Λάζαρος, αν και δυστυχώς ήταν σε εμάς σε εποχή που είμαστε στα κάτω μας.
Ακατανόμαστος: Προικίστηκε από τη φύση, αλλά σε εμάς όλο μοιραίος. Μηδέν δουλειά, δε θυμάμαι να πήρε παιχνίδι μεγάλο αυτός. Όσο θυμάμαι τη μαλακία που μας έδερνε στα mid80s - παρά το πούλημα/τρύπημα που μας έκανε κα ιπηγαόνοντας Αμερική - μην τυχόν και πάει στο σκουλήκι και σηκώσουν τη ευρωπαϊκή κούπα, βαράω το κεφάλι μου.
Εδώ στο σκουλήκι ενώ μπορούσαν δεν έπαιρναν σοβαρό σέντερ για να μη θυμώσει ο Νικ..
Ρετζιάς : Στα 17 του έπαιζε καλύτερα από ότι στα 20 και μετά. Αυτό τα λέει όλα.
Απογοήτευση. Ενώ είχε και το σουτ από μέση απόσταση και θα μπορούσε να κάνει θραύση, τα γρήγορα και πολλά λεφτά κι η τεμπελιά και η χαζομάρα στον εγκέφαλο τον έφαγαν. Δε θα ξεχάσω φάσεις να είναι κάτω από το καλάθι και να αναλώνεται σε προποιήσεις. Ήμαρτον! 2,14 είσαι, σήκω και ή θα καρφώσεις ή θα σε κάνουν φάουλ.
Αν ήταν 10 πόντους κοντύτερος, θα πούλαγε κουλούρια τώρα και δε θα ήταν εκατομμυριούχος.
Γιαννούλης : Πιο δουλευταράς, παρά το για σέντερ (2,05) όχι και τόσο ύψος, προσέφερε παραπάνω, λόγω δουλειάς.
Μάνθος Κατσούλης : Όντως είχε το pivot shot με ταμπλό, δυνατός, αλλά κι αυτός στα μεγάλα παιχνίδια απών και εξοργιστικά άστοχος από την προσωπική. Σε τελικό με το σκουλήκι κάπου 85 με 87 που το χάσαμε με 4 πόντους, αυτός κι ο ακατανόμαστος είχαν κάπου 15 χαμένες προσωπικές...
Και φυσικά,
Πητ, Πητ, Πητ, Πητ, Πητ, Πητ!!!