obanebane έγραψε:Γειά σου Νικ,ευχαριστώ που μπήκες στον κόπο φίλε, να εξηγήσεις κάποια πράγματα.
Αν και περισσότερο για τις αντοχές το έγραψα, οκ δεν τρέχεις στο βόλεϊ, αλλά τα άλματα δεν είναι επιβαρυντικά για έναν 37χρονο, δεν κουράζεται δηλαδή αν παίξει 4-5 σετ;
Θυμάμαι τον Νταντε σε εμάς, αλλά δε πρέπει να ήταν 37 και υπήρξε μέσα στους 2-3 καλύτερους ακραίους της εποχής του.
Οπότε λες αυτός είναι τεράστια κλάση.
Είναι αυτός ο Κουβανός αντίστοιχου επιπέδου;
Εννοείται η καταπόνηση είναι τεράστια αλλά θα σου πω ότι επειδή το βόλλευ είναι "εγκεφαλικό"άθλημα,οι περισσότεροι που συνεχίζουν κ παίζουν σε μεγάλη ηλικία είναι γτ τους καβλωνει το άθλημα,κι αυτό όσο κουλό κι αν ακούγεται,τους δίνει τεράστια δύναμη.Απο κει και πέρα,γίνεται καταμερισμός δυνάμεων μέσα στο παιχνίδι.Βοηθαει βέβαια το ότι υπάρχουν συνεχόμενα μικρά διαλείμματα,δεν ειναιι ποδόσφαιρο ξέρω γω που μπορεί ένα τέταρτο να μην υπάρξει ούτε φάουλ κ να τρέχεις σαν τρελός πάνω κάτω.
Στο βόλλευ βοηθάει πολύ ότι υπάρχουν εστω αυτά τα δευτερόλεπτα από πόντο σε πόντο,κάποιο ταιμ αουτ,ναι μεν δηλαδή μια συνεχής αέναη κίνηση και άλματα,αλλά με συνεχή μικρά διαλείμματα που σε βοηθάνε να το αντέξεις,να παρεις ανάσες.
Κάτι που ξέρω πολύ καλά αφού είμαι πασαδόρος κ εκ της θέσης μου πρέπει τη μια να παίζω άμυνα στο ένα,και καπάκι να τρέχω για τη δεύτερη μπάλα σε νανοσεκοντ αν περάσει η μπάλα για κόντρα επίθεση πχ,και φαντάσου ότι σε μια φάση "ράλι" θα το κάνω αυτό και δέκα φορές αν τραβήξει η φάση.
Αφού πολλές φορές όταν μετά από κάθε πόντο μαζευόμαστε για το καθιερωμένο "αντί" ή "όπα",εκεί πολλές φορές απλά ανοιγοκλείνω το στόμα μου για να μη ξοδέψω άσκοπα ενέργεια,γιατί οι σφιγμοι είναι τόσοι όπως κ η ένταση,που ακόμα κι αυτή η απώλεια ενέργειας μετράει.
Εκεί ναι,πάνω στη φάση τα δίνεις όλα,αλλά εκείνα τα δέκα δεκαπέντε Δευτέρα που τελειώνει η φάση ,ακόμα.και τα οχτώ δευτερόλεπτα που έχει δικαίωμα να κρατήσει τη μπάλα αυτός που κάνει σέρβις,κάνεις reset και στο σώμα αλλά και στο μυαλό.
Και η μάχη συνεχίζεται.
Και βέβαια οταν μιλάμε για επαγγελματίες αθλητές που προσέχουν,δε κουράζονται εκτός ταρτάν κλπ,αντέχουν ακόμα περισσότερο.
Εδώ εμείς πάμε οχτάωρο δέκα το δουλειά και σε τέτοια ηλικία μετά.παμε για προπόνηση η αγώνα!!
Αλλά ξαναλέω,για να είσαι στο πικ της απόδοσης σου πρώτα πρέπει αυτό το άθλημα να σου πηδάει τον εγκέφαλο,τα υπόλοιπα έρχονται μόνα τους.
Όσο για τους παίχτες η τις.παιχτριες της ομάδας μας σίγουρα ο έκαστος κοουτς βάζει κάτω τα στοιχεία και κρίνει,συγκρίνει κι επιλέγει,και στο τέλος κρίνεται.
Και φέτος θέλω να πιστεύω πως οι περσινές αστοχίες ειδικά στις θέσεις των ακραίων τόσο σε άντρες όσο κ σε γυναίκες,θα μας γίνουν μάθημα για τις φετινές επιλογές.
Καλώς κακώς τίτλους δε παίρνεις ούτε με "Κουκλινσκιδες"ούτε με Φιντόνες",όσο αλεπού κοουτς και να έχεις στον πάγκο.
Απλά αυτό που με στεναχώρησε είναι ότι είμαστε ένας σύλλογος με εκατοντάδες χιλιάδες λαού,και σε κρίσιμα ματς οι ομάδες παίζανε με λίγο κόσμο.
Έβλεπες από τη μια το Παλατάκι κι απτην άλλη την εξέδρα του βαζελου και ήξερες ότι ο ένας παίζει εντός έδρας κι ο άλλος σαν να παιζει σε ουδέτερο γήπεδο.
Και επειδή το βόλλευ είναι όπως προείπα καθαρά άθλημα.ψυχολογιας,η δυνατή κερκίδα παίζει ΠΟΛΥ πιο αποφασιστικό ρόλο ακόμα κι από ότι στο.ποδοσφαιρο (με το αχανές γήπεδο)