Μιας και παρατηρώ γύρω μου, πως ο πολύς ο κόσμος έχει στείλει ήδη την ομάδα στον τελικό,
για να μην αναφέρω πως αρκετοί μας έχουν στέψει ήδη, δεν ξέρω αν αυτό το ματσάκι με τον Ατρόμητο
(και αν ακολουθήσει συνέχεια) φέρνουν μνήμες μιας από τις μεγαλύτερες κηδείες που έχω παραστεί
μόνο σε μένα, ή και κάποιος φίλος ακόμα νιώθει το ίδιο σφίξιμο..
Ας ψυχοπλακωθούμε all together!
Ήταν 13 Μαρτίου του 1996, και μόλις 24 ώρες πριν πενθούσαμε για την τελευταία (ως σήμερα)
ευκαιρία για το
Τρίτο Ευρωπάϊκο, θα ' ρθει στον Πύργο το Λευκό (θα'ρχόνταν
από μακριά, θα'ρθει απ'τη Βιτόρια..) αλλά αυτό δεν επηρεάζει περίπου 20.000 λαού να βρεθούν
στο γήπεδο της Τούμπας. Βλέπετε, το αγαπημένο παιδί του συλλόγου, το ποδοσφαιρικό είχε μια
πρωτοφανή ευκαιρία να βρεθεί στον τελικό του ΟΑΚΑ (κόντρα στην ανίκητη πάντως ΑΕΚ της εποχής)
υπερασπιζόμενοι απλώς το 1-1 που είχε αποσπάσει 14 βράδια πριν στη Ριζούπολη.
Η αλήθεια είναι πάντως πως αυτό το 1-1 είχαμε φτύσει αίμα για να το πάρουμε
αλλά ενώ τη μαύρη βραδιά μπορούσε να τη δει μέχρι και ο Ray Charles να έρχεται, εμείς
αρνούμενοι πεισματικά πως στο ποδόσφαιρο παίζει κι ο άλλος, βλέπαμε μόνο πρόκριση.
Ο Απόλλων είχε μια καλή φουρνιά παικτών, με Βελέντζα, Ερακ, Μπάρνιακ και Κόλα, και
φυσικά τον άνθρωπο που ο Αλαμάνος έβλεπε σαν όρθιο (λέμε τώρα..) δεκαχίλιαρο, τον Ντέμη.
Εμείς, δεν προλάβαμε να ενισχυθούμε στις μεταγραφές του Γενάρη, αφού ο Μπάτμαν είχε πάρει την
ομάδα λίγες ώρες μετά το κλείσιμο της θυρίδας, και οι δικοί μας οι παίκτες αν φορούσαν τη φανέλα
του Απόλλων πχ, θα έσπαγαν κάθε αρνητικό ρεκόρ Α' Εθνικής σε περιπτώσεις υποβιβασμένων ομάδων.
(Θα είχαν πέσει από τον πρώτο γύρο, μπορεί να μην είχαν μαζέψει βαθμό, παίζει να μην σκοράριζαν
κι όλας σε όλη τη σεζόν..) Και να πεις ότι είχαμε και κάναν προπονητή της προκοπής που το όνομα του
να δικαιολογούσε όλη αυτή την υπερβολική σιγουριά για την πρόκριση.. Ο κυρ Μιχάλης ο Μπέλλης
ήταν, που αν υπήρχε τότε Paokmania, στο τόπικ "Ομοιότητες Προσώπων" το πρώτο ποστ θα ήταν φωτό
δική του, και του Χατζηχρήστου.
Τέλος πάντων, η ατμόσφαιρα μύριζε από νωρίς τσίκνα, βλέπεις στα βρώμικα τότε δεν βάζανε σως,
και σιγά σιγά, το γήπεδο άρχισε να γεμίζει. Μέχρι που έπιασε μια πληρότητα που επί Βουλινού
είχε χρόνια να ζήσει.
Η ομάδα μπήκε δυνατά στο ματς, και μέχρι να συμπληρωθεί το πρώτο δεκάλεπτο μου έχει φύγει πια
όλο το άγχος.. Ένα χλιαρό σουτάκι του Βιερίνια της εποχής, του Γιώργαρου του Τουρσουνίδη, και μια
σέντρα σουτ του Γιουκόυδη, είναι φάσεις που κάναμε σε 8 παιχνίδια στο σύνολο, και τώρα τα έχουμε κάνει
στο ίδιο ματς.
Τέλος!
Από το 15' και μετά, μέσα σε 5 λεπτά ο Απόλλωνας κάνει φάσεις κανονικές, και στο 24' γίνεται το 0-1,
από φάουλ του Κόλα (διπλό χτύπημα). Η Τούμπα παγώνει για τα καλά. Κι εγώ δεν είμαι και πολύ στα καλά μου.
Μέχρι που το χέρι του Αλέξη, δίνει την ευκαιρία στην ομάδα να ισοφαρίσει. 1-1 στο 40', χαμός, πανηγύρια,
τηλεοράσεις (που λέει κι ο Μανόλο). Στο 15λεπτο της ανάπαυλας η συζήτηση περιλαμβάνει από παράταση και
πέναλτι, μέχρι το Pulp Fiction και ποιός το έχει δει.
Ταινιάρα.
Άλλαξε αυτή η ταινία τον ρου του σινεμά, κι αυτό το ματσάκι άλλαξε την αντίληψη που έχω
για τα "άχαστα" παιχνίδια της Τούμπας.
Στο Β' ημίχρόνιο πια, και μπροστά μας στην 4, ο Τουρσούν βγάζει μια παράλληλη σέντρα, και δεν βρίσκεται
ένα βρωμόποδο (ή έστω κι ένα καθαροπλυμένο, θα έκανε τη δουλειά) να την σπρώξει μέσα.
Δύο λεπτά μετά, στο 50' ο Ταγαρουχίδης παίρνει μόνος του κεφαλιά η οποία με φεύγει όξω.
Αρχίζω και σκέφτομαι "τι μ@λ@κας ήμουν που αγχωνόμουν τόσο", το ματς είναι δικό μας..
Δεν φτάνει μόνο αυτό, τα λέω και παραέξω.
-Καλά μ@λ@κας είσαι; Χάνεται ρε αυτό το ματς; ΠΑΟΚ είσαι με λέει ο δικός μου.
"Ναι" σκέφτηκα. "Τι σχέση έχει ο ΠΑΟΚ με τον Απόλ..."
ΜΗΝ ΤΗΝ ΓΥΡΝΑΣ ΕΤΣΙ ΡΕ ΓΙΟΥΚΟΥΔΗ!!!1-2.
Ο κοντός.
Περνάει σκάρτα ένα δεκάλεπτο όταν το τσουτσέκι αυτό περνάει όποιον βρει μπροστά του και κάνει το 1-3.
Την κάνω. Κάποιοι δίπλα μου χειροκροτάνε.
"Ρε δεν γ@μιέστε που θα χειροκροτήσω αντίπαλο; Εδώ τους δικούς μας δεν χειρόκροτάμε"Από κέινη τη μέρα και μετά, δεν θεωρώ κανένα μα κανένα παιχνίδι κερδισμένο πριν την ώρα του.
ΟΚ, η ομάδα μας δεν είχε καμία σχέση με την τωρινή, αλλά καλά είναι όλα τα ματς και τα κύπελλα
να τα πανηγυρίζουμε μετά. Όπως οι μεγάλες ομάδες.
Και όχι πριν.. Όπως τα καρναβάλια.