92 β' ΕΣΣΟ, 217
Παρουσιάστηκα 16 Μαρτίου στο Πεζικό, Στρατόπεδο Καμπάνη Κιλκίς, μετά την ορκομωσία μετάθεση για 516 ΤΠ στο Κουφόβουνο, θητεία σχεδόν τρεις μήνες στο ΕΦ 13 και απόλυση από 516 και Κουφόβουνο στις 16 Σεπτεμβρίου 1992.
Τι να πρωτοθυμηθώ; Πρώτη εβδομάδα στο Κέντρο χάσαμε το κύπελλο κυπελλούχων στη Ναντ, μετά έσπασε η παράδοση με τον gay, χάθηκε και ο διπλός τελικός κυπέλλου, από τις μαύρες χρονιές του μακαρίτη του Βουλινού.
Από το κέντρο φύγαμε στα τέλη Απριλίου πουρνο πουρνο με τον Γκατζόλη, διασχίσαμε τη μισή Μακεδονία και όλη τη Θράκη, μέχρι να φτάσουμε νύχτα στο Διδυμότειχο και να προωθηθούν ε από εκεί με τα ΡΕΟ στο Κουφόβουνο. Έκανα μια εβδομάδα να προσανατολιστώ στο Κουφόβουνο, αλλά γενικά την βγάλαμε καθαρή επειδή ένας συνάδερφος είχε αυτοκτονήσει δύο μέρες πριν φτάσουμε εμείς στον Έβρο σε μονάδα του Διδυμοτειχου, οπότε όλοι οι νέοι εξαιρεθηκαμε για δύο εβδομάδες από σκοπιές.
Στο ΕΦ13 είχε μαθευτεί ότι έκανα εξάμηνο, αλλά έπεσα σε ανηψιό γνωστού μου από τη Δράμα και δεν με έτρεξαν καθόλου σε αντίθεση με τους Αθηναίους της σειράς μου που έκαναν κάθε απίθανο καψώνι για δυο τρεις εβδομάδες από τα παλιοσειρια που ήταν οι περισσότεροι Καβαλιώτες.
Η ζωή στο φυλάκιο ήταν σχεδόν αυτόνομη, οι υπηρεσίες βγαίναν για τα μάτια του κόσμου, μόνο το περιπολο γίνονταν κανονικά γιατί δεν μπορούσε να καλυφθεί απόσταση 9 χιλιομέτρων σε αιφνιδιαστικό έλεγχο.
Αξέχαστες θα μου μείνουν οι είκοσι μέρες τιμητική άδεια που είχα και δεν μου δόθηκαν ποτέ μέχρι να απολυθώ. Απολυθηκαμε 5 εξαμηνιτες της 217 (4 Δραμινοι και 1 Καβαλιώτης) μαζί μέσα στις μεγάλες απεργιακές κινητοποιήσεις κατά της πολιτικής του Μητσοτάκη, με τα ΕΛΤΑ σε κυλιόμενες επί εβδομάδες να μας έχουν άφησε χωρίς ενέσεις μετρητών από το σπίτι και τον ΟΣΕ να απεργει την ημέρα της απόλυσης και να μην μπορούμε να βγάλουμε φύλλο πορείας.
Τελικά, βρέθηκε στο ταχυδρομείο του Διδυμοτείχου μια επιταγή 5.000 δραχμές που μου είχε στείλει πριν δυο τρεις εβδομάδες η μάνα μου και βγάλαμε εισιτήρια ΚΤΕΛ για Καβάλα, από όπου ήρθαν και μας πήραν με αυτοκίνητα συγγενείς και φίλοι.
Κατά σύμπτωση, 16 Σεπτεμβρίου απολύθηκα και ως επιστρατος, δεκατέσσερα χρόνια μετά, έχοντας ολοκληρώσει μία εβδομάδα μετεκπαίδευσης στον Λαγό.
Η πιο βαρετή εβδομάδα της ενήλικης ζωής μου.
ΝΑΤΟΙ ΝΑΤΟΙ ΟΙ ΑΗΤΤΗΤΟΙ ΠΡΩΤΑΘΛΗΤΕΣ!!!