνήθως καθυστέρηση. Δώδεκα παρά, παίρνω τηλ στο σταθμό (517-517 το θυμάμαι σαν τώρα) και μόλις με πληροφορούν ότι θα υπάρχει 15λεπτη καθυστέρηση, πέταξα από τη χαρά μου.

Με το που πάει 12 βγαίνω έξω, μπουκάρω σε ένα ταξί και φεύγω σφαίρα για σταθμό. Από τη φούρια μου είχα ξεχάσει να πληρωθώ, είχα κάτι ψιλά στην τσέπη, αλλά μήπως ήταν η πρώτη φορά που θα ταξίδευα τζαμπαντάν? Είμασταν εκπαιδευμένοι άλλωστε, στο πώς ''ξεχνάμε'' να πληρώσουμε..

Οταν φτάνω στο σταθμό, το τρένο έχει αρχίσει ήδη να κινείται. Τρέχω παράλληλα (όπως κάτι ζευγαράκια σε ταινίες) και για καλή μου τύχη, μέσα από ένα κουπέ, με βλέπουν δύο κολλητοί μου, απ' αυτούς που έλεγαν ότι δε θα πάνε, αλλά έφαγαν την ίδια φλασιά με μένα, τελευταία στιγμή! Μου ανοίγουν την πόρτα, μπαίνω μέσα και το ταξίδι για το μέτωπο του πολέμου ξεκινά.Μέσα στο τρένο έχει περίπου 200-250 δικούς μας...

Μία λεπτομέρεια που μοιάζει αχρείαστη αλλά θα δικαιολογήσει το διαφορετικό φινάλε, είναι ότι ο ένας από τους δύο φίλους μου κατέβηκε στην Κατερίνη και επέστρεψε, κυριευμένος από ενοχές, αφού η μάνα του τον έκραζε να μην πάει κι΄αυτός την κοπάνησε στα κρυφά. Φοβούμενος μην πάθει τίποτα η υγεία της, αποφάσισε να επιστρέψει, μόνο που κατά λάθος είχε και τα λεφτά του άλλου! Κι έτσι, μείναμε οι δυό μας, με χρήματα που έφταναν για κανά δυό πακέτα τσιγάρα και τίποτα παραπάνω...


Η ΩΡΑ ΤΗΣ ΔΡΑΣΗΣ

Τα ξημερώματα φτάσαμε στην Αθήνα, η οποία , έμοιαζε με έρημη-αστυνομοκρατούμενη πόλη. Το μόνο που έβλεπες ήταν καρούμπαλα και χωρίς να προκαλέσουμε, φτάσαμε στο σύνδεσμο. Ο συγχωρεμένος παπούλης ο Κωνσταντινίδης, ξηγήθηκε χαρτζηλικάκι για το εισιτήριο, ο δεύτερος στην ιεραρχία κερκιδάρχης (μετά το Μάκη το μανάβη) Κούλης Κωνσταντίνου από τους Αμπελόκηπους μας έδωσε κάτι ψιλά να φάμε σάντουιτς και πιάσαμε μεσημέρι. Σημειώστε ότι λόγω της απαγόρευσης, στο σύνδεσμο δεν υπήρχαν εισιτήρια.

Εκείνη τη στιγμή δεν το γνωρίζαμε, αλλά επειδή ήταν αδύνατον να εμποδίσουν τα αδέρφια από το σύνδεσμο της Αθήνας-που τότε ήταν ακόμα ακμαιότατος- να πάνε Πειραιά, είχαν προβλέψει να κρατήσουν μία θύρα για τους ΠΑΟΚτσήδες . Εμείς βεβαίως, είχαμε πλήρη άγνοια.


Βάσει...πρωτοκόλου, μας ενημέρωνε η αστυνομία τί ώρα θα φύγουμε, και έδιναν το σύνθημα για να ξεκινήσουμε προς το γήπεδο που γινόταν το παιγνίδι.
Οι προστάτες που είχαν υπηρεσία έξω από το σύνδεσμο, προσπάθησαν να πουλήσουν τρέλα, έπεσαν όμως στην περίπτωση ενός μπαρουτοκαπνισμένου λαού, με χιλιάδες χιλιόμετρα στο κοντέρ, που ειδικά τότε, δεν έτρωγε πρόλογο από κανέναν!

''Και γιατί να σας πάμε στο γήπεδο, αφού απαγορεύονται οι εκδρομές, παράνομα είστε εδώ'', απεφάνθη ένας τυροτελεμές με γαλόνια, ποντάροντας ότι οι 800 που είχαμε μαζευτεί, θα φοβόμασταν να πάμε μόνοι και χωρίς συνοδεία στο Καραισκάκη. Κούνια που τον κούναγε όμως. Χαρακτηριστική είναι η ατάκα του Μάκη: ''Καλά μωρέ δηλαδή, πως κάνεις έτσι, να πούμε, θα πάμε μόνοι μας! Στο φινάλε-φινάλε, ανάγκη από προστασία, έχουν αυτοί που θα βρεθούν μπροστά μας, όχι εμείς, μου κατάλαβες?''

Χωρίς δεύτερη σκέψη, ξεκινήσαμε με το νύχι για Ομόνοια, να πάρουμε τον ηλεκτρικό και να πάμε στο γήπεδο. Εκείνο που μας έκαιγε άλλωστε, ήταν να βρούμε εισιτήρια, γιατί χωρίς αυτά είμασταν στον αέρα και δεν ξέραμε τί κόλπα θα μπορούσαν να μας κάνουν. Μπαίνουμε ηλεκτρικό λοιπόν και ξεκινάμε καμμιά 800 άτομα, παστωμένοι ο ένας πάνω στον άλλον για να χωρέσουμε...

ΟΙ ΑΡΠΑΧΤΕΣ ΣΤΟΝ ΗΛΕΚΤΡΙΚΟ.

Κατά τη διάρκεια του ταξιδιού προς τον Πειραιά, συνέβη κάτι που όχι απλώς δεν το έχω ξαναδεί, αλλά είναι απίστευτα δύσκολο να περιγράψω. Μόνο αν υπήρχε εικόνα, θα μπορούσατε να το αντιληφθείτε, σε όλη του τη διάσταση.

Κάποιες φορές, όταν παίρναμε τον ηλεκτρικό για να πάμε είτε Ν. Σμύρνη, είτε Καραισκάκη, είτε Ριζούπολη κλπ, με εντολή της αστυνομίας ερχόταν τρένο εξπρές μόνο για εμάς, το οποίο δε σταματούσε πουθενά και μας πήγαινε απευθείες στον προορισμό.

Εκείνη τη μέρα όμως, ακριβώς επειδή ταξιδεύαμε στο ξέμπαρκο και χωρίς συνοδεία, όλες οι στάσεις γινόταν κανονικά και συνταξιδεύαμε με -ελάχιστους συνεπιβάτες λόγω μέρας και ώρας- γιαγιάδες, πιπίνια, συνταξιούχους κάθε καρυδιάς καρύδι.
Για κακή τους τύχη, σε κάθε στάση, υπήρχαν και γαύροι, οι οποίοι περίμεναν το ίδιο δρομολόγιο για να πάνε γήπεδο.
Οντας άρτια εκπαιδευμένοι από μανάβη, δε δίναμε στόχο με φωνές, δεν κρεμάσαμε κασκόλ, έξω από τα παράθυρα. Με το που γινόταν η στάση και άνοιγαν οι πόρτες, πριν καλά-καλά ακινητοποιηθεί η πλατφόρμα, έβγαιναν αστραπιαία έξω τα κομάντα, άρπαζαν τους γαύρους που περίμεναν αμέριμνοι στη στάση, τους έβαζαν μέσα στο βαγόνι και γινόταν πάρτυ, μέχρι την επόμενη! Στην επόμενη, πετούσαν έξω τα...πτώματα της προηγούμενης, και τσάκωναν την καινούργια πραμάτεια.

[youtube]y6GgbJNPjfY&feature=player_embedded[/youtube]

Φανταστείτε τώρα σοκ που υπέστησαν όλοι αυτοί, που περίμεναν στο άνετο να πάνε στο γήπεδο, χωρίς τον φόβο των βάρβαρων ΠΑΟΚτσήδων που όπως είχαν ενημερωθεί δε θα κατέβαιναν, κι΄εκεί που περίμεναν ανυποψίαστοι να πάνε στο γήπεδο, να νοιώθουν χέρια να τους τραβάνε μέσα σε ένα βαγόνι και ξαφνικά να σβήνουν τα φώτα. Το ψυχικό σοκ που υφίστασαι, κάνει τα κλωτσιμπουνίδια να πονάνε ακόμα περισσότερο..
Κάπως έτσι λοιπόν, φτάσαμε στον Πειραιά και καταλήξαμε στον περιβάλλοντα χώρο του γηπέδου..

ΑΠΟ ΜΑΚΡΙΑ ΚΙ ΑΓΑΠΗΜΕΝΟΙ

Μόλις φτάσαμς στο γήπεδο, πετύχαμε κάποιους σκόρπιους που περίμεναν στην ουρά για εισιτήριο έξω από τα εκδοτήρια, αλλά τους εξηγήσαμε με όλη την ευγένεια που ανέκαθεν μας διέκρινε, ότι ο λαός του ΠΑΟΚ είχε πάντα προτεραιότητα.

Ο υπάλληλος στο εκδοτήριο, αφού έχασε κανα πεντάκιλο σε ιδρώτα όταν μας αντίκρισε, μας ενημέρωσε ότι έχει προβλεφθεί ειδική θύρα για να καθήσουμε και μας υπέδειξε το εκδοτήριο, απ' όπου υπήρχαν εισιτήρια για τη θύρα 12 του Καραισκάκη.
Ως καλά παιδιά εμείς, κατευθυνθήκαμε ήσυχα προς τα εκδοτήρια, στηθήκαμε στην ουρά και προχωρούσαμε ένας-ένας.

Στο μεταξύ, από την ώρα που κατεβήκαμε στη στάση μέχρι να πάμε στο Καραισκάκη και όση ώρα ψάχναμε το εκδοτήριο και περιμέναμε, στα καφέ πλησίον και γύρω του γηπέδου έχει πέσει σίρμα, ότι σκάσανε ΠΑΟΚτσήδες. Ειδικά το διάστημα που περιμέναμε να έρθει η σειρά μας για το εισιτήριο, οι γαύροι αυξάνονταν τριγύρω μας με γεωμετρική πρόοδο.

Ηταν από τις στιγμές, που περιγράφουν όλη την οπαδική τους ξεφτίλα και τη τζάμπα μαγκιά που πουλάνε.
Μιλάμε τώρα για 1000 άτομα που σε χρόνο ρεκόρ έγιναν 3-5-7 χιλιάδες, χωρίς αστυνομία και κάθονταν σε μιά απόσταση, 80 μέτρων, φωνάζοντας συνθήματα ''Βου-Βου-Βούλγαροι, γ@μιέται ο ΠΑΟΚ και η Θεσσαλονίκη'' και τα σχετικά. Κι΄ όλα αυτά, έξω από το σπίτι τους παρακαλώ. Αν έβλεπες τη φάση από ελικόπτερο, θα στοιχημάτιζες ότι έτσι και έκαναν κανα ντου, θα μας είχαν λοιώσει, λόγω συντριπτικής αριθμητικής υπεροπλίας και μόνο.

Κοιτούσαν όμως οι βλάκες κι' έβριζαν από μακριά, κι' όταν κάποιοι δικοί μας που είχαν πάρει εισιτήριο, έκαναν προσποίηση για πλάκα ότι τους ορμάνε, αμέσως οπισθοχωρούσαν. Το τι γέλιο ρίξαμε, δεν περιγράφεται. Μέχρι να ανοίξουν οι πόρτες, τους κάναμε ψιλό ντου για το χαβαλέ, τους καίγαμε τα κασκόλ και τις σημαίες που είχαμε απαλλοτριώσει από τους άτυχους του ηλεκτρικού και αυτοί απλώς φώναζαν συνθήματα, ρίχνοντας κλεφτές ματιές πίσω τους, για να σιγουρέψουν ότι έχουν τρόπο διαφυγής, σε περίπτωση που το ντου, γίνει στ' αλήθεια...

Η ΓΑΥΡΙΚΗ ΠΟΥΣΤΙΑ ΜΕΣΑ ΣΤΟ ΓΗΠΕΔΟ.

Τα κόζα άλλαξαν, λίγο μετά την είσοδό μας στο γήπεδο. Αν ανατρέξετε σε παλιότερες ασπρόμαυρες ιστορίες του paokizein (θα αναφέρουμε παρόμοια περιστατικά και σε επόμενες αφηγήσεις), θα διαπιστώσετε ότι γίνεται αναφορά, σε ένα πασιφανές σχέδιο της αστυνομίας, να μας παγιδέψει, να μας στείλει στο στόμα του λύκου, για να πονέσουμε με κάθε τρόπο...Ετσι, ίσως μας απέτρεπαν από μελλοντικές μαζικές μετακινήσεις. Δε μπορούσαν να αντιληφθούν την τρέλα μας και να καταλάβουν πως όσο περισσότερο αίμα χύναμε, τόσο περισσότεροι θα κατεβαίναμε την επόμενη φορά. Στη Ν. Σμύρνη δε μασήσαμε τη χρονιά του πρωταθλήματος, όπως και με την κούλα στο μπάσκετ την ίδια περίοδο στο κλειστό του Ιωνικού Ν.Φ, επίσης έξω από τη Φιλαδέλφεια που 300 άτομα πήραμε το ιστορικό ντου, μετά από απίστευτο στρατηγικό ελιγμό του μανάβη. Ηταν ένα τόσο απροκάλυπτα σχεδιασμένο κόλπο, που έκανε μπάμ. Κι΄αντί να μας απογοητεύει, τόσο μας εξαγρίωνε...


Εκείνη τη μέρα όμως, μας την είχαν καλά στημένη. Η θύρα 7 των φανατικών gay άνοιξε μυστηριωδώς και το γήπεδο γέμισε από οπλισμένους γαύρους, που έφτασαν μπροστά μας και άρχισαν να πετάνε κάθε είδους αντικείμενο. Οι φύλακες κλείδωσαν την πόρτα μας, για να μην έχουμε ούτε τρόπο διαφυγής, ούτε να μπορούμε να βγούμε έξω για ''πολεμοφόδια''. Η βροχή των αντικειμένων συνεχίστηκε από τις πλαινές θύρες.

[youtube]8DSHHU2eHjE&feature=player_embedded[/youtube]

Φανταστείτε δηλαδή, να υπάρχουν 800 άτομα στην 8 της Τούμπας και να τους πετροβολούν από την 7, τη 2 και το ταρτάν εντός γηπέδου. Στα χέρια όμως δεν πιάστηκαν οι λούγκρες, ούτε τόλμησαν να μπουν στην κερκίδα, αν και θεωρητικά ήταν εύκολο. Προτίμησαν την ασφάλεια του πετροπόλεμου εξ΄αποστάσεως...

Κάπου εδώ, πρέπει να εξάρουμε την παλικαριά πολλών αδερφών μας που έφτασαν ως το κάγκελο σε απόσταση αναπνοής από τους εισβολείς και απαντούσαν, πετώντας πίσω τις πέτρες που μας εκσφενδόνιζαν.

Οι πιό πολλοί κατέληξαν με ανοιγμένα κεφάλια, αφού ο ουρανός είχε σκεπαστεί από τα αντικείμενα που μας πετούσαν.Σημειώστε μάλιστα ότι είχαμε να αντιμετωπίσουμε και την αστυνομία, η οποία αφού από ένα σημείο και μετά εισέβαλε στην κερκίδα μας ντεμέκ για να μας προστατέψει, κοπανούσε τους δικούς μας που αντεπέδιδαν τα πυρά!

Το έκαναν εν γνώση τους όμως κι΄αυτό είναι που τους τιμά!. Ηταν κάτι ξεκάθαρα, οργανωμένο και μεθοδευμένο.

Μετά από τόσο χοντρά επεισόδια, με τόσους γάβρους να σουλατσάρουν και με
διακριτική παρουσία της αστυνομίας στο μεγαλύτερο διάστημα, τέθηκε εν αμφιβόλω, η διεξαγωγή του αγώνα, αφού η ομάδα δεν κατάφερε να κάνει ούτε ζέσταμα. Τελικώς ο αγώνας διεξήχθη κανονικά, οι παίκτες μας μπήκαν χεσμένοι και χάσαμε 4-0 με κάτω τα χέρια...

ΥΠΕΡΑΡΙΘΜΟΙ ΑΣΤΥΝΟΜΙΚΟΙ...ΑΠ' ΕΞΩ

Αφού τελείωσε το ματς, μας περίμεναν απ' έξω αμέτρητες αστυνομικές δυνάμεις. Η διάθεση μας για αντίποινα ήταν τόσο εμφανής, συν την τεσσάρα που μας είχε εκνευρίσει αφάνταστα, που ήταν σίγουρο πως έτσι και μας άφηναν να φύγουμε όπως ήρθαμε, ο Πειραιάς θα είχε ισοπεδωθεί. Αυτό συζητιόταν και κατά τη διάρκεια του αγώνα, που είχε χάσει από νωρίς το ενδιαφέρον του. Χαρακτηριστικό είναι πως κατά το 60', ΠΑΟΚτσής με κατεβασμένο το μάτι από τούβλο, έπιασε τη σιδερένια πόρτα που οδηγούσε στην έξοδο και την κουνούσε, ουρλιάζοντας προς τους φύλακες να την ανοίξουν. Ετσι και βγαίναμε έξω, θα γινόταν μακελειό.

Οσην ώρα οι γαύροι αποχωρούσαν, μας κρατούσαν μέσα και μετά από κάτι ώρες η πόρτα άνοιξε και αντικρίσαμε έναν απίστευτο αριθμό καρούμπαλων. Οσο έπιανε το μάτι σου, έβλεπες καπέλα και κράνη...Αναρωτηθήκαμε μεταξύ σοβαρού κι' αστείου, που ήταν όλοι αυτοί όταν συνέβαιναν τα σκηνικά. Η φάση που περιγράψαμε παραπάνω, με την εισβολή των γαύρων, κράτησε πάνω από μισάωρο, και το μόνο που έβλεπες από αστυνομία, ήταν οι κλασσικές φιγούρες κάποιων κοντόχοντρων που έτρεχαν απεγνωσμένοι μέσα στο πλήθος, προσπαθώντας με το ένα χέρι να αρπάξουν τα αντικείμενα από τα χέρια των εισβολέων-gay και με το άλλο να κρατάνε το καπέλο, μήπως και τους πέσει...Anyway, βγήκαμε έξω, μπήκαμε στον ηλεκτρικό και φτάσαμε Ομόνοια, όπου ο καθένας πήρε το δρόμο του...

ΚΟΥΤΡΑ ΑΠΌ ΤΑ ΜΑΤ

Εμείς, έπρεπε να κατευθυνθούμε στο σταθμό Λαρίσης για να πάρουμε το τρένο της επιστροφής. Οπως περιέγραψα και παραπάνω, δεν είχαμε μία στην τσέπη. Αποφασίσαμε να διαθέσουμε κάτι ψιλά που μας είχαν απομείνει για το πολυτιμότερο αγαθό μετά από τόση ένταση και σταματήσαμε στο περίπτερο για τσιγάρα. .

Δίπλα στο περίπτερο, ήταν παρκαρισμένη η μηχανή ενός Ζητά, με τον ασύρματο ανοιχτό και ακουγόταν πεντακάθαρα η φωνή κάποιου από το κέντρο, να δίνει σήμα και να περιγράφει το πέσιμο που είχαν φάει λίγο πριν από ομάδα ατόμων με ασπρόμαυρα κασκόλ, κάτι βλαχογαύροι από Λάρισα, που κυκλοφορούσαν στην περιοχή του σιδ.σταθμού και έκαναν το λάθος να φοράνε διακριτικά του έφηβου.

Σύμφωνα με την αναφορά, αφού έφαγαν κάτι μάπες, τους πήραν κασκόλ, λεφτά, ταυτότητες, μπουφάν, τα πάντα όλα.

Ακούσαμε ανυποψίαστοι το σκηνικό φουμάροντας το τσιγαράκι και ξεκινήσαμε για σταθμό Λαρίσης.
Το ταξίδι της επιστροφής θα γινόταν κουτραντάν, όπως πολλές φορές κατά το παρελθόν και το μόνο που μας απασχολούσε ήταν το άδειο στομάχι.
Με το που φτάσαμε στο σταθμό, βλέπουμε παρκαρισμένες έξω, δύο κλούβες και τότε καρφώνεται στο μυαλό μου, η φαεινή ιδέα.

''Δε μπορεί'' σκέφτηκα, ''όταν μιλάνε από τα κεντρικά ακούνε όλοι, άρα θα έχουν πάρει το σήμα που ακούγαμε κι' εμείς κατά λάθος''. Χωρίς δεύτερη σκέψη, δίνω το μπουφάν.στο φίλο μου, χτυπάω την πόρτα και μπαίνω μες την κλούβα. ''Καλησπέρα σας'' λέω ''είμαστε δύο οπαδοί του ολυμπιακού από Λάρισα, πριν από λίγο μας επιτέθηκαν κάτι χούλιγκανς και μας πήραν ρούχα, ταυτότητες και λεφτά. Επειδή δεν έχουμε να πάρουμε εισιτήριο με το τρένο, δώστε μας ότι προαιρείσθε για να γυρίσουμε σπίτια μας''. Αμέσως ξηλώθηκαν και μαζεύοντας τα ψιλά που μου έδινε ο καθένας, βγήκα έξω με κομπόδεμα που ήταν υπεραρκετό για τα εισιτήρια.
Ελα όμως που με κυρίευσε η απληστία, δε μπόρεσα να κρατηθώ, καθώς μπήκα και στην επόμενη κλούβα, σκάζοντας το ίδιο παραμύθι...

Αποτέλεσμα, από εκεί που ξεκινήσαμε χωρίς μία, γυρίσαμε στο κυριλέ με εισιτήριο κι' όχι καβατζωμένοι αγκαλιά με τις αποσκευές, ενώ χορτάσαμε και σουβλάκια...

ΕΠΙΛΟΓΟΣ

Η ιστορία που διαβάσατε, δεν ήταν η μοναδική που αποτυπώνει την ΠΑΟΚτσήδικη τρέλα. Τέτοια σκηνικά έστω και μικρότερης εμβέλειας, έχουν γίνει πολλά και ενδεχομένως να μην γραφτούν ποτέ, ίσως επειδή ξεχάστηκαν, ίσως επειδή οι πρωταγωνιστές χάθηκαν ή βρίσκονται αλλού.

Μιλάμε όμως για εποχές, που κάτι σκηνικά που τη σήμερον ημέρα θεωρούνται ακραία, ήταν για τον ΠΑΟΚτσή ψωμοτύρι. Αν δηλαδή σήμερα, το πέσιμο μιας χούφτας άνανδρων με εκτόξευση μολότωφ σε σύνδεσμο αντιπάλων μπορεί να αποτελέσει μνημείο μαγκιάς και να σαρώσει σε χτυπήματα στο you tube, εκείνη την εποχή, ΠΑΟΚτσήδες βολτάριζαν ανενόχλητοι στην καρδιά του Πειραιά (!!!!) και πουλούσαν πολλά κιλά τρέλας.

Εχουν καταγραφεί απίστευτα σκηνικά, όπως αυτό που περιγράψαμε, το οποίο είναι ενδεικτικό όχι μόνο της μούρλας , αλλά και του φόβου που προκαλούσε ο ΠΑΟΚτσής, που ειδικά εκείνες τις δεκαετίες, είχε λάβει μυθικές διαστάσεις.
Και ένας από τους ελάχιστους τρόπους για να μην τα κάνει γιάμπαλο, ήταν να του τη στήσουν με απανωτές τρικλοποδιές, σαν αυτές που περιγράψαμε

Για μα εμπεδώσετε καλύτερα όσα διαβάσατε, κάντε μια αναγωγή σε παρόμοιο σκηνικό αλλά με τους ρόλους των πρωταγωνιστών αντεστραμμένους, έξω από της Τούμπα. Φανταστείτε να έρχονταν 800 γαύροι, χωρίς εισιτήρια στην έδρα μας, να περίμεναν έξω από τα εκδοτήρια, να ξεσηκωνόταν όλη η Λάμπρακη και η Μ. Ασίας και η μόνη αντίδραση να είναι μπινελίκια εξ' αποστάσεως, τη στιγμή που αυτοί έκαναν πλακίτσες.
Ούτε σε ταινία δε θα μπορούσε να γίνει, διότι απλά θα τα παρατούσε ο σκηνοθέτης και δε θα την παρακολουθούσε κανένας...

Οσο για τα σκηνικά εντός Καραισκάκη, μη μαστάτε, με τις πλάτες της αστυνομίας και τόσο οργανωμένα και πούστικα, θα μπορούσαν να μας χαλάσουν και απόφοιτοι νηπιαγωγείου.

Σε ένα από τα video, ακούγεται ο τότε πρόεδρος του έφηβου, απατεώνας-Σαλιαρέλης, να λέει ότι μπήκαμε μέσα χωρίς εισιτήριο, κάτι που ήταν απολύτως ψευδές και ειπώθηκε για να πέσει στα μαλακά η ομάδα του. Οπως επίσης ότι εκδιώχτηκαν από μέσα οι γαύροι, που είχαν κόψει εισιτήριο. Ψέμα και αυτό για να ενισχύσει την υπερασπιστική γραμμή, χρεώνοντάς μας πράξεις που δεν έγιναν. Τον διαψεύσει άλλωστε και ο Κούγιας, που μιλά για εκδοτήριο απ' όπου κόψαμε εισιτήρια. Ολα τα υπόλοιπα όμως περί της σκασιάς που κάναμε χωρίς συνοδεία ενώ είχε απαγορευτεί η εκδρομή, επιβεβαιώνονται με τον πιό κατηγορηματικό τρόπο.

Για να καταλάβετε τις διαφορές, τώρα που τα διαβάσατε και τα είδατε όλα, ρίξτε και ένα μάτι σε φωτό από αντίστοιχη εκδρομή των γαύρων στην Τούμπα την ίδια εποχή. Εμείς είμασταν όρθιοι και παλεύαμε δεχόμενοι πέτρες από κάθε κατεύθυνση, τη στιγμή που αυτοί κούρνιαξαν πίσω από τις σκιές των ασπίδων, γιά πολύ πιό ασήμαντα επεισόδια...



Read more about γαύρους by www.paokizein.gr
http://www.paokizein.gr/arthra/aspromav ... iraia.html
Εικόνα
Εικόνα
Άβαταρ μέλους
free4
 
Δημοσιεύσεις: 15163
Εγγραφή: Παρ 07 Δεκ 2007, 22:37
Τοποθεσία: Θεσσαλονίκη

Re: Ιστορίες ΠΑΟΚτσήδικης τρέλας

Δημοσίευσηαπό free4 » Τετ 05 Οκτ 2011, 20:52

Η γιαγιά - ΠΑΟΚ που τρέλανε τα Μάτ.


Τα παρακάτω φεύγα περιστατικό συνέβη πριν το παιχνίδι του ΠΑΟΚ με την αεκ.Η καλπάζουσα επικαιρότητα δεν μας επέτρεψε να το αναφέρουμε τότε,ήρθε όμως η ώρα.

Η αστυνομία λοιπόν είχε κλείσει τους διαδρόμους που οδηγούσαν στο γήπεδο της Τούμπας , αφού απο στιγμή σε στιγμή θα έσκαγε μύτη το πούλμαν με την αποστολή της αεκ.

Μια γιαγιά τρελαμένη με το ασπρόμαυρο κασκόλ περασμένο στο λαιμό, σαν να μην συμβαίνει τίποτα πάει να περάσει ανάμεσα απο τους άνδρες των Ματ για να μπει γήπεδο.

- Συγγνωμη κυρία,δεν μπορείτε να περάσατε απο δω,απαγορεύεται....της λέει ο Ματατζής.

- Γιατί ? Σφουγγάρισες ? ... Απαντάει η θεά γιαγιά και πέσαμε όλοι κάτω απο το γέλιο .


http://www.paokizein.gr/nea/2759-i-giag ... a-mat.html

:opaokara: :opaokara: :opaokara: :opaokara: :opaokara: :opaokara: :opaokara: :opaokara:

Εχω διπλώσει λαίμαιιιιιιιιιιιιι :lol: :lol: :lol: :lol: :lol: :lol:
Εικόνα
Εικόνα
Άβαταρ μέλους
free4
 
Δημοσιεύσεις: 15163
Εγγραφή: Παρ 07 Δεκ 2007, 22:37
Τοποθεσία: Θεσσαλονίκη

Προηγούμενη

Επιστροφή στο Π.Α.Ο.Κ. - Ρετρό

Μέλη σε σύνδεση

Μέλη σε αυτή την Δ. Συζήτηση: Δεν υπάρχουν εγγεγραμμένα μέλη και 4 επισκέπτες