Παλιοί (Έλληνες & Ξένοι) παίχτες μπάσκετ

Οτιδήποτε έχει σχέση με το ένδοξο παρελθόν της ομάδας μας, σε όλα τα αθλήματα και όχι μόνο...

Re: Παλιοί (Έλληνες & Ξένοι) παίχτες μπάσκετ

Δημοσίευσηαπό Μπαρκαρούτσος » Παρ 02 Αύγ 2019, 12:55

Απίστευτο μπλέξιμο για Κούπερ

Ο Ντι Τζέι Κούπερ βρίσκεται εκτός αγωνιστικής δράσης από πέρσι, αλλά οι αποκαλύψεις που έρχονται μετά τον έλεγχο της ουσίας που βρέθηκε στον οργανισμό του, είναι απίστευτες.

Πέρσι τον Σεπτέμβριο, ο Αμερικανός πλέι μέικερ, που φόρεσε τη φανέλα του ΠΑΟΚ, τη σεζόν 2013-2014, την πρώτη του δηλαδή στην Ευρώπη, έκανε γνωστό ότι πήρε την απόφαση να απέχει από το μπάσκετ, για «οικογενειακούς λόγους».

Λίγο καιρό αργότερα, έγινε γνωστό ότι βρέθηκε θετικός σε έλεγχο ντόπινγκ και τιμωρήθηκε με διετή αποκλεισμό από τα γήπεδα.

Αυτό όμως που έγινε γνωστό χθες όμως, μέσω του Sdna, ήταν πως η ουσία που βρέθηκε στον οργανισμό του, βρίσκεται στον πλακούντα γυναίκας και όταν ανιχνεύεται στο αίμα ή στα ούρα της, θεωρείται ότι είναι ασφαλής ένδειξη... εγκυμοσύνης!

Λέγεται ότι όταν κλήθηκε σε έλεγχο ντόπινγκ, ο 29χρονος Αμερικανός, θέλοντας μάλλον να προστατευθεί από κάτι άλλο, έδωσε δείγμα μιας εγκύου και έτσι, βρέθηκε η συγκεκριμένη ορμόνη...

Κρίμα για τον ταλαντούχο Κούπερ, που εκτός από τον ΠΑΟΚ, στην Ελλάδα φόρεσε τη φανέλα τόσο της ΑΕΚ όσο και του Παναθηναικού για ένα διάστημα, ενώ αγωνίστηκε και σε Ρωσία, Γαλλία.
Κι εγώ έζησα τις χρυσές μας εποχές. Αλλά ήρθα εδώ να παλέψω και να σώσω την ομάδα μου. Δεν κάθομαι σε ένα πληκτρολόγιο να κρίνω και να μη βοηθάω. Ήρθα πρώτος να παλέψω τον πόλεμο. Αν δεν τους αρέσει, να μην ασχολούνται. Κουράστηκα να ακούω μαλακίες!
Θ. Χατζόπουλος

Κανόνες λειτουργίας του Forum
Άβαταρ μέλους
Μπαρκαρούτσος
Moderator
 
Δημοσιεύσεις: 46411
Εγγραφή: Κυρ 01 Μαρ 2009, 17:27
Τοποθεσία: Κάτω Χώρες

Re: Παλιοί (Έλληνες & Ξένοι) παίχτες μπάσκετ

Δημοσίευσηαπό Μπαρκαρούτσος » Παρ 09 Αύγ 2019, 13:43

http://www.paokmania.gr/stiles/mme/163390-na-ekleva-ligo-xrono

Στο link το άρθρο με φωτογραφίες κι ένα βίντεο..





Να έκλεβα λίγο χρόνο

Ευθύμης Ρεντζιάς

Να είσαι χαρούμενος όταν οι καταστάσεις είναι στα χέρια σου.
Ακόμη και για τις δύσκολές, τις αναπόφευκτές ή πρόωρες επιλογές.

Αυτό σκεφτόμουν την ημέρα που αποφάσισα να αποχωρήσω από το μπάσκετ.

Να αποχωρήσω μόνο από την ενεργό δράση σαν παίκτης, γιατί είχα ήδη αποφασίσει να παραμείνω στον χώρο.

Αν και η προπονητική δεν ήταν ποτέ στα σχέδιά μου.

Ήταν 9 Αυγούστου 2006.

Δεν χρειάστηκε να το φιλοσοφήσω.

Ούτε να μελαγχολήσω, επειδή ήμουν μόλις 30 ετών.

Αυτό δεν σημαίνει πως δεν με πόνεσε, δεν με ενόχλησε που θα έφευγα έτσι. Σε κανέναν αθλητή δεν αρέσει να αισθάνεται ότι δεν μπορεί να νικήσει τους τραυματισμούς.

Η πιο δύσκολη απόφαση της ζωής μου, ωστόσο, ήταν συνάμα και η πιο συνειδητοποιημένη.

Το σκεφτόμουν για μήνες.

Στην τελευταία σεζόν της καριέρας μου, το 2005-2006 στην Ισπανία και τη Βαγιαδολίδ, κατάλαβα ότι δεν θέλω να επιβαρύνω τον προϋπολογισμό της ομάδας.

Μετά το πέρασμα από το ΝΒΑ και τους Σίξερς, το 2002-2003, επέστρεψα στην Ευρώπη.

Ούλκερ, Σιένα και Βαγιαδολίδ.

Όμως, την τελευταία χρονιά, γνώριζα ότι δεν είμαι αυτός που ήθελα να είμαι.

Τα γόνατά μου δεν ήταν στην κατάσταση που ήθελα, στην κατάσταση που έπρεπε.

Δεν δυσκολεύτηκα να το αποφασίσω.

Είχε προηγηθεί ο νέος τραυματισμός μου, λίγο μετά τα Χριστούγεννα.

Ολική ρήξη μηνίσκου…

Οι χόνδροι σχεδόν κατεστραμμένοι και η κατάσταση είχε επιδεινωθεί.

Δούλεψα σκληρά για να επιστρέψω δυνατός.

Τον επόμενο Φεβρουάριο δοκίμασα να αγωνιστώ, αλλά δεν ήμουν έτοιμος

Μόλις ενημερώθηκα για την κατάσταση, η οποία ουσιαστικά δεν είχε δείξει βελτίωση, πήγα στον πρόεδρο της Βαγιαδολίδ και του είπα ότι θέλω να διακόψει το συμβόλαιό μου.

Θα μπορούσα να «πατήσω» πάνω στη συμφωνία και τις υπογραφές και να πληρώνομαι, ενώ θα καθόμουν ως το καλοκαίρι.

Προτίμησα και να έχω καθαρή τη συνείδησή μου και να βοηθήσω τον σύλλογο να σωθεί οικονομικά και αγωνιστικά, χρησιμοποιώντας τα χρήματα για έναν αντικαταστάτη.

Δεν το έκανα για να μου πουν «ευχαριστώ».

Ήθελα απλώς να είμαι καλά με τον εαυτό μου.

Για μήνες, ως το καλοκαίρι του 2006, έκανα ακόμη μερικές προσπάθειες.

Την ίδια στιγμή, προτάσεις υπήρχαν.

Όμως, τον Αύγουστο, σκέφτηκα καθαρά.

Είπα, μέσα μου, «τέλος».

Ήταν μία ευκαιρία να φύγω με τους δικούς μου όρους.

Όπως θέλω εγώ και πάντα με το κεφάλι ψηλά.

Όπως επιδίωκα να κάνω, όσα χρόνια έπαιζα μπάσκετ.

Όσο «απαιτούμενη» έμοιαζε η απόφαση της αποχώρησης για το σώμα, τόσο δύσκολη ήταν για το μυαλό.

Το κλισέ λέει ότι δεν είναι εύκολο «να σκοτώσεις τον παίκτη μέσα σου».

Όμως, δεν είναι μόνο αυτό.

Τις πρώτες ημέρες, ένιωθα περίεργα.

Ξαφνικά, από τις καλοκαιρινές προετοιμασίες με συλλόγους ή Εθνική ομάδα, στο σπίτι σου χωρίς άμεσο αντικείμενο απασχόλησης.

Μπορεί να είμαι άνθρωπος που προσαρμόζεται εύκολα, όμως άντε κοίταξε έναν 30άρη στον καθρέφτη και πες του: «Αυτό ήταν…».

Μονάχα που ήξερα και επιχείρησα από την αρχή να κάνω πράξη πως όσο πιο γρήγορα αλλάξεις σελίδα τόσο καλύτερα για σένα.

Για την ηρεμία σου, για το καθαρό μυαλό και, φυσικά, για την επόμενη ημέρα.

Οι πρώτες στιγμές ήταν ομολογουμένως δύσκολες.

Όχι αφόρητες, αλλά περίεργες.

Θέλησα άμεσα να «σκοτώσω» τον παίκτη μέσα μου.

Σταμάτησα για λίγο να σκέφτομαι τι είχα πετύχει, ώστε να μην θέλω κι άλλα. Τουλάχιστον μέσα στο παρκέ.

Κι εκεί που πιστεύεις ότι το μυαλό αδειάζει, γεμίζει άμεσα από άλλες υποχρεώσεις.

Σαν παίκτης, ειδικά σε σπουδαίες ομάδες όπως οι Σίξερς, η Μπαρτσελόνα, ο ΠΑΟΚ, η Σιένα, στις οποίες είχα την τιμή να αγωνιστώ, οι σύλλογοι συνήθως σε… κακομαθαίνουν.

Σου παρέχουν τα πάντα.

Θυμάμαι τον καλό φίλο μου, Πέτζα Στογιάκοβιτς, που μου έλεγε όταν πήγε να παίξει στους Σακραμέντο Κινγκς, πως στην Αμερική ζεις το απόλυτο μπάσκετ.

Όταν σταματήσεις, όμως, όταν βγεις από τη λειτουργία μεγάλων συλλόγων, συνειδητοποιείς πως πρέπει να ζήσεις την καθημερινότητά σου.

Δεν υπάρχει πια ο μηχανισμός γύρω σου, ώστε φροντίζει να λύνει όλα τα προβλήματά σου, προκειμένου να είσαι αφοσιωμένος στη δουλειά σου.

Είσαι υποχρεωμένος να αντιμετωπίσεις νέα δεδομένα και την κανονική ζωή που χουν οι περισσότεροι άνθρωποι.

Εκείνον τον Αύγουστο του 2006, θέλησα να μην σκέφτομαι πολύ ότι αποσύρθηκα πρόωρα.

Θα ήθελα, φυσικά, να είχα την ευκαιρία να «κλέψω» λίγο χρόνο παραπάνω.

Αλλά δεν επιθυμούσα, παράλληλα, να «κλέψω» ομάδες και παράγοντες ή τον εαυτό μου.

Θα ήθελα να μπορούσα να δω τον Ευθύμη να παίζει μετά τα 30 του απλώς με την εμπειρία του. Όχι για να «κολλήσω» ένσημα, πριν αποχωρήσω.

Αλλά, να παίξω περισσότερο με τις παραστάσεις και τις εμπειρίες μου και λιγότερο με τα πόδια μου.

Ακόμη κι έτσι, ήταν μία συναρπαστική διαδρομή.

Με χαρές, με λύπες, με φιλίες που κρατούν ακόμη, με πόνους, με μαθήματα για τη συνέχεια.

Τις πρώτες ημέρες της αποχώρησής μου, σκεφτόμουν την αρχή όλων όσων έζησα.

Και, κυρίως, πόσο γρήγορα έγιναν όλα.

Μπορεί να έχουν περάσει δεκατρία χρόνια από τη στιγμή που σταμάτησα να παίζω, όμως η πρώτη μέρα που έπιασα μπάλα στα χέρια μου, ο πρώτος αγώνας μου, η πρώτη κλήση στην Εθνική, μοιάζουν πολύ κοντινά.

Όταν η Εθνική κατέκτησε το χρυσό στο Ευρωμπάσκετ του 1987, ήμουν έντεκα ετών, αλλά ήδη έπαιζα μερικούς μήνες.

Όλα ξεκίνησαν όταν αντίκρισα ένα ανοιχτό γήπεδο δίπλα στο σπίτι μου, στα Τρίκαλα.

Τα περισσότερα παιδιά προτιμούσαν τότε, βεβαίως, το ποδόσφαιρο.

Από την πρώτη στιγμή που πάτησα σε εκείνο το γηπεδάκι «κόλλησα» με το μπάσκετ.

Το τρόπαιο του ’87 έφερε πολλά παιδιά στο άθλημα, αλλά εκείνος που έφερε εμένα στο παρκέ ήταν ο Τάκης Πολυγένης.

Με είχε δει να παίζω στο ανοικτό γήπεδο και μου ζήτησε να πάω να προπονηθώ με τον Δαναό Τρικάλων.

Του απάντησα ότι θα το σκεφτώ.

Κι εκείνος, για να με πείσει, μου έδωσε μία μπάλα μπάσκετ.

Μου είπε ότι μπορώ να παίξω μερικές ημέρες και να του την επιστρέψω όταν πάω για προπόνηση στο κλειστό γυμναστήριο του Δαναού.

Δεν άργησα να του την επιστρέψω…

Αυτό που θυμάμαι σίγουρα, πλέον, είναι πως όλα έγιναν γρήγορα.

Ούτε που κατάλαβα πώς από τον Δανάο βρέθηκα στις «μικρές» Εθνικές.

Ούτε που κατάλαβα πώς έφτασα το 1993 στον ΠΑΟΚ και τέσσερα χρόνια αργότερα στη Μπαρτσελόνα.

Στον Δαναό δεν φανταζόμουν ότι από τις μικρές κατηγορίες θα φτάσω στα 16 μου στον ΠΑΟΚ.

Οι πρώτες παραστάσεις στις Εθνικές ομάδες μάς έβαζαν στο κλίμα, όμως όλα συνέβαιναν τόσο άμεσα και ταχύτατα, που δεν είχες χρόνο να σκεφτείς.

Η διαχείριση όλης αυτής της κατάστασης οφείλεται κυρίως στη στήριξη από την οικογένειά μου.

Οι γονείς μου δεν με πίεσαν ποτέ να επιλέξω ένα σπορ που να αρέσει σε εκείνους.

Δεν με άγχωσαν ούτε μου έδωσαν περισσότερη πίεση για να τα καταφέρω.

Γι’ αυτό επιμένω πως το σημαντικότερο εφόδιο στη ζωή, πέρα από ταλέντο και σκληρή δουλειά, είναι η οικογένεια.

Ο πατέρας μου έκανε δύο-τρεις δουλειές για να «τα φέρει βόλτα».

Η στήριξη που είχαν ήταν ανεξάντλητη, συνεχής.

Δεν είναι δύσκολο να χάσεις τον προορισμό σου, αν δεν έχεις πλάι σου ανθρώπους που σε νοιάζονται και σ’ αγαπούν.

Ήμουν μαθητής Λυκείου και οι εφημερίδες έγραφαν το όνομά μου, δίπλα σε αυτό του ΠΑΟΚ.

Τη μία μέρα μιλάς με τους συμμαθητές σου για τα ινδάλματά σου στον ΠΑΟΚ και την επόμενη μπαίνεις στο ίδιο γήπεδο μαζί τους.

Πριν καν τελειώσω το Λύκειο, έκανα προπόνηση στην Εθνική Ανδρών με παίκτες που ήταν αφίσες στο δωμάτιό μου.

Ακόμη λέω ότι ήταν από τις πιο δύσκολες καταστάσεις που κλήθηκα να διαχειριστώ στη ζωή μου και σ’ αυτό με βοήθησε η οικογένεια και το στενό περιβάλλον μου.

Το 1993, πήρα μετεγγραφή στον ΠΑΟΚ.

Προτάσεις υπήρξαν και από Ολυμπιακό, Παναθηναϊκό, όμως εκτός της προσωπικής προτίμησης στον ΠΑΟΚ, ήθελα να παίζω.

Ήξερα ότι στις δύο ομάδες της Αθήνας ο χρόνος μου θα είναι περιορισμένος, διότι υπήρχαν πολλοί Έλληνες παίκτες στη θέση μου.

Το ίδιο καλοκαίρι είχε φύγει από τον ΠΑΟΚ ο Π@ν@γιώτης Φ@σούλ@ς και είδα μία επιπλέον ευκαιρία.

Δεν ήταν θέμα χρημάτων.

Άλλωστε, ο Παναθηναϊκός πρόσφερε τότε περισσότερα χρήματα, αλλά εγώ ποτέ δεν έκανα κάτι στην καριέρα του με γνώμονα τα λεφτά.

Σαν έφηβος, ήξερα πως στον ΠΑΟΚ θα έχω περισσότερες ευκαιρίες.

Σαν ενήλικας, συχνά επέλεξα μία συμφωνία με χαμηλότερες απολαβές γιατί, για παράδειγμα, δεν αισθανόμουν «ζεστά» σε μία ευρωπαϊκή πόλη.

Επιπλέον, ο κόσμος μιλούσε συνεχώς για τα 220 ή 300 εκατομμύρια δραχμές της μετεγγραφής μου, χωρίς να ξέρει ότι αυτά τα χρήματα τα έλαβε ο Δαναός και όχι εγώ.

Γι’ αυτό και δεν άγχωσε ποτέ όλη η ιστορία με τα υψηλά ποσά που αναφέρονταν και γράφονταν.

Ο Τύπος έκανε λόγο για «σίριαλ».

Εγώ, όμως, δεν το έζησα καθόλου.

Ήταν τέτοιες και τόσες οι υποχρεώσεις στο σχολείο και τον αθλητισμό που δεν βίωσα αυτές τις καταστάσεις.

Ήταν μία ιστορία που την έζησαν οι γονείς μου.

Ο πατέρας μου δεν είχε ιδέα από καθήκοντα ατζέντη.

Ήθελε, μόνο, να κάνει το καλύτερο για τον γιο του.

Εγώ, απλώς, προτιμούσα να μετακομίσω στον ΠΑΟΚ και κατά τη διάρκεια του Μεσογειακού τουρνουά με την Εθνική Παίδων, στην Τουρκία, μου ανακοίνωσαν τηλεφωνικά ότι παραχωρήθηκα στον ΠΑΟΚ…

Έφτασα στη Θεσσαλονίκη και κοιτούσα στην αρχή με δέος τον κόουτς Ντούσαν Ίβκοβιτς και τους σπουδαίους παίκτες που είχε ο ΠΑΟΚ.

Δεν ήξερα, αρχικά, πόσο απλοί άνθρωποι ήταν όλοι τους και πόσο σκόπευαν να με προστατεύσουν.

Ο «Ντούντα» είχε φροντίσει να μιλήσει απευθείας με τον πατέρα μου. Μας είχε επισκεφθεί τρεις φορές στα Τρίκαλα, ώστε και να του εξηγήσει και πόσο με θέλει στην ομάδα και πώς μπορεί να με αξιοποιήσει.

Και να μας διασφαλίσει ότι όλα θα πάνε καλά και πως θα με βοηθήσει να εξελιχθώ.

Δυστυχώς ο κόουτς έφυγε από την ομάδα στα μέσα της σεζόν.

Αν είχε παραμείνει, θα ήταν διαφορετική και η δική μου εξέλιξη αλλά και όλης της ομάδας, η οποία είχε και αρκετά νέα παιδιά.

Ο «Ντούντα» είναι μεν αυστηρός, αλλά και δίκαιος.

Είχε έναν συγκεκριμένο τρόπο να δουλεύει και φρόντιζε να προσαρμόζει αρμονικά τον κάθε παίκτη σ’ αυτόν.

Λάτρης της προπόνησης, της πολύωρης προπόνησης και φυσικά της λεπτομέρειας.

Ήξερε να προστατεύει τον παίκτη του.

Ήταν συνεχώς δίπλα μου.

Δεν είχε σημασία ότι είχε να κοουτσάρει προσωπικότητες όπως οι Μπάνε Πρέλεβιτς, Τζον Κόρφας, Ζόραν Σάβιτς.

Ήταν κοντά στους νεαρούς, γιατί δεν ήθελε να τους δει να «καίγονται».

Έγινα μέλος μίας μεγάλης ομάδας με σπουδαίους παίκτες.

Με μεγάλα ονόματα.

Όμως ενώ εκείνοι σου προκαλούν εύλογα δέος, όταν ακόμη δεν έχεις τελειώσει το σχολείο, διαπιστώνεις γρήγορα και ευχάριστα πόσο χαλαροί είναι.

Σούπερ σταρ στο παρκέ, αλλά δίχως αυτή τη συμπεριφορά εκτός γηπέδου ή στη λειτουργία της ομάδας.

Απλοί, καθημερινοί άνθρωποι.

Ήμουν πολύ τυχερός σε όλη την καριέρα μου διότι είχα συμπαίκτες που με αγκάλιασαν, με στήριξαν, με βοήθησαν, με συμβούλευσαν και με προστάτευσαν.

Σε συμβούλευαν στο λάθος και δεν σε κατηγορούσαν.

Ο Μπάνε ήταν συγκάτοικος μου στις αποστολές.

Ωραίος τύπος, καλός συμπαίκτης και νικητής.

Ούτε που θυμάμαι πόσες φορές είδα τον γιατρό στο δωμάτιο να του κάνει ενέσεις, γιατί δεν ήθελε να χάσει ένα ματς. Αγωνιζόταν με σπασμένα δάχτυλα, πρησμένους αστραγάλους και «διαλυμένη» μέση, αλλά ήταν πάντα εκεί.

Αυτό μου έδωσε ένα μάθημα για τη συνέχεια.

Υπήρξε μεγάλος παίκτης και αν τον συναντήσεις τώρα στον δρόμο, θα σου μιλήσει σαν ο πιο απλός άνθρωπος του κόσμου.

Δεν θα ξεχάσω ποτέ τις συμβουλές του Ζόραν Σάβιτς.

Ήταν από τους δυνατότερους συμπαίκτες που είχα ποτέ.

Τρομερά έξυπνος και παρότι δεν είχε τρομερή σωματοδομή για να παίξει, ήξερε να χρησιμοποιεί το κορμί ρου για να παίρνει το αποτέλεσμα.

Μας μάθαινε καθημερινά το σκληρό παιχνίδι και στο τέλος της προπόνησης μας μιλούσε τόσο για το μπάσκετ όσο και τη συμπεριφορά.

Πάντα λειτουργούσε συμβουλευτικά και για μπάσκετ και γενικότερα για τη ζωή.

Η αποχώρησή μου από τον ΠΑΟΚ, το 1997, για τη Μπαρτσελόνα, προκάλεσε σχόλια και κριτική.

Δεν με πείραξε τι λέει ο κόσμος, διότι ο κόσμος μάθαινε όσα του έλεγαν.

Αγωνιστικά, στα τέσσερα χρόνια που έπαιξα εκεί, οι συνεχείς αλλαγές προπονητών δεν μπορούσαν να βοηθήσουν ούτε την ομάδα ούτε την εξέλιξη των νέων παικτών.

Όταν έχεις πολλά νέα παιδιά και έμπειρους σαν τον Μπάνε και τον Σάβιτς, προφανώς πρέπει να έχεις έναν πολυετή προγραμματισμό για να πρωταγωνιστήσεις.

Ήρθε η Μπαρτσελονά το 1997 και πλήρωσε το μπάι άουτ.

Ένα ποσό κοντά στα χρήματα που είχε ξοδέψει ο ΠΑΟΚ για να με αποκτήσει.

Φεύγοντας, άφησα χρήματα στην ομάδα. Όχι μόνο εκείνα που ξοδεύτηκαν για τη μετεγγραφή μου.

Οι απολαβές μου για πέντε χρόνια ήταν το 60% από τα χρήματα που θα κέρδιζα ετησίως στη Μπαρτσελόνα.

Αγαπώ τον ΠΑΟΚ και στεναχωριέμαι που δεν είναι εκεί που του αξίζει.

Η Θεσσαλονίκη είναι μία μαγική πόλη.

Έζησα καταπληκτικά εκεί, δεν μου έχει μείνει πικρία και έφυγα με τις καλύτερες αναμνήσεις.

Στον ΠΑΟΚ έγινα, μπασκετικά, άνδρας.

Όχι μόνο ηλικιακά.

Όχι μόνο από τις παραστάσεις που έζησα.

Αλλά και από όσα βίωσα εκτός γηπέδου.

Πράγματα τα οποία είχα την ευχέρεια και τον χρόνο να φιλτράρω και να επεξεργάζομαι, σε αντίθεση με τα χρόνια στις Εθνικές ομάδες, τα οποία σχεδόν δεν τα κατάλαβα πώς πέρασαν.

Στις Εθνικές, όμως, πραγματικά μεγάλωσα.

Ο κόσμος συνεχίζει να με ρωτά για το Μουντομπάσκετ Εφήβων του 1995 στην Αθήνα και τη Θεσσαλονίκη και το χρυσό μετάλλιο.

Αν αυτό ήταν κάτι σαν πολύ δύσκολες και απαιτητικές εξετάσεις, λόγω προσδοκιών, το «σχολείο» μου ήταν η Εθνική Ανδρών το 1994.

Είχα κλείσει τα 18 χρόνια μου και ήμουν στην αποστολή για το Μουντομπάσκετ του Καναδά!

Εκεί, παρέα με τον Φάνη Χριστοδούλου, τον Π@ν@γιώτη Φ@σούλ@, τον Γιώργο Σιγάλα, τον Κώστα Παταβούκα, τον Νάσο Γαλακτερό, τον Ευθύμη Μπακατσιά.

Αντίπαλος με τον… Σακίλ Ο’Νιλ και άλλους σταρ του ΝΒΑ.

Δεν το πίστευα όταν έμαθα πως θα είμαι στη δωδεκάδα.

Δεν πίστευα τι είχα να πω στους φίλους μου για την κατάκτηση της τέταρτης θέσης.

Εκείνο, όμως, που δεν πίστευα, ήταν η υποδοχή και η στήριξη αυτή των σπουδαίων παικτών.

Τα καψώνια περιορίστηκαν στο καθιερωμένο μπουγέλο στον ρούκι.

Γιατί, στη συνέχεια, αν και ήμουν ο μικρός της ομάδας, όλοι με στήριξαν.

Μου έλεγαν μία καλή κουβέντα για να νιώσω μέλος της ομάδας.

Μου έκαναν πλάκα όταν αντιμετωπίσαμε τους Αμερικανούς και, αν θυμάμαι καλά, πρέπει να σκόραρα και έξι πόντους.

Μου έλεγαν «μπράβο», ακόμα και όταν έκανα λάθος.

Στην Εθνική, οι όποιες διαφορές πήγαιναν περίπατο.

Στην Εθνική έμαθα πως, εκτός από καλός παίκτης, σημασία έχει να είσαι και καλός συμπαίκτης και, κυρίως, θετικός άνθρωπος.

Το καλοκαίρι του 1994 ήταν μαγικό για μένα.

Κάτι τέτοιο συνέβη και την επόμενη χρονιά, αν κι εγώ δεν το… πολυκατάλαβα.

Αρχικά, τον Ιούνιο του 1995, συμπεριλήφθηκα στη δωδεκάδα της Ανδρών για το Ευρωμπάσκετ στο ΟΑΚΑ, στο οποίο κατακτήσαμε την τέταρτη θέση

Λίγες ημέρες μετά, ενσωματώθηκα στην Εθνική Εφήβων για το Παγκόσμιο, σε Θεσσαλονίκη και Αθήνα.

Στην πρώτη φάση, στο «Αλεξάνδρειο», νικήσαμε την Ανγκόλα με 80 πόντους διαφορά και μετρήσαμε τρεις νίκες με μ.ό. 49 πόντους διαφορά!

Νικήσαμε την Ισπανία και Κροατία με 30 πόντους, τις Η.Π.Α. των Βινς Κάρτερ και Στεφόν Μάρμπερι με 20!

Κι όμως, δεν αισθανόμασταν ανίκητοι.

Κλισέ ή όχι, περιμέναμε κάθε ματς ξεχωριστά.

Ήμασταν ΟΜΑΔΑ και απολαμβάναμε αυτό που κάναμε.

Εγώ, πάντως, λίγο λιγότερο.

Δεν με πιστεύουν όταν λέω ότι έπαιζα στο Μουντομπάσκετ Εφήβων με απίστευτο άγχος.

Δεν κοιμόμουν καλά, από την υπερένταση.

Δεν είχα ξεκουραστεί, παρότι αυτό δεν φαινόταν στο παρκέ.

Μετά το κατάμεστο «Παλέ», αντικρίσαμε στην Αθήνα το γεμάτο ΟΑΚΑ και όσο κουρασμένοι κι αν ήμασταν, λαμβάναμε την ενέργεια και όχι την πίεση του κοινού.

Ενδεχομένως ο τίτλος και οι προσωπικές διακρίσεις να λένε το αντίθετο, αλλά εκείνο το Παγκόσμιο δεν το έζησα όπως νομίζουν οι περισσότεροι.

Πέρασαν μέρες για να συνειδητοποιήσω τι πετύχαμε.

Δεν ήμουν χαλαρός, είχα άγχος και μία πίεση που εγώ ο ίδιος πρόσθεσα στον εαυτό μου, αλλά στο τέλος πανηγυρίσαμε.

Η Εθνική ομάδα ήταν, είναι και θα είναι για πάντα ένα ξεχωριστό κεφάλαιο στη ζωή και την καριέρα μου.

Για τις όμορφες στιγμές και για τις ζόρικες καταστάσεις.

Για την αμέριστη συμπαράσταση και την αποθέωση ως την εύκολη κριτική.

Γιατί, όπως πάντα, στην Ελλάδα είμαστε των άκρων.

Για εκείνους που έλεγαν πως είναι περήφανοι για τη χώρα και το μπάσκετ της και για όσους, σε κάποια «στραβή», μας αποκαλούσαν «κακομαθημένους νεόπλουτους».

Σε αυτούς δεν δίναμε σημασία, διότι ελάχιστα γνώριζαν και γνωρίζουν για τη λειτουργία μίας ομάδας.

Κάποια στιγμή, τιμωρήθηκα με αναστολή από την ομοσπονδία, λόγω ενός τραυματισμού με τη Μπαρτσελόνα τον οποίο εδώ δεν αναγνώριζαν.

Δεν κράτησα κακία σε κανέναν.

Ήμουν τραυματίας στη Βαρκελώνη.

Οι επικεφαλής της ομάδας και της ομοσπονδίας ήταν σε καθημερινή επικοινωνία και η απόφαση ήταν να μην μπω στο αεροπλάνο.

Δεν με ενόχλησε εκείνη η τιμωρία με αναστολή.

Ήταν σαν να μη συνέβη καν.

Δεν απαρνήθηκα ποτέ τη φανέλα με το εθνόσημο.

Ήμουν πάντα διαθέσιμος για την Εθνική, η οποία είναι η μισή μπασκετική ζωή μου.

Κρατώ τις όμορφες στιγμές και μαθαίνω από τις άσχημες.

Ήμουν παιδί των Εθνικών ομάδων και, το 2004, ο κόουτς Παναγιώτης Γιαννάκης μού ανακοίνωσε ότι μετά την προετοιμασία δεν θα συνεχίσω στα φιλικά, πριν από τους Ολυμπιακούς Αγώνες της Αθήνας.

Στεναχωρήθηκα αφάνταστα.

Ήταν ένα δυνατό χτύπημα…

Ήθελα να παίξω στην Αθήνα και να κλείσω την καριέρα μου στην Εθνική με τη συμμετοχή στους Ολυμπιακούς Αγώνες.

Μεγάλωσα στις Εθνικές ομάδες και ο τρόπος έγινε άγαρμπα και με δόλο. Ο χειρισμός ήταν άκομψος.

Θεωρώ ότι η διαδικασία θα μπορούσε να είχε γίνει διαφορετικά, πριν από την προετοιμασία

Υπήρξε έλλειψη σεβασμού.

Έχω παίξει 20 χρόνια στις Εθνικές και δεν θεώρησα σεβασμό το ότι μου είπε πως απλώς δεν με υπολόγιζε τη συγκεκριμένη χρονική περίοδο…

Ακόμη και μία κακή ανάμνηση, πάντως, δεν θέλω να την σβήσω από το μυαλό μου.

Είναι και αυτή μέρος της πορείας μου.

Μέρος ενός καταπληκτικού «ταξιδιού».

Μία διαδρομής που ολοκληρώθηκε στις 9 Αυγούστου 2006.

Εκείνη η ημέρα και η κάθε ίδια ημέρα, κάθε χρόνο, όμως, δεν είναι μελαγχολική.

Αποφάσισα να αποχωρήσω γεμάτος από όσα έζησα.

Μπορεί να μην είχα σχεδιάσει έτσι την αποχώρησή μου, όμως δεν ήμουν ποτέ αχάριστος.

Δεν μετανιώνω για κάτι και δεν θα ήθελα να κάνω κάτι με διαφορετικό τρόπο.

Μου έλειψε μεν το παιχνίδι αλλά, όπως είπα, θα ήθελα μόνο να είχα την ευκαιρία να «κλέψω» λίγο χρόνο ακόμη.

Ο Ευθύμης Ρεντζιάς είναι παλαίμαχος διεθνής καλαθοσφαιριστής και νυν Πρεσβευτής του ΝΒΑ στην Ευρώπη.

Επιμέλεια κειμένου: Γιώργος Αδαμόπουλος
Κι εγώ έζησα τις χρυσές μας εποχές. Αλλά ήρθα εδώ να παλέψω και να σώσω την ομάδα μου. Δεν κάθομαι σε ένα πληκτρολόγιο να κρίνω και να μη βοηθάω. Ήρθα πρώτος να παλέψω τον πόλεμο. Αν δεν τους αρέσει, να μην ασχολούνται. Κουράστηκα να ακούω μαλακίες!
Θ. Χατζόπουλος

Κανόνες λειτουργίας του Forum
Άβαταρ μέλους
Μπαρκαρούτσος
Moderator
 
Δημοσιεύσεις: 46411
Εγγραφή: Κυρ 01 Μαρ 2009, 17:27
Τοποθεσία: Κάτω Χώρες

Re: Παλιοί (Έλληνες & Ξένοι) παίχτες μπάσκετ

Δημοσίευσηαπό Μπαρκαρούτσος » Κυρ 29 Δεκ 2019, 23:05

Ο Δήμος Παύλου Μελά τίμησε τον Λάζαρο Παπαδόπουλο(video)

Ονόμασαν το ΔΑΚ Σταυρούπολης "Λάζαρος Παπαδόπουλος", έχει μέσα πολλές εικόνες και βίντεο, μπείτε να δείτε..

http://www.paokmania.gr/stiles/mme/170274-o-dimos-paylou-mela-timise-ton-lazaro-papadopoulo-video?fbclid=IwAR0gslQSvl1VviKbWJAvvRSeFcgss12Mdha96I2qQQUggrw5S2UNEWClnrs
Κι εγώ έζησα τις χρυσές μας εποχές. Αλλά ήρθα εδώ να παλέψω και να σώσω την ομάδα μου. Δεν κάθομαι σε ένα πληκτρολόγιο να κρίνω και να μη βοηθάω. Ήρθα πρώτος να παλέψω τον πόλεμο. Αν δεν τους αρέσει, να μην ασχολούνται. Κουράστηκα να ακούω μαλακίες!
Θ. Χατζόπουλος

Κανόνες λειτουργίας του Forum
Άβαταρ μέλους
Μπαρκαρούτσος
Moderator
 
Δημοσιεύσεις: 46411
Εγγραφή: Κυρ 01 Μαρ 2009, 17:27
Τοποθεσία: Κάτω Χώρες

Re: Παλιοί (Έλληνες & Ξένοι) παίχτες μπάσκετ

Δημοσίευσηαπό Dimg4 » Δευτ 30 Δεκ 2019, 01:11

Παντα πιστευα πως ο Ρεντζιας αδικησε τον ευαυτο του ή δεν ειχε τον καταλληλο προσωπικο προπονητη για να δουλεψει στις αδυναμιες του. Τρομερος τεχνικα και mid range σουτ που δεν ειχαν ουτε οι μεγαλοι σεντερ της εποχης, εαν δουλευε στο εκτοπισμα και στη δυναμη θα αφηνε εποχη αφου ηταν η χρυση εποχη των δεινοσαυρων αλλα ψιλοαμπαλων σεντερ
Dimg4
 

Re: Παλιοί (Έλληνες & Ξένοι) παίχτες μπάσκετ

Δημοσίευσηαπό Μπαρκαρούτσος » Τρί 09 Φεβ 2021, 03:00

Ο Thaddeus McFadden σήκωσε διηπειρωτικό!
Κι εγώ έζησα τις χρυσές μας εποχές. Αλλά ήρθα εδώ να παλέψω και να σώσω την ομάδα μου. Δεν κάθομαι σε ένα πληκτρολόγιο να κρίνω και να μη βοηθάω. Ήρθα πρώτος να παλέψω τον πόλεμο. Αν δεν τους αρέσει, να μην ασχολούνται. Κουράστηκα να ακούω μαλακίες!
Θ. Χατζόπουλος

Κανόνες λειτουργίας του Forum
Άβαταρ μέλους
Μπαρκαρούτσος
Moderator
 
Δημοσιεύσεις: 46411
Εγγραφή: Κυρ 01 Μαρ 2009, 17:27
Τοποθεσία: Κάτω Χώρες

Re: Παλιοί (Έλληνες & Ξένοι) παίχτες μπάσκετ

Δημοσίευσηαπό chri5ti9 » Τρί 09 Φεβ 2021, 17:39

Μπαρκαρούτσος έγραψε:Ο Thaddeus McFadden σήκωσε διηπειρωτικό!
Αυτός μας είχε κάνει νιλα, τοτε που εφυγε ή να του πω συγχαρητήρια;

Στάλθηκε από το POCOPHONE F1 μου χρησιμοποιώντας Tapatalk
Λαρυγγια στα τσιμεντα και ψυχη στα καγκελα
Άβαταρ μέλους
chri5ti9
 
Δημοσιεύσεις: 2311
Εγγραφή: Κυρ 21 Νοέμ 2010, 17:11
Τοποθεσία: Θεσσαλονικη

Re: Παλιοί (Έλληνες & Ξένοι) παίχτες μπάσκετ

Δημοσίευσηαπό Μπαρκαρούτσος » Σάβ 13 Μαρ 2021, 01:05

Ο Zoran Savic έγινε Sporting Director στη Partizan!
Κι εγώ έζησα τις χρυσές μας εποχές. Αλλά ήρθα εδώ να παλέψω και να σώσω την ομάδα μου. Δεν κάθομαι σε ένα πληκτρολόγιο να κρίνω και να μη βοηθάω. Ήρθα πρώτος να παλέψω τον πόλεμο. Αν δεν τους αρέσει, να μην ασχολούνται. Κουράστηκα να ακούω μαλακίες!
Θ. Χατζόπουλος

Κανόνες λειτουργίας του Forum
Άβαταρ μέλους
Μπαρκαρούτσος
Moderator
 
Δημοσιεύσεις: 46411
Εγγραφή: Κυρ 01 Μαρ 2009, 17:27
Τοποθεσία: Κάτω Χώρες

Re: Παλιοί (Έλληνες & Ξένοι) παίχτες μπάσκετ

Δημοσίευσηαπό Μπαρκαρούτσος » Τετ 02 Ιουν 2021, 10:48

Ο Πέτζα Στογιάκοβιτς αποκλειστικά στο SPORT24: "Το τηλεφώνημα του Παύλου Γιαννακόπουλου ήρθε αργά"


Η εκτόξευση στον ΠΑΟΚ και το τρίποντο στο ΣΕΦ που δεν τον σημάδεψε. Το όνειρο του NBA και ο Παναθηναϊκός που ήρθε αργά. Οι ιστορίες με τον Λάρι Μπερντ και το πρωτάθλημα με το Ντάλας. Ο Πέτζα Στογιάκοβιτς εκ βαθέων στον Βασίλη Σκουντή.

Τόσες φορές που τον καλούσα διαρκώς, επιμόνως και απελπισμένα, μια στο τηλέφωνο του, μια στο whatsaap και μια στο viber, φοβήθηκα ότι στο τέλος ο Πέτζα θα με σκυλόβριζε! Δεν με έβρισε. Έκανε κάτι άλλο: Με πήρε πίσω όταν είδε τις μαζεμένες κλήσεις και με ρώτησε γεμάτος αγωνία και πανικόβλητος...

"Έλα ρε φίλε, τι έγινε; Πέθανε κανείς;"

Χτύπα ξύλο, όχι, δεν πέθανε κανείς. Μια συνέντευξη ήθελα ο καψερός από τον Πέτζα και ξεροστάλιαζα μια ολόκληρη μέρα -και στην πραγματικότητα δυο, λόγω της διαφοράς των δέκα ωρών με το Σακραμέντο- για να δεήσει να μου τη δώσει. "Τι γυρεύεις από εμένα", είπε γελώντας, "εγώ είμαι πια παλαίμαχος και συνταξιούχος, μίλα με κάποιον που παίζει τώρα, με κάποιον πιτσιρικά, όπως ήμουν εγώ τότε".

Τον Πρέντραγκ Στογιάκοβιτς-Κίνη τον αγαπώ πολύ: τόσο πολύ που τον Μάρτιο του ’99 παράτησα όποια άλλη δουλειά είχα, πήρα το αεροπλάνο και βάδισα στα (ακόμη νωπά) χνάρια του για να καταγράψω το οδοιπορικό του από τη Σλαβόνσκα Πόζεγκα στη Θεσσαλονίκη και από εκεί ως την πρωτεύουσα της Καλιφόρνια, όπου έμελλε να κατοικοεδρεύσει...

Πέρασα ωραία, δεν λέω. Πολύ ωραία, μιλάμε για εμπειρία που συμβαίνει οnce in a lifetime, όπως λένε και στο χωριό μου.

Του κουβάλησα τις παραγγελιές του και κυρίως ένα μπεγλέρι που μου το ζήτησε επιμόνως, αλλά δεν αξιώθηκε να το χαρεί διότι την πρώτη κιόλας μέρα του το άρπαξε ο Βλάντε Ντίβατς, ο οποίος τότε προσπαθούσε να κόψει το τσιγάρο!

Εκείνες τις μέρες μαίνονταν οι βομβαρδισμοί των δυνάμεων του NATO εναντίον των Σέρβων και ο Πέτζα βρισκόταν στην τσίτα, καθώς μάλιστα έξω απλό το γήπεδα είχαν κατασκηνώσει τα τηλεοπτικά συνεργεία του CNN ζητώντας του διαρκώς μια δήλωση και ένα σχόλιο και μοιράσθηκε μαζί του την αγωνία του…

Άψογος οικοδεσπότης, όμως, φωτιά να πέσει να με κάψει, εάν παραπονεθώ!

Με ξενάγησε στην πόλη, πήγαμε μαζί με τον Ντίβατς (ο οποίος τον είχε υπό την προστασία και την επίβλεψη του) για φαγητό και για Sacramento by night, με πήρε μαζί του ακόμη και στο δερματολογικό ιατρείο, όπου πήγε ένα μεσημέρι επειδή είχε βγάλει κάτι εξανθήματα στο στήθος.

Για το γήπεδο δεν το συζητώ: με κουβάλαγε μαζί του σαν... μπάστακα, χώρια που ζήτησε από τον Ρικ Ειντελμαν και τον Μπάιρον Σκοτ να με αφήσουν να κυκλοφορώ στα ενδότερα των αποδυτηρίων και να τραβάω φωτογραφίες. Άρχοντα με είχε και τον ευχαριστώ πολύ!

Από τότε ξανασυναντηθήκαμε κάμποσες φορές στην από εκεί πλευρά του Ατλαντικού: και στο Λος Αντζελες και στην Ιντιανάπολις, απ’ όπου αγόρασα κιόλας μια μπλούζα με τη φάτσα του, και στη Νέα Υόρκη (στο περιθώριο του Αll Star Game το 2015) και στο Σαν Φρανσίσκο (με την ευκαιρία ενός αγώνα με τους Γουόριορς, παρόντος και του Γιώργου Παπαγιάννη) και πάει λέγοντας...

Για να πω την αμαρτία μου, δεν αξιώθηκα να τον συναντήσω στο Ντάλας και με εκδικήθηκε η μοίρα, διότι τότε (2011) πήρε το πρωτάθλημα με τους Μάβερικς.

Είκοσι δυο χρόνια μετά την πρώτη αυτοψία μου στο Σακραμέντο, ξαναβλέπω τις φωτογραφίες εκείνης της εποχής και νοσταλγώ εγώ τα νιάτα μου κι αυτός τα δικά του που βεβαίως είναι πιο νωπά από τα δικά μου.

"Μου λείπουν πολύ η Ελλάδα, η Θεσσαλονίκη, πάρα πολύ. Μπορεί να λείπω στην Αμερική εδώ και 23 χρόνια και να έρχομαι μόνο για διακοπές στο καλοκαίρι, αλλά η Ελλάδα είναι το σπίτι μου. Τώρα που μιλάμε στο τηλέφωνο με φαντάζομαι να είμαι εκεί, στο Ποσείδι της Χαλκιδικής, όπου έχω το εξοχικό σπίτι μου. Καφεδιά και αραχτός στη θάλασσα! Ανυπομονώ να έρθω στην Ελλάδα.

Από τότε που άφησα τους Κινγκς, κάνω τον μπαμπά με αγωνία και με επιτυχία. Το χρέος των γονιών είναι να προετοιμάσουν τα παιδιά τους και να τα εφοδιάσουν με τις απαραίτητες αρχές για να βγουν στη ζωή μόνα τους. Ο Αντρέι είναι 16.5 χρόνων, η Μίλα 15 και ο Μάξιμος 10, έχουμε δουλειά ακόμα.

Ο Αντρέι παίζει μπάσκετ, αλλά δεν είμαι ο τύπος του μπαμπά που θα ουρλιάζει στα κάγκελα. Τους έχω πει πως με ό,τι κι αν καταπιαστούν στη ζωή τους, πρέπει να το κάνουν με ζήλο, με μεράκι και με αφοσίωση. Ο κάθε άνθρωπος έχει το αστέρι του και όπως λέω συχνά, ο Θεός μαζί τους".

Ο Πέτζα σταμάτησε το μπάσκετ το 2011, στα 34. Βιάστηκε ή απλώς αποφάσισε να φύγει ως πρωταθλητής μετά τον τίτλο με τους Μάβερικς;

"Όχι δεν βιάστηκα, το αντίθετο: Και άργησα να σταματήσω! Από το 2006 με ταλαιπωρούσε πολύ η μέση μου κι από τη στιγμή που μπήκε μαχαίρι το 2008, άρχισε ο ανήφορος. Κάθε μέρα ένιωθα πως έπρεπε να ανεβαίνω ένα βουνό. Πέρασα ένα μεγάλο μαρτύριο, διότι αντί να σκέπτομαι την προπόνηση, τον αγώνα και πώς θα παίξω καλά, η μόνη έννοια μου ήταν πώς θα τη βγάλω καθαρή και με λιγότερο πόνο. Γύριζα μετά από τους αγώνες και συναρμολογούσα τα κόκκαλα μου!

Είχα κατασταλάξει μέσα μου ότι ήθελα να φύγω ως παίκτης και όχι ως θεατής από τον πάγκο, όχι τιμής ένεκεν. Όταν πήγα στο Ντάλας, είχα πει στον Ρικ Καρλάιλ, που τον είχα προπονητή και στους Πέισερς ότι ήθελα να έχω έναν ρόλο. Μικρός ή μεγάλος, δεν με ένοιαζε, αρκεί να είχα ρόλο και να τελειώσω την καριέρα μου παίζοντας.

Σταμάτησα και μου έμειναν όλα. Μεγάλες και μικρές στιγμές, χιλιάδες εικόνες. Γέλια, δάκρυα, χαρές, λύπες, ένταση, πόνος. Οι επαγγελματίες αθλητές πληρώνονται για να απολαμβάνουν αυτό που κάνουν και να διασκεδάζουν το κοινό. Μπορεί να ήμουν άτυχος με τον τραυματισμό μου, αλλά νιώθω τυχερός κι ευλογημένος, που κατάφερα να κάνω το όνειρο μου πραγματικότητα".

Μια καριέρα 19 χρόνων, με στάσεις σε επτά ομάδες. Ο Πέτζα αρχίζει να ξετυλίγει το κουβάρι από την αρχή, από το ξεκίνημα στο Βελιγράδι, για να φτάσει μέχρι το τέρμα, το δαχτυλίδι του πρωταθλητή στο Ντάλας. Μια διαδρομή που περνάει μέσα από airball και τραυματισμούς, το τρίποντο στο ΣΕΦ και το ταξίδι στο NBA, τον Λάρι Μπερντ και το τηλεφώνημα του Παύλου Γιαννακόπουλου που ήρθε αργά.

"Όλα ξεκίνησαν στο Βελιγράδι, στον Ερυθρό Αστέρα το 1992-93. Η πρώτη και η σπουδαιότερη στάση, διότι μπήκαν οι βάσεις ώστε να αξιοποιήσω το ταλέντο μου. Είχα την τύχη να δουλέψω με έναν άνθρωπο, τον (ΣΣ: μετέπειτα προπονητή της Λάρισας) Πρέντραγκ Μπατνιάρεβιτς που μου έμαθε σχεδόν τα πάντα για το μπάσκετ και του είμαι ευγνώμων"

Επόμενη στάση ο ΠΑΟΚ, η ώρα της εκτόξευσης. Ο ΠΑΟΚ μου πρόσφερε απλόχερα την πλατφόρμα για να δείξω την αξία μου και να γίνω αυτός που ήθελα να γίνω. Εκεί ένιωσα στήριξη, εμπιστοσύνη, ασφάλεια και αγάπη.

Κι ας ξεκίνησα με airball στο Τελ Αβίβ, που μάλιστα ο Ζόραν Σάβιτς είχε πει ότι ήταν σαν καλοχτυπημένο κόρνερ. Με κυνηγούσαν τα airball στη ζωή μου! Και στο ντεμπούτο μου στο ΝΒΑ με τους Κινγκς, εναντίον των Σπερς, προτού βάλω το πρώτο καλάθι μου από μια πάσα στο give and go με τον Κρις Γουέμπερ, είχα κάνει ένα μεγαλοπρεπές και περήφανο airball.

Είχα δύο σοβαρούς τραυματισμούς τότε, στο Τρεβίζο και στο Περιστέρι. Δεν τρόμαξα απλώς, ειδικά στο Περιστέρι τα είδα όλα! Όταν είσαι νεαρός, νομίζεις ότι μένεις άτρωτος και δεν φοβάσαι, αλλά οι τραυματισμοί ήταν πολύ σοβαροί. Εκείνη την εποχή, πριν από 25 χρόνια, ακολουθούνταν διαφορετικές πρακτικές στην ιατρική και ανησυχούσες περισσότερο απ’ όσο σήμερα. Χρειάσθηκε να αλλάξω τον τρόπο με τον οποίο πάταγα στο γήπεδο, στο πώς έβαζα τις πατούσες μου".


Εικόνα

"Το τρίποντο στο ΣΕΦ στον 3ο ημιτελικό με τον κωλόγαυρο το 1998 δεν σημάδεψε την καριέρα μου όσο πιστεύει ο πολύς κόσμος. Εκείνη τη στιγμή, ναι, πέταξα στα ουράνια, διότι προκριθήκαμε στον τελικό, αλλά μου μένουν τα πράγματα που δεν κατάφερα, όχι εκείνα τα οποία πέτυχα. Πανηγύριζα για τη νίκη επί του πουστόγαυρου, αλλά μετά από μερικές μέρες ήμουν σκασμένος για την ήττα μας στον πέμπτο τελικό με τον βάζελο.

Δεν είναι κυνισμός, αλλά η αλήθεια. Τραβάω μια γραμμή και λέω 'πάμε για άλλα'. Μετά από λίγο καιρό δεν σκεπτόμουν το σουτ που έβαλα, αλλά αυτό που έχασα. Άλλα πράγματα έγιναν, άλλα δεν έγιναν.

Στο ΣΕΦ τότε κράτησα την μπάλα 15 δευτερόλεπτα πριν εκτελέσω. Δεν είναι ότι ήμουν 100% σίγουρος, κανείς παίκτης, ποτέ και πουθενά, δεν είναι σίγουρος ότι θα το βάλει. Έχεις δουλέψει όμως για τέτοιες στιγμές, έχεις προπονήσει το χέρι σου και το μυαλό σου. Πρέπει να έχεις αποδείξει ότι και να χάσεις ένα σουτ, εσύ έπρεπε να το μπουμπουνίσεις.

Στον πρώτο ημιτελικό είχαμε χάσει (66-65) ένα πόντο και ήμουν τσατισμένος, επειδή δεν έκανα το πιο κρίσιμο σουτ σε αυτό το ματς. Θύμωσα με τον εαυτό μου και τότε σκέφτηκα πως εάν τύχαινε μια τέτοια φάση στα επόμενα ματς, θα σούταρα οπωσδήποτε. Αυτό έγινε στον τρίτο ημιτελικό".


ΤΟ ΤΗΛΕΦΩΝΗΜΑ ΤΟΥ ΠΑΥΛΟΥ ΓΙΑΝΝΑΚΟΠΟΥΛΟΥ ΠΟΥ ΗΡΘΕ ΑΡΓΑ

"Το καλοκαίρι του 1998 όταν ήρθε η ώρα να φύγω από τον ΠΑΟΚ είχα τρεις προτάσεις για να μείνω στην Ευρώπη και να μην πάω στο NBA. Από την Κίντερ Μπολόνια, την Μπαρτσελόνα και την τελευταία στιγμή από τον Παναθηναϊκό. Μου τηλεφώνησαν και ο Παύλος Γιαννακόπουλος και ο Λευτέρης Σούμποτιτς, αλλά ήταν αργά και είχα πάρει πια την απόφαση μου...

Δεν το μετάνιωσα, δεν έχω μετανιώσει ποτέ για καμιά επιλογή μου. Ο,τι είναι πίσω σου, πρέπει να το κρατάς πίσω σου, πάει και τελείωσε. Άφησα πάντως πολλά λεφτά για κάνω πραγματικότητα το όνειρο του ΝΒA. Όταν πήγα στους Κινγκς υπέγραψα το συμβόλαιο του ρούκι με 3.300.000 δολάρια τον χρόνο, που με τη φορολογία ήταν πολύ λιγότερα.

Στην Ευρώπη ασφαλώς θα έπαιρνα περισσότερα, αλλά τα χρήματα δεν είναι το παν. Δεν έβλεπα το μπάσκετ αποκλειστικά και μόνο ως επάγγελμα. Ήταν το μεράκι μου, η κάψα μου, αυτό που κυνηγούσα από μικρό παιδί.

Ναι, έκανα δεύτερες σκέψεις μετά την επιλογή μου. Στην αρχή, που δεν έπαιζα πολύ, δεν κοιμόμουν τα βράδια και έλεγα στον εαυτό μου 'πόσο βλάκας είσαι που άφησες τόσα λεφτά και την καβάτζα στην Ευρώπη;' Είχαμε κάνει μάλιστα και ένα ραντεβού με τον Έιντελμαν και τον Καπικιόνι και σιγά σιγά η κατάσταση άρχισε βελτιώνεται και βρήκα τη θέση μου".

"Οι Κινγκς ήταν το όνειρο που πήρε σάρκα και οστά: να παίξω στο ΝΒΑ! Έβαζα διαρκώς στόχους, κάθε μέρα και έναν για να τον κυνηγήσω. Ένιωθα πως ήθελα κάθε στιγμή να τρυπάω το ταβάνι μου. Ωραία χρόνια, αλλά άσχημο τέλος. Έμαθα ότι φεύγω από την τηλεόραση. Με πείραξε, ψέματα θα σου πω;

Οι αθλητές είναι συναισθηματικά όντα κι εγώ είχα δεθεί πολύ με την ομάδα, την πόλη και τους ανθρώπους. Όσο προετοιμασμένος κι αν είσαι γι αυτό, όταν συμβεί δεν είσαι έτοιμος να το αποδεχθείς.

Ξέρεις αυτή η ιστορία μου προκάλεσε ψυχολογικά τραύματα όχι στη συνέχεια της καριέρας μου, όσο όταν ανέλαβα μαζί με τον Ντίβατς, διοικητικό πόστο στους Κινγκς. Έφτανε η trade deadline και παρακαλούσα ν’ ανοίξει η γη να με καταπιεί για να μη μάθει κανείς παίκτης ότι φεύγει από την τηλεόραση ή από τα tweets κάποιου δημοσιογράφου.

Είναι άλλο πράγμα να παίζεις και άλλο να διοικείς. Είχα την ευκαιρία να δω το μπάσκετ από την άλλη πλευρά και να συνειδητοποιήσω πόσα πολλά πράγματα πρέπει να συμβούν για να βγει ένα αποτέλεσμα. Μπορεί να είσαι ο καλύτερος παίκτης του κόσμου και να ξέρεις πολλά καντάρια μπάσκετ, αλλά εδώ απαιτείται να έχεις ή να αποκτήσεις και επιχειρηματικές, ακόμη και πολιτικές ικανότητες.

Το παραγοντιλίκι έχει πολλά στοιχεία πολιτικής, διότι ανακατεύονται πολλοί άνθρωποι και πρέπει να πάρουν τη σωστή απόφαση. Χρειάζεται διπλωματία και επίσης πρέπει να μάθεις και κάνεις μπίζνες, όπου υπάρχει πάντοτε ρίσκο.

Όταν κάναμε την επιλογή του Παπαγιάννη, δεν τον βοήθησε το timing. Ο Γιώργος ήρθε νέος στο ΝΒΑ και στην ομάδα. Ξέρεις το ΝΒΑ δεν είναι για όλους, ανά πάσα στιγμή και σε οποιαδήποτε ομάδα. Μετράει πολύ το timing, που τότε δεν ήταν καλό για τον Παπαγιάννη.

Σε άλλη ομάδα ίσως τα κατάφερνε καλύτερα. Δεν τον κατηγορώ όμως, ίσα ίσα είναι πολύ καλό παιδί και χαίρομαι που ξαναβρήκε τον δρόμο του και προοδεύει συνεχώς.

Στεναχωριέμαι που οι Κινγκς πλέον έχουν 15 χρόνια να μπουν στα play-offs, από τότε δηλαδή που έφυγα. Μερικές φορές οι επιτυχίες και οι αποτυχίες εξαρτώνται και από τις συγκυρίες. Ο αθλητισμός είναι μια μυστήρια διαδικασία και συν τοις άλλοις το Σακραμέντο δεν αποτελεί πολύ δημοφιλή προορισμό για τους παίκτες.

Μια ομάδα σε μικρή αγορά δεν μπορεί να κρατήσει εύκολα έναν σταρ ή να φέρει κάποιον άλλον. Τα τελευταία χρόνια βλέπουμε ότι ολοένα και πιο συχνά μαζεύεται μια παρέα φίλων και φτιάχνουν μια super team. Οι Κινγκς δεν έχουν άλλη επιλογή από να δείξουν υπομονή στη διαδικασία και αφοσίωση στο πλάνο. Οι Σπερς και οι Μάβερικς αποτελούν ένα καλό παράδειγμα, διότι πίστεψαν στο πλάνο τους και το τήρησαν".


ΟΙ ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΑΠΟ ΤΟΝ ΜΥΘΟ ΛΑΡΙ ΜΠΕΡΝΤ

"Οι Πέισερς ήταν απλά ένας σταθμός, όχι κάτι ιδιαίτερο... Αλλά εκεί υπήρχε ο Λάρι Μπερντ. Τι να σου πω τώρα, μύθος. Old school. Δεν λέει πολλά, αλλά ό,τι έχει να σου πει, θα σου το πει ξεκάθαρα. Ήταν πολύ υποστηρικτικός και μας έλεγε καμιά ιστορία από το παρελθόν.

Μια μέρα μας διηγήθηκε τι είχε γίνει τα Χριστούγεννα του 1985 όταν οι Νικς διέλυσαν τους Σέλτικς. Έκλεισε, λέει, την πόρτα των αποδυτηρίων, ζήτησε απ’ όλους βγουν έξω, έμειναν μόνοι τους οι παίκτες, ανάμεσα τους και ο Καρλάιλ και τους είπε. "Μαλ@@ες πρέπει να ορκιστούμε εδώ και τώρα ότι δεν θα ξαναπιούμε γουλιά αλκοόλ και δεν θα κάνουμε άλλο ξενύχτι μέχρι τον Ιούνιο για να πάρουμε το πρωτάθλημα. Και το πήραν.

Όταν το καλοκαίρι του 2003 ανέλαβε τη διοίκηση των Πέισερς, ο Μπερντ αποφάσισε να διώξει από προπονητή τον Αϊζάια Τόμας. Τον κάλεσε λοιπόν στο γραφείο του, έμειναν εκεί μέσα για πέντε λεπτά, χωρίς να ανταλλάξουν ούτε μια κουβέντα και ξαφνικά ο Μπερντ σήκωσε το βλέμμα του και του λέει: 'Αυτά λοιπόν, τώρα φεύγεις!' Τόσο απλά.


Στη διακοπή για το All Star Game το 2006, εγώ έμεινα στην πόλη και ένα πρωί ζήτησα να κάνω ατομική προπόνηση με έναν από τους βοηθούς του Καρλάιλ. Ολο το Conseco Fieldhouse ήταν κατειλημμένο για τους σχολικούς αγώνες πάλης της πολιτείας και ο υπεύθυνος της εγκατάστασης με άφησε να σουτάρω στο προθερμαντήριο.

Στο άλλο μισό γήπεδο διεξάγονταν οι αγώνες της πάλης, αλλά ξαφνικά ακούσαμε ότι έπρεπε να φύγουν όλοι από το γήπεδο. “Κι εμείς;” ρώτησα τον υπεύθυνο ασφαλείας. "Όχι εσείς, μόνο τα παιδιά της πάλης" μου απάντησε και παραξενεύτηκα. Μετά από πέντε λεπτά μου λύθηκε το μυστήριο...

Μπαίνει ο Μπερντ καπνίζοντας το πούρο του, βγάζει το παλτό και το σακάκι του, μένει με το πουκάμισο και στο λόγο της τιμής μου έπαθα πλάκα. Δεν έχω ξαναδεί τέτοια επαφή με το καλάθι, όχι από παλαίμαχο πενηντάρη, αλλά ούτε από εν ενεργεία σταρ. Έβαζε τρίποντα από τη γωνία, με ταμπλό, χουκ με το δεξί, χουκ με το αριστερό. Τον κοίταζα με ανοικτό το στόμα".

Στο Ντάλας βρέθηκα κατά τύχη

"Ακολούθησαν οι Χόρνετς, από το 2006 μέχρι το 2010. Ωραία ήταν εκεί. Πήγα με μεγάλη όρεξη και βρήκα μια σπουδαία μαγιά με τον Κρις Πολ στην αρχή της καριέρας του και με προπονητή τον Μπάιρον Σκοτ που τον είχα αντίπαλο στα ματς ΠΑΟΚ-Παναθηναϊκός και assistant coach του Έιντελμαν στους Κινγκς, μάλιστα με τους Χόρνετς τη δεύτερη σεζόν βγήκε προπονητής της χρονιάς. Δυστυχώς στη Νέα Ορλεάνη άρχισα να παλεύω με το κορμί μου και τον χρόνο".

"Μετά ήρθαν οι Ράπτορς, ένα απλό πέρασμα το 2010-11 και μετά ο επίλογος, το Ντάλας. Επιτέλους, πρωτάθλημα! Κανείς δεν περίμενε αυτή τη μεταγραφή, βρέθηκα εκεί κατά τύχη. Θα πήγαινα μάλλον στους Σπερς, αλλά με έψησαν ο Καρλάιλ, ο Νοβίτσκι και ο Κιντ, χώρια που τότε τραυματίσθηκε ο Καρόν Μπάτλερ και έψαχναν ένα τριάρι. Ωραία παρέα, πολύ καλή χημεία στο γήπεδο και ένα ιδανικό φινάλε.


Ο Κάρτερ έκανε απίθανα πράγματα, ο συγχωρεμένος ο Κόμπε ήταν σκέτη μαγεία

Απ'όλην αυτήν καριέρα, ποια είναι η ιδανική πεντάδα; Ποιος ήταν ο πιο δύσκολος αντίπαλος, ποιος εκείνος που χάζευε και ποιο ματς θα ήθελε να παίξει ξανά; Ο Πέτζα παιζει small forward και διαλέγει τους άλλους τέσσερις.

"Τζέισον Κιντ, Κόμπε Μπράιαντ, Τιμ Ντάνκαν και Σακίλ Ο’ Νιλ. Εντάξει, δεν θα παρεξηγηθεί ο Ντίβατς. Ο Βλάντε δεν ήταν απλώς συμπαίκτης ή φίλος μου. Είναι ο μέντορας μου, ο αδερφός μου. Αφήνω έξω τον Τζόρνταν, αλλά όταν βρέθηκα απέναντί του, αισθάνθηκα ακριβώς αυτό που περιέγραψε ο Άιβερσον στην ομιλία του στο Hall Of Fame.

Δύο παίκτες χάζευα. Ο ένας είναι ο Βινς Κάρτερ ο οποίος έκανε απίθανα, άπιαστα πράγματα. Ο άλλος είναι ο συχωρεμένος Κόμπε. Σκέτη μαγεία…

Το ματς που θα ήθελα να ξαναπαίξω είναι ο τελευταίος τελικός της Δύσης της σεζόν 2001-02 με τους Λέικερς. Είχαμε προηγηθεί με 3-2 και χάσαμε το έκτο ματς με τέσσερις πόντους και το έβδομο με έξι στην παράταση. Θα ήθελα να ξαναπαίξω τον έκτο αγώνα, αλλά να είμαι υγιής και όχι τραυματίας, όπως τότε.

Ο πιο δύσκολος αντίπαλος όλα αυτά τα χρόνια ήταν κυρίως οι Σπερς. Είχαν πειθαρχία και πολλούς αυτοματισμούς και στην άμυνα και στην επίθεση. Φοβερή ομάδα, μπορούσε να σε σκοτώσει, χωρίς να το καταλάβεις. Έδειχνε ένα σύστημα ο Πόποβιτς πιάνοντας τον κόμπο της γραβάτας του και οι τύποι το εκτελούσαν στην εντέλεια".

Του θυμίζω πως κάποτε ο Τζεφ Πίτρι είχε πει ότι θα γινόταν καλύτερος από τον Κούκοτς και ο Πέτζα υψώνει λίγο τον τόνο της φωνής του στο τηλέφωνο.

"Μα είναι δυνατόν; Εγώ μεγάλωσα βλέποντας τον Τόνι, τον Ντράζεν, τον Βλάντε, τον Ζάρκο, τον Ντίνο. Φορούσα παπούτσια μάρκας Kronos, επειδή με τέτοια έπαιζε ο Πέτροβιτς! Τους χάζευα και απλώς σκεπτόμουν εάν θα μπορούσα κάποτε να παίξω μπάσκετ. Δεν ήμουν ο τύπος που θα έμπαινε σε αυτό το τριπάκι και δεν προμόταρα ποτέ τον εαυτό μου.


ΤΑ ΣΕΝΑΡΙΑ ΤΗΝ ΕΘΝΙΚΗ, Ο ΣΤΡΑΤΟΣ ΚΑΙ ΤΑ ΔΙΟΙΚΗΤΙΚΑ ΤΟΥ ΠΑΟΚ

Για αρκετά κυκλοφορούσε το σενάριο πως ο Πέτζα θα παίξει στην Εθνική ομάδα της Ελλάδας. Τελικά πόσο υπαρκτό ήταν;

"Για να συμβεί αυτό θα έπρεπε να ζητήσω αλλαγή μπασκετικής υπηκοότητας και να περιμένω για δυο χρόνια. Δεν δέχθηκα ποτέ τέτοια πρόταση και δεν έγινε ποτέ σοβαρή κουβέντα, πέρα από φήμες. Δεν θα μπορούσε κιόλας να συμβεί κάτι τέτοιο, οι εποχές ήταν πολύ διαφορετικές και κυρίως πολύ... ευαίσθητες λόγω του πολέμου και του εμπάργκο".


Τελικά ο Πέτζα υπηρέτησε την Ελλάδα ως στρατιώτης. Παρουσιάσθηκε στις 24 Μαΐου του 2004 στο 6ο Σύνταγμα Πεζικού στην Κόρινθο μαζί με τον Κώστα Βασιλειάδη, τον Σοφοκλή Σχορτσανίτη, τον Μανώλη Παπαμακάριο και τον Σάββα Ηλιάδη.

"Ένιωσα περίεργα, αλλά και πολύ υπερήφανος εκείνη την ημέρα. Μεγάλωσα σε τέτοια ατμόσφαιρα, διότι ο πατέρας μου ήταν αστυνομικός και συν τοις άλλοις στη Γιουγκοσλαβία η η στρατιωτική θητεία δεν ήταν απλώς υποχρεωτική και αναπόφευκτη, αλλά όσο καιρό υπηρετούσες ήσουν ξεχασμένος απ’ όλους".

Το 2006, όταν συναντηθήκαμε στην Ιντιανάπολις, μου είχε πει ότι θα έφευγε από το ΝΒΑ στα 35-36 και θα επέστρεφε για να παίξει στον ΠΑΟΚ. Ως πλέι-μέικερ μάλιστα.

"Αυτό είχα πει ε; Για να το λες, θα είναι αλήθεια, αλλά τι πλέι μέικερ, θα ήμουν συνεχώς οφσάιντ. Ξέροντας πάντως τη νοοτροπία που επικρατεί στην Ευρώπη και ειδικότερα στην Ελλάδα, δεν νομίζω ότι θα τα κατάφερνα. Θα είχαν πολλές απαιτήσεις από εμένα και δεν θα μπορούσα να ανταποκριθώ λόγω του τραυματισμού μου. Ναι, θα μπορούσα να γυρίσω και να κάνω μια... αρπαχτή, αλλά δεν είναι του χαρακτήρα μου.


Και οι διάφορες φήμες που κυκλοφορούν κατά καιρούς περί εμπλοκής του στα διοικητικά του ΠΑΟΚ;

"Δεν το έχω σκεφτεί, αν και πραγματικά συζητήθηκε κάμποσες φορές. Δεν το έχω αναλύσει σχετικά με το πώς θα μπορούσε να συμβεί... Δεν ξέρω... Το ευχάριστο είναι ότι βρέθηκε πλέον ένας άνθρωπος, ο Θανάσης Χατζόπουλος, που δείχνει σοβαρός και κατάφερε να συμμαζέψει την κατάσταση.

Δεν ξέρω αν θα μείνω για πάντα στο Σακραμέντο. Το χρέος μου αυτή τη στιγμή είναι να φροντίσω τα παιδιά μου και να προσπαθήσω να τους προσφέρω μια καλή ζωή. Μας λείπουν η Ελλάδα, η Θεσσαλονίκη, οι οικογένειες μας, οι φίλοι μας, αυτό είναι σίγουρο".


Το περιοδικό SLAM τον Απρίλιο του 2004 έγραφε πως ο Πέτζα ήταν ο καλύτερος σουτέρ στον κόσμο. Τελικά ήταν ασυνήθιστο το σουτ του;

"Εκείνη τη σεζόν, μπορεί και να ήμουν. Μάλλον ήμουν, κι όχι μόνο επειδή είχα νικήσει στον διαγωνισμό τριπόντων σε δυο σερι Αll Star Games. Δεν ήμουν πάντως σαν τον Κάιλ Κόρβερ που μόνο σούταρε. Έκανα και άλλα πράγματα στο γήπεδο.

Δεν είχα πρότυπο κάποιον σουτέρ, αυτά τα κάνουν οι Αμερικανοί που τους αρέσει να βάζουν ετικέτες σε κάθε παίκτη. Ούτε το στιλ μου ήταν περίεργο ή ασυνήθιστη η μηχανική της εκτέλεσης. Για εμένα ήταν πολύ φυσιολογικά και κανονικά, εσείς παραξενευόσασταν. Δεν σκέφτηκα ποτέ πάντως να το αλλάξω και ευτυχώς αυτό δεν το προσπάθησε και κανείς από τους προπονητές που είχα. Ξέρεις, όλα είναι ζήτημα επανάληψης: πώς κινείς τα πόδια σου, πώς συγχρονίζεις το σώμα σου, πώς εκτελείς.

Να ξέρεις πως είναι αλήθεια πως ένας σουτέρ δυσκολεύεται στα μεγάλα γήπεδα, στα Domes. Σε αυτά τα γήπεδα, επειδή είναι αχανή, δεν έχεις την αίσθηση του χώρου. Αυτή η απεραντοσύνη δεν σε αφήνει να δεις το τέλος πίσω από το καλάθι και μπορεί να χάσεις τον στόχο".


Μιλάμε για σουτ και η σκέψη είναι προφανής. Τι θα έκανε ο Γιάννης Αντετοκούνμπο αν είχε το σουτ του Πέτζα; Μήπως να του κάνει μερικά μαθήματα;

"Τώρα πια τα βάζει όλα, ακόμη και τα τρίποντα. Δεν έχει ανάγκη από εμένα ή από κάποιον δάσκαλο. Σε αυτό το υψηλό επίπεδο πάντοτε υπάρχουν γύρω σου άνθρωποι για να σου δώσουν τις κατάλληλες συμβουλές και να σε βοηθήσουν να διαχειρίζεσαι τις λεπτομέρειες.

Περισσότερο από τα μπασκετικά προσόντα του, με εντυπωσιάζει η δίψα και το πάθος του. Κάθε χρόνο, κάθε μέρα, κάθε στιγμή γίνεται καλύτερος παίκτης και καλύτερος άνθρωπος. Δεν γνωριζόμαστε προσωπικά, απλώς έχουμε πει ένα 'γεια', αλλά μου αρέσει πολύ ο χαρακτήρας του και το πώς εκπροσωπεί τον εαυτό του, την ομάδα, την οικογένεια του και την χώρα του".


ΤΑ "ΨΩΝΙΑ" ΑΠΟ ΤΑ ΒΑΛΚΑΝΙΑ, Ο ΦΕΤΙΝΟΣ MVP ΚΑΙ ΤΑ ΜΜΕ

Πάμε και στο σήμερα. Στο πως είναι πλέον το μπάσκετ στα παρκέ του NBA, στη μορφή που έχει πάρει το παιχνίδι. Οι υψηλές απαιτήσεις των ΜΜΕ, τα "ψώνια" από τα Βαλκάνια, η ψήφος για τον φετινό MVP και οι σκέψεις για το δαχτυλίδι.

"Το παιχνίδι εδώ ήταν ανέκαθεν ελεύθερο, αλλά τώρα έχει γίνει ακόμα περισσότερο. Με ενθουσιάζουν οι νεαροί παίκτες που έχουν ταλέντο και αθλητικό προσόντα και συχνά κάθομαι και τους χαζεύω. Τα τελευταία χρόνια πάντοτε μου άρεσαν οι Γουόριορς, διότι είναι όντως fun to watch. Δημιούργησαν ένα στιλ παιχνιδιού που είναι θεαματικό, διασκεδαστικό και φαντασμαγορικό, και δικαιώθηκαν από τα αποτελέσματα. Κάτι ανάλογο προσπαθήσαμε να παίξουμε κι εμείς στους Κινγκς, πριν από είκοσι χρόνια, αλλά οι Γουόριορς το εκτόξευσαν, το πήγαν σε άλλες σφαίρες.

Αυτό που με χαλάει στο σύγχρονο NBA είναι που υπάρχει μεγάλη ανυπομονησία απ’ όλους προς όλους. Οι παίκτες έχουν από πάνω τους τα ΜΜΕ που τους κριτικάρουν διαρκώς για τα πάντα και επηρεάζουν την απόδοση τους και τη συμπεριφορά τους. Το πρωτάθλημα το παίρνει μια ομάδα. Δηλαδή ο Στόκτον, ο Μαλόουν και ο Μπάρκλεϊ που δεν κατέκτησαν ποτέ τον τίτλο δεν ήταν παικταράδες;

Οι αγαπημένοι μου είναι ο Γιάννης, ο Γιόκιτς και ο Ντόντσιτς. Βλέπεις, ψωνίζω από Βαλκάνια. Το φετινό βραβείο του MVP θα το έδινα στον Γιόκιτς, είναι τρομερός.

Δεν έχω ιδέα ποιος θα πάρει το πρωτάθλημα. Στην αρχή πίστευα ότι στους τελικούς θα φτάσουν οι Λέικερς και οι Νετς, αλλά στη συνέχεια μπερδεύτηκε η κατάσταση. Πέρα από τα φαβορί, μια ομάδα που μου αρέσει πολύ είναι οι Μπλέιζερς που έχουν δυνατότητες να προχωρήσουν. Τους Μπακς δεν τους πίστευα πολύ στην αρχή, αλλά όσο περνάει ο καιρός φαίνεται ότι ο Χολιντέι τους δίνει μια διαφορετική δυναμική".


Ήρθε η ώρα του επιλόγου. Μαζί με το ευχαριστώ που μου μίλησε δύο ώρες, η τελευταία ερώτηση. Ποια προσωπικότητα που γνώρισε στην καριέρα του τον γοήτευσε, τον σημάδεψε, τον μάγεψε ίσως;

"Όσο παράξενο κι αν σου φανεί, δεν είναι κανείς παίκτης και προπονητής, ούτε καν κάποιος από το μπάσκετ. Αυτός που με σημάδεψε περισσότερο από κάθε άλλον είναι ο πατέρας μου, ο Μίοντραγκ. Δεν είχε καμιά σχέση με τα σπορ, ήταν παλιά αστυνομικός κι όταν βγήκε στη σύνταξη άνοιξε ένα μπακάλικο, αλλά θα τον ευγνωμονώ σε όλη μου τη ζωή για όλα όσα έκανε ώστε να γίνω αυτός που έγινα. Ξέρεις πότε το κατάλαβα αυτό ακόμη περισσότερο; Όταν έγινα κι εγώ πατέρας...

Μη με ευχαριστείς, εγώ σε ευχαριστώ που καταπιάστηκες με έναν συνταξιούχο στην άλλη άκρη του κόσμου".
Κι εγώ έζησα τις χρυσές μας εποχές. Αλλά ήρθα εδώ να παλέψω και να σώσω την ομάδα μου. Δεν κάθομαι σε ένα πληκτρολόγιο να κρίνω και να μη βοηθάω. Ήρθα πρώτος να παλέψω τον πόλεμο. Αν δεν τους αρέσει, να μην ασχολούνται. Κουράστηκα να ακούω μαλακίες!
Θ. Χατζόπουλος

Κανόνες λειτουργίας του Forum
Άβαταρ μέλους
Μπαρκαρούτσος
Moderator
 
Δημοσιεύσεις: 46411
Εγγραφή: Κυρ 01 Μαρ 2009, 17:27
Τοποθεσία: Κάτω Χώρες

Re: Παλιοί (Έλληνες & Ξένοι) παίχτες μπάσκετ

Δημοσίευσηαπό Shivaspace » Τετ 02 Ιουν 2021, 11:25

το στύλ του Peja στην εκτέλεση, είναι για μένα το πιο εντυπωσιακό που έχω δεί όσα χρόνια παρακολουθώ μπάσκετ. Η φωτογραφία στο ρεπορτάζ απ την τριποντάρα στο ΣΕΦ, αντιπροσωπευτική.

ήμουν μαζί με τον αδερφό μου στον αγώνα στο Περιστέρι που τραυματίστηκε, πολύ σοβαρός και ανατριχιαστικός τραυματισμός. Πώς κατάφερε να ξαναπαίξει μπάσκετ είναι ένα μικρό θαύμα, αλλά είχε και την φροντίδα των γιατρών απ την ομάδα του Σακραμέντο, που από τότε , πριν δηλαδή πάει στο ΝΒΑ, είχε τα δικαιώματα του παικταρά.

PS. κάτι που δεν είχα παρατηρήσει ξανά σ αυτή τη φωτογραφία..ο γαυρος που στέκεται όχι δίπλα, αλλά πάνω στην μπασκέτα..στάνταρ κόλπο κατάλοιπο του Ιωαννίδη, αλλά όσο και να την κουνούσε δεν μπόρεσε ν αποτρέψει το μοιραίο..
Τελευταία επεξεργασία από Shivaspace και Τετ 02 Ιουν 2021, 17:28, έχει επεξεργασθεί 2 φορά/ες συνολικά
Άβαταρ μέλους
Shivaspace
 
Δημοσιεύσεις: 3089
Εγγραφή: Πέμ 10 Σεπ 2020, 14:19

Re: Παλιοί (Έλληνες & Ξένοι) παίχτες μπάσκετ

Δημοσίευσηαπό tolis01 » Τετ 02 Ιουν 2021, 14:33

Reggie Miller αναφορικά με στυλ σουτ.
Αλλά η συγκεκριμένη αφίσα του Πέτζα σε υψηλή ανάλυση wallpaper για χρόνια
Λοιπὴ δ' ἐστὶ τῆς Εὐρώπης ἥ τε Μακεδονία καὶ τῆς Θρᾴκης τὰ συνεχῆ [ τα]ύτῃ μέχρι Βυζαντίου καὶ ἡ Ἑλλὰς καὶ αἱ προσεχεῖς νῆσοι.Ἔστι μὲν οὖν Ἑλλὰς καὶ ἡ Μακεδονία· ... Εἶτα μετ' ὀλίγα μέμνηται Κυψέλων καὶ τοῦ Ἕβρου ποταμοῦ.Καταγράφει δὲ καί τι σχῆμα παραλληλόγραμμον,ἐν ᾧ ἡ σύμπασα Μακεδονία ἐστίν.
Άβαταρ μέλους
tolis01
 
Δημοσιεύσεις: 6096
Εγγραφή: Δευτ 05 Οκτ 2015, 14:22
Τοποθεσία: Franconia

Re: Παλιοί (Έλληνες & Ξένοι) παίχτες μπάσκετ

Δημοσίευσηαπό Shivaspace » Τετ 02 Ιουν 2021, 15:16

και στον 5ο τελικό με το βάζελο στο ΟΑΚΑ..
τηλέφωνο τον αδερφό που έμενε τότε χαβούζα..θα βρείς εισητήρια!
..ε δύσκολο γίνεται χαμός, να κοιτάξω μήπως βρώ απ τον Πανελλήνιο,
..όχι να κοιτάξεις, ΘΑ ΒΡΕΙΣ!!
τηλέφωνο το πρωί πριν το αγώνα, εντάξυ γίναμε! Πατέρα φύγαμε, δεν οδηγούσα ακόμα τότε, μετά από πόσες ώρες ταξίδι, ραντεβού έξω απ το ΟΑΚΑ και σε σημείο αλλού από εκεί που ήταν τα υπόλοιπα αδέρφια.
Ντού στην αλυσίδα των μάτ, να περάσουμε πίσω τους να μπούμε στο γήπεδο, βαρούσανε με τα γκλόπ στο ψαχνό μόλις έβλεπαν ΠΑΟΚτσήδες χωρίς καν να υπάρχει ένταση..
μετά το τέλος του αγώνα, πηγαίνουμε στο σημείο που είχαμε παρκάρει τ αμάξι και βλέπουμε όλο τον δρόμο να καίγεται, πόσοι κάδοι στη σειρά να φλέγονται 5 μέτρα μακρυά από τ αυτοκίνητο..
ήμασταν τυχεροί δεν είχε αθηναικές πινακίδες, τ αδέρφια είχαν κάνει πολύ καλή δουλειά στο φεύγα :opaokara:
μας τα θύμησες ξανά Peja!
one day PAOKARA, one day..θα περιμένουμε όσο χρειαστεί!
Άβαταρ μέλους
Shivaspace
 
Δημοσιεύσεις: 3089
Εγγραφή: Πέμ 10 Σεπ 2020, 14:19

Re: Παλιοί (Έλληνες & Ξένοι) παίχτες μπάσκετ

Δημοσίευσηαπό Μπαρκαρούτσος » Κυρ 26 Σεπ 2021, 16:21

Ο Μιλένκο Τέπιτς είναι ένας παίκτης, που μπορεί να μην κατέκτησε κάποιον τίτλο με τον ΠΑΟΚ, ούτε να έκρινε παιχνίδια με δικό του σουτ, ωστόσο πάντα θ' αποτελεί φίλο της ομάδας, καθώς τίμησε την ασπρόμαυρη φανέλα. Ο Σέρβος χθες ανακοίνωσε την απόσυρση του από τα παρκέ στα 34 του χρόνια. Το 2015 ήρθε στον ΠΑΟΚ για την πρώτη του θητεία όταν στον πάγκο της ομάδας βρισκόταν ο Σούλης Μαρκόπουλος.

Αγωνίστηκε πάλι με τον «δικέφαλο» την σεζόν 2018/19, υπό τις οδηγίες του Ηλία Παπαθεοδώρου, μένοντας ως το τέλος της χρονιάς παρά τα οικονομικά που αντιμετώπιζε η ομάδα. Στην Παρτιζάν κατέκτησε τρία πρωταθλήματα Σερβίας το 2007, 2008 και 2009, καθώς και δύο κύπελα. το 2008 και 2009. Προπονητής του στην Παρτιζάν ήταν ο Ντούσαν Ίβκοβιτς. Τελευταία ομάδα της καριέρας του Σέρβου ήταν η Μέγκα μπάσκετ, όπου αγωνίστηκε την περσινή σεζόν. Μάλιστα, ο Τέπιτς θα παραμείνει και μετά την απόσυρση του στη σερβική ομάδα, αλλά από το πόστο του τιμ μάνατζερ.



Hvala, Milenko!
Κι εγώ έζησα τις χρυσές μας εποχές. Αλλά ήρθα εδώ να παλέψω και να σώσω την ομάδα μου. Δεν κάθομαι σε ένα πληκτρολόγιο να κρίνω και να μη βοηθάω. Ήρθα πρώτος να παλέψω τον πόλεμο. Αν δεν τους αρέσει, να μην ασχολούνται. Κουράστηκα να ακούω μαλακίες!
Θ. Χατζόπουλος

Κανόνες λειτουργίας του Forum
Άβαταρ μέλους
Μπαρκαρούτσος
Moderator
 
Δημοσιεύσεις: 46411
Εγγραφή: Κυρ 01 Μαρ 2009, 17:27
Τοποθεσία: Κάτω Χώρες

Re: Παλιοί (Έλληνες & Ξένοι) παίχτες μπάσκετ

Δημοσίευσηαπό Μπαρκαρούτσος » Παρ 01 Οκτ 2021, 01:10

https://www.instagram.com/p/CUcraiNAbLV/?utm_source=ig_embed

Σταμάτησε το μπάσκετ ο William Hatcher και το ανακοίνωσε με ποστάρισμα που έχει πίσω..το σήμα του ΠΑΟΚ!! :shock:
Κι εγώ έζησα τις χρυσές μας εποχές. Αλλά ήρθα εδώ να παλέψω και να σώσω την ομάδα μου. Δεν κάθομαι σε ένα πληκτρολόγιο να κρίνω και να μη βοηθάω. Ήρθα πρώτος να παλέψω τον πόλεμο. Αν δεν τους αρέσει, να μην ασχολούνται. Κουράστηκα να ακούω μαλακίες!
Θ. Χατζόπουλος

Κανόνες λειτουργίας του Forum
Άβαταρ μέλους
Μπαρκαρούτσος
Moderator
 
Δημοσιεύσεις: 46411
Εγγραφή: Κυρ 01 Μαρ 2009, 17:27
Τοποθεσία: Κάτω Χώρες

Re: Παλιοί (Έλληνες & Ξένοι) παίχτες μπάσκετ

Δημοσίευσηαπό Μπαρκαρούτσος » Παρ 25 Νοέμ 2022, 03:52

Από το 50:00 και μετά, αναφορά στον ΠΑΟΚ και ιστορία με Σούλη!


Κι εγώ έζησα τις χρυσές μας εποχές. Αλλά ήρθα εδώ να παλέψω και να σώσω την ομάδα μου. Δεν κάθομαι σε ένα πληκτρολόγιο να κρίνω και να μη βοηθάω. Ήρθα πρώτος να παλέψω τον πόλεμο. Αν δεν τους αρέσει, να μην ασχολούνται. Κουράστηκα να ακούω μαλακίες!
Θ. Χατζόπουλος

Κανόνες λειτουργίας του Forum
Άβαταρ μέλους
Μπαρκαρούτσος
Moderator
 
Δημοσιεύσεις: 46411
Εγγραφή: Κυρ 01 Μαρ 2009, 17:27
Τοποθεσία: Κάτω Χώρες

Re: Παλιοί (Έλληνες & Ξένοι) παίχτες μπάσκετ

Δημοσίευσηαπό kataramenos5 » Σάβ 26 Νοέμ 2022, 11:40

Τρελοκομειο ο Μπογρινιο.Βαλτε να δειτε λιγο και τη συνεντευξη του Νικου Παππαστο ιδιο καναλι και συγκρινετε χαρακτηρες.
ΣΗΚΩΘΕΙΤΕΕΕ
Άβαταρ μέλους
kataramenos5
 
Δημοσιεύσεις: 26576
Εγγραφή: Δευτ 04 Οκτ 2010, 08:50

ΠροηγούμενηΕπόμενο

Επιστροφή στο Π.Α.Ο.Κ. - Ρετρό

Μέλη σε σύνδεση

Μέλη σε αυτή την Δ. Συζήτηση: Δεν υπάρχουν εγγεγραμμένα μέλη και 5 επισκέπτες