από gpap » Κυρ 19 Ιαν 2014, 00:08
Κλειδωμένο το σχετικό θέμα, αλλά ήθελα να καταθέσω την παρακάτω άποψη:
Στο ποδόσφαιρο, υπάρχουν πολλές θέσεις.
Η πιο ακριβοπληρωμένη, είναι το ποδοσφαιριστή.
Είναι κάτω ακριβώς από τον πρόεδρο, τον ιδιοκτήτη δηλαδή της ‘’επιχείρησης’’.
Ένας μάνατζερ, ένας σκάουτερ, όσο καλός και να είναι, τα λεφτά που μπορεί να πάρει κάποιος ποδοσφαιριστής, δεν πρόκειται ποτέ να μπορέσει να τα πάρει.
Το παραπάνω, είναι δεδομένο.
Δεδομένο επίσης είναι, πως μία εκ των θέσεων που μπορεί να καλύψει κάποιος σε μια ποδοσφαιρική ομάδα, είναι η ‘’εμψύχωση’’ των παιχτών.
Πολλές φορές, ομάδες προτιμούν να κρατήσουν στην ομάδα, έναν παλαίμαχο ποδοσφαιριστή, σύμβολο της ομάδος και των οπαδών, μόνο και μόνο επειδή θέλουν να εμψυχώνουν την ομάδα. Κάτι τέτοιο είναι πολύ τιμητικό για τον παίχτη, επειδή πολύ απλά δηλώνει την αναγνώρισή του, από ομάδα, διοίκηση και οπαδούς, τόσο για την συνεισφορά του, όσο και το μνημειώδης πάθος του για το σύλλογο και την ιδέα της ομάδος.
Ένας τέτοιος ποδοσφαιριστής, είναι απαραίτητος σε ομάδα που θέλει να κάνει το βήμα παραπάνω.
Ένας ποδοσφαιριστής που θα είναι υπόδειγμα για τους υπόλοιπους ή επόμενους ποδοσφαιριστές της ομάδος, ως προς την αφοσίωση, το πάθος, την αγάπη του για το σύλλογο.
Ένα ζωντανό μύθο της ομάδος, για να μπορεί να παθιάζει την κερκίδα, την ομάδα, ακόμη και τη διοίκηση, με την αξία του συλλόγου.
Πολλές ομάδες έχουνε τέτοιους παίχτες μύθους στις τάξεις τους, ακόμη και ως απλούς υπαλλήλους τεχνικών τμημάτων, ‘’assistant coach’’, ''τεχνικούς διευθυντές'' και άλλους τίτλους.
Σκεφτείτε τώρα, η ομάδα να είναι τόσο τυχερή, που να μπορεί να χρησιμοποιεί αυτόν τον υπάλληλο, όχι απλώς ως στέλεχος, ως μάνατζερ ή φροντιστή, αλλά ως νυν ποδοσφαιριστή, μέσα δηλαδή στην ίδια την ομάδα.
Έναν ποδοσφαιριστή που θα κυκλοφορεί μέσα στα αποδυτήρια, θα συμμετέχει στις προπονήσεις, θα συνοδεύει τις αποστολές και θα μπορεί, όσο πιο άμεσα γίνεται στο ποδοσφαιρικό κόσμο, να περνάει στους ποδοσφαιριστές της ομάδος, το πάθος του, το ζήλο του, την πόρωσή του για το σύλλογο.
Έναν τέτοιο ποδοσφαιριστή, αξίζει να έχει στις τάξεις του, κάθε ομάδα.
Μια ‘’online’’ πηγή πόρωσης για τους ποδοσφαιριστές, ώστε να υπάρχει το κλίμα του τίγρη μέσα στα αποδυτήρια.
Βεβαίως, για τη διοίκηση, δεν θα συνέφερε 100% κάτι τέτοιο, να έχει δηλαδή για αυτό το ρόλο, έναν εν δυνάμει ποδοσφαιριστή.
Διότι, πολύ απλά, ως ποδοσφαιριστής, θα είναι υπέρμετρα καλοπληρωμένος, έναντι οποιουδήποτε παλαίμαχου ποδοσφαιριστή, ο οποίος θα είχε τον αντίστοιχο ρόλο μέσω μιας θέσης μάνατζερ ή assistant coach.
Αν όμως η ωφέλεια είναι μεγαλύτερη, ένας μεγάλος και οικονομικά εύρωστος σύλλογος, ενδέχεται και να επιλέξει να κρατήσει ως ποδοσφαιριστή έναν παίχτη-σημαία για το πάθος του, ασχέτως αν του κοστίζει πολύ ακριβά.
Σε αυτή την περίπτωση, η διοίκηση προβλέποντας στις θετικές συνέπειες που μπορεί να καρπωθεί από έναν ποδοσφαιριστή στο ψυχολογικό κομμάτι, ασχέτως αν στο αγωνιστικό θεωρεί πως δεν μπορεί να την ενισχύσει, ενδεχομένως να αποφασίσει να κρατάει έναν τέτοιο άτομο ως αθλητή, και να τον πληρώνει πολύ καλύτερα, μέσω συμβολαίων, πριμ και επιπλέον κόστους σε έξοδα τμήματος.
Τότε, η διοίκηση έχει πετύχει το στόχο της, με το αζημίωτο φυσικά, ο ποδοσφαιριστής έχει ξεκινήσει ήδη τη μετά ποδοσφαιρική του καριέρα έχοντας όμως ένα πολύ καλύτερο (από το αντίστοιχο του μάνατζερ) συμβόλαιο, ενώ και η ομάδα επιτυγχάνει να έχει στη θέση τη συγκεκριμένη, έναν ζωντανό θρύλο για την ίδια και τους οπαδούς.
Όλα τα μέρη είναι ικανοποιημένα. Διοίκηση, παίχτης, ποδοσφαιρικό τμήμα, οπαδοί.
Επιτυχημένο σενάριο.
Ο μόνος τρόπος για να επιτύχει ένα τέτοιο σενάριο, είναι να δημιουργηθεί πρόβλημα με τους οπαδούς.
Συγκεκριμένα, επειδή οι οπαδοί νιώθουν το ίνδαλμά τους πολύ ψηλά, δεν μπορούν να αποδεχθούν πως ο ρόλος του θα περιορίζεται πλέον σε ρόλο δευτεραγωνιστή στα καθαρά αγωνιστικά. Θα παραβλέπουν την έντονη συνεισφορά του στο ψυχολογικό κομμάτι, και θα αρχίσουν να εκφράζουν έντονα την διαφωνία τους, με τον αγωνιστικό του παραγκωνισμό (έτσι θα το βλέπουν οι ίδιοι).
Τότε βεβαίως, θα αρχίσουν τα δύσκολα.
Για τους ίδιους τους οπαδούς, θα υπάρχει η φαγούρα στην εξέδρα.
Για την ίδια την ομάδα, θα υπάρχει η μουρμούρα και οι γιούχες προς τους υπόλοιπους ποδοσφαιριστές (και δη σε αυτούς που παίζουν στη θέση του).
Για τον ίδιο τον ποδοσφαιριστή, θα είναι πολύ δύσκολα, εφόσον τέλει, αυτό για το οποίο τον πληρώνει ο ομάδα, την ενίσχυση του ψυχολογικού βαρόμετρου, βλέπει ο ίδιος πως όχι μόνο δεν επιτυγχάνεται, αλλά η ‘’άρρωστη αγάπη’’ των οπαδών, οδηγεί ακριβώς στο αντίθετο αποτέλεσμα.
Για την ίδια τη διοίκηση, το ζήτημα είναι μονόδρομος.
Είτε θα πρέπει να επιλέξει να χάσει η ομάδα την συνοχή της, η οποία βασίζεται στην ομαλή σχέση τεχνικού τμήματος-ποδοσφαιριστών-κερκίδας, και να κάνει το χατίρι των οπαδών, δείχνοντας όμως πόσο μικρή διοίκηση είναι, είτε να δώσει μια ‘’αλεξάνδρεια ‘’λύση (ο γόρδιος δεσμός κόβεται).
Σε μια τέτοια κατάσταση, το γάντι πέφτει στον ποδοσφαιριστή.
Ως γνήσιος εκφραστής των αξιών του συλλόγου που υπεραγαπάει, θα πρέπει να πάρει μια σημαντική απόφαση εξομάλυνσης της κατάστασης.
Αν υπεραγαπάει την ομάδα του, θα προσπαθήσει να σβήσει τις όποιες φωτιές ανάβει το όνομά του και να φέρει την ηρεμία στη τριάδα διοίκηση-ομάδα-κόσμος.
Αν ο ποδοσφαιριστής, θέλει όντως μετά τη αθλητική του καριέρα να συνεχίσει από άλλο πόστο στην ομάδα, θα επιλέξει να κρεμάσει σεμνά τα παπούτσια του και να αναλάβει επίσημα τον νέο του ρόλο. Σε αυτή την περίπτωση, αποδέχεται οικιοθελώς να καταργήσει το υψηλό του συμβόλαιο, και να ξεκινήσει μια νέα επαγγελματική σχέση με την ομάδα, μέσα σε νέα οικονομικά μέτρα.
Αν βεβαίως ο ποδοσφαιριστής, επιθυμεί να μείνει στο συμβόλαιό του, διότι θέλει να καρπωθεί το ποσό που αυτό δεσμεύει, τότε θα γράψει στα παλιά του τα παπούτσια το χάος και θα σφυρίζει αδιάφορα, το στυλ ‘’εγώ όταν με θέλετε, παίζω’’.
Αν τέλος, ο ποδοσφαιριστής θέλει όντως να συνεισφέρει στην ομάδα μετά τη ποδοσφαιρική του καριέρα, αλλά ενδόμυχα πιστεύει πως μπορεί ακόμη να προσφέρει στο αθλητικό τομέα (υπάρχει και ο ποδοσφαιρικός εγωισμός), τότε αποφασίζει ήσυχα και απλά, να πάει για το κλείσιμο της καριέρας του σε μια άλλη ομάδα, χαμηλότερου επιπέδου, ικανοποιώντας τον καλώς εννοούμενο ποδοσφαιρικό του εγωισμό, αλλά αποδεσμεύοντας την ομάδα από όλα όσα η παρουσία του σε αυτή δημιουργεί.
Σε αυτή την περίπτωση, ένας ποδοσφαιριστής με πραγματική αγάπη για την ομάδα, ακριβώς επειδή θέλει μετά την καριέρα του ως αθλητής, να προσφέρει σε αυτή από άλλο πόστο, θα ζητήσει μόνος του την απομάκρυνσή του, αλλά και την ακύρωση του συμβολαίου του.
Σε αυτή την περίπτωση, μια διοίκηση που πραγματικά θέλει τον ποδοσφαιριστή να παραμείνει στην ομάδα και μετά την ποδοσφαιρική του καριέρα, θα ζητήσει χαρούμενα να καλύπτει το μισό του συμβολαίου του, τιμώντας τον και ως αθλητή, και ως άνθρωπο.
Έτσι, ακόμη και αυτό το άσχημο σενάριο, μπορεί να έχει μια ευχάριστη κατάληξη.
Ένα άσχημο σενάριο, το οποίο ξεκίνησε από την αδυναμία των οπαδών να κατανοήσουν ένα σκεπτικό της διοίκησης, που μόνο καλό μπορούσε να κάνει στην ομάδα.
Και αυτή η αδυναμία, μπορεί να ενδυναμωθεί και να ενισχυθεί, όταν στους ‘’άρρωστους οπαδούς’’, εντρυφήσουν ΜΜΕ εντολοδόχων όσων πραγματικά δεν επιζητούν την αρμονία της ομάδος.
Αυτά και τέλος.
ΥΣ σήμερα 18/01 χάσαμε από τον Πανιώνιο στη Ν. Σμύρνη, αλλά αυτό το γνωρίζαμε από την Παρασκευή.